ادبستان شعر پارسی تارنمایی ویژه ی شعر و ادب

ستاره‌های فراوانی بودند در استخر . از پدرم خواستم درشان بیاورد . او آب را منتقل کرد قطره به قطره و جایشان داد در دستانم . سپیده‌دم خواستم ببینم آیا او واقعا درشان آورده است و حقیقت داشت تنها چیزی که در استخر مانده بود آسمان بود .   “برگردان …

از خواب می‌گریزم تا بستر پگاهی غفلت شکن صداییست چون پر پر پگاهی سبز است چشم لحظه سوی ره بشارت بی‌باکتر قدم نه از هر در پگاهی در باغ صبح روید سه‌برگه تمنّا شعر طلب نویسم بر دفتر پگاهی فکر دوام ظلمت بیرون اقتدار است هر جا تجلّی ریزد از …

در زمان خسروپرویز، ایرانیان شهر اسکندریه(قسطنطنیه) پایتخت روم را محاصره کردند، رومیان که سقوط شهر را نزدیک می دیدند درصدد نجات دادن ثروت شهر برآمدند، به همین خاطرآن را در چند کشتی نهادند، اما ناگهان باد مخالف وزید و کشتی ها به طرف ایرانیان حرکت کردند و در نهایت آن …

شعر نخست :   کاش می‌بودی بهار امسال هم جان می‌گرفت زندگی را بوی عطر خاک و باران می‌گرفت کاش می‌بودی کنارم ای سپیدار بلند بازوان سبز ما را عشق پیچان می‌گرفت کاش می‌بودی به دستور لبت گل می‌شگُفت از نفس‌هایت نسیم صبح فرمان می‌گرفت باز هم جفتی پرستوهای عاشق، …

تصادفِ زیبایی هاست اینگونه که پروانه ها به اشتیاق رنگ چشمت به شیشه ی عینکت می خورند . ***** تنها رسالت من در جهان دوست داشتن توست ببخش اگر به جنگ و گرسنگی و ترس فکر کرده ام . ***** باید کسی با پرواز خبر فاجعه را به گوش ما …

گویند در اوایل انقلاب فرانسه،سه نفر محكوم به اعدام با گیوتین شدند.آنها عبارت بودند از : یک روحانی ، وکیل دادگستری و فیزیک دان در زمان اعدام روحانی پیش قدم شد ، سرش را زیر گیوتین گذاشتند و از او سوال شد : “آخرین حرفی که می خواهی بگویی چیست”؟ …

رهی معیری – غزلیات شماره ۱۴۹ غمگسار از بداندیشان نیندیشم که یار من تویی فارغم از دشمنان تا دوستدار من تویی خاطر از دم سردی باد خزانم ایمن است کز حدیث تازه و رنگین بهار من تویی بهره یاب از دولتم تا با توام خلوت نشین برکنار از محنتم تا …

رهی معیری – غزلیات شماره ۱۴۸ خیال انگیز خیال‌انگیز و جان‌پرور چو بوی گل سراپایی نداری غیر از این عیبی که می دانی که زیبایی من از دلبستگی‌های تو با آیینه دانستم که بر دیدار طاقت سوز خود عاشق تر از مایی به شمع و ماه حاجت نیست بزم عاشقانت …

رهی معیری – غزلیات شماره ۱۴۷ از یاد رفته به غیر غم، که بود یار و آشنای رهی؟ ز دوستان، که نهد پای در سرای رهی؟ از آن به کوی تو چون سایه گشت خاک نشین که سنگ حادثه اینجا شکست پای رهی به جای دشمن خود، غیر دوستی نکند …

رهی معیری – غزلیات شماره ۱۴۶ باران صبحگاهی اشک سحر زداید از لوح دل سیاهی خرم کند چمن را باران صبحگاهی عمری ز مهرت ای مه ٬شب تا سحر نخفتم دعوی ز دیده ی من  وز اختران گواهی چون زلف و عارض او، چشمی ندیده هرگز صبحی به این سپیدی، …

رهی معیری – غزلیات شماره ۱۴۵ غباری در بیابانی نه دل مفتون دلبندی نه جان مدهوش دلخواهی نه برمژگان من اشكی، نه بر لب های من آهی نه جان بی نصیبم را پیامی از دلارامی نه شام بی فروغ ام را نشانی از سحرگاهی نیابد محفلم گرمی نه از شمعی …

رهی معیری – غزلیات شماره ۱۴۴ خشک سال ادب دگر ز جان من ای سیم بر چه می خواهی؟ ربوده ای دل زارم دگر چه می خواهی؟ مریز دانه که ما خود اسیر دام توایم ز صید طایر بی بال و پر چه می خواهی؟ اثر ز ناله ی خونین …