رباعیات عنصری بلخی

در این بخش ” رباعیات عنصری بلخی ” نوشته شده است.

 

برای خواندن هر شعر ، روی آن کلیک کنید :

شعر شماره ۱ : من گفت نیارم که تو ماهی صنما

شعر شماره ۲ : گل بر رخ توست و چشم من غرقه به آب

شعر شماره ۳ : چون می گذرد کار چه آسان و چه سخت

شعر شماره ۴ : ابروت به زه کرده کمان آمد راست

شعر شماره ۵ : شنگرف چکانیده تو را بر شکر است

شعر شماره ۶ : آن زلف که او به بوی مرزنگوش است

شعر شماره ۷ : از مشک نگر که لاله بنگاه گرفت

شعر شماره ۸ : کی عیب سر زلف بت از کاستن است

شعر شماره ۹ : گفتم صنما دلم تو را جویانست

شعر شماره ۱۰ : بشکفته گلیست بر رخ فرخ دوست

شعر شماره ۱۱ : آفاق به پای آه ما فرسنگیست

شعر شماره ۱۲ : رخسار تو را لاله و گل بار که داد

شعر شماره ۱۳ : ای ماه سخنگوی من ای حور نژاد

شعر شماره ۱۴ : از بوسه تو مرده با روان تانی کرد

شعر شماره ۱۵ : جام از لب تو گونه ی مرجان گیرد

شعر شماره ۱۶ : بت خوبی از آن بت حصاری گیرد

شعر شماره ۱۷ : چون باد بر آن زلف عبیری گیرد

شعر شماره ۱۸ : آن لب نمزم گرچه مرا آن سازد

شعر شماره ۱۹ : گفتم چشمم ز بس کزو خون آمد

شعر شماره ۲۰ : زلف تو کمندیست همه حلقه و بند

شعر شماره ۲۱ : تا نسرایی سخن دهانت نبود

شعر شماره ۲۲ : تا در دو جهان قضای معبود بود

شعر شماره ۲۳ : حورات نخوانم که تو را عار بود

شعر شماره ۲۴ : چون نار رخی ز نور پر مایه که دید

شعر شماره ۲۵ : از مشک حصار گل خودروی که دید

شعر شماره ۲۶ : آمد بر من، که؟ یار، کی؟ وقت سحر

شعر شماره ۲۷ : ای سرو روان و بار آن سرو قمر

شعر شماره ۲۸ : سیمین بر تو سنگ بپوشد به سمور

شعر شماره ۲۹ : شاه حبش است زلفت ای بدر منیر

شعر شماره ۳۰ : ای شب نکنی اینهمه پرخاش که دوش

شعر شماره ۳۱ : چون بگشایی به خنده آن چشمه ی نوش

شعر شماره ۳۲ : سه چیز ببرد از سه چیز تو مثال

شعر شماره ۳۳ : خورشید خراسان و خدیو زابل

شعر شماره ۳۴ : هم غالیه زلفینی و هم سیم اندام

شعر شماره ۳۵ : گفتم صنما پیشه ی تو ؟ گفت ستم

شعر شماره ۳۶ : من صورت تو بدیده اندر دارم

شعر شماره ۳۷ : گفتم که چه نامی ای پسر ؟ گفتا غم

شعر شماره ۳۸ : خوش خو دارم به کار بدخو چه کنم

شعر شماره ۳۹ : گفتم که چرا چو ابر خونبارانم

شعر شماره ۴۰ : دیدار به دل فروخت نفروخت گران

شعر شماره ۴۱ : در هجر تو کس پای ندارد جز من

شعر شماره ۴۲ : سیب و گل و سیم دارد آن دلبر من

شعر شماره ۴۳ : باید که تو اینقدر بدانی به یقین

شعر شماره ۴۴ : ای تیره شده آب به جوی تو ز تو

شعر شماره ۴۵ : آمد به سمرقند شه از رغم عدو

شعر شماره ۴۶ : منگر تو بدو تا نشود دلت از راه

شعر شماره ۴۷ : از چهره و حسنشان همی تابد ماه

شعر شماره ۴۸ : گفتم چشمم کرد به زلف تو نگاه

شعر شماره ۴۹ : چون مهره به روی تخته نردیم همه

شعر شماره ۵۰ : ای ماه به روی لاله رنگ آمده ای

شعر شماره ۵۱ : ای رخ نه رخی که لاله ی سیرابی

شعر شماره ۵۲ : اندر شکن زلف مرا بربستی

شعر شماره ۵۳ : بر شست دو زلف حلقه بست آوردی

شعر شماره ۵۴ : بر لاله ز مشک زلف را گاه زدی

شعر شماره ۵۵ : گر زلف تو را رخ تو منزل نشدی

شعر شماره ۵۶ : گر زلف تو سال و ماه لرزان بودی

شعر شماره ۵۷ : بر زلف مگر تهمت ناحق داری

شعر شماره ۵۸ : رو پاکتر از ضمیر صادق داری

شعر شماره ۵۹ : شمشاد قد و نوش لب و عاج بری

شعر شماره ۶۰ : خوبی ز رخ تو بر گرفته است پری

شعر شماره ۶۱ : از حور بتی چون تو نزاید پسری

شعر شماره ۶۲ : فریاد کنم زان سر زلف تو بسی

شعر شماره ۶۳ : بر چهره ی خوبت آفرین کرده کسی

شعر شماره ۶۴ : ای کاش من آن دو زلف عنبر برمی

شعر شماره ۶۵ : چون برپایی به سرو سیمین مانی

شعر شماره ۶۶ : ای روی تو چشم حسن را بینایی

پایان اشعار این بخش