زبور عجم اقبال لاهوری

در این بخش ، اشعار کتاب ” زبور عجم ” اقبال لاهوری نوشته شده است .

برای خواندن هر شعر ، روی آن کلیک کنید :

 

شعر شماره ۱ : می شود پرده ی چشمم پر کاهی گاهی

شعر شماره ۲ : یارب درون سینه دل باخبر بده

شعر شماره ۳ : درون سینه ی ما سوز آرزو ز کجاست؟

شعر شماره ۴ : غزل سرای و نواهای رفته باز آور

شعر شماره ۵ : ای که ز من فزدوه ای گرمی آه و ناله را

شعر شماره ۶ : از مشت غبار ما صد ناله برانگیزی

شعر شماره ۷ : من اگرچه تیره خاکم دلکیست برگ و سازم

شعر شماره ۸ : به صدای دردمندی به نوای دلپذیری

شعر شماره ۹ : بر سر کفر و دین فشان رحمت عام خویش را

شعر شماره ۱۰ : نوای من از آن پر سوز و بی باک و غم انگیز است

شعر شماره ۱۱ : دل و دیده ای که دارم همه لذت نظاره

شعر شماره ۱۲ : گرچه شاهین خرد بر سر پروازی هست

شعر شماره ۱۳ : این جهان چیست صنم خانه ی پندار من است

شعر شماره ۱۴ : فصل بهار این چنین بانگ هزار این چنین

شعر شماره ۱۵ : برون کشید ز پیچاک هست و بود مرا

شعر شماره ۱۶ : خیز و به خاک تشنه ای باده ی زندگی فشان

شعر شماره ۱۷ : تو به این گمان که شاید سر آستانه دارم

شعر شماره ۱۸ : نظر به راه نشینان سواره می گذرد

شعر شماره ۱۹ : بر عقل فلک پیما ترکانه شبیخون به

شعر شماره ۲۰ : یا مسلمان را مده فرمان که جان بر کف بنه

شعر شماره ۲۱ : عقل هم عشق است و از ذوق نگه بیگانه نیست

شعر شماره ۲۲ : سوز و گداز زندگی لذت جستجوی تو

شعر شماره ۲۳ : درین محفل که کار او گذشت از باده و ساقی

شعر شماره ۲۴ : ساقیا بر جگرم شعله ی نمناک انداز

شعر شماره ۲۵ : از آن آبی که در من لاله کارد ساتگینی ده

شعر شماره ۲۶ : ز هر نقشی که دل از دیده گیرد پاک می آیم

شعر شماره ۲۷ : دل بی قید من با نور ایمان کافری کرده

شعر شماره ۲۸ : ز شاعر ناله ی مستانه در محشر چه می خواهی

شعر شماره ۲۹ : نه در اندیشه ی من کار زار کفر و ایمانی

شعر شماره ۳۰ : مرغ خوش لهجه و شاهین شکاری از توست

شعر شماره ۳۱ : خوشتر ز هزار پارسایی

شعر شماره ۳۲ : بر جهان دل من تاختنش را نگرید

شعر شماره ۳۳ : مرا به راه طلب بار در گل است هنوز

شعر شماره ۳۴ : زمستان را سرآمد روزگاران

شعر شماره ۳۵ : هوای خانه و منزل ندارم

شعر شماره ۳۶ : از چشم ساقی مست شرابم

شعر شماره ۳۷ : شب من سحر نمودی که به طلعت آفتابی

شعر شماره ۳۸ : درین میخانه ای ساقی ندارم محرمی دیگر

شعر شماره ۳۹ : به جهان دردمندان تو بگو چه کار داری

شعر شماره ۴۰ : اگر نظاره از خود رفتگی آرد حجاب اولی

شعر شماره ۴۱ : نور تو وانمود سپید و سیاه را

شعر شماره ۴۲ : بده آن دل که مستی های او از باده ی خویش است

شعر شماره ۴۳ : کف خاک برگ و سازم به رهی فشانم او را

شعر شماره ۴۴ : این دل که مرا دادی لبریز یقین بادا

شعر شماره ۴۵ : رمز عشق تو به ارباب هوس نتوان گفت

شعر شماره ۴۶ : یاد ایامی که خوردم باده ها با چنگ و نی

شعر شماره ۴۷ : انجم به گریبان ریخت این دیده ی تر ما را

شعر شماره ۴۸ : خاور که آسمان به کمند خیال اوست

شعر شماره ۴۹ : فرصت کشمکش مده این دل بی قرار را

شعر شماره ۵۰ : جانم درآویخت با روزگاران

شعر شماره ۵۱ : به تسلی ای که دادی نگذاشت کار خود را

شعر شماره ۵۲ : به حرفی می توان گفتن تمنای جهانی را

شعر شماره ۵۳ : چند به روی خودکشی پرده ی صبح و شام را

شعر شماره ۵۴ : نفس شمار به پیچاک روزگار خودیم

شعر شماره ۵۵ : به فغان نه لب گشودم که فغان اثر ندارد

شعر شماره ۵۶ : ما که افتنده تر از پرتو ماه آمده ایم

شعر شماره ۵۷ : ای خدای مهر و مه خاک پریشانی نگر

شعر شماره ۵۸ : دو عالم را توان دیدن به مینایی که من دارم

شعر شماره ۵۹ : برخیز که آدم را هنگام نمود آمد

شعر شماره ۶۰ : مه و ستاره که در راه شوق هم سفرند

شعر شماره ۶۱ : درون لاله گذر چون صبا توانی کرد

شعر شماره ۶۲ : اگر به بحر محبت کرانه می خواهی

شعر شماره ۶۳ : زمانه قاصد طیار آن دلارام است

شعر شماره ۶۴ : دگر ز ساده دلی های یار نتوان گفت

شعر شماره ۶۵ : خرد از ذوق نگه گرم تماشا بود است

شعر شماره ۶۶ : غلام زنده دلانم که عاشق سره اند

شعر شماره ۶۷ : لاله ی این چمن آلوده ی رنگ است هنوز

شعر شماره ۶۸ : تکیه بر حجت و اعجاز بیان نیز کنند

شعر شماره ۶۹ : چو موج مست خودی باش و سر به طوفان کش

شعر شماره ۷۰ : خضر وقت از خلوت دشت حجاز آید برون

شعر شماره ۷۱ : ز سلطان کنم آرزوی نگاهی

شعر شماره ۷۲ : با نشئه ی درویشی در ساز و دمادم زن

شعر شماره ۷۳ : هوس هنوز تماشاگر جهانداری است

شعر شماره ۷۴ : فرشته گرچه برون از طلسم افلاک است

شعر شماره ۷۵ : عرب که باز دهد محفل شبانه کجاست

شعر شماره ۷۶ : مانند صبا خیز و وزیدن دگر آموز

شعر شماره ۷۷ : ای غنچه ی خوابیده چو نرگس نگران خیز

شعر شماره ۷۸ : جهان ما همه خاک است و پی سپر گردد

شعر شماره ۷۹ : باز بر رفته و آینده نظر باید کرد

شعر شماره ۸۰ : خیال من به تماشای آسمان بود است

شعر شماره ۸۱ : از نوا بر من قیامت رفت و کس آگاه نیست

شعر شماره ۸۲ : شراب میکده ی من نه یادگار جم است

شعر شماره ۸۳ : لاله ی صحرایم از طرف خیابانم برید

شعر شماره ۸۴ : سخن تازه زدم کس به سخن وا نرسید

شعر شماره ۸۵ : عاشق آن نیست که لب گرم فغانی دارد

شعر شماره ۸۶ : درین چمن دل مرغان زمان زمان دگر است

شعر شماره ۸۷ : ما از خدای گم شده‌ایم او به جستجوست

شعر شماره ۸۸ : خواجه از خون رگ مزدور سازد لعل ناب

شعر شماره ۸۹ : گرچه می دانم که روزی بی نقاب آید برون

شعر شماره ۹۰ : گشاده رو ز خوش و ناخوش زمانه گذر

شعر شماره ۹۱ : زندگی در صدف خویش گهر ساختن است

شعر شماره ۹۲ : برون زین گنبد در بسته پیدا کرده ام راهی

شعر شماره ۹۳ : گنهکار غیورم مزد بی خدمت نمی گیرم

شعر شماره ۹۴ : جهان کور است و از آیینه ی دل غافل افتاده است

شعر شماره ۹۵ : نیابی در جهان یاری که داند دلنوازی را

شعر شماره ۹۶ : علمی که تو آموزی مشتاق نگاهی نیست

شعر شماره ۹۷ : چو خورشید سحر پیدا نگاهی می توان کردن

شعر شماره ۹۸ : کشیدی باده ها در صحبت بیگانه پی در پی

شعر شماره ۹۹ : عشق اندر جستجو افتاد و آدم حاصل است

شعر شماره ۱۰۰ : بیا که خاوریان نقش تازه ای بستند

شعر شماره ۱۰۱ : عشق را نازم که بودش را غم نابود نی

شعر شماره ۱۰۲ : بر دل بی تاب من ساقی می نابی زند

شعر شماره ۱۰۳ : فروغ خاکیان از نوریان افزون شود روزی

شعر شماره ۱۰۴ : ز رسم و راه شریعت نکرده ام تحقیق

شعر شماره ۱۰۵ : از همه کس کناره گیر صحبت آشنا طلب

شعر شماره ۱۰۶ : بینی جهان را خود را نبینی

شعر شماره ۱۰۷ : من هیچ نمی ترسم از حادثه ی شب ها

شعر شماره ۱۰۸ : تو کیستی ز کجایی که آسمان کبود

شعر شماره ۱۰۹ : دیار شوق که درد آشناست خاک آنجا

شعر شماره ۱۱۰ : می دیرینه و معشوق جوان چیزی نیست

شعر شماره ۱۱۱ : قلندران که به تسخیر آب و گل کوشند

شعر شماره ۱۱۲ : دو دسته تیغم و گردون برهنه ساخت مرا

شعر شماره ۱۱۳ : مثل شرر ذره را تن به تپیدن دهم

شعر شماره ۱۱۴ : خودی را مردم آمیزی دلیل نارسایی ها

شعر شماره ۱۱۵ : چون چراغ لاله سوزم در خیابان شما

شعر شماره ۱۱۶ : دم مرا صفت باد فرودین کردند

شعر شماره ۱۱۷ : گذر از آنکه ندیدست و جز خبر ندهد

شعر شماره ۱۱۸ : در این صحرا گذر افتاد شاید کاروانی را

شعر شماره ۱۱۹ : تو را نادان امید غمگساری ها ز افرنگ است

شعر شماره ۱۲۰ : بگذر از خاور و افسونی افرنگ مشو

شعر شماره ۱۲۱ : جهان رنگ و بو پیدا تو می گویی که راز است این

شعر شماره ۱۲۲ : از داغ فراق او در دل چمنی دارم

شعر شماره ۱۲۳ : به نگاه آشنایی چو درون لاله دیدم

شعر شماره ۱۲۴ : این هم جهانی آن هم جهانی

شعر شماره ۱۲۵ : بهار آمد نگه می غلتد اندر آتش لاله

شعر شماره ۱۲۶ : صورت گری که پیکر روز و شب آفرید

شعر شماره ۱۲۷ : باز این عالم دیرینه جوان می بایست

شعر شماره ۱۲۸ : لاله ی این گلستان داغ تمنایی نداشت

شعر شماره ۱۲۹ : هنگامه را که بست درین دیر دیر پای

شعر شماره ۱۳۰ : ای لاله ای چراغ کهستان و باغ و راغ

شعر شماره ۱۳۱ : من بنده ی آزادم عشق است امام من

شعر شماره ۱۳۲ : کم سخن غنچه که در پرده ی دل رازی داشت

شعر شماره ۱۳۳ : خود را کنم سجودی دیر و حرم نمانده

شعر شماره ۱۳۴ : ز جان خاور آن سوز کهن رفت

شعر شماره ۱۳۵ : گفت با یزدان مه گیتی فروز

شعر شماره ۱۳۶ : مرگ ها اندر فنون بندگی

شعر شماره ۱۳۷ : در غلامی عشق و مذهب را فراق

شعر شماره ۱۳۸ : یک زمان با رفتگان صحبت گزین

پایان اشعار این بخش