در این بخش ” قصاید عنصری بلخی ” نوشته شده است.
برای خواندن هر شعر ، روی آن کلیک کنید :
شعر شماره ۱ : چنان باشد بر او عاشق جمالا
شعر شماره ۲ : دل مرا عجب آید همی ز کار هوا
شعر شماره ۳ : هر سوالی کز آن لب سیراب
شعر شماره ۴ : سده جشن ملوک نامدار است
شعر شماره ۵ : بت که بتگر کندش دلبر نیست
شعر شماره ۶ : تا همی جولان زلفش گرد لالستان بود
شعر شماره ۷ : باد نورزی همی در بوستان بتگر شود
شعر شماره ۸ : ماه رخسارش همی در غالیه پنهان شود
شعر شماره ۹ : چنان بماند شمشیر خسروان آثار
شعر شماره ۱۰ : ز عشق خویش مگر زلف یار بر رخسار
شعر شماره ۱۱ : منقش عالمی فردوس کردار
شعر شماره ۱۲ : به از عید نشناسم از روزگار
شعر شماره ۱۳ : چهار پایی کش پیکر از هنر هموار
شعر شماره ۱۴ : بهار زینت باغی نه باغ بلکه بهار
شعر شماره ۱۵ : از دیدن و بسودن رخسار و زلف یار
شعر شماره ۱۶ : ار نه مشکست از چه معنی شد سر زلفین یار
شعر شماره ۱۷ : ایا شنیده هنرهای خسروان به خبر
شعر شماره ۱۸ : نوروز فراز آمد و عیدش به اثر بر
شعر شماره ۱۹ : دو چیز است رخساره و زلف دلبر
شعر شماره ۲۰ : چگونه برخورم از وصل آن بت دلبر
شعر شماره ۲۱ : گه آن آراسته زلفش زره گردد گهی چنبر
شعر شماره ۲۲ : پدید آرد آن سرو بیجاده بر
شعر شماره ۲۳ : رامش افزای باد و نیک اختر
شعر شماره ۲۴ : گر از عشقش دلم باشد همیشه زیر بار اندر
شعر شماره ۲۵ : اگر چه کار خرد عبرت است سرتاسر
شعر شماره ۲۶ : عارضش را جامه پوشیده است نیکویی و فر
شعر شماره ۲۷ : ای پری روی آدمی پیکر
شعر شماره ۲۸ : بدان ماند که یزدان کرو گر
شعر شماره ۲۹ : مراد عالم و شاه زمین و گنج هنر
شعر شماره ۳۰ : غنودستند بر ماه منور
شعر شماره ۳۱ : نگر به لاله و طبع بهار رنگ پذیر
شعر شماره ۳۲ : اگر به تیر مه از جامه بیش باید تیر
شعر شماره ۳۳ : جمال لفظ فزای و کمال معنی گیر
شعر شماره ۳۴ : نگاری که بد پرنیان طیلسانش
شعر شماره ۳۵ : مهرگان آمد گرفته فالش از نیکی مثال
شعر شماره ۳۶ : خدایگان خراسان و آفتاب کمال
شعر شماره ۳۷ : امید نیکی و تاج ملوک و صدر کرام
شعر شماره ۳۸ : آن زلف سرافکنده بر آن عارض خرم
شعر شماره ۳۹ : نوروز بزرگ آمد و آرایش عالم
شعر شماره ۴۰ : گفتم نشان ده از دهن تنگ دلستان
شعر شماره ۴۱ : بدان گردیست آن سیمین زنخدان
شعر شماره ۴۲ : قویست دین محمد به آیت فرقان
شعر شماره ۴۳ : همی روم به مراد و همی زیم به امان
شعر شماره ۴۴ : گل نوشکفته است و سرو روان
شعر شماره ۴۵ : چون تن به جان و به دانش دل و به عقل روان
شعر شماره ۴۶ : به فال نیک و به فرخنده روزگار جهان
شعر شماره ۴۷ : توانگری و بزرگی و کام دل به جهان
شعر شماره ۴۸ : چیست آن آبی چو آتش و آهنی چون پرنیان
شعر شماره ۴۹ : فرو شکن تو مرا پشت و زلف بر مشکن
شعر شماره ۵۰ : خدایگان بزرگ آفتاب ملک زمن
شعر شماره ۵۱ : بخار دریا بر اورمزد و فروردین
شعر شماره ۵۲ : چو آفرید بتا روی تو ز دوده خدای
شعر شماره ۵۳ : گل خندان خجل گردد بهاری
شعر شماره ۵۴ : ای جهان را دیدن روی تو فال مشتری
شعر شماره ۵۵ : ایا شکسته سر زلف ترک کاشغری
شعر شماره ۵۶ : چو جای داد بود پادشاه دادگری
شعر شماره ۵۷ : شه مشرق و شیر زابلستانی
شعر شماره ۵۸ : ای شکسته زلف یار از بس که تو دستان کنی
پایان اشعار این بخش