در این بخش ، اشعار کتاب ” ارمغان حجاز ” اقبال لاهوری نوشته شده است .
برای خواندن هر شعر ، روی آن کلیک کنید :
شعر شماره ۱ : دل ما بیدلان بردند و رفتند
شعر شماره ۲ : سخن ها رفت از بود و نبودم
شعر شماره ۳ : دل من در گشاد چون و چند است
شعر شماره ۴ : چه شور است این که در آب و گل افتاد
شعر شماره ۵ : جهان از خود برون آورده ی کیست؟
شعر شماره ۶ : دل بی قید من در پیچ و تابیست
شعر شماره ۷ : صبنت الکاس عنا ام عمرو
شعر شماره ۸ : به خود پیچیدگان در دل اسیرند
شعر شماره ۹ : روم راهی که او را منزلی نیست
شعر شماره ۱۰ : می من از تنک جامان نگه دار
شعر شماره ۱۱ : تو را این کشمکش اندر طلب نیست
شعر شماره ۱۲ : ز من هنگامه ای ده این جهان را
شعر شماره ۱۳ : جهانی تیره تر با آفتابی
شعر شماره ۱۴ : غلامم جز رضای تو نجویم
شعر شماره ۱۵ : دلی در سینه دارم بی سروری
شعر شماره ۱۶ : چه گویم قصه ی دین و وطن را
شعر شماره ۱۷ : مسلمانی که در بند فرنگ است
شعر شماره ۱۸ : نخواهم این جهان و آن جهان را
شعر شماره ۱۹ : چه میخواهی ازین مرد تن آسای
شعر شماره ۲۰ : به آن قوم از تو میخواهم گشادی
شعر شماره ۲۱ : نگاه تو عتاب آلود تا چند
شعر شماره ۲۲ : سرود رفته باز آید که ناید
شعر شماره ۲۳ : اگر می آید آن دانای رازی
شعر شماره ۲۴ : متاع من دل درد آشنای است
شعر شماره ۲۵ : دل از دست کسی بردن نداند
شعر شماره ۲۶ : دل ما از کنار ما رمیده
شعر شماره ۲۷ : نداند جبرئیل این های و هو را
شعر شماره ۲۸ : شب این انجمن آراستم من
شعر شماره ۲۹ : چنین دور آسمان کم دیده باشد
شعر شماره ۳۰ : عطا کن شور رومی، سوز خسرو
شعر شماره ۳۱ : مسلمان فاقه مست و ژنده پوش است
شعر شماره ۳۲ : دگر ملت که کاری پیش گیرد
شعر شماره ۳۳ : دگر قومی که ذکر لا الهش
شعر شماره ۳۴ : جهان توست در دست خسی چند
شعر شماره ۳۵ : مریدی فاقه مستی گفت با شیخ
شعر شماره ۳۶ : دگرگون کشور هندوستان است
شعر شماره ۳۷ : ز محکومی مسلمان خود فروش است
شعر شماره ۳۸ : یکی اندازه کن سود و زیان را
شعر شماره ۳۹ : تو می دانی حیات جاودان چیست
شعر شماره ۴۰ : به پایان چون رسد این عالم پیر
شعر شماره ۴۱ : بدن واماند و جانم در تک و پوست
شعر شماره ۴۲ : الا یا خیمگی خیمه فروهل
شعر شماره ۴۳ : نگاهی داشتم بر جوهر دل
شعر شماره ۴۴ : ندانم دل شهید جلوه ی کیست
شعر شماره ۴۵ : مپرس از کاروان جلوه مستان
شعر شماره ۴۶ : به این پیری ره یثرب گرفتم
شعر شماره ۴۷ : گناه عشق و مستی عام کردند
شعر شماره ۴۸ : چه پرسی از مقامات نوایم
شعر شماره ۴۹ : سحر با ناقه گفتم نرم تر رو
شعر شماره ۵۰ : مهار ای ساربان او را نشاید
شعر شماره ۵۱ : نم اشک است در چشم سیاهش
شعر شماره ۵۲ : چه خوش صحرا که در وی کاروان ها
شعر شماره ۵۳ : چه خوش صحرا که شامش صبح خند است
شعر شماره ۵۴ : امیر کاروان آن اعجمی کیست؟
شعر شماره ۵۵ : مقام عشق و مستی منزل اوست
شعر شماره ۵۶ : غم پنهان که بی گفتن عیان است
شعر شماره ۵۷ : به راغان لاله رست از نوبهاران
شعر شماره ۵۸ : گهی شعر عراقی را بخوانم
شعر شماره ۵۹ : غم راهی نشاط آمیزتر کن
شعر شماره ۶۰ : بیا ای هم نفس باهم بنالیم
شعر شماره ۶۱ : حکیمان را بها کمتر نهادند
شعر شماره ۶۲ : جهان چار سو اندر بر من
شعر شماره ۶۳ : درین وادی زمانی جاودانی
شعر شماره ۶۴ : مسلمان آن فقیر کج کلاهی
شعر شماره ۶۵ : تب و تاب دل از سوز غم توست
شعر شماره ۶۶ : شب هندی غلامان را سحر نیست
شعر شماره ۶۷ : چه گویم زان فقیری دردمندی
شعر شماره ۶۸ : چسان احوال او را بر لب آرم
شعر شماره ۶۹ : هنوز این چرخ نیلی کج خرام است
شعر شماره ۷۰ : نماند آن تاب و تب در خون نابش
شعر شماره ۷۱ : دل خود را اسیر رنگ و بو کرد
شعر شماره ۷۲ : به روی او در دل ناگشاده
شعر شماره ۷۳ : گریبان چاک و بی فکر رفو زیست
شعر شماره ۷۴ : حق آن ده که مسکین و اسیر است
شعر شماره ۷۵ : دگر پاکیزه کن آب و گل او
شعر شماره ۷۶ : عروس زندگی در خلوتش غیر
شعر شماره ۷۷ : به چشم او نه نور و نی سرور است
شعر شماره ۷۸ : مسلمان زاده و نامحرم مرگ
شعر شماره ۷۹ : ملوکیت سراپا شیشه بازی است
شعر شماره ۸۰ : تن مرد مسلمان پایدار است
شعر شماره ۸۱ : مسلمان شرمسار از بی کلاهی است
شعر شماره ۸۲ : مپرس از من که احوالش چسان است
شعر شماره ۸۳ : به چشمش وانمودم زندگی را
شعر شماره ۸۴ : مسلمان گر چه بی خیل و سپاهی است
شعر شماره ۸۵ : متاع شیخ اساطیر کهن بود
شعر شماره ۸۶ : دگرگون کرد لادینی جهان را
شعر شماره ۸۷ : حرم از دیر گیرد رنگ و بویی
شعر شماره ۸۸ : فقیران تا به مسجد صف کشیدند
شعر شماره ۸۹ : مسلمانان به خویشان در ستیزند
شعر شماره ۹۰ : جبین را پیش غیر الله سودیم
شعر شماره ۹۱ : به دست می کشان خالی ایاغ است
شعر شماره ۹۲ : سبوی خانقاهان خالی از می
شعر شماره ۹۳ : مسلمانم غریب هر دیارم
شعر شماره ۹۴ : به آن بالی که بخشیدی پریدم
شعر شماره ۹۵ : شبی پیش خدا بگریستم زار
شعر شماره ۹۶ : نگویم از فرو فالی که بگذشت
شعر شماره ۹۷ : نگهبان حرم معمار دیر است
شعر شماره ۹۸ : ز سوز این فقیر ره نشینی
شعر شماره ۹۹ : گهی افتم گهی مستانه خیزم
شعر شماره ۱۰۰ : مرا تنهایی و آه و فغان به
شعر شماره ۱۰۱ : پریدم در فضای دلپذیرش
شعر شماره ۱۰۲ : به آن رازی که گفتم پی نبردند
شعر شماره ۱۰۳ : نه شعر است اینکه بر وی دل نهادم
شعر شماره ۱۰۴ : تو گفتی از حیات جاودان گوی
شعر شماره ۱۰۵ : رخم از درد پنهان زعفرانی
شعر شماره ۱۰۶ : زبان ما غریبان از نگاهیست
شعر شماره ۱۰۷ : خودی دادم ز خود نامحرمی را
شعر شماره ۱۰۸ : درون ما به جز دود نفس نیست
شعر شماره ۱۰۹ : غریبی دردمندی نی نوازی
شعر شماره ۱۱۰ : نم و رنگ از دم بادی نجویم
شعر شماره ۱۱۱ : در آن دریا که او را ساحلی نیست
شعر شماره ۱۱۲ : مران از در که مشتاق حضوریم
شعر شماره ۱۱۳ : به افرنگی بتان دل باختم من
شعر شماره ۱۱۴ : می از میخانه ی مغرب چشیدم
شعر شماره ۱۱۵ : فقیرم از تو خواهم هر چه خواهم
شعر شماره ۱۱۶ : نه با ملا نه با صوفی نشینم
شعر شماره ۱۱۷ : دل ملا گرفتار غمی نیست
شعر شماره ۱۱۸ : سر منبر کلامش نیشدار است
شعر شماره ۱۱۹ : دل صاحبدلان او برد یا من؟
شعر شماره ۱۲۰ : غریبم در میان محفل خویش
شعر شماره ۱۲۱ : دل خود را به دست کس ندادم
شعر شماره ۱۲۲ : همان سوز جنون اندر سر من
شعر شماره ۱۲۳ : هنوز این خاک دارای شرر هست
شعر شماره ۱۲۴ : نگاهم زانچه بینم بی نیاز است
شعر شماره ۱۲۵ : مرا در عصر بی سوز آفریدند
شعر شماره ۱۲۶ : نگیرد لاله و گل رنگ و بویم
شعر شماره ۱۲۷ : من اندر مشرق و مغرب غریبم
شعر شماره ۱۲۸ : طلسم علم حاضر را شکستم
شعر شماره ۱۲۹ : به چشم من نگه آورده ی توست
شعر شماره ۱۳۰ : چو خود را در کنار خود کشیدم
شعر شماره ۱۳۱ : در این عالم بهشت خرمی هست
شعر شماره ۱۳۲ : بده او را جوان پاکبازی
شعر شماره ۱۳۳ : بیا ساقی بگردان جام می را
شعر شماره ۱۳۴ : جهان از عشق و عشق از سینه ی توست
شعر شماره ۱۳۵ : مرا این سوز از فیض دم توست
شعر شماره ۱۳۶ : درین بتخانه دل با کس نبستم
شعر شماره ۱۳۷ : دمید آن لاله از مشت غبارم
شعر شماره ۱۳۸ : حضور ملت بیضا تپیدم
شعر شماره ۱۳۹ : به صدق فطرت رندانه ی من
شعر شماره ۱۴۰ : دلی بر کف نهادم، دلبری نیست
شعر شماره ۱۴۱ : چو رومی در حرم دادم اذان من
شعر شماره ۱۴۲ : گلستانی ز خاک من برانگیز
شعر شماره ۱۴۳ : مسلمان تا به ساحل آرمید است
شعر شماره ۱۴۴ : که گفت او را که آید بوی یاری؟
شعر شماره ۱۴۵ : ز بحر خود به جوی من گهر ده
شعر شماره ۱۴۶ : به جلوت نی نوازی های من بین
شعر شماره ۱۴۷ : به هرحالی که بودم خوش سرودم
شعر شماره ۱۴۸ : شریک درد و سوز لاله بودم
شعر شماره ۱۴۹ : به نور تو برافروزم نگه را
شعر شماره ۱۵۰ : به کوی تو گداز یک نوا بس
شعر شماره ۱۵۱ : ز شوق آموختم آن ها و هویی
شعر شماره ۱۵۲ : یکی بنگر فرنگی کج کلاهان
شعر شماره ۱۵۳ : بده دستی ز پا افتادگان را
شعر شماره ۱۵۴ : تو هم آن می بگیر از ساغر دوست
شعر شماره ۱۵۵ : تو سلطان حجازی من فقیرم
شعر شماره ۱۵۶ : سراپا درد درمان ناپذیرم
شعر شماره ۱۵۷ : بیا با هم درآویزیم و رقصیم
شعر شماره ۱۵۸ : تو را اندر بیابانی مقام است
شعر شماره ۱۵۹ : مسلمانیم و آزاد از مکانیم
شعر شماره ۱۶۰ : ز افرنگی صنم بیگانه تر شو
شعر شماره ۱۶۱ : مجو از من کلام عارفانه
شعر شماره ۱۶۲ : به منزل کوش مانند مه نو
شعر شماره ۱۶۳ : چو موج از بحر خود بالیده ام من
شعر شماره ۱۶۴ : بیا ساقی بگردان ساتگین را
شعر شماره ۱۶۵ : بیا ساقی نقاب از رخ برافکن
شعر شماره ۱۶۶ : برون از سینه کش تکبیر خود را
شعر شماره ۱۶۷ : مسلمان از خودی مرد تمام است
شعر شماره ۱۶۸ : مسلمانان که خود را فاش دیدند
شعر شماره ۱۶۹ : گشودم پرده را از روی تقدیر
شعر شماره ۱۷۰ : به ترکان بسته درها را گشادند
شعر شماره ۱۷۱ : هر آن قومی که می ریزد بهارش
شعر شماره ۱۷۲ : خدا آن ملتی را سروری داد
شعر شماره ۱۷۳ : ز رازی حکمت قرآن بیاموز
شعر شماره ۱۷۴ : کسی کو بر خودی زد لا اله را
شعر شماره ۱۷۵ : تو ای نادان دل آگاه دریاب
شعر شماره ۱۷۶ : دل تو داغ پنهانی ندارد
شعر شماره ۱۷۷ : اناالحق جز مقام کبریا نیست
شعر شماره ۱۷۸ : به آن ملت اناالحق سازگار است
شعر شماره ۱۷۹ : میان امتان والامقام است
شعر شماره ۱۸۰ : وجودش شعله از سوز درون است
شعر شماره ۱۸۱ : پرد در وسعت گردون یگانه
شعر شماره ۱۸۲ : به باغان عندلیبی خوش صفیری
شعر شماره ۱۸۳ : به جام نو کهن می از سبو ریز
شعر شماره ۱۸۴ : گرفتم حضرت ملا ترش روست
شعر شماره ۱۸۵ : فرنگی صید بست از کعبه و دیر
شعر شماره ۱۸۶ : به بند صوفی و ملا اسیری
شعر شماره ۱۸۷ : ز قرآن پیش خود آیینه آویز
شعر شماره ۱۸۸ : ز من بر صوفی و ملا سلامی
شعر شماره ۱۸۹ : ز دوزخ واعظ کافرگری گفت
شعر شماره ۱۹۰ : مریدی خودشناسی پخته کاری
شعر شماره ۱۹۱ : پسر را گفت پیری خرقه بازی
شعر شماره ۱۹۲ : به کام خود دگر آن کهنه می ریز
شعر شماره ۱۹۳ : بگیر از ساغرش آن لاله رنگی
شعر شماره ۱۹۴ : نصیبی بردم از تاب و تب او
شعر شماره ۱۹۵ : سراپا درد و سوز آشنایی
شعر شماره ۱۹۶ : به روی من در دل باز کردند
شعر شماره ۱۹۷ : ز رومی گیر اسرار فقیری
شعر شماره ۱۹۸ : خیالش با مه و انجم نشیند
شعر شماره ۱۹۹ : خودی تا گشت مهجور خدایی
شعر شماره ۲۰۰ : می روشن ز تاک من فرو ریخت
شعر شماره ۲۰۱ : تو ای باد بیابان از عرب خیز
شعر شماره ۲۰۲ : خلافت فقر با تاج و سریر است
شعر شماره ۲۰۳ : جوانمردی که خود را فاش بیند
شعر شماره ۲۰۴ : به روی عقل و دل بگشای هر در
شعر شماره ۲۰۵ : خنک آن ملتی بر خود رسیده
شعر شماره ۲۰۶ : چه خوش زد ترک ملاحی سرودی
شعر شماره ۲۰۷ : جهانگیری به خاک ما سرشتند
شعر شماره ۲۰۸ : مسلمانی که خود را امتحان کرد
شعر شماره ۲۰۹ : بگو از من نواخوان عرب را
شعر شماره ۲۱۰ : به جانها آفریدم های و هو را
شعر شماره ۲۱۱ : تو هم بگذار آن صورت نگاری
شعر شماره ۲۱۲ : به خاک ما دلی در دل غمی هست
شعر شماره ۲۱۳ : مسلمان بنده ی مولا صفات است
شعر شماره ۲۱۴ : بده با خاک او آن سوز و تابی
شعر شماره ۲۱۵ : مسلمانی غم دل در خریدن
شعر شماره ۲۱۶ : کسی کو فاش دید اسرار جان را
شعر شماره ۲۱۷ : نگهدار آنچه درب و گل توست
شعر شماره ۲۱۸ : شب این کوه و دشت سینه تابی
شعر شماره ۲۱۹ : نکو میخوان خط سیمای خود را
شعر شماره ۲۲۰ : سحرگاهان که روشن شد در و دشت
شعر شماره ۲۲۱ : عرب را حق دلیل کاروان کرد
شعر شماره ۲۲۲ : در آن شب ها خروش صبح فرداست
شعر شماره ۲۲۳ : دگر آیین تسلیم و رضا گیر
شعر شماره ۲۲۴ : چمن ها زان جنون ویرانه گردد
شعر شماره ۲۲۵ : نخستین لاله ی صبح بهارم
شعر شماره ۲۲۶ : پریشانم چو گرد ره گذاری
شعر شماره ۲۲۷ : خوش آن قومی پریشان روزگاری
شعر شماره ۲۲۸ : به بحر خویش چون موجی تپیدم
شعر شماره ۲۲۹ : نگاهش پر کند خالی سبوها
شعر شماره ۲۳۰ : چو برگیرد زمام کاروان را
شعر شماره ۲۳۱ : مبارک باد کن آن پاک جان را
شعر شماره ۲۳۲ : دل اندر سینه گوید دلبری هست
شعر شماره ۲۳۳ : عرب خود را به نور مصطفی سوخت
شعر شماره ۲۳۴ : خلافت بر مقام ما گواهی است
شعر شماره ۲۳۵ : درافتد با ملوکیت کلیمی
شعر شماره ۲۳۶ : هنوز اندر جهان آدم غلام است
شعر شماره ۲۳۷ : محبت از نگاهش پایدار است
شعر شماره ۲۳۸ : به ملک خویش عثمانی امیر است
شعر شماره ۲۳۹ : خنک مردان که سحر او شکستند
شعر شماره ۲۴۰ : به ترکان آرزویی تازه دادند
شعر شماره ۲۴۱ : بهل ای دخترک این دلبری ها
شعر شماره ۲۴۲ : نگاه توست شمشیر خداداد
شعر شماره ۲۴۳ : ضمیر عصر حاضر بی نقاب است
شعر شماره ۲۴۴ : جهان را محکمی از امهات است
شعر شماره ۲۴۵ : مرا داد این خرد پرور جنونی
شعر شماره ۲۴۶ : خنک آن ملتی کز وارداتش
شعر شماره ۲۴۷ : اگر پندی ز درویشی پذیری
شعر شماره ۲۴۸ : ز شام ما برون آور سحر را
شعر شماره ۲۴۹ : چه عصر است این که دین فریادی اوست
شعر شماره ۲۵۰ : نگاهش نقشبند کافری ها
شعر شماره ۲۵۱ : جوانان را بد آموز است این عصر
شعر شماره ۲۵۲ : مسلمان فقر و سلطانی به هم کرد
شعر شماره ۲۵۳ : چه گویم رقص تو چون است و چون نیست
شعر شماره ۲۵۴ : در صد فتنه را بر خود گشادی
شعر شماره ۲۵۵ : برهمن را نگویم هیچ کاره
شعر شماره ۲۵۶ : نگه دارد برهمن کار خود را
شعر شماره ۲۵۷ : برهمن گفت برخیز از در غیر
شعر شماره ۲۵۸ : تب و تابی که باشد جاودانه
شعر شماره ۲۵۹ : ز علم چاره سازی بی گدازی
شعر شماره ۲۶۰ : به آن مومن خدا کاری ندارد
شعر شماره ۲۶۱ : ز من گیر این که مردی کور چشمی
شعر شماره ۲۶۲ : از آن فکر فلک پیما چه حاصل؟
شعر شماره ۲۶۳ : ادب پیرایه ی نادان و داناست
شعر شماره ۲۶۴ : تو را نومیدی از طفلان روا نیست
شعر شماره ۲۶۵ : به پور خویش دین و دانش آموز
شعر شماره ۲۶۶ : نوا از سینه ی مرغ چمن برد
شعر شماره ۲۶۷ : خدایا وقت آن درویش خوش باد
شعر شماره ۲۶۸ : کسی کو لا اله را در گره بست
شعر شماره ۲۶۹ : چو می بینی که رهزن کاروان کشت
شعر شماره ۲۷۰ : جوانی خوش گلی رنگین کلاهی
شعر شماره ۲۷۱ : شتر را بچه ی او گفت در دشت
شعر شماره ۲۷۲ : پریدن از سر بامی به بامی
شعر شماره ۲۷۳ : نگر خود را به چشم محرمانه
شعر شماره ۲۷۴ : نهنگی بچه ی خود را چه خوش گفت
شعر شماره ۲۷۵ : تو در دریا نئی او در بر توست
شعر شماره ۲۷۶ : نه از ساقی نه از پیمانه گفتم
شعر شماره ۲۷۷ : به خود بازآ و دامان دلی گیر
شعر شماره ۲۷۸ : حرم جز قبله ی قلب و نظر نیست
شعر شماره ۲۷۹ : آدمیت احترام آدمی
شعر شماره ۲۸۰ : بیا ساقی بیار آن کهنه می را
شعر شماره ۲۸۱ : یکی از حجره ی خلوت برون آی
شعر شماره ۲۸۲ : زمانه فتنه ها آورد و بگذشت
شعر شماره ۲۸۳ : بسا کس انده فردا کشیدند
شعر شماره ۲۸۴ : چو بلبل ناله ی زاری نداری
شعر شماره ۲۸۵ : بیا بر خویش پیچیدن بیاموز
شعر شماره ۲۸۶ : گله از سختی ایام بگذار
شعر شماره ۲۸۷ : کبوتر بچه ی خود را چه خوش گفت
شعر شماره ۲۸۸ : فتادی از مقام کبریایی
شعر شماره ۲۸۹ : خوشا روزی که خود را باز گیری
شعر شماره ۲۹۰ : تو هم مثل من از خود در حجابی
شعر شماره ۲۹۱ : چه خوش گفت اشتری با کره ی خویش
شعر شماره ۲۹۲ : مرا یاد است از دانای افرنگ
شعر شماره ۲۹۳ : الا ای کشته ی نامحرمی چند
شعر شماره ۲۹۴ : وجود است اینکه بینی یا نمود است
شعر شماره ۲۹۵ : به ضرب تیشه بشکن بیستون را
شعر شماره ۲۹۶ : منه از کف چراغ آرزو را
شعر شماره ۲۹۷ : دل دریا سکون بیگانه از توست
شعر شماره ۲۹۸ : دو گیتی را به خود باید کشیدن
شعر شماره ۲۹۹ : به ما ای لاله خود را وانمودی
شعر شماره ۳۰۰ : نگرید مرد از رنج و غم و درد
شعر شماره ۳۰۱ : نپنداری که مرد امتحان مرد
شعر شماره ۳۰۲ : اگر خاک تو از جان محرمی نیست
شعر شماره ۳۰۳ : پریشان هر دم ما از غمی چند
شعر شماره ۳۰۴ : جوانمردی که دل با خویشتن بست
شعر شماره ۳۰۵ : از آن غم ها دل ما دردمند است
شعر شماره ۳۰۶ : مگو با من خدای ما چنین کرد
شعر شماره ۳۰۷ : برون کن کینه را از سینه ی خویش
شعر شماره ۳۰۸ : سحرها در گریبان شب اوست
شعر شماره ۳۰۹ : به باد صبحدم شبنم بنالید
شعر شماره ۳۱۰ : دل آن بحر است کو ساحل نورزد
شعر شماره ۳۱۱ : دل ما آتش و تن موج دودش
شعر شماره ۳۱۲ : زمانه کار او را می برد پیش
شعر شماره ۳۱۳ : نه نیروی خودی را آزمودی
شعر شماره ۳۱۴ : تو می گویی که دل از خاک و خون است
شعر شماره ۳۱۵ : جهان مهر و مه زناری اوست
شعر شماره ۳۱۶ : من و تو کشت یزدان حاصل است این
شعر شماره ۳۱۷ : گهی جوینده ی حسن غریبی
شعر شماره ۳۱۸ : جهان دل جهان رنگ و بو نیست
شعر شماره ۳۱۹ : نگه دید و خرد پیمانه آورد
شعر شماره ۳۲۰ : محبت چیست تاثیر نگاهیست
شعر شماره ۳۲۱ : خودی روشن ز نور کبریایی است
شعر شماره ۳۲۲ : چو قومی درگذشت از گفتگوها
شعر شماره ۳۲۳ : خودی را از وجود حق وجودی
شعر شماره ۳۲۴ : دلی چون صحبت گل می پذیرد
شعر شماره ۳۲۵ : وصال ما وصال اندر فراق است
شعر شماره ۳۲۶ : کف خاکی که دارم از در اوست
شعر شماره ۳۲۷ : یقین دانم که روزی حضرت او
شعر شماره ۳۲۸ : به روما گفت با من راهب پیر
شعر شماره ۳۲۹ : شنیدم مرگ با یزدان چنین گفت
شعر شماره ۳۳۰ : ثباتش ده که میر شش جهات است
شعر شماره ۳۳۱ : بگو ابلیس را از من پیامی
شعر شماره ۳۳۲ : جهان تا از عدم بیرون کشیدند
شعر شماره ۳۳۳ : جدایی شوق را روشن بصر کرد
شعر شماره ۳۳۴ : تو را از آستان خود براندند
شعر شماره ۳۳۵ : تو می دانی صواب و ناصوابم
شعر شماره ۳۳۶ : بیا تا نرد را شاهانه بازیم
شعر شماره ۳۳۷ : فساد عصر حاضر آشکار است
شعر شماره ۳۳۸ : به هر کو رهزنان چشم و گوشند
شعر شماره ۳۳۹ : چه شیطانی خرامش واژگونی
شعر شماره ۳۴۰ : چه زهرابی که در پیمانه ی اوست
شعر شماره ۳۴۱ : بشر تا از مقام خود فتاد است
شعر شماره ۳۴۲ : مشو نخچیر ابلیسان این عصر
شعر شماره ۳۴۳ : حریف ضرب او مرد تمام است
شعر شماره ۳۴۴ : ز فهم دون نهادان گر چه دور است
شعر شماره ۳۴۵ : بیا تا کار این امت بسازیم
شعر شماره ۳۴۶ : قلندر جره باز آسمان ها
شعر شماره ۳۴۷ : ز جانم نغمه ی الله هو ریخت
شعر شماره ۳۴۸ : چو اشک اندر دل فطرت تپیدم
شعر شماره ۳۴۹ : مرا از منطق آید بوی خامی
شعر شماره ۳۵۰ : بیا از من بگیر آن دیر ساله
شعر شماره ۳۵۱ : به دست من همان دیرینه چنگ است
شعر شماره ۳۵۲ : بگو از من به پرویزان این عصر
شعر شماره ۳۵۳ : فقیرم ساز و سامانم نگاهیست
شعر شماره ۳۵۴ : در دل را به روی کس نبستم
شعر شماره ۳۵۵ : درین گلشن ندارم آب و جاهی
شعر شماره ۳۵۶ : دو صد دانا درین محفل سخن گفت
شعر شماره ۳۵۷ : ندانم نکته های علم و فن را
شعر شماره ۳۵۸ : نپنداری که مرغ صبح خوانم
شعر شماره ۳۵۹ : به چشم من جهان جز رهگذر نیست
شعر شماره ۳۶۰ : به این نابودمندی بودن آموز
شعر شماره ۳۶۱ : کهن پرورده ی این خاکدانم
شعر شماره ۳۶۲ : ندانی تا نباشی محرم مرد
شعر شماره ۳۶۳ : نگاهی آفرین جان در بدن بین
شعر شماره ۳۶۴ : خرد بیگانه ی ذوق یقین است
شعر شماره ۳۶۵ : قماش و نقره و لعل و گهر چیست
شعر شماره ۳۶۶ : خودی را نشئه ی من عین هوش است
شعر شماره ۳۶۷ : تو را با خرقه و عمامه کاری
شعر شماره ۳۶۸ : چو دیدم جوهر آیینه ی خویش
شعر شماره ۳۶۹ : چو رخت خویش بربستم ازین خاک
شعر شماره ۳۷۰ : اگر دانا دل و صافی ضمیر است
شعر شماره ۳۷۱ : سجودی آوری دارا و جم را
شعر شماره ۳۷۲ : شنیدم بیتکی از مرد پیری
شعر شماره ۳۷۳ : نهان اندر دو حرفی سر کار است
شعر شماره ۳۷۴ : مجو ای لاله از کس غمگساری
شعر شماره ۳۷۵ : ز پیری یاد دارم این دو اندرز
شعر شماره ۳۷۶ : به ساحل گفت موج بی قراری
شعر شماره ۳۷۷ : اگر این آب و جاهی از فرنگ است
شعر شماره ۳۷۸ : فرنگی را دلی زیر نگین نیست
شعر شماره ۳۷۹ : من و تو از دل و دین ناامیدیم
شعر شماره ۳۸۰ : مسلمانی که داند رمز دین را
شعر شماره ۳۸۱ : دل بیگانه خو زین خاکدان نیست
شعر شماره ۳۸۲ : مقام شوق بی صدق و یقین نیست
شعر شماره ۳۸۳ : مسلمان را همین عرفان و ادراک
شعر شماره ۳۸۴ : به افرنگی بتان خود را سپردی
شعر شماره ۳۸۵ : نه هر کس خودگر و هم خود گداز است
شعر شماره ۳۸۶ : بسوزد مومن از سوز و جودش
شعر شماره ۳۸۷ : چه پرسی از نماز عاشقانه
شعر شماره ۳۸۸ : دو گیتی را صلا از قرأت اوست
شعر شماره ۳۸۹ : فرنگ آیین رزاقی بداند
شعر شماره ۳۹۰ : چه حاجت طول دادن داستان را
شعر شماره ۳۹۱ : بهشتی بهر پاکان حرم هست
شعر شماره ۳۹۲ : قلندر میل تقریری ندارد
پایان اشعار این بخش