در این بخش ، اشعار کتاب ” زبور عجم ” اقبال لاهوری نوشته شده است .
برای خواندن هر شعر ، روی آن کلیک کنید :
شعر شماره ۱ : می شود پرده ی چشمم پر کاهی گاهی
شعر شماره ۲ : یارب درون سینه دل باخبر بده
شعر شماره ۳ : درون سینه ی ما سوز آرزو ز کجاست؟
شعر شماره ۴ : غزل سرای و نواهای رفته باز آور
شعر شماره ۵ : ای که ز من فزدوه ای گرمی آه و ناله را
شعر شماره ۶ : از مشت غبار ما صد ناله برانگیزی
شعر شماره ۷ : من اگرچه تیره خاکم دلکیست برگ و سازم
شعر شماره ۸ : به صدای دردمندی به نوای دلپذیری
شعر شماره ۹ : بر سر کفر و دین فشان رحمت عام خویش را
شعر شماره ۱۰ : نوای من از آن پر سوز و بی باک و غم انگیز است
شعر شماره ۱۱ : دل و دیده ای که دارم همه لذت نظاره
شعر شماره ۱۲ : گرچه شاهین خرد بر سر پروازی هست
شعر شماره ۱۳ : این جهان چیست صنم خانه ی پندار من است
شعر شماره ۱۴ : فصل بهار این چنین بانگ هزار این چنین
شعر شماره ۱۵ : برون کشید ز پیچاک هست و بود مرا
شعر شماره ۱۶ : خیز و به خاک تشنه ای باده ی زندگی فشان
شعر شماره ۱۷ : تو به این گمان که شاید سر آستانه دارم
شعر شماره ۱۸ : نظر به راه نشینان سواره می گذرد
شعر شماره ۱۹ : بر عقل فلک پیما ترکانه شبیخون به
شعر شماره ۲۰ : یا مسلمان را مده فرمان که جان بر کف بنه
شعر شماره ۲۱ : عقل هم عشق است و از ذوق نگه بیگانه نیست
شعر شماره ۲۲ : سوز و گداز زندگی لذت جستجوی تو
شعر شماره ۲۳ : درین محفل که کار او گذشت از باده و ساقی
شعر شماره ۲۴ : ساقیا بر جگرم شعله ی نمناک انداز
شعر شماره ۲۵ : از آن آبی که در من لاله کارد ساتگینی ده
شعر شماره ۲۶ : ز هر نقشی که دل از دیده گیرد پاک می آیم
شعر شماره ۲۷ : دل بی قید من با نور ایمان کافری کرده
شعر شماره ۲۸ : ز شاعر ناله ی مستانه در محشر چه می خواهی
شعر شماره ۲۹ : نه در اندیشه ی من کار زار کفر و ایمانی
شعر شماره ۳۰ : مرغ خوش لهجه و شاهین شکاری از توست
شعر شماره ۳۱ : خوشتر ز هزار پارسایی
شعر شماره ۳۲ : بر جهان دل من تاختنش را نگرید
شعر شماره ۳۳ : مرا به راه طلب بار در گل است هنوز
شعر شماره ۳۴ : زمستان را سرآمد روزگاران
شعر شماره ۳۵ : هوای خانه و منزل ندارم
شعر شماره ۳۶ : از چشم ساقی مست شرابم
شعر شماره ۳۷ : شب من سحر نمودی که به طلعت آفتابی
شعر شماره ۳۸ : درین میخانه ای ساقی ندارم محرمی دیگر
شعر شماره ۳۹ : به جهان دردمندان تو بگو چه کار داری
شعر شماره ۴۰ : اگر نظاره از خود رفتگی آرد حجاب اولی
شعر شماره ۴۱ : نور تو وانمود سپید و سیاه را
شعر شماره ۴۲ : بده آن دل که مستی های او از باده ی خویش است
شعر شماره ۴۳ : کف خاک برگ و سازم به رهی فشانم او را
شعر شماره ۴۴ : این دل که مرا دادی لبریز یقین بادا
شعر شماره ۴۵ : رمز عشق تو به ارباب هوس نتوان گفت
شعر شماره ۴۶ : یاد ایامی که خوردم باده ها با چنگ و نی
شعر شماره ۴۷ : انجم به گریبان ریخت این دیده ی تر ما را
شعر شماره ۴۸ : خاور که آسمان به کمند خیال اوست
شعر شماره ۴۹ : فرصت کشمکش مده این دل بی قرار را
شعر شماره ۵۰ : جانم درآویخت با روزگاران
شعر شماره ۵۱ : به تسلی ای که دادی نگذاشت کار خود را
شعر شماره ۵۲ : به حرفی می توان گفتن تمنای جهانی را
شعر شماره ۵۳ : چند به روی خودکشی پرده ی صبح و شام را
شعر شماره ۵۴ : نفس شمار به پیچاک روزگار خودیم
شعر شماره ۵۵ : به فغان نه لب گشودم که فغان اثر ندارد
شعر شماره ۵۶ : ما که افتنده تر از پرتو ماه آمده ایم
شعر شماره ۵۷ : ای خدای مهر و مه خاک پریشانی نگر
شعر شماره ۵۸ : دو عالم را توان دیدن به مینایی که من دارم
شعر شماره ۵۹ : برخیز که آدم را هنگام نمود آمد
شعر شماره ۶۰ : مه و ستاره که در راه شوق هم سفرند
شعر شماره ۶۱ : درون لاله گذر چون صبا توانی کرد
شعر شماره ۶۲ : اگر به بحر محبت کرانه می خواهی
شعر شماره ۶۳ : زمانه قاصد طیار آن دلارام است
شعر شماره ۶۴ : دگر ز ساده دلی های یار نتوان گفت
شعر شماره ۶۵ : خرد از ذوق نگه گرم تماشا بود است
شعر شماره ۶۶ : غلام زنده دلانم که عاشق سره اند
شعر شماره ۶۷ : لاله ی این چمن آلوده ی رنگ است هنوز
شعر شماره ۶۸ : تکیه بر حجت و اعجاز بیان نیز کنند
شعر شماره ۶۹ : چو موج مست خودی باش و سر به طوفان کش
شعر شماره ۷۰ : خضر وقت از خلوت دشت حجاز آید برون
شعر شماره ۷۱ : ز سلطان کنم آرزوی نگاهی
شعر شماره ۷۲ : با نشئه ی درویشی در ساز و دمادم زن
شعر شماره ۷۳ : هوس هنوز تماشاگر جهانداری است
شعر شماره ۷۴ : فرشته گرچه برون از طلسم افلاک است
شعر شماره ۷۵ : عرب که باز دهد محفل شبانه کجاست
شعر شماره ۷۶ : مانند صبا خیز و وزیدن دگر آموز
شعر شماره ۷۷ : ای غنچه ی خوابیده چو نرگس نگران خیز
شعر شماره ۷۸ : جهان ما همه خاک است و پی سپر گردد
شعر شماره ۷۹ : باز بر رفته و آینده نظر باید کرد
شعر شماره ۸۰ : خیال من به تماشای آسمان بود است
شعر شماره ۸۱ : از نوا بر من قیامت رفت و کس آگاه نیست
شعر شماره ۸۲ : شراب میکده ی من نه یادگار جم است
شعر شماره ۸۳ : لاله ی صحرایم از طرف خیابانم برید
شعر شماره ۸۴ : سخن تازه زدم کس به سخن وا نرسید
شعر شماره ۸۵ : عاشق آن نیست که لب گرم فغانی دارد
شعر شماره ۸۶ : درین چمن دل مرغان زمان زمان دگر است
شعر شماره ۸۷ : ما از خدای گم شدهایم او به جستجوست
شعر شماره ۸۸ : خواجه از خون رگ مزدور سازد لعل ناب
شعر شماره ۸۹ : گرچه می دانم که روزی بی نقاب آید برون
شعر شماره ۹۰ : گشاده رو ز خوش و ناخوش زمانه گذر
شعر شماره ۹۱ : زندگی در صدف خویش گهر ساختن است
شعر شماره ۹۲ : برون زین گنبد در بسته پیدا کرده ام راهی
شعر شماره ۹۳ : گنهکار غیورم مزد بی خدمت نمی گیرم
شعر شماره ۹۴ : جهان کور است و از آیینه ی دل غافل افتاده است
شعر شماره ۹۵ : نیابی در جهان یاری که داند دلنوازی را
شعر شماره ۹۶ : علمی که تو آموزی مشتاق نگاهی نیست
شعر شماره ۹۷ : چو خورشید سحر پیدا نگاهی می توان کردن
شعر شماره ۹۸ : کشیدی باده ها در صحبت بیگانه پی در پی
شعر شماره ۹۹ : عشق اندر جستجو افتاد و آدم حاصل است
شعر شماره ۱۰۰ : بیا که خاوریان نقش تازه ای بستند
شعر شماره ۱۰۱ : عشق را نازم که بودش را غم نابود نی
شعر شماره ۱۰۲ : بر دل بی تاب من ساقی می نابی زند
شعر شماره ۱۰۳ : فروغ خاکیان از نوریان افزون شود روزی
شعر شماره ۱۰۴ : ز رسم و راه شریعت نکرده ام تحقیق
شعر شماره ۱۰۵ : از همه کس کناره گیر صحبت آشنا طلب
شعر شماره ۱۰۶ : بینی جهان را خود را نبینی
شعر شماره ۱۰۷ : من هیچ نمی ترسم از حادثه ی شب ها
شعر شماره ۱۰۸ : تو کیستی ز کجایی که آسمان کبود
شعر شماره ۱۰۹ : دیار شوق که درد آشناست خاک آنجا
شعر شماره ۱۱۰ : می دیرینه و معشوق جوان چیزی نیست
شعر شماره ۱۱۱ : قلندران که به تسخیر آب و گل کوشند
شعر شماره ۱۱۲ : دو دسته تیغم و گردون برهنه ساخت مرا
شعر شماره ۱۱۳ : مثل شرر ذره را تن به تپیدن دهم
شعر شماره ۱۱۴ : خودی را مردم آمیزی دلیل نارسایی ها
شعر شماره ۱۱۵ : چون چراغ لاله سوزم در خیابان شما
شعر شماره ۱۱۶ : دم مرا صفت باد فرودین کردند
شعر شماره ۱۱۷ : گذر از آنکه ندیدست و جز خبر ندهد
شعر شماره ۱۱۸ : در این صحرا گذر افتاد شاید کاروانی را
شعر شماره ۱۱۹ : تو را نادان امید غمگساری ها ز افرنگ است
شعر شماره ۱۲۰ : بگذر از خاور و افسونی افرنگ مشو
شعر شماره ۱۲۱ : جهان رنگ و بو پیدا تو می گویی که راز است این
شعر شماره ۱۲۲ : از داغ فراق او در دل چمنی دارم
شعر شماره ۱۲۳ : به نگاه آشنایی چو درون لاله دیدم
شعر شماره ۱۲۴ : این هم جهانی آن هم جهانی
شعر شماره ۱۲۵ : بهار آمد نگه می غلتد اندر آتش لاله
شعر شماره ۱۲۶ : صورت گری که پیکر روز و شب آفرید
شعر شماره ۱۲۷ : باز این عالم دیرینه جوان می بایست
شعر شماره ۱۲۸ : لاله ی این گلستان داغ تمنایی نداشت
شعر شماره ۱۲۹ : هنگامه را که بست درین دیر دیر پای
شعر شماره ۱۳۰ : ای لاله ای چراغ کهستان و باغ و راغ
شعر شماره ۱۳۱ : من بنده ی آزادم عشق است امام من
شعر شماره ۱۳۲ : کم سخن غنچه که در پرده ی دل رازی داشت
شعر شماره ۱۳۳ : خود را کنم سجودی دیر و حرم نمانده
شعر شماره ۱۳۴ : ز جان خاور آن سوز کهن رفت
شعر شماره ۱۳۵ : گفت با یزدان مه گیتی فروز
شعر شماره ۱۳۶ : مرگ ها اندر فنون بندگی
شعر شماره ۱۳۷ : در غلامی عشق و مذهب را فراق
شعر شماره ۱۳۸ : یک زمان با رفتگان صحبت گزین
پایان اشعار این بخش