ورود-ثبت نام

ارمغان حجاز اقبال لاهوری

در این بخش ، اشعار کتاب ” ارمغان حجاز ” اقبال لاهوری نوشته شده است .

برای خواندن هر شعر ، روی آن کلیک کنید :

 

شعر شماره ۱ : دل ما بیدلان بردند و رفتند

شعر شماره ۲ : سخن ها رفت از بود و نبودم

شعر شماره ۳ : دل من در گشاد چون و چند است

شعر شماره ۴ : چه شور است این که در آب و گل افتاد

شعر شماره ۵ : جهان از خود برون آورده ی کیست؟

شعر شماره ۶ : دل بی قید من در پیچ و تابیست

شعر شماره ۷ : صبنت الکاس عنا ام عمرو

شعر شماره ۸ : به خود پیچیدگان در دل اسیرند

شعر شماره ۹ : روم راهی که او را منزلی نیست

شعر شماره ۱۰ : می من از تنک جامان نگه دار

شعر شماره ۱۱ : تو را این کشمکش اندر طلب نیست

شعر شماره ۱۲ : ز من هنگامه ای ده این جهان را

شعر شماره ۱۳ : جهانی تیره تر با آفتابی

شعر شماره ۱۴ : غلامم جز رضای تو نجویم

شعر شماره ۱۵ : دلی در سینه دارم بی سروری

شعر شماره ۱۶ : چه گویم قصه ی دین و وطن را

شعر شماره ۱۷ : مسلمانی که در بند فرنگ است

شعر شماره ۱۸ : نخواهم این جهان و آن جهان را

شعر شماره ۱۹ : چه میخواهی ازین مرد تن آسای

شعر شماره ۲۰ : به آن قوم از تو میخواهم گشادی

شعر شماره ۲۱ : نگاه تو عتاب آلود تا چند

شعر شماره ۲۲ : سرود رفته باز آید که ناید

شعر شماره ۲۳ : اگر می آید آن دانای رازی

شعر شماره ۲۴ : متاع من دل درد آشنای است

شعر شماره ۲۵ : دل از دست کسی بردن نداند

شعر شماره ۲۶ : دل ما از کنار ما رمیده

شعر شماره ۲۷ : نداند جبرئیل این های و هو را

شعر شماره ۲۸ : شب این انجمن آراستم من

شعر شماره ۲۹ : چنین دور آسمان کم دیده باشد

شعر شماره ۳۰ : عطا کن شور رومی، سوز خسرو

شعر شماره ۳۱ : مسلمان فاقه مست و ژنده پوش است

شعر شماره ۳۲ : دگر ملت که کاری پیش گیرد

شعر شماره ۳۳ : دگر قومی که ذکر لا الهش

شعر شماره ۳۴ : جهان توست در دست خسی چند

شعر شماره ۳۵ : مریدی فاقه مستی گفت با شیخ

شعر شماره ۳۶ : دگرگون کشور هندوستان است

شعر شماره ۳۷ : ز محکومی مسلمان خود فروش است

شعر شماره ۳۸ : یکی اندازه کن سود و زیان را

شعر شماره ۳۹ : تو می دانی حیات جاودان چیست

شعر شماره ۴۰ : به پایان چون رسد این عالم پیر

شعر شماره ۴۱ : بدن واماند و جانم در تک و پوست

شعر شماره ۴۲ : الا یا خیمگی خیمه فروهل

شعر شماره ۴۳ : نگاهی داشتم بر جوهر دل

شعر شماره ۴۴ : ندانم دل شهید جلوه ی کیست

شعر شماره ۴۵ : مپرس از کاروان جلوه مستان

شعر شماره ۴۶ : به این پیری ره یثرب گرفتم

شعر شماره ۴۷ : گناه عشق و مستی عام کردند

شعر شماره ۴۸ : چه پرسی از مقامات نوایم

شعر شماره ۴۹ : سحر با ناقه گفتم نرم تر رو

شعر شماره ۵۰ : مهار ای ساربان او را نشاید

شعر شماره ۵۱ : نم اشک است در چشم سیاهش

شعر شماره ۵۲ : چه خوش صحرا که در وی کاروان ها

شعر شماره ۵۳ : چه خوش صحرا که شامش صبح خند است

شعر شماره ۵۴ : امیر کاروان آن اعجمی کیست؟

شعر شماره ۵۵ : مقام عشق و مستی منزل اوست

شعر شماره ۵۶ : غم پنهان که بی گفتن عیان است

شعر شماره ۵۷ : به راغان لاله رست از نوبهاران

شعر شماره ۵۸ : گهی شعر عراقی را بخوانم

شعر شماره ۵۹ : غم راهی نشاط آمیزتر کن

شعر شماره ۶۰ : بیا ای هم نفس باهم بنالیم

شعر شماره ۶۱ : حکیمان را بها کمتر نهادند

شعر شماره ۶۲ : جهان چار سو اندر بر من

شعر شماره ۶۳ : درین وادی زمانی جاودانی

شعر شماره ۶۴ : مسلمان آن فقیر کج کلاهی

شعر شماره ۶۵ : تب و تاب دل از سوز غم توست

شعر شماره ۶۶ : شب هندی غلامان را سحر نیست

شعر شماره ۶۷ : چه گویم زان فقیری دردمندی

شعر شماره ۶۸ : چسان احوال او را بر لب آرم

شعر شماره ۶۹ : هنوز این چرخ نیلی کج خرام است

شعر شماره ۷۰ : نماند آن تاب و تب در خون نابش

شعر شماره ۷۱ : دل خود را اسیر رنگ و بو کرد

شعر شماره ۷۲ : به روی او در دل ناگشاده

شعر شماره ۷۳ : گریبان چاک و بی فکر رفو زیست

شعر شماره ۷۴ : حق آن ده که مسکین و اسیر است

شعر شماره ۷۵ : دگر پاکیزه کن آب و گل او

شعر شماره ۷۶ : عروس زندگی در خلوتش غیر

شعر شماره ۷۷ : به چشم او نه نور و نی سرور است

شعر شماره ۷۸ : مسلمان زاده و نامحرم مرگ

شعر شماره ۷۹ : ملوکیت سراپا شیشه بازی است

شعر شماره ۸۰ : تن مرد مسلمان پایدار است

شعر شماره ۸۱ : مسلمان شرمسار از بی کلاهی است

شعر شماره ۸۲ : مپرس از من که احوالش چسان است

شعر شماره ۸۳ : به چشمش وانمودم زندگی را

شعر شماره ۸۴ : مسلمان گر چه بی خیل و سپاهی است

شعر شماره ۸۵ : متاع شیخ اساطیر کهن بود

شعر شماره ۸۶ : دگرگون کرد لادینی جهان را

شعر شماره ۸۷ : حرم از دیر گیرد رنگ و بویی

شعر شماره ۸۸ : فقیران تا به مسجد صف کشیدند

شعر شماره ۸۹ : مسلمانان به خویشان در ستیزند

شعر شماره ۹۰ : جبین را پیش غیر الله سودیم

شعر شماره ۹۱ : به دست می کشان خالی ایاغ است

شعر شماره ۹۲ : سبوی خانقاهان خالی از می

شعر شماره ۹۳ : مسلمانم غریب هر دیارم

شعر شماره ۹۴ : به آن بالی که بخشیدی پریدم

شعر شماره ۹۵ : شبی پیش خدا بگریستم زار

شعر شماره ۹۶ : نگویم از فرو فالی که بگذشت

شعر شماره ۹۷ : نگهبان حرم معمار دیر است

شعر شماره ۹۸ : ز سوز این فقیر ره نشینی

شعر شماره ۹۹ : گهی افتم گهی مستانه خیزم

شعر شماره ۱۰۰ : مرا تنهایی و آه و فغان به

شعر شماره ۱۰۱ : پریدم در فضای دلپذیرش

شعر شماره ۱۰۲ : به آن رازی که گفتم پی نبردند

شعر شماره ۱۰۳ : نه شعر است اینکه بر وی دل نهادم

شعر شماره ۱۰۴ : تو گفتی از حیات جاودان گوی

شعر شماره ۱۰۵ : رخم از درد پنهان زعفرانی

شعر شماره ۱۰۶ : زبان ما غریبان از نگاهیست

شعر شماره ۱۰۷ : خودی دادم ز خود نامحرمی را

شعر شماره ۱۰۸ : درون ما به جز دود نفس نیست

شعر شماره ۱۰۹ : غریبی دردمندی نی نوازی

شعر شماره ۱۱۰ : نم و رنگ از دم بادی نجویم

شعر شماره ۱۱۱ : در آن دریا که او را ساحلی نیست

شعر شماره ۱۱۲ : مران از در که مشتاق حضوریم

شعر شماره ۱۱۳ : به افرنگی بتان دل باختم من

شعر شماره ۱۱۴ : می از میخانه ی مغرب چشیدم

شعر شماره ۱۱۵ : فقیرم از تو خواهم هر چه خواهم

شعر شماره ۱۱۶ : نه با ملا نه با صوفی نشینم

شعر شماره ۱۱۷ : دل ملا گرفتار غمی نیست

شعر شماره ۱۱۸ : سر منبر کلامش نیشدار است

شعر شماره ۱۱۹ : دل صاحبدلان او برد یا من؟

شعر شماره ۱۲۰ : غریبم در میان محفل خویش

شعر شماره ۱۲۱ : دل خود را به دست کس ندادم

شعر شماره ۱۲۲ : همان سوز جنون اندر سر من

شعر شماره ۱۲۳ : هنوز این خاک دارای شرر هست

شعر شماره ۱۲۴ : نگاهم زانچه بینم بی نیاز است

شعر شماره ۱۲۵ : مرا در عصر بی سوز آفریدند

شعر شماره ۱۲۶ : نگیرد لاله و گل رنگ و بویم

شعر شماره ۱۲۷ : من اندر مشرق و مغرب غریبم

شعر شماره ۱۲۸ : طلسم علم حاضر را شکستم

شعر شماره ۱۲۹ : به چشم من نگه آورده ی توست

شعر شماره ۱۳۰ : چو خود را در کنار خود کشیدم

شعر شماره ۱۳۱ : در این عالم بهشت خرمی هست

شعر شماره ۱۳۲ : بده او را جوان پاکبازی

شعر شماره ۱۳۳ : بیا ساقی بگردان جام می را

شعر شماره ۱۳۴ : جهان از عشق و عشق از سینه ی توست

شعر شماره ۱۳۵ : مرا این سوز از فیض دم توست

شعر شماره ۱۳۶ : درین بتخانه دل با کس نبستم

شعر شماره ۱۳۷ : دمید آن لاله از مشت غبارم

شعر شماره ۱۳۸ : حضور ملت بیضا تپیدم

شعر شماره ۱۳۹ : به صدق فطرت رندانه ی من

شعر شماره ۱۴۰ : دلی بر کف نهادم، دلبری نیست

شعر شماره ۱۴۱ : چو رومی در حرم دادم اذان من

شعر شماره ۱۴۲ : گلستانی ز خاک من برانگیز

شعر شماره ۱۴۳ : مسلمان تا به ساحل آرمید است

شعر شماره ۱۴۴ : که گفت او را که آید بوی یاری؟

شعر شماره ۱۴۵ : ز بحر خود به جوی من گهر ده

شعر شماره ۱۴۶ : به جلوت نی نوازی های من بین

شعر شماره ۱۴۷ : به هرحالی که بودم خوش سرودم

شعر شماره ۱۴۸ : شریک درد و سوز لاله بودم

شعر شماره ۱۴۹ : به نور تو برافروزم نگه را

شعر شماره ۱۵۰ : به کوی تو گداز یک نوا بس

شعر شماره ۱۵۱ : ز شوق آموختم آن ها و هویی

شعر شماره ۱۵۲ : یکی بنگر فرنگی کج کلاهان

شعر شماره ۱۵۳ : بده دستی ز پا افتادگان را

شعر شماره ۱۵۴ : تو هم آن می بگیر از ساغر دوست

شعر شماره ۱۵۵ : تو سلطان حجازی من فقیرم

شعر شماره ۱۵۶ : سراپا درد درمان ناپذیرم

شعر شماره ۱۵۷ : بیا با هم درآویزیم و رقصیم

شعر شماره ۱۵۸ : تو را اندر بیابانی مقام است

شعر شماره ۱۵۹ : مسلمانیم و آزاد از مکانیم

شعر شماره ۱۶۰ : ز افرنگی صنم بیگانه تر شو

شعر شماره ۱۶۱ : مجو از من کلام عارفانه

شعر شماره ۱۶۲ : به منزل کوش مانند مه نو

شعر شماره ۱۶۳ : چو موج از بحر خود بالیده ام من

شعر شماره ۱۶۴ : بیا ساقی بگردان ساتگین را

شعر شماره ۱۶۵ : بیا ساقی نقاب از رخ برافکن

شعر شماره ۱۶۶ : برون از سینه کش تکبیر خود را

شعر شماره ۱۶۷ : مسلمان از خودی مرد تمام است

شعر شماره ۱۶۸ : مسلمانان که خود را فاش دیدند

شعر شماره ۱۶۹ : گشودم پرده را از روی تقدیر

شعر شماره ۱۷۰ : به ترکان بسته درها را گشادند

شعر شماره ۱۷۱ : هر آن قومی که می ریزد بهارش

شعر شماره ۱۷۲ : خدا آن ملتی را سروری داد

شعر شماره ۱۷۳ : ز رازی حکمت قرآن بیاموز

شعر شماره ۱۷۴ : کسی کو بر خودی زد لا اله را

شعر شماره ۱۷۵ : تو ای نادان دل آگاه دریاب

شعر شماره ۱۷۶ : دل تو داغ پنهانی ندارد

شعر شماره ۱۷۷ : اناالحق جز مقام کبریا نیست

شعر شماره ۱۷۸ : به آن ملت اناالحق سازگار است

شعر شماره ۱۷۹ : میان امتان والامقام است

شعر شماره ۱۸۰ : وجودش شعله از سوز درون است

شعر شماره ۱۸۱ : پرد در وسعت گردون یگانه

شعر شماره ۱۸۲ : به باغان عندلیبی خوش صفیری

شعر شماره ۱۸۳ : به جام نو کهن می از سبو ریز

شعر شماره ۱۸۴ : گرفتم حضرت ملا ترش روست

شعر شماره ۱۸۵ : فرنگی صید بست از کعبه و دیر

شعر شماره ۱۸۶ : به بند صوفی و ملا اسیری

شعر شماره ۱۸۷ : ز قرآن پیش خود آیینه آویز

شعر شماره ۱۸۸ : ز من بر صوفی و ملا سلامی

شعر شماره ۱۸۹ : ز دوزخ واعظ کافرگری گفت

شعر شماره ۱۹۰ : مریدی خودشناسی پخته کاری

شعر شماره ۱۹۱ : پسر را گفت پیری خرقه بازی

شعر شماره ۱۹۲ : به کام خود دگر آن کهنه می ریز

شعر شماره ۱۹۳ : بگیر از ساغرش آن لاله رنگی

شعر شماره ۱۹۴ : نصیبی بردم از تاب و تب او

شعر شماره ۱۹۵ : سراپا درد و سوز آشنایی

شعر شماره ۱۹۶ : به روی من در دل باز کردند

شعر شماره ۱۹۷ : ز رومی گیر اسرار فقیری

شعر شماره ۱۹۸ : خیالش با مه و انجم نشیند

شعر شماره ۱۹۹ : خودی تا گشت مهجور خدایی

شعر شماره ۲۰۰ : می روشن ز تاک من فرو ریخت

شعر شماره ۲۰۱ : تو ای باد بیابان از عرب خیز

شعر شماره ۲۰۲ : خلافت فقر با تاج و سریر است

شعر شماره ۲۰۳ : جوانمردی که خود را فاش بیند

شعر شماره ۲۰۴ : به روی عقل و دل بگشای هر در

شعر شماره ۲۰۵ : خنک آن ملتی بر خود رسیده

شعر شماره ۲۰۶ : چه خوش زد ترک ملاحی سرودی

شعر شماره ۲۰۷ : جهانگیری به خاک ما سرشتند

شعر شماره ۲۰۸ : مسلمانی که خود را امتحان کرد

شعر شماره ۲۰۹ : بگو از من نواخوان عرب را

شعر شماره ۲۱۰ : به جانها آفریدم های و هو را

شعر شماره ۲۱۱ : تو هم بگذار آن صورت نگاری

شعر شماره ۲۱۲ : به خاک ما دلی در دل غمی هست

شعر شماره ۲۱۳ : مسلمان بنده ی مولا صفات است

شعر شماره ۲۱۴ : بده با خاک او آن سوز و تابی

شعر شماره ۲۱۵ : مسلمانی غم دل در خریدن

شعر شماره ۲۱۶ : کسی کو فاش دید اسرار جان را

شعر شماره ۲۱۷ : نگهدار آنچه درب و گل توست

شعر شماره ۲۱۸ : شب این کوه و دشت سینه تابی

شعر شماره ۲۱۹ : نکو میخوان خط سیمای خود را

شعر شماره ۲۲۰ : سحرگاهان که روشن شد در و دشت

شعر شماره ۲۲۱ : عرب را حق دلیل کاروان کرد

شعر شماره ۲۲۲ : در آن شب ها خروش صبح فرداست

شعر شماره ۲۲۳ : دگر آیین تسلیم و رضا گیر

شعر شماره ۲۲۴ : چمن ها زان جنون ویرانه گردد

شعر شماره ۲۲۵ : نخستین لاله ی صبح بهارم

شعر شماره ۲۲۶ : پریشانم چو گرد ره گذاری

شعر شماره ۲۲۷ : خوش آن قومی پریشان روزگاری

شعر شماره ۲۲۸ : به بحر خویش چون موجی تپیدم

شعر شماره ۲۲۹ : نگاهش پر کند خالی سبوها

شعر شماره ۲۳۰ : چو برگیرد زمام کاروان را

شعر شماره ۲۳۱ : مبارک باد کن آن پاک جان را

شعر شماره ۲۳۲ : دل اندر سینه گوید دلبری هست

شعر شماره ۲۳۳ : عرب خود را به نور مصطفی سوخت

شعر شماره ۲۳۴ : خلافت بر مقام ما گواهی است

شعر شماره ۲۳۵ : درافتد با ملوکیت کلیمی

شعر شماره ۲۳۶ : هنوز اندر جهان آدم غلام است

شعر شماره ۲۳۷ : محبت از نگاهش پایدار است

شعر شماره ۲۳۸ : به ملک خویش عثمانی امیر است

شعر شماره ۲۳۹ : خنک مردان که سحر او شکستند

شعر شماره ۲۴۰ : به ترکان آرزویی تازه دادند

شعر شماره ۲۴۱ : بهل ای دخترک این دلبری ها

شعر شماره ۲۴۲ : نگاه توست شمشیر خداداد

شعر شماره ۲۴۳ : ضمیر عصر حاضر بی نقاب است

شعر شماره ۲۴۴ : جهان را محکمی از امهات است

شعر شماره ۲۴۵ : مرا داد این خرد پرور جنونی

شعر شماره ۲۴۶ : خنک آن ملتی کز وارداتش

شعر شماره ۲۴۷ : اگر پندی ز درویشی پذیری

شعر شماره ۲۴۸ : ز شام ما برون آور سحر را

شعر شماره ۲۴۹ : چه عصر است این که دین فریادی اوست

شعر شماره ۲۵۰ : نگاهش نقشبند کافری ها

شعر شماره ۲۵۱ : جوانان را بد آموز است این عصر

شعر شماره ۲۵۲ : مسلمان فقر و سلطانی به هم کرد

شعر شماره ۲۵۳ : چه گویم رقص تو چون است و چون نیست

شعر شماره ۲۵۴ : در صد فتنه را بر خود گشادی

شعر شماره ۲۵۵ : برهمن را نگویم هیچ کاره

شعر شماره ۲۵۶ : نگه دارد برهمن کار خود را

شعر شماره ۲۵۷ : برهمن گفت برخیز از در غیر

شعر شماره ۲۵۸ : تب و تابی که باشد جاودانه

شعر شماره ۲۵۹ : ز علم چاره سازی بی گدازی

شعر شماره ۲۶۰ : به آن مومن خدا کاری ندارد

شعر شماره ۲۶۱ : ز من گیر این که مردی کور چشمی

شعر شماره ۲۶۲ : از آن فکر فلک پیما چه حاصل؟

شعر شماره ۲۶۳ : ادب پیرایه ی نادان و داناست

شعر شماره ۲۶۴ : تو را نومیدی از طفلان روا نیست

شعر شماره ۲۶۵ : به پور خویش دین و دانش آموز

شعر شماره ۲۶۶ : نوا از سینه ی مرغ چمن برد

شعر شماره ۲۶۷ : خدایا وقت آن درویش خوش باد

شعر شماره ۲۶۸ : کسی کو لا اله را در گره بست

شعر شماره ۲۶۹ : چو می بینی که رهزن کاروان کشت

شعر شماره ۲۷۰ : جوانی خوش گلی رنگین کلاهی

شعر شماره ۲۷۱ : شتر را بچه ی او گفت در دشت

شعر شماره ۲۷۲ : پریدن از سر بامی به بامی

شعر شماره ۲۷۳ : نگر خود را به چشم محرمانه

شعر شماره ۲۷۴ : نهنگی بچه ی خود را چه خوش گفت

شعر شماره ۲۷۵ : تو در دریا نئی او در بر توست

شعر شماره ۲۷۶ : نه از ساقی نه از پیمانه گفتم

شعر شماره ۲۷۷ : به خود بازآ و دامان دلی گیر

شعر شماره ۲۷۸ : حرم جز قبله ی قلب و نظر نیست

شعر شماره ۲۷۹ : آدمیت احترام آدمی

شعر شماره ۲۸۰ : بیا ساقی بیار آن کهنه می را

شعر شماره ۲۸۱ : یکی از حجره ی خلوت برون آی

شعر شماره ۲۸۲ : زمانه فتنه ها آورد و بگذشت

شعر شماره ۲۸۳ : بسا کس انده فردا کشیدند

شعر شماره ۲۸۴ : چو بلبل ناله ی زاری نداری

شعر شماره ۲۸۵ : بیا بر خویش پیچیدن بیاموز

شعر شماره ۲۸۶ : گله از سختی ایام بگذار

شعر شماره ۲۸۷ : کبوتر بچه ی خود را چه خوش گفت

شعر شماره ۲۸۸ : فتادی از مقام کبریایی

شعر شماره ۲۸۹ : خوشا روزی که خود را باز گیری

شعر شماره ۲۹۰ : تو هم مثل من از خود در حجابی

شعر شماره ۲۹۱ : چه خوش گفت اشتری با کره ی خویش

شعر شماره ۲۹۲ : مرا یاد است از دانای افرنگ

شعر شماره ۲۹۳ : الا ای کشته ی نامحرمی چند

شعر شماره ۲۹۴ : وجود است اینکه بینی یا نمود است

شعر شماره ۲۹۵ : به ضرب تیشه بشکن بیستون را

شعر شماره ۲۹۶ : منه از کف چراغ آرزو را

شعر شماره ۲۹۷ : دل دریا سکون بیگانه از توست

شعر شماره ۲۹۸ : دو گیتی را به خود باید کشیدن

شعر شماره ۲۹۹ : به ما ای لاله خود را وانمودی

شعر شماره ۳۰۰ : نگرید مرد از رنج و غم و درد

شعر شماره ۳۰۱ : نپنداری که مرد امتحان مرد

شعر شماره ۳۰۲ : اگر خاک تو از جان محرمی نیست

شعر شماره ۳۰۳ : پریشان هر دم ما از غمی چند

شعر شماره ۳۰۴ : جوانمردی که دل با خویشتن بست

شعر شماره ۳۰۵ : از آن غم ها دل ما دردمند است

شعر شماره ۳۰۶ : مگو با من خدای ما چنین کرد

شعر شماره ۳۰۷ : برون کن کینه را از سینه ی خویش

شعر شماره ۳۰۸ : سحرها در گریبان شب اوست

شعر شماره ۳۰۹ : به باد صبحدم شبنم بنالید

شعر شماره ۳۱۰ : دل آن بحر است کو ساحل نورزد

شعر شماره ۳۱۱ : دل ما آتش و تن موج دودش

شعر شماره ۳۱۲ : زمانه کار او را می برد پیش

شعر شماره ۳۱۳ : نه نیروی خودی را آزمودی

شعر شماره ۳۱۴ : تو می گویی که دل از خاک و خون است

شعر شماره ۳۱۵ : جهان مهر و مه زناری اوست

شعر شماره ۳۱۶ : من و تو کشت یزدان حاصل است این

شعر شماره ۳۱۷ : گهی جوینده ی حسن غریبی

شعر شماره ۳۱۸ : جهان دل جهان رنگ و بو نیست

شعر شماره ۳۱۹ : نگه دید و خرد پیمانه آورد

شعر شماره ۳۲۰ : محبت چیست تاثیر نگاهیست

شعر شماره ۳۲۱ : خودی روشن ز نور کبریایی است

شعر شماره ۳۲۲ : چو قومی درگذشت از گفتگوها

شعر شماره ۳۲۳ : خودی را از وجود حق وجودی

شعر شماره ۳۲۴ : دلی چون صحبت گل می پذیرد

شعر شماره ۳۲۵ : وصال ما وصال اندر فراق است

شعر شماره ۳۲۶ : کف خاکی که دارم از در اوست

شعر شماره ۳۲۷ : یقین دانم که روزی حضرت او

شعر شماره ۳۲۸ : به روما گفت با من راهب پیر

شعر شماره ۳۲۹ : شنیدم مرگ با یزدان چنین گفت

شعر شماره ۳۳۰ : ثباتش ده که میر شش جهات است

شعر شماره ۳۳۱ : بگو ابلیس را از من پیامی

شعر شماره ۳۳۲ : جهان تا از عدم بیرون کشیدند

شعر شماره ۳۳۳ : جدایی شوق را روشن بصر کرد

شعر شماره ۳۳۴ : تو را از آستان خود براندند

شعر شماره ۳۳۵ : تو می دانی صواب و ناصوابم

شعر شماره ۳۳۶ : بیا تا نرد را شاهانه بازیم

شعر شماره ۳۳۷ : فساد عصر حاضر آشکار است

شعر شماره ۳۳۸ : به هر کو رهزنان چشم و گوشند

شعر شماره ۳۳۹ : چه شیطانی خرامش واژگونی

شعر شماره ۳۴۰ : چه زهرابی که در پیمانه ی اوست

شعر شماره ۳۴۱ : بشر تا از مقام خود فتاد است

شعر شماره ۳۴۲ : مشو نخچیر ابلیسان این عصر

شعر شماره ۳۴۳ : حریف ضرب او مرد تمام است

شعر شماره ۳۴۴ : ز فهم دون نهادان گر چه دور است

شعر شماره ۳۴۵ : بیا تا کار این امت بسازیم

شعر شماره ۳۴۶ : قلندر جره باز آسمان ها

شعر شماره ۳۴۷ : ز جانم نغمه ی الله هو ریخت

شعر شماره ۳۴۸ : چو اشک اندر دل فطرت تپیدم

شعر شماره ۳۴۹ : مرا از منطق آید بوی خامی

شعر شماره ۳۵۰ : بیا از من بگیر آن دیر ساله

شعر شماره ۳۵۱ : به دست من همان دیرینه چنگ است

شعر شماره ۳۵۲ : بگو از من به پرویزان این عصر

شعر شماره ۳۵۳ : فقیرم ساز و سامانم نگاهیست

شعر شماره ۳۵۴ : در دل را به روی کس نبستم

شعر شماره ۳۵۵ : درین گلشن ندارم آب و جاهی

شعر شماره ۳۵۶ : دو صد دانا درین محفل سخن گفت

شعر شماره ۳۵۷ : ندانم نکته های علم و فن را

شعر شماره ۳۵۸ : نپنداری که مرغ صبح خوانم

شعر شماره ۳۵۹ : به چشم من جهان جز رهگذر نیست

شعر شماره ۳۶۰ : به این نابودمندی بودن آموز

شعر شماره ۳۶۱ : کهن پرورده ی این خاکدانم

شعر شماره ۳۶۲ : ندانی تا نباشی محرم مرد

شعر شماره ۳۶۳ : نگاهی آفرین جان در بدن بین

شعر شماره ۳۶۴ : خرد بیگانه ی ذوق یقین است

شعر شماره ۳۶۵ : قماش و نقره و لعل و گهر چیست

شعر شماره ۳۶۶ : خودی را نشئه ی من عین هوش است

شعر شماره ۳۶۷ : تو را با خرقه و عمامه کاری

شعر شماره ۳۶۸ : چو دیدم جوهر آیینه ی خویش

شعر شماره ۳۶۹ : چو رخت خویش بربستم ازین خاک

شعر شماره ۳۷۰ : اگر دانا دل و صافی ضمیر است

شعر شماره ۳۷۱ : سجودی آوری دارا و جم را

شعر شماره ۳۷۲ : شنیدم بیتکی از مرد پیری

شعر شماره ۳۷۳ : نهان اندر دو حرفی سر کار است

شعر شماره ۳۷۴ : مجو ای لاله از کس غمگساری

شعر شماره ۳۷۵ : ز پیری یاد دارم این دو اندرز

شعر شماره ۳۷۶ : به ساحل گفت موج بی قراری

شعر شماره ۳۷۷ : اگر این آب و جاهی از فرنگ است

شعر شماره ۳۷۸ : فرنگی را دلی زیر نگین نیست

شعر شماره ۳۷۹ : من و تو از دل و دین ناامیدیم

شعر شماره ۳۸۰ : مسلمانی که داند رمز دین را

شعر شماره ۳۸۱ : دل بیگانه خو زین خاکدان نیست

شعر شماره ۳۸۲ : مقام شوق بی صدق و یقین نیست

شعر شماره ۳۸۳ : مسلمان را همین عرفان و ادراک

شعر شماره ۳۸۴ : به افرنگی بتان خود را سپردی

شعر شماره ۳۸۵ : نه هر کس خودگر و هم خود گداز است

شعر شماره ۳۸۶ : بسوزد مومن از سوز و جودش

شعر شماره ۳۸۷ : چه پرسی از نماز عاشقانه

شعر شماره ۳۸۸ : دو گیتی را صلا از قرأت اوست

شعر شماره ۳۸۹ : فرنگ آیین رزاقی بداند

شعر شماره ۳۹۰ : چه حاجت طول دادن داستان را

شعر شماره ۳۹۱ : بهشتی بهر پاکان حرم هست

شعر شماره ۳۹۲ : قلندر میل تقریری ندارد

 

پایان اشعار این بخش

نویسندگان :

نویسندگان :

امین پیرانی - حامد پیری

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *