در این بخش ” قصاید عنصری بلخی ” نوشته شده است.
برای خواندن هر شعر ، روی آن کلیک کنید :
شعر شماره 1 : چنان باشد بر او عاشق جمالا
شعر شماره 2 : دل مرا عجب آید همی ز کار هوا
شعر شماره 3 : هر سوالی کز آن لب سیراب
شعر شماره 4 : سده جشن ملوک نامدار است
شعر شماره 5 : بت که بتگر کندش دلبر نیست
شعر شماره 6 : تا همی جولان زلفش گرد لالستان بود
شعر شماره 7 : باد نورزی همی در بوستان بتگر شود
شعر شماره 8 : ماه رخسارش همی در غالیه پنهان شود
شعر شماره 9 : چنان بماند شمشیر خسروان آثار
شعر شماره 10 : ز عشق خویش مگر زلف یار بر رخسار
شعر شماره 11 : منقش عالمی فردوس کردار
شعر شماره 12 : به از عید نشناسم از روزگار
شعر شماره 13 : چهار پایی کش پیکر از هنر هموار
شعر شماره 14 : بهار زینت باغی نه باغ بلکه بهار
شعر شماره 15 : از دیدن و بسودن رخسار و زلف یار
شعر شماره 16 : ار نه مشکست از چه معنی شد سر زلفین یار
شعر شماره 17 : ایا شنیده هنرهای خسروان به خبر
شعر شماره 18 : نوروز فراز آمد و عیدش به اثر بر
شعر شماره 19 : دو چیز است رخساره و زلف دلبر
شعر شماره 20 : چگونه برخورم از وصل آن بت دلبر
شعر شماره 21 : گه آن آراسته زلفش زره گردد گهی چنبر
شعر شماره 22 : پدید آرد آن سرو بیجاده بر
شعر شماره 23 : رامش افزای باد و نیک اختر
شعر شماره 24 : گر از عشقش دلم باشد همیشه زیر بار اندر
شعر شماره 25 : اگر چه کار خرد عبرت است سرتاسر
شعر شماره 26 : عارضش را جامه پوشیده است نیکویی و فر
شعر شماره 27 : ای پری روی آدمی پیکر
شعر شماره 28 : بدان ماند که یزدان کرو گر
شعر شماره 29 : مراد عالم و شاه زمین و گنج هنر
شعر شماره 30 : غنودستند بر ماه منور
شعر شماره 31 : نگر به لاله و طبع بهار رنگ پذیر
شعر شماره 32 : اگر به تیر مه از جامه بیش باید تیر
شعر شماره 33 : جمال لفظ فزای و کمال معنی گیر
شعر شماره 34 : نگاری که بد پرنیان طیلسانش
شعر شماره 35 : مهرگان آمد گرفته فالش از نیکی مثال
شعر شماره 36 : خدایگان خراسان و آفتاب کمال
شعر شماره 37 : امید نیکی و تاج ملوک و صدر کرام
شعر شماره 38 : آن زلف سرافکنده بر آن عارض خرم
شعر شماره 39 : نوروز بزرگ آمد و آرایش عالم
شعر شماره 40 : گفتم نشان ده از دهن تنگ دلستان
شعر شماره 41 : بدان گردیست آن سیمین زنخدان
شعر شماره 42 : قویست دین محمد به آیت فرقان
شعر شماره 43 : همی روم به مراد و همی زیم به امان
شعر شماره 44 : گل نوشکفته است و سرو روان
شعر شماره 45 : چون تن به جان و به دانش دل و به عقل روان
شعر شماره 46 : به فال نیک و به فرخنده روزگار جهان
شعر شماره 47 : توانگری و بزرگی و کام دل به جهان
شعر شماره 48 : چیست آن آبی چو آتش و آهنی چون پرنیان
شعر شماره 49 : فرو شکن تو مرا پشت و زلف بر مشکن
شعر شماره 50 : خدایگان بزرگ آفتاب ملک زمن
شعر شماره 51 : بخار دریا بر اورمزد و فروردین
شعر شماره 52 : چو آفرید بتا روی تو ز دوده خدای
شعر شماره 53 : گل خندان خجل گردد بهاری
شعر شماره 54 : ای جهان را دیدن روی تو فال مشتری
شعر شماره 55 : ایا شکسته سر زلف ترک کاشغری
شعر شماره 56 : چو جای داد بود پادشاه دادگری
شعر شماره 57 : شه مشرق و شیر زابلستانی
شعر شماره 58 : ای شکسته زلف یار از بس که تو دستان کنی
پایان اشعار این بخش
