در این بخش ، اشعار کتاب ” ارمغان حجاز ” اقبال لاهوری نوشته شده است .
برای خواندن هر شعر ، روی آن کلیک کنید :
شعر شماره 1 : دل ما بیدلان بردند و رفتند
شعر شماره 2 : سخن ها رفت از بود و نبودم
شعر شماره 3 : دل من در گشاد چون و چند است
شعر شماره 4 : چه شور است این که در آب و گل افتاد
شعر شماره 5 : جهان از خود برون آورده ی کیست؟
شعر شماره 6 : دل بی قید من در پیچ و تابیست
شعر شماره 7 : صبنت الکاس عنا ام عمرو
شعر شماره 8 : به خود پیچیدگان در دل اسیرند
شعر شماره 9 : روم راهی که او را منزلی نیست
شعر شماره 10 : می من از تنک جامان نگه دار
شعر شماره 11 : تو را این کشمکش اندر طلب نیست
شعر شماره 12 : ز من هنگامه ای ده این جهان را
شعر شماره 13 : جهانی تیره تر با آفتابی
شعر شماره 14 : غلامم جز رضای تو نجویم
شعر شماره 15 : دلی در سینه دارم بی سروری
شعر شماره 16 : چه گویم قصه ی دین و وطن را
شعر شماره 17 : مسلمانی که در بند فرنگ است
شعر شماره 18 : نخواهم این جهان و آن جهان را
شعر شماره 19 : چه میخواهی ازین مرد تن آسای
شعر شماره 20 : به آن قوم از تو میخواهم گشادی
شعر شماره 21 : نگاه تو عتاب آلود تا چند
شعر شماره 22 : سرود رفته باز آید که ناید
شعر شماره 23 : اگر می آید آن دانای رازی
شعر شماره 24 : متاع من دل درد آشنای است
شعر شماره 25 : دل از دست کسی بردن نداند
شعر شماره 26 : دل ما از کنار ما رمیده
شعر شماره 27 : نداند جبرئیل این های و هو را
شعر شماره 28 : شب این انجمن آراستم من
شعر شماره 29 : چنین دور آسمان کم دیده باشد
شعر شماره 30 : عطا کن شور رومی، سوز خسرو
شعر شماره 31 : مسلمان فاقه مست و ژنده پوش است
شعر شماره 32 : دگر ملت که کاری پیش گیرد
شعر شماره 33 : دگر قومی که ذکر لا الهش
شعر شماره 34 : جهان توست در دست خسی چند
شعر شماره 35 : مریدی فاقه مستی گفت با شیخ
شعر شماره 36 : دگرگون کشور هندوستان است
شعر شماره 37 : ز محکومی مسلمان خود فروش است
شعر شماره 38 : یکی اندازه کن سود و زیان را
شعر شماره 39 : تو می دانی حیات جاودان چیست
شعر شماره 40 : به پایان چون رسد این عالم پیر
شعر شماره 41 : بدن واماند و جانم در تک و پوست
شعر شماره 42 : الا یا خیمگی خیمه فروهل
شعر شماره 43 : نگاهی داشتم بر جوهر دل
شعر شماره 44 : ندانم دل شهید جلوه ی کیست
شعر شماره 45 : مپرس از کاروان جلوه مستان
شعر شماره 46 : به این پیری ره یثرب گرفتم
شعر شماره 47 : گناه عشق و مستی عام کردند
شعر شماره 48 : چه پرسی از مقامات نوایم
شعر شماره 49 : سحر با ناقه گفتم نرم تر رو
شعر شماره 50 : مهار ای ساربان او را نشاید
شعر شماره 51 : نم اشک است در چشم سیاهش
شعر شماره 52 : چه خوش صحرا که در وی کاروان ها
شعر شماره 53 : چه خوش صحرا که شامش صبح خند است
شعر شماره 54 : امیر کاروان آن اعجمی کیست؟
شعر شماره 55 : مقام عشق و مستی منزل اوست
شعر شماره 56 : غم پنهان که بی گفتن عیان است
شعر شماره 57 : به راغان لاله رست از نوبهاران
شعر شماره 58 : گهی شعر عراقی را بخوانم
شعر شماره 59 : غم راهی نشاط آمیزتر کن
شعر شماره 60 : بیا ای هم نفس باهم بنالیم
شعر شماره 61 : حکیمان را بها کمتر نهادند
شعر شماره 62 : جهان چار سو اندر بر من
شعر شماره 63 : درین وادی زمانی جاودانی
شعر شماره 64 : مسلمان آن فقیر کج کلاهی
شعر شماره 65 : تب و تاب دل از سوز غم توست
شعر شماره 66 : شب هندی غلامان را سحر نیست
شعر شماره 67 : چه گویم زان فقیری دردمندی
شعر شماره 68 : چسان احوال او را بر لب آرم
شعر شماره 69 : هنوز این چرخ نیلی کج خرام است
شعر شماره 70 : نماند آن تاب و تب در خون نابش
شعر شماره 71 : دل خود را اسیر رنگ و بو کرد
شعر شماره 72 : به روی او در دل ناگشاده
شعر شماره 73 : گریبان چاک و بی فکر رفو زیست
شعر شماره 74 : حق آن ده که مسکین و اسیر است
شعر شماره 75 : دگر پاکیزه کن آب و گل او
شعر شماره 76 : عروس زندگی در خلوتش غیر
شعر شماره 77 : به چشم او نه نور و نی سرور است
شعر شماره 78 : مسلمان زاده و نامحرم مرگ
شعر شماره 79 : ملوکیت سراپا شیشه بازی است
شعر شماره 80 : تن مرد مسلمان پایدار است
شعر شماره 81 : مسلمان شرمسار از بی کلاهی است
شعر شماره 82 : مپرس از من که احوالش چسان است
شعر شماره 83 : به چشمش وانمودم زندگی را
شعر شماره 84 : مسلمان گر چه بی خیل و سپاهی است
شعر شماره 85 : متاع شیخ اساطیر کهن بود
شعر شماره 86 : دگرگون کرد لادینی جهان را
شعر شماره 87 : حرم از دیر گیرد رنگ و بویی
شعر شماره 88 : فقیران تا به مسجد صف کشیدند
شعر شماره 89 : مسلمانان به خویشان در ستیزند
شعر شماره 90 : جبین را پیش غیر الله سودیم
شعر شماره 91 : به دست می کشان خالی ایاغ است
شعر شماره 92 : سبوی خانقاهان خالی از می
شعر شماره 93 : مسلمانم غریب هر دیارم
شعر شماره 94 : به آن بالی که بخشیدی پریدم
شعر شماره 95 : شبی پیش خدا بگریستم زار
شعر شماره 96 : نگویم از فرو فالی که بگذشت
شعر شماره 97 : نگهبان حرم معمار دیر است
شعر شماره 98 : ز سوز این فقیر ره نشینی
شعر شماره 99 : گهی افتم گهی مستانه خیزم
شعر شماره 100 : مرا تنهایی و آه و فغان به
شعر شماره 101 : پریدم در فضای دلپذیرش
شعر شماره 102 : به آن رازی که گفتم پی نبردند
شعر شماره 103 : نه شعر است اینکه بر وی دل نهادم
شعر شماره 104 : تو گفتی از حیات جاودان گوی
شعر شماره 105 : رخم از درد پنهان زعفرانی
شعر شماره 106 : زبان ما غریبان از نگاهیست
شعر شماره 107 : خودی دادم ز خود نامحرمی را
شعر شماره 108 : درون ما به جز دود نفس نیست
شعر شماره 109 : غریبی دردمندی نی نوازی
شعر شماره 110 : نم و رنگ از دم بادی نجویم
شعر شماره 111 : در آن دریا که او را ساحلی نیست
شعر شماره 112 : مران از در که مشتاق حضوریم
شعر شماره 113 : به افرنگی بتان دل باختم من
شعر شماره 114 : می از میخانه ی مغرب چشیدم
شعر شماره 115 : فقیرم از تو خواهم هر چه خواهم
شعر شماره 116 : نه با ملا نه با صوفی نشینم
شعر شماره 117 : دل ملا گرفتار غمی نیست
شعر شماره 118 : سر منبر کلامش نیشدار است
شعر شماره 119 : دل صاحبدلان او برد یا من؟
شعر شماره 120 : غریبم در میان محفل خویش
شعر شماره 121 : دل خود را به دست کس ندادم
شعر شماره 122 : همان سوز جنون اندر سر من
شعر شماره 123 : هنوز این خاک دارای شرر هست
شعر شماره 124 : نگاهم زانچه بینم بی نیاز است
شعر شماره 125 : مرا در عصر بی سوز آفریدند
شعر شماره 126 : نگیرد لاله و گل رنگ و بویم
شعر شماره 127 : من اندر مشرق و مغرب غریبم
شعر شماره 128 : طلسم علم حاضر را شکستم
شعر شماره 129 : به چشم من نگه آورده ی توست
شعر شماره 130 : چو خود را در کنار خود کشیدم
شعر شماره 131 : در این عالم بهشت خرمی هست
شعر شماره 132 : بده او را جوان پاکبازی
شعر شماره 133 : بیا ساقی بگردان جام می را
شعر شماره 134 : جهان از عشق و عشق از سینه ی توست
شعر شماره 135 : مرا این سوز از فیض دم توست
شعر شماره 136 : درین بتخانه دل با کس نبستم
شعر شماره 137 : دمید آن لاله از مشت غبارم
شعر شماره 138 : حضور ملت بیضا تپیدم
شعر شماره 139 : به صدق فطرت رندانه ی من
شعر شماره 140 : دلی بر کف نهادم، دلبری نیست
شعر شماره 141 : چو رومی در حرم دادم اذان من
شعر شماره 142 : گلستانی ز خاک من برانگیز
شعر شماره 143 : مسلمان تا به ساحل آرمید است
شعر شماره 144 : که گفت او را که آید بوی یاری؟
شعر شماره 145 : ز بحر خود به جوی من گهر ده
شعر شماره 146 : به جلوت نی نوازی های من بین
شعر شماره 147 : به هرحالی که بودم خوش سرودم
شعر شماره 148 : شریک درد و سوز لاله بودم
شعر شماره 149 : به نور تو برافروزم نگه را
شعر شماره 150 : به کوی تو گداز یک نوا بس
شعر شماره 151 : ز شوق آموختم آن ها و هویی
شعر شماره 152 : یکی بنگر فرنگی کج کلاهان
شعر شماره 153 : بده دستی ز پا افتادگان را
شعر شماره 154 : تو هم آن می بگیر از ساغر دوست
شعر شماره 155 : تو سلطان حجازی من فقیرم
شعر شماره 156 : سراپا درد درمان ناپذیرم
شعر شماره 157 : بیا با هم درآویزیم و رقصیم
شعر شماره 158 : تو را اندر بیابانی مقام است
شعر شماره 159 : مسلمانیم و آزاد از مکانیم
شعر شماره 160 : ز افرنگی صنم بیگانه تر شو
شعر شماره 161 : مجو از من کلام عارفانه
شعر شماره 162 : به منزل کوش مانند مه نو
شعر شماره 163 : چو موج از بحر خود بالیده ام من
شعر شماره 164 : بیا ساقی بگردان ساتگین را
شعر شماره 165 : بیا ساقی نقاب از رخ برافکن
شعر شماره 166 : برون از سینه کش تکبیر خود را
شعر شماره 167 : مسلمان از خودی مرد تمام است
شعر شماره 168 : مسلمانان که خود را فاش دیدند
شعر شماره 169 : گشودم پرده را از روی تقدیر
شعر شماره 170 : به ترکان بسته درها را گشادند
شعر شماره 171 : هر آن قومی که می ریزد بهارش
شعر شماره 172 : خدا آن ملتی را سروری داد
شعر شماره 173 : ز رازی حکمت قرآن بیاموز
شعر شماره 174 : کسی کو بر خودی زد لا اله را
شعر شماره 175 : تو ای نادان دل آگاه دریاب
شعر شماره 176 : دل تو داغ پنهانی ندارد
شعر شماره 177 : اناالحق جز مقام کبریا نیست
شعر شماره 178 : به آن ملت اناالحق سازگار است
شعر شماره 179 : میان امتان والامقام است
شعر شماره 180 : وجودش شعله از سوز درون است
شعر شماره 181 : پرد در وسعت گردون یگانه
شعر شماره 182 : به باغان عندلیبی خوش صفیری
شعر شماره 183 : به جام نو کهن می از سبو ریز
شعر شماره 184 : گرفتم حضرت ملا ترش روست
شعر شماره 185 : فرنگی صید بست از کعبه و دیر
شعر شماره 186 : به بند صوفی و ملا اسیری
شعر شماره 187 : ز قرآن پیش خود آیینه آویز
شعر شماره 188 : ز من بر صوفی و ملا سلامی
شعر شماره 189 : ز دوزخ واعظ کافرگری گفت
شعر شماره 190 : مریدی خودشناسی پخته کاری
شعر شماره 191 : پسر را گفت پیری خرقه بازی
شعر شماره 192 : به کام خود دگر آن کهنه می ریز
شعر شماره 193 : بگیر از ساغرش آن لاله رنگی
شعر شماره 194 : نصیبی بردم از تاب و تب او
شعر شماره 195 : سراپا درد و سوز آشنایی
شعر شماره 196 : به روی من در دل باز کردند
شعر شماره 197 : ز رومی گیر اسرار فقیری
شعر شماره 198 : خیالش با مه و انجم نشیند
شعر شماره 199 : خودی تا گشت مهجور خدایی
شعر شماره 200 : می روشن ز تاک من فرو ریخت
شعر شماره 201 : تو ای باد بیابان از عرب خیز
شعر شماره 202 : خلافت فقر با تاج و سریر است
شعر شماره 203 : جوانمردی که خود را فاش بیند
شعر شماره 204 : به روی عقل و دل بگشای هر در
شعر شماره 205 : خنک آن ملتی بر خود رسیده
شعر شماره 206 : چه خوش زد ترک ملاحی سرودی
شعر شماره 207 : جهانگیری به خاک ما سرشتند
شعر شماره 208 : مسلمانی که خود را امتحان کرد
شعر شماره 209 : بگو از من نواخوان عرب را
شعر شماره 210 : به جانها آفریدم های و هو را
شعر شماره 211 : تو هم بگذار آن صورت نگاری
شعر شماره 212 : به خاک ما دلی در دل غمی هست
شعر شماره 213 : مسلمان بنده ی مولا صفات است
شعر شماره 214 : بده با خاک او آن سوز و تابی
شعر شماره 215 : مسلمانی غم دل در خریدن
شعر شماره 216 : کسی کو فاش دید اسرار جان را
شعر شماره 217 : نگهدار آنچه درب و گل توست
شعر شماره 218 : شب این کوه و دشت سینه تابی
شعر شماره 219 : نکو میخوان خط سیمای خود را
شعر شماره 220 : سحرگاهان که روشن شد در و دشت
شعر شماره 221 : عرب را حق دلیل کاروان کرد
شعر شماره 222 : در آن شب ها خروش صبح فرداست
شعر شماره 223 : دگر آیین تسلیم و رضا گیر
شعر شماره 224 : چمن ها زان جنون ویرانه گردد
شعر شماره 225 : نخستین لاله ی صبح بهارم
شعر شماره 226 : پریشانم چو گرد ره گذاری
شعر شماره 227 : خوش آن قومی پریشان روزگاری
شعر شماره 228 : به بحر خویش چون موجی تپیدم
شعر شماره 229 : نگاهش پر کند خالی سبوها
شعر شماره 230 : چو برگیرد زمام کاروان را
شعر شماره 231 : مبارک باد کن آن پاک جان را
شعر شماره 232 : دل اندر سینه گوید دلبری هست
شعر شماره 233 : عرب خود را به نور مصطفی سوخت
شعر شماره 234 : خلافت بر مقام ما گواهی است
شعر شماره 235 : درافتد با ملوکیت کلیمی
شعر شماره 236 : هنوز اندر جهان آدم غلام است
شعر شماره 237 : محبت از نگاهش پایدار است
شعر شماره 238 : به ملک خویش عثمانی امیر است
شعر شماره 239 : خنک مردان که سحر او شکستند
شعر شماره 240 : به ترکان آرزویی تازه دادند
شعر شماره 241 : بهل ای دخترک این دلبری ها
شعر شماره 242 : نگاه توست شمشیر خداداد
شعر شماره 243 : ضمیر عصر حاضر بی نقاب است
شعر شماره 244 : جهان را محکمی از امهات است
شعر شماره 245 : مرا داد این خرد پرور جنونی
شعر شماره 246 : خنک آن ملتی کز وارداتش
شعر شماره 247 : اگر پندی ز درویشی پذیری
شعر شماره 248 : ز شام ما برون آور سحر را
شعر شماره 249 : چه عصر است این که دین فریادی اوست
شعر شماره 250 : نگاهش نقشبند کافری ها
شعر شماره 251 : جوانان را بد آموز است این عصر
شعر شماره 252 : مسلمان فقر و سلطانی به هم کرد
شعر شماره 253 : چه گویم رقص تو چون است و چون نیست
شعر شماره 254 : در صد فتنه را بر خود گشادی
شعر شماره 255 : برهمن را نگویم هیچ کاره
شعر شماره 256 : نگه دارد برهمن کار خود را
شعر شماره 257 : برهمن گفت برخیز از در غیر
شعر شماره 258 : تب و تابی که باشد جاودانه
شعر شماره 259 : ز علم چاره سازی بی گدازی
شعر شماره 260 : به آن مومن خدا کاری ندارد
شعر شماره 261 : ز من گیر این که مردی کور چشمی
شعر شماره 262 : از آن فکر فلک پیما چه حاصل؟
شعر شماره 263 : ادب پیرایه ی نادان و داناست
شعر شماره 264 : تو را نومیدی از طفلان روا نیست
شعر شماره 265 : به پور خویش دین و دانش آموز
شعر شماره 266 : نوا از سینه ی مرغ چمن برد
شعر شماره 267 : خدایا وقت آن درویش خوش باد
شعر شماره 268 : کسی کو لا اله را در گره بست
شعر شماره 269 : چو می بینی که رهزن کاروان کشت
شعر شماره 270 : جوانی خوش گلی رنگین کلاهی
شعر شماره 271 : شتر را بچه ی او گفت در دشت
شعر شماره 272 : پریدن از سر بامی به بامی
شعر شماره 273 : نگر خود را به چشم محرمانه
شعر شماره 274 : نهنگی بچه ی خود را چه خوش گفت
شعر شماره 275 : تو در دریا نئی او در بر توست
شعر شماره 276 : نه از ساقی نه از پیمانه گفتم
شعر شماره 277 : به خود بازآ و دامان دلی گیر
شعر شماره 278 : حرم جز قبله ی قلب و نظر نیست
شعر شماره 279 : آدمیت احترام آدمی
شعر شماره 280 : بیا ساقی بیار آن کهنه می را
شعر شماره 281 : یکی از حجره ی خلوت برون آی
شعر شماره 282 : زمانه فتنه ها آورد و بگذشت
شعر شماره 283 : بسا کس انده فردا کشیدند
شعر شماره 284 : چو بلبل ناله ی زاری نداری
شعر شماره 285 : بیا بر خویش پیچیدن بیاموز
شعر شماره 286 : گله از سختی ایام بگذار
شعر شماره 287 : کبوتر بچه ی خود را چه خوش گفت
شعر شماره 288 : فتادی از مقام کبریایی
شعر شماره 289 : خوشا روزی که خود را باز گیری
شعر شماره 290 : تو هم مثل من از خود در حجابی
شعر شماره 291 : چه خوش گفت اشتری با کره ی خویش
شعر شماره 292 : مرا یاد است از دانای افرنگ
شعر شماره 293 : الا ای کشته ی نامحرمی چند
شعر شماره 294 : وجود است اینکه بینی یا نمود است
شعر شماره 295 : به ضرب تیشه بشکن بیستون را
شعر شماره 296 : منه از کف چراغ آرزو را
شعر شماره 297 : دل دریا سکون بیگانه از توست
شعر شماره 298 : دو گیتی را به خود باید کشیدن
شعر شماره 299 : به ما ای لاله خود را وانمودی
شعر شماره 300 : نگرید مرد از رنج و غم و درد
شعر شماره 301 : نپنداری که مرد امتحان مرد
شعر شماره 302 : اگر خاک تو از جان محرمی نیست
شعر شماره 303 : پریشان هر دم ما از غمی چند
شعر شماره 304 : جوانمردی که دل با خویشتن بست
شعر شماره 305 : از آن غم ها دل ما دردمند است
شعر شماره 306 : مگو با من خدای ما چنین کرد
شعر شماره 307 : برون کن کینه را از سینه ی خویش
شعر شماره 308 : سحرها در گریبان شب اوست
شعر شماره 309 : به باد صبحدم شبنم بنالید
شعر شماره 310 : دل آن بحر است کو ساحل نورزد
شعر شماره 311 : دل ما آتش و تن موج دودش
شعر شماره 312 : زمانه کار او را می برد پیش
شعر شماره 313 : نه نیروی خودی را آزمودی
شعر شماره 314 : تو می گویی که دل از خاک و خون است
شعر شماره 315 : جهان مهر و مه زناری اوست
شعر شماره 316 : من و تو کشت یزدان حاصل است این
شعر شماره 317 : گهی جوینده ی حسن غریبی
شعر شماره 318 : جهان دل جهان رنگ و بو نیست
شعر شماره 319 : نگه دید و خرد پیمانه آورد
شعر شماره 320 : محبت چیست تاثیر نگاهیست
شعر شماره 321 : خودی روشن ز نور کبریایی است
شعر شماره 322 : چو قومی درگذشت از گفتگوها
شعر شماره 323 : خودی را از وجود حق وجودی
شعر شماره 324 : دلی چون صحبت گل می پذیرد
شعر شماره 325 : وصال ما وصال اندر فراق است
شعر شماره 326 : کف خاکی که دارم از در اوست
شعر شماره 327 : یقین دانم که روزی حضرت او
شعر شماره 328 : به روما گفت با من راهب پیر
شعر شماره 329 : شنیدم مرگ با یزدان چنین گفت
شعر شماره 330 : ثباتش ده که میر شش جهات است
شعر شماره 331 : بگو ابلیس را از من پیامی
شعر شماره 332 : جهان تا از عدم بیرون کشیدند
شعر شماره 333 : جدایی شوق را روشن بصر کرد
شعر شماره 334 : تو را از آستان خود براندند
شعر شماره 335 : تو می دانی صواب و ناصوابم
شعر شماره 336 : بیا تا نرد را شاهانه بازیم
شعر شماره 337 : فساد عصر حاضر آشکار است
شعر شماره 338 : به هر کو رهزنان چشم و گوشند
شعر شماره 339 : چه شیطانی خرامش واژگونی
شعر شماره 340 : چه زهرابی که در پیمانه ی اوست
شعر شماره 341 : بشر تا از مقام خود فتاد است
شعر شماره 342 : مشو نخچیر ابلیسان این عصر
شعر شماره 343 : حریف ضرب او مرد تمام است
شعر شماره 344 : ز فهم دون نهادان گر چه دور است
شعر شماره 345 : بیا تا کار این امت بسازیم
شعر شماره 346 : قلندر جره باز آسمان ها
شعر شماره 347 : ز جانم نغمه ی الله هو ریخت
شعر شماره 348 : چو اشک اندر دل فطرت تپیدم
شعر شماره 349 : مرا از منطق آید بوی خامی
شعر شماره 350 : بیا از من بگیر آن دیر ساله
شعر شماره 351 : به دست من همان دیرینه چنگ است
شعر شماره 352 : بگو از من به پرویزان این عصر
شعر شماره 353 : فقیرم ساز و سامانم نگاهیست
شعر شماره 354 : در دل را به روی کس نبستم
شعر شماره 355 : درین گلشن ندارم آب و جاهی
شعر شماره 356 : دو صد دانا درین محفل سخن گفت
شعر شماره 357 : ندانم نکته های علم و فن را
شعر شماره 358 : نپنداری که مرغ صبح خوانم
شعر شماره 359 : به چشم من جهان جز رهگذر نیست
شعر شماره 360 : به این نابودمندی بودن آموز
شعر شماره 361 : کهن پرورده ی این خاکدانم
شعر شماره 362 : ندانی تا نباشی محرم مرد
شعر شماره 363 : نگاهی آفرین جان در بدن بین
شعر شماره 364 : خرد بیگانه ی ذوق یقین است
شعر شماره 365 : قماش و نقره و لعل و گهر چیست
شعر شماره 366 : خودی را نشئه ی من عین هوش است
شعر شماره 367 : تو را با خرقه و عمامه کاری
شعر شماره 368 : چو دیدم جوهر آیینه ی خویش
شعر شماره 369 : چو رخت خویش بربستم ازین خاک
شعر شماره 370 : اگر دانا دل و صافی ضمیر است
شعر شماره 371 : سجودی آوری دارا و جم را
شعر شماره 372 : شنیدم بیتکی از مرد پیری
شعر شماره 373 : نهان اندر دو حرفی سر کار است
شعر شماره 374 : مجو ای لاله از کس غمگساری
شعر شماره 375 : ز پیری یاد دارم این دو اندرز
شعر شماره 376 : به ساحل گفت موج بی قراری
شعر شماره 377 : اگر این آب و جاهی از فرنگ است
شعر شماره 378 : فرنگی را دلی زیر نگین نیست
شعر شماره 379 : من و تو از دل و دین ناامیدیم
شعر شماره 380 : مسلمانی که داند رمز دین را
شعر شماره 381 : دل بیگانه خو زین خاکدان نیست
شعر شماره 382 : مقام شوق بی صدق و یقین نیست
شعر شماره 383 : مسلمان را همین عرفان و ادراک
شعر شماره 384 : به افرنگی بتان خود را سپردی
شعر شماره 385 : نه هر کس خودگر و هم خود گداز است
شعر شماره 386 : بسوزد مومن از سوز و جودش
شعر شماره 387 : چه پرسی از نماز عاشقانه
شعر شماره 388 : دو گیتی را صلا از قرأت اوست
شعر شماره 389 : فرنگ آیین رزاقی بداند
شعر شماره 390 : چه حاجت طول دادن داستان را
شعر شماره 391 : بهشتی بهر پاکان حرم هست
شعر شماره 392 : قلندر میل تقریری ندارد
پایان اشعار این بخش
