غزلیات خواجوی کرمانی

در این بخش غزل های خواجوی کرمانی نوشته شده است.

فهرست غزلیات به ترتیب حروف الفبای حرف آخر قافیه یا ردیف است.

برای خواندن هر شعر، روی آن کلیک کنید :

 

الف : 

غزل شماره 1 : آخر ای یار فراموش مکن یاران را

غزل شماره 2 : اگر در جلوه می آری سمند باد جولان را

غزل شماره 3 : آن نقش بین که فتنه کند نقش بند را

غزل شماره 4 : وقت صبوح شد بیار آن خور مه نقاب را

غزل شماره 5 : چو در نظر نبود روی دوستان ما را

غزل شماره 6 : این چه خلدست که چندی همه حورست اینجا

غزل شماره 7 : ای ماه قپچاقی شب است از سر بنه بغطاق را

غزل شماره 8 : گر راه بود بر سر کوی تو صبا را

غزل شماره 9 : همچو بالات بگویم سخنی راست تو را

غزل شماره 10 : آنک بر هر طرفی منتظرانند او را

غزل شماره 11 : دست گیرید درین واقعه کافتاد مرا

غزل شماره 12 : رام را گر برگ گل باشد نبیند ویس را

غزل شماره 13 : مگذر ای یار و در این واقعه مگذار مرا

غزل شماره 14 : کجا خبر بود از حال ما حبیبان را

غزل شماره 15 : ای به ناوک زده چشم تو یک اندازان را

غزل شماره 16 : ای ترک آتش رخ بیار آن آب آتش فام را

غزل شماره 17 : بده آن راح روان پرور ریحانی را

غزل شماره 18 : بگویید ای رفیقان ساربان را

غزل شماره 19 : چو در گره فکنی آن کمند پرچین را

غزل شماره 20 : رحم بر گدایان نیست ماه نیمروزی را

غزل شماره 21 : ساقیا وقت صبوح آمد بیار آن جام را

غزل شماره 22 : شبی که راه دهم آه آتش افشان را

غزل شماره 23 : مگذار مطرب را دمی کز چنگ بنهد چنگ را

غزل شماره 24 : طوبی لک ای پیک صبا خرّم رسیدی مرحبا

غزل شماره 25 : بگذر ای خواجه و بگذار مرا مست اینجا

غزل شماره 26 : آب آتش می برد خورشید شب پوش شما

غزل شماره 27 : اگر سرم برود در سر وفای شما

غزل شماره 28 : آن تن ماست یا میان شما

غزل شماره 29 : آن ماه مهر پیکر نامهربان ما

غزل شماره 30 : خرقه رهن خانه ی خمّار دارد پیر ما

غزل شماره 31 : شب است و خلوت و مهتاب و ساغر ای بت ساقی

غزل شماره 32 : می رود آب رخ از باده ی گلرنگ مرا

غزل شماره 33 : یاد باد آنکه به روی تو نظر بود مرا

ب : 

غزل شماره 34 : ای جان من به یاد لبت تشنه بر شراب

غزل شماره 35 : ای چشم نیمخواب تو از من ربوده خواب

غزل شماره 36 : ای خط سبز تو همچون برگ نیلوفر در آب

غزل شماره 37 : ای دل نگفتمت ز زلفش عنان بتاب

غزل شماره 38 : دیشب خبرت هست که در مجلس اصحاب

غزل شماره 39 : ساقی سیمبر بیار شراب

غزل شماره 40 : طلع الصبح من وراء حجاب

غزل شماره 41 : مغنّی وقت آن آمد که بنوازی رباب

غزل شماره 42 : هر که در عهد ازل مست شد از جام شراب

غزل شماره 43 : ای لب میگون تو هم شکر و هم شراب

غزل شماره 44 : ای کرده مه را از تیره شب نقاب

غزل شماره 45 : دیشب درآمد آن بت مه روی شب نقاب

غزل شماره 46 : من مستم و دل خراب جان تشنه و ساغر آب

غزل شماره 47 : ای ز چشمت رفته خواب از چشم خواب

غزل شماره 48 : برقع از رخ برفکن ای لعبت مشکین نقاب

غزل شماره 49 : رفت دوشم نفسی دیده ی گریان در خواب

غزل شماره 50 : ای لب لعلت ز آب زندگانی برده آب

غزل شماره 51 : گوئیا عزم ندارد که شود روز امشب

غزل شماره 52 : چند سوزیم من و شمع شبستان همه شب

غزل شماره 53 : طمع مدار که دوری گزینم از رخ خوب

غزل شماره 54 : طرّه ی مشکین نباشد بر رخ جانان غریب

ت : 

غزل شماره 55 : پیش اسبت رخ نهم زان رو که غم نبود ز مات

غزل شماره 56 : ابروی تو طاق است که پیوسته هلال است

غزل شماره 57 : اگرچه بلبل طبعم هزاردستان است

غزل شماره 58 : آن ترک پریچهره مگر لعبت چین است

غزل شماره 59 : آن جوهر جان است که در گوهر کان است

غزل شماره 60 : این چنین صورت گر از آب و گل است

غزل شماره 61 : باغ و صحرا با سهی سروان نسرین بر خوش است

غزل شماره 62 : به وقت صبح می روشن آفتاب من است

غزل شماره 63 : تو را که موی میان هم وجود و هم عدم است

غزل شماره 64 : تو را که نرگس مخمور و زلف مهپوش است

غزل شماره 65 : جان ما بر آتش و گیسوی جانان تافته است

غزل شماره 66 : جان هر زنده دلی زنده به جانی دگر است

غزل شماره 67 : چو طلعت تو مرا منتهای مقصود است

غزل شماره 68 : چو سرچشمه ی چشم من دیده است

غزل شماره 69 : حسن تو نهایت جمال است

غزل شماره 70 : خطّت که کتابه ی جمال است

غزل شماره 71 : خطر بادیه ی عشق تو بیش از پیش است

غزل شماره 72 : در شب زلف تو مهتابی خوش است

غزل شماره 73 : دلا جان در ره جانان حجاب است

غزل شماره 74 : دلم با مردم چشمت چنان است

غزل شماره 75 : رخ دل فروز تو ماهی خوش است

غزل شماره 76 : رُخت خورشید رایات جمال است

غزل شماره 77 : رخسار تو شمع کاینات است

غزل شماره 78 : رخش با آب و آتش در نقاب است

غزل شماره 79 : روز رخسار تو ماهی روشن است

غزل شماره 80 : تو را با ما اگر صلح است جنگ است

غزل شماره 81 : از لعل آبدار تو نعلم بر آتش است

غزل شماره 82 : زلف لیلی صفتت دام دل مجنون است

غزل شماره 83 : سحاب سیل فشان چشم رودبار من است

غزل شماره 84 : شامش از صبح فروزنده درآویخته است

غزل شماره 85 : شکنج زلف سیاه تو بر سمن چه خوش است

غزل شماره 86 : شوریده ای ست زلف تو کز بند جسته است

غزل شماره 87 : فروغ عارض او یا سپیده ی سحر است

غزل شماره 88 : گرت چو مورچه گرد شکر برآمده است

غزل شماره 89 : گفتم که چرا صورتت از دیده نهان است

غزل شماره 90 : یاقوت روان بخش تو تا قوت روان است

غزل شماره 91 : یاران همه مخمور و قدح پر می ناب است

غزل شماره 92 : هیچ می دانی چرا اشکم ز چشم افتاده است

غزل شماره 93 : هر که مجنون نیست از احوال لیلی غافل است

غزل شماره 94 : نعلم نگر نهاده بر آتش که عنبر است

غزل شماره 95 : نظری کن اگرت خاطر دوریشان است

غزل شماره 96 : مسیح روح را مریم حجاب است

غزل شماره 97 : مرا یاقوت او قوت روان است

غزل شماره 98 : گل بُستان خرد لفظ دلارای من است

غزل شماره 99 : ابر نیسان باغ را در لولوی لالا گرفت

غزل شماره 100 : از روضه ی نعیم جمالش روایتیست

غزل شماره 101 : از سر جان درگذر گر وصل جانان بایدت

غزل شماره 102 : اگر تو را غم امثال ما بود غم نیست

غزل شماره 103 : آن حور ماه چهره که رضوان غلام اوست

غزل شماره 104 : آن زمان مهر تو می جست که پیمان می بست

غزل شماره 105 : آن نگینی که منش می طلبم باجم نیست

غزل شماره 106 : آن نه رویست مگر فتنه ی دور قمرست

غزل شماره 107 : آنجا نماز زنده دلان جز نیاز نیست

غزل شماره 108 : آه کز آهم مه و پروین بسوخت

غزل شماره 109 : اهل دل را از لب شیرین جانان چاره نیست

غزل شماره 110 : ای باغبان بگو که ره بوستان کجاست

غزل شماره 111 : ای بر عذار مه وشت آن زلف پر شکست

غزل شماره 112 : ای پیک صبا حال پریچهره ی ما چیست

غزل شماره 113 : ای جان جهان جان و جهان برخی جانت

غزل شماره 114 : ای درد تو درمان دل و رنج تو راحت

غزل شماره 115 : ای فدای قامتت هر سرو بستانی که هست

غزل شماره 116 : ای قمر تابی از بناگوشت

غزل شماره 117 : ای که از باغ رسالت چو تو شمشاد نخاست

غزل شماره 118 : ای که از دفتر حسنت مه تابان بابیست

غزل شماره 119 : ای که از سرچشمه ی نوشت برفت آب نبات

غزل شماره 120 : ای که زلف سیهت بر گل روی آشفتست

غزل شماره 121 : ای که لبت آب شکر ریختست

غزل شماره 122 : ای لبت باده فروش و دل من باده پرست

غزل شماره 123 : ای لبت میگون و جانم می پرست

غزل شماره 124 : ای من ز دو چشم نیم مستت مست

غزل شماره 125 : این باد کدام است که از کوی شما خاست

غزل شماره 126 : این بوی بهارست که از صحن چمن خاست

غزل شماره 127 : این همه مستی ما مستی مستی دگرست

غزل شماره 128 : اینجا نماز زنده دلان جز نیاز نیست

غزل شماره 129 : با تو نقشی که در تصوّر ماست

غزل شماره 130 : با منت کینه و با جمله صفاست

غزل شماره 131 : بتی که طرّه ی او مجمع پریشانیست

غزل شماره 132 : بدایت غم عشّاق را نهایت نیست

غزل شماره 133 : بر سر کوی خرابات محبت کوییست

غزل شماره 134 : بر سر کوی عشق بازاریست

غزل شماره 135 : برمه از سنبل پرچین تو پرچین بگرفت

غزل شماره 136 : بس که مرغ سحری در غم گلزار بسوخت

غزل شماره 137 : بسته ی بند تو از هر دو جهان آزادست

غزل شماره 138 : بشکست دل تنگ من خسته کزین دست

غزل شماره 139 : به بوستان جمالت بهار بسیارست

غزل شماره 140 : به جز از کمر ندیدم سر مویی از میانت

غزل شماره 141 : به وقت صبح چو آن سرو سیمتن بنشست

غزل شماره 142 : بهار روی تو بازار مشتری بشکست

غزل شماره 143 : بوستان طلعتش را نوبهاری دیگرست

غزل شماره 144 : بیش ازین بی همدمی در خانه نتوانم نشست

غزل شماره 145 : بیمار چشم مست تو رنجور خوشترست

غزل شماره 146 : پیش صاحب‌نظران ملک سلیمان بادست

غزل شماره 147 : تا کی ندهی داد من ای داد ز دستت

غزل شماره 148 : تُرک من ترک من بی سر و پا کرد و برفت

غزل شماره 149 : تو را که طره ی مشکین و خط زنگاریست

غزل شماره 150 : جان من جان مرا چون ضرر از بیماریست

غزل شماره 151 : جانم از باده ی لعل تو خراب افتادست

غزل شماره 152 : جانم از غم به لب رسیده ی توست

غزل شماره 153 : جمشید بنده ی در دولتسرای ماست

غزل شماره 154 : چو از برگ گلشن سنبل دمیدست

غزل شماره 155 : چو آن فتنه از خواب سر برگرفت

غزل شماره 156 : چو بر قمر ز شب عنبری نقاب انداخت

غزل شماره 157 : حذر کن ز یاری که یاریش نیست

غزل شماره 158 : خطی کز تیره شب برخور نوشتست

غزل شماره 159 : خنک آن باد که باشد گذرش بر کویت

غزل شماره 160 : در خنده آن عقیق شکرریز خوشترست

غزل شماره 161 : در سر زلف سیاه تو چه سوداست که نیست

غزل شماره 162 : دردا که یار در غم و دردم بماند و رفت

غزل شماره 163 : دلبرا خورشید تابان ذره ای از روی توست

غزل شماره 164 : دلبرا سنبل هندوی تو در تاب چراست

غزل شماره 165 : دوش پیری ز خرابات برون آمد مست

غزل شماره 166 : دیشب درآمد از درم آن ماه چهره مست

غزل شماره 167 : دیشب دل ز ملک دو عالم خبر نداشت

غزل شماره 168 : رمضان آمد و شد کار صراحی از دست

غزل شماره 169 : رنج از کسی بریم که دردش دوای ماست

غزل شماره 170 : روضه ی خلد برین بستانسرایی بیش نیست

غزل شماره 171 : روی زمین و خون دلم نم گرفته است

غزل شماره 172 : ز زلفش نافه ی تاتار تاریست

غزل شماره 173 : ز عشق غمزه و ابروی آن صنم پیوست

غزل شماره 174 : ز کفر زلفت ایمان می توان یافت

غزل شماره 175 : زآتشکده و کعبه غرض سوز و نیازست

غزل شماره 176 : زاهد مغرور اگر در کعبه باشد فاجرست

غزل شماره 177 : زلال مشربم از لفظ آبدار خودست

غزل شماره 178 : زلف هندوی تو در تاب است و ما را تاب نیست

غزل شماره 179 : ساقیا ساغر شراب کجاست

غزل شماره 180 : سپیده دم که جهان بوی نوبهار گرفت

غزل شماره 181 : سحر به گوش صبوحی کشان باده پرست

غزل شماره 182 : سحرگه ماه عقرب زلف من مست

غزل شماره 183 : سنبلش برگ ارغوان بگرفت

غزل شماره 184 : شعاع چشمه ی مهر از فروغ رخسارست

غزل شماره 185 : شمع ما شمعیست کو منظور هر پروانه نیست

غزل شماره 186 : شمع ما مأمول هر پروانه نیست

غزل شماره 187 : صبح کز چشم فلک اشک ثریا می‌‌ریخت

غزل شماره 188 : طائر طوریم و خاک آستانت طور ماست

غزل شماره 189 : عشق سطانیست کو را حاجت دستور نیست

غزل شماره 190 : عقل، مرغی ز آشیانه ی ماست

غزل شماره 191 : عنبرست آن دام دل یا زلف عنبرسای دوست

غزل شماره 192 : غرّه ی ماه جز آن عارض شهر آرا نیست

غزل شماره 193 : کار ما بی قد زیبات نمی آید راست

غزل شماره 194 : کارم از دست دل فرو بستست

غزل شماره 195 : کاروان خیمه به صحرا زد و محمل بگذشت

غزل شماره 196 : کاف و نون جزوی از اوراق کتب خانه ی ماست

غزل شماره 197 : کدام دل که گرفتار و پای بند تو نیست

غزل شماره 198 : کفر سر زلف تو ایمان ماست

غزل شماره 199 : کو دل که او به دام غمت پایبند نیست

غزل شماره 200 : گر از جور جانان ننالی رواست

غزل شماره 201 : گر حرص زیردست و طمع زیر پای توست

غزل شماره 202 : گر سر درآورد سرم آنجا که پای اوست

غزل شماره 203 : گرچه کاری چو عشقبازی نیست

غزل شماره 204 : گرنه مرغ چمن از همنفس خویش جداست

غزل شماره 205 : گره ی زلف به هم برزده کاین مشک تتارست

غزل شماره 206 : گفتمش روی تو صد ره ز قمر خوبترست

غزل شماره 207 : لب شیرین تو هر دم شکرانگیزترست

غزل شماره 208 : لعل شیرین تو وصفش بر شکر باید نوشت

غزل شماره 209 : ماهم از شب سایبان بر آفتاب انداختست

غزل شماره 210 : ماییم آن گدای که سلطان گدای ماست

غزل شماره 211 : مرغ جان را هر دو عالم آشیانی بیش نیست

غزل شماره 212 : مشنو که مرا با لب لعلت هوسی نیست

غزل شماره 213 : مگذر ز ما که خاطر ما در قفای توست

غزل شماره 214 : من به قول دشمنان هرگز نگیرم ترک دوست

غزل شماره 215 : منزل ار یار قرین است چه دوزخ چه بهشت

غزل شماره 216 : منزل پیر مغان کوی خرابات فناست

غزل شماره 217 : منزلگه جانست که جانان من آنجاست

غزل شماره 218 : نشان بی نشانان بی نشانیست

غزل شماره 219 : نفسی همدم ما باش که عالم نفسیست

غزل شماره 220 : هر که او دیده ی مردم کش مستت دیدست

غزل شماره 221 : نوبت زدند و مرغ سحر بانگ صبح گفت

غزل شماره 222 : هنوزت نرگس اندر عین خواب است

غزل شماره 223 : هیچ داری خبر ای یار که آن یار برفت

غزل شماره 224 : هیچ دل نیست که میلش به دلارایی نیست

غزل شماره 225 : هیچ رویی نیست کز چرخ سیه رو زرد نیست

غزل شماره 226 : هیچکس نیست که منظور مرا ناظر نیست

غزل شماره 227 : ورطه ی پر خطر عشق تو را ساحل نیست

غزل شماره 228 : وه که از دست سر زلف سیاهت چه کشیدست

غزل شماره 229 : ای که شهد شکرین تو برد آب نبات

غزل شماره 230 : یاد باد آن روز کز لب بوی جان می آمدت

غزل شماره 231 : برون ز جام دمادم مجوی این دم هیچ

غزل شماره 232 : میانش مویی و شیرین دهان هیچ

غزل شماره 233 : بنوش لعل مذاب از زمردین اقداح

غزل شماره 234 : حیات‌بخش بُود باده خاصه وقت صبوح

غزل شماره 235 : بدان ورق که صبا در کف شکوفه نهاد

غزل شماره 236 : به بوی زلف تو دادم دل شکسته به باد

غزل شماره 237 : پیّه سوز چشم من سر شمع ایوان تو باد

غزل شماره 238 : تا دلم در خم آن زلف سمن سا افتاد

غزل شماره 239 : چو عکس روی تو در ساغر شراب افتاد

غزل شماره 240 : چون سنبل تو سلسله بر ارغوان نهاد

غزل شماره 241 : دلبرم را پرّ طوطی بر شکر خواهد فتاد

غزل شماره 242 : نسیم باد صبا جان من فدای تو باد

غزل شماره 243 : یاد باد آنکو مرا هرگز نگوید یاد باد

غزل شماره 244 : یاد باد آن شب که دلبر مست و دل در دست بود

غزل شماره 245 : یاد باد آنک نیاورد ز من روزی یاد

غزل شماره 246 : آخر از سوز دل شبهای من یاد آورید

غزل شماره 247 : از باد صبا در سر زلفش چو خم افتد

غزل شماره 248 : از صومعه پیری به خرابات درآمد

غزل شماره 249 : اسیر قید محبّت ز جان نیندیشد

غزل شماره 250 : اگر آن ماه مهربان گردد

غزل شماره 251 : اگر دو چشم تو مست مدام خواهد بود

غزل شماره 252 : اگر ز پیش برانی مرا که بر خواند

غزل شماره 253 : آن پریچهره که جور و ستم آیین دارد

غزل شماره 254 : آن خطّ شب مثال که بر خور نوشته اند

غزل شماره 255 : آن دم که نه شمع و نه لگن بود

غزل شماره 256 : آن رفت که میل دل من سوی شما بود

غزل شماره 257 : آن زمان کز من دلسوخته آثار نبود

غزل شماره 258 : آن شکر لب که نباتش ز شکر می روید

غزل شماره 259 : آن فتنه چو برخیزد صد فتنه برانگیزد

غزل شماره 260 : آنک هرگز نظری با من شیدا نکند

غزل شماره 261 : آنکو به شکر ریزی شور از شکر انگیزد

غزل شماره 262 : اهل تحقیق چو در کوی خرابات آیند

غزل شماره 263 : اهل دل پیش تو مردن ز خدا می خواهند

غزل شماره 264 : ای پرده سرایان که درین پرده سرایید

غزل شماره 265 : ای ساربان به قتل ضعیفان کمر مبند

غزل شماره 266 : ای که از شرمت خوی از رخساره ی خور می چکد

غزل شماره 267 : ای که هر دم عنبرت بر نسترن چنبر شود

غزل شماره 268 : این ترک زنگاری کمان از خیل خاقان می رسد

غزل شماره 269 : این چه باد است که از سوی چمن می آید

غزل شماره 270 : این چه نامه ست که از کشور یار آوردند

غزل شماره 271 : این دلبران که پرده به رخ در کشیده اند

غزل شماره 272 : با درد دُرد نوشان درمان چه کار دارد

غزل شماره 273 : باز عزم شراب خواهم کرد

غزل شماره 274 : باش تا روی تو خورشید جهانتاب شود

غزل شماره 275 : بر سر کوی تو اندیشه ی جان نتوان کرد

غزل شماره 276 : بلبل دلشده از گل به چه رو باز آید

غزل شماره 277 : بنشین تا نفسی آتش ما بنشیند

غزل شماره 278 : بنگر ای شمع که پروانه دگر باز آمد

غزل شماره 279 : به آب گل رخ آن گلعذار می شویند

غزل شماره 280 : به خشم رفته ی ما گر به صلح باز آید

غزل شماره 281 : به دشمنان گله از دوستان نشاید کرد

غزل شماره 282 : به سالی کی چنان ماهی برآید

غزل شماره 283 : به مهر روی تو در آفتاب نتوان دید

غزل شماره 284 : بهار دهر به باد خزان نمی ارزد

غزل شماره 285 : بی رخ حور به جنت نفسی نتوان بود

غزل شماره 286 : بی گلبن وصلت به گلستان نتوان بود

غزل شماره 287 : بی لاله رخان روی به صحرا نتوان کرد

غزل شماره 288 : بیا که بی سر زلفت مرا به سر نشود

غزل شماره 289 : پای کوبان در سراندازی چو سربازی کنند

غزل شماره 290 : پری رخان که به رخ رشک لعبت چینند

غزل شماره 291 : پشت بر یار کمان ابروی ما نتوان کرد

غزل شماره 292 : پیداست که از دود دم ما چه برآید

غزل شماره 293 : پیغام بلبلان به گلستان که می برد

غزل شماره 294 : تا برآید نفس از عشق دمی باید زد

غزل شماره 295 : تا تو را برگ ما نخواهد بود

غزل شماره 296 : تا چین آن دو زلف سمن سا پدید شد

غزل شماره 297 : تا درد نیابند دوا را نشناسند

غزل شماره 298 : تاجداری کند آن کس که ز سر درگذرد

غزل شماره 299 : ترک تیرانداز من کز پیش لشکر می رود

غزل شماره 300 : تُرک من تَرک من گرفت و خطا کرد