ورود-ثبت نام

غزلیات رهی معیری

در این بخش ” غزل های های رهی معیری ” نوشته شده است.

فهرست اشعار طبق حروف الفبا – حرف آخر قافیه –

برای خواندن هر شعر ، روی آن کلیک کنید :

 

الف : 

شعر شماره 1 : آب بقا کجا و لب نوش او کجا ؟

شعر شماره 2 : ای باده ی نوشین، نگشایی دل ما را

شعر شماره 3 : از آن امیدوار وعده ی فردا کنی ما را

شعر شماره 4 : همراه خود نسیم صبا می برد مرا

شعر شماره 5 : گر چه روزی تیره تر از شام غم باشد مرا

شعر شماره 6 : ساختم با آتش دل لاله زاری شد مرا

شعر شماره 7 : همچو مجنون گفتگو با خویشتن باید مرا

شعر شماره 8 : جز بی غمی، غمین نکند هیچ کس مرا

شعر شماره 9 : چشم خونین شد نصیب از عشق گلرویان مرا

شعر شماره 10 : گر همه بیند به چشم بد، سراپای مرا

شعر شماره 11 : نه اشکی، تا که ره بندد ز پیش، آن آتشین خو را

شعر شماره 12 : از پی خود می کشاند صید خون آلوده را

شعر شماره 13 : به سر رسید زمان فتنه و تباهی را

شعر شماره 14 : آمد بهار و شاهد گل، گشت یار ما

شعر شماره 15 : سزای چون تو گلی گر چه نیست خانه ی ما

شعر شماره 16 : تو و با لاله رویان، گل ز شاخ عیش چیدنها

ب : 

شعر شماره 17 : نوای آسمانی آید از گلبانگ رود امشب

شعر شماره 18 : یافتم روشندلی از گریه های نیمشب

ت : 

شعر شماره 19 : چون شفق گر چه مرا باده ز خون جگر است

شعر شماره 20 : ما را دلی بود که ز دنیای دیگر است

شعر شماره 21 : عاشق از تشویش دنیا و غم دین فارغ است

شعر شماره 22 :  ستاره شعله ای از جان دردمند من است

شعر شماره 23 : رخم چو لاله ز خوناب دیده رنگین است

شعر شماره 24 : این سوز سینه شمع شبستان نداشته است

شعر شماره 25 : در قدح عکس تو یا گل در گلاب افتاده است؟

شعر شماره 26 : در چمن چون شاخ گل نازک تنی افتاده است

شعر شماره 27 : خاطر بی آرزو از رنج یار آسوده است

شعر شماره 28 : مرو که با دو لبت گفتگوی من باقی است

شعر شماره 29 : ای وطن، خصم تو را سنگ به جام افتادست

شعر شماره 30 : هر شبم از اشک خونین گل به دامان باد و هست

شعر شماره 31 : قدر اشکم، چشم خون پالا نمی داند که چیست؟

شعر شماره 32 : قدر ما گردون دون همت نمی داند که چیست

شعر شماره 33 : ساقیا در ساغر هستی شراب ناب نیست

شعر شماره 34 : آتشین خوی مرا پاس دل من نیست نیست

شعر شماره 35 : رفتند اهل صحبت و یاری پدید نیست

شعر شماره 36 : او را به رنگ و بوی، نگویم نظیر نیست

شعر شماره 37 : زندگی بر دوش ما بار گرانی بیش نیست

شعر شماره 38 : ما را هوای خنده چو گلهای باغ نیست

شعر شماره 39 : بر خاطر آزاده غباری ز کسم نیست

شعر شماره 40 : کنج غم هست اگر بزم طرب جایم نیست

شعر شماره 41 : تو را خبر ز دل بی‌قرار باید و نیست

شعر شماره 42 : آن درد کدام است که درمان شدنی نیست؟

شعر شماره 43 : شکسته جلوه ی گلبرگ از بر و دوشت

ح : 

شعر شماره 44 : گر شود آن روی روشن جلوه گر هنگام صبح

د : 

شعر شماره 45 : چو من به عشق گلی، کس به دهر خوار مباد

شعر شماره 46 : ای تازه گل از عاشق ناشاد بکن یاد

شعر شماره 47 : لاله دیدم روی زیبای توام آمد به یاد

شعر شماره 48 : به سوی ما گذار مردم دنیا نمی‌افتد

شعر شماره 49 : آید وصال و هجر غم انگیز بگذرد

شعر شماره 50 : نسیم وصل به افسردگان چه خواهد کرد ؟

غزل شماره 51 : از صحبت مردم دل ناشاد گریزد

غزل شماره 52 : بی روی تو راحت ز دل زار گریزد

غزل شماره 53 : عجب عجب که تو را یاد دوستان آمد

غزل شماره 54 : غنچه نوشکفته را ماند

غزل شماره 55 : دل من ز تابناکی به شراب ناب ماند

غزل شماره 56 : فارغ دلان، ز لذت غم دور بوده اند

غزل شماره 57 : نمرده اند شهیدان که ماه و خورشیدند

غزل شماره 58 : ساقی بده پیمانه ای زآن می که بی خویشم کند

غزل شماره 59 : بخت نافرجام اگر با عاشقان یاری کند

غزل شماره 60 : گفتی که سوز عشق تو با من چه می‌کند

غزل شماره 61 : عیب جو دلدادگان را سرزنش ها می کند

غزل شماره 62 : زلف و رخسار تو ره بر دل بیتاب زنند

غزل شماره 63 : نسیم عشق ز کوی هوس نمی‌آید

غزل شماره 64 : غیر دلتنگی، مرا چون غنچه از دنیا چه سود؟

غزل شماره 65 : عقده ی دل جز به اشک حسرتم وا کی شود؟

غزل شماره 66 : تا نپنداری فلک روزی به کس ارزان دهد

غزل شماره 67 : چه رفته است که امشب سحر نمی آید؟

غزل شماره 68 : تا جان ندهم بر سر من باز نیاید

غزل شماره 69 : سیاهکاری ما کم نشد ز موی سپید

غزل شماره 70 : ز جام آیینه گون پرتو شراب دمید

غزل شماره 71 : دوش تا آتش می از دل پیمانه دمید

ر : 

غزل شماره 72 : بهار می گذرد، خیز و دست دلبر گیر

ز : 

غزل شماره 73 : مردم از درد و نمی آیی به بالینم هنوز

غزل شماره 74 : رفت و نرفته نکهت گیسوی او هنوز

ش : 

غزل شماره 75 : به روی سیل گشادیم راه خانه ی خویش

ص : 

غزل شماره 76 : سایه ی اندام او در اشک من آید به رقص

ف : 

غزل شماره 77 : ای سیمگون رخت به سپیدی نشان برف

ک : 

غزل شماره 78 : چون صبح نودمیده صفا گستر است اشک

غزل شماره 79 : تابد فروغ مهر و مه از قطره های اشک

ل : 

غزل شماره 80 : همچو نی می نالم از سودای دل

غزل شماره 81 : گر کنی یک چند یاد روی گل

م : 

غزل شماره 82 : با دل روشن در این ظلمت سرا افتاده ام

غزل شماره 83 : نه به شاخ گل نه بر سرو چمن پبچیده ام

غزل شماره 84 : اشکم ولی به پای عزیزان چکیده ام

غزل شماره 85 : بس که جفا ز خار و گل دید دل رمیده ام

غزل شماره 86 : با عزیزان درنیامیزد دل دیوانه‌ام

غزل شماره 87 : تا نپنداری که من در آتش از جوش تبم

غزل شماره 88 : آن قدر با آتش دل ساختم تا سوختم

غزل شماره 89 : دوش چون نیلوفر از غم پیچ و تابی داشتم

غزل شماره 90 : یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتم

غزل شماره 91 : بر جگر داغی ز عشق لاله رویی یافتم

غزل شماره 92 : چو گل ز دست تو جیب دریده ای دارم

غزل شماره 93 : ز کینه دور بود سینه ای که من دارم

غزل شماره 94 : نداند رسم یاری، بی وفا یاری که من دارم

غزل شماره 95 : چو نی به سینه خروشد دلی که من دارم

غزل شماره 96 : ز خون رنگین بود چون لاله دامانی که من دارم

غزل شماره 97 : تا گریزان گشتی ای نیلوفری چشم از برم

غزل شماره 98 : تا قیامت می دهد گرمی به دنیا آتشم

غزل شماره 99 : دور از تو هر شب تا سحرگریان چو شمع محفلم

غزل شماره 100 : لاله داغدیده را مانم

غزل شماره 101 : مرغ خونین ترانه را مانم

غزل شماره 102 : زبون خلق ز خلق نکوی خویشتنم

غزل شماره 103 : در پیش بی دردان چرا فریاد بی حاصل کنم ؟

غزل شماره 104 : گه شکایت از گلی گه شکوه از خاری کنم

غزل شماره 105 : آنکه سودا زده ی چشم تو بوده است منم

غزل شماره 106 : نه راحت از فلک جویم نه دولت از خدا خواهم

غزل شماره 107 : شب یار من تب است و غم سینه سوز هم

غزل شماره 108 : ما نظر از خرقه پوشان بسته ایم

غزل شماره 109 : ما نقد عافیت به می ناب داده ایم

غزل شماره 110 : مستیم و ساز بی خبری ساز کرده ایم

غزل شماره 111 : چون شمع نیمه جان به هوای تو سوختیم

غزل شماره 112 : رفتیم و پای بر سر دنیا گذاشتیم

غزل شماره 113 : هر چند که در کوی تو مسکین و فقیریم

غزل شماره 114 : بگذشت چون نسیم بهاری جوانیم

ن : 

غزل شماره 115 : دارم بتی ز جلوه دل سنگ آب کن

غزل شماره 116 : ای بت من به عقل و دین، آنچه نکرده ای بکن

غزل شماره 117 : هرشب فزاید، تاب و تب من

غزل شماره 118 : منع خویش از گریه و زاری نمی آید ز من

غزل شماره 119 : نی افسرده ای هنگام گل روید ز خاک من

غزل شماره 120 : ه‌گوش هم نفسان آتشین سرودم من

غزل شماره 121 : تا دامن از من کشیدی ای سرو سیمین تن من

و : 

غزل شماره 122 :  ای خوشا آن دل که آزاری نمی آید از او

غزل شماره 123 : لرزه بر جانم فتاد از چشم سحرآمیز او

غزل شماره 124 : وای از این افسردگان فریاد اهل درد کو ؟

غزل شماره 125 : گفتم چو غنچه خنده زنم در دیار تو

غزل شماره 126 : حال تو روشن است دلا از ملال تو

غزل شماره 127 : یاری که مرا کرده فراموش تویی تو

ه : 

غزل شماره 128 : کنون که خسرو گل زد به گلستان خرگاه

غزل شماره 129 : ندانم کان مه نامهربان یادم کند یا نه

ی : 

غزل شماره 130 : من کیستم ز مردم دنیا رمیده ای

غزل شماره 131 : هستی چه باشد آشفته خوابی

غزل شماره 132 : بهر هر یاری که جان دادم به پاس دوستی

غزل شماره 133 : ای صبح نو دمیده بناگوش کیستی؟

غزل شماره 134 : دل زود باورم را به کرشمه‌ای ربودی

غزل شماره 135 : شب این سر گیسوی ندارد که تو داری

غزل شماره 136 : ز گرمی بی نصیب افتاده‌ام چون شمع خاموشی

غزل شماره 137 : هوشم ربوده ماه قدح نوشی

غزل شماره 138 : تو سوز آه من ای مرغ شب چه می دانی؟

غزل شماره 139 : چرا چو شادی از این انجمن گریزانی ؟

غزل شماره 140 : چون زلف توام جانا در عین پریشانی

غزل شماره 141 : گر به چشم دل جانا جلوه‌های ما بینی

غزل شماره 142 : اشک غم افسرده دارد چهره ی ما را همی

غزل شماره 143 : ای مشکبو نسیم صبحگاهی

غزل شماره 144 : دگر ز جان من ای سیم بر چه می خواهی؟

غزل شماره 145 : نه دل مفتون دلبندی نه جان مدهوش دلخواهی

غزل شماره 146 : اشک سحر زداید از لوح دل سیاهی

غزل شماره 147 : به غیر غم، که بود یار و آشنای رهی؟

غزل شماره 148 : خیال‌انگیز و جان‌پرور چو بوی گل سراپایی

غزل شماره 149 : از بداندیشان نیندیشم که یار من تویی

پایان اشعار این بخش

نویسندگان :

نویسندگان :

امین پیرانی - حامد پیری

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *