در این بخش ” دیوان اشعار کسایی مروزی ” نوشته شده است .
برای خواندن هر شعر ، روی آن کلیک کنید :
شعر شماره ۱ : باد صبا درآمد فردوس گشت صحرا
شعر شماره ۲ : چون سر من سپید دید بتم
شعر شماره ۳ : به شاهراه نیاز اندرون سفر مسگال
شعر شماره ۴ : هیچ نپذیری چون ز آل نبی باشد مرد
شعر شماره ۵ : به نوبهار جهان تازه گشت و خرم گشت
شعر شماره ۶ : جنازه ی تو ندانم کدام حادثه بود
شعر شماره ۷ : نرگس نگر، چگونه همی عاشقی کند
شعر شماره ۸ : آن کس که بر امیر در مرگ باز کرد
شعر شماره ۹ : نورد بودم، تا ورد من مُورَّد بود
شعر شماره ۱۰ : نانوردیم و خوار و این نه شگفت
شعر شماره ۱۱ : کمند زلف را ماند چو بر هم بافتن گیرد
شعر شماره ۱۲ : ای آنکه جز از شعر و غزل هیچ نخوانی
شعر شماره ۱۳ : آن خوشه های رز نگر آویخته سیاه
شعر شماره ۱۴ : به وقت دولت سامانیان و بلعمیان
شعر شماره ۱۵ : صبح آمد و علامت مصقول برکشید
شعر شماره ۱۶ : بگشای چشم و ژرف نگه کن به شنبلید
شعر شماره ۱۷ : کوی و جوی از تو کوثر و فردوس
شعر شماره ۱۸ : دو دیده ی من و از دیده اشک دیده ی من
شعر شماره ۱۹ : زاغ بیابان گزید خود به بیابان سزید
شعر شماره ۲۰ : از خضاب من و موی سیه کردن من
شعر شماره ۲۱ : نیلوفر کبود نگه کن میان آب
شعر شماره ۲۲ : دانم که هیچ کس نکند مرثیت مرا
شعر شماره ۲۳ : میانه ی دل من صورت تو بیخ زده ست
شعر شماره ۲۴ : مدحت کن و بستای کسی را که پیمبر
شعر شماره ۲۵ : قامت چون سرو روانش نگر
شعر شماره ۲۶ : تا تو آن خیش ببستی به سر اندر، پسرا
شعر شماره ۲۷ : بنفشه زار بپوشد روزگار به برف
شعر شماره ۲۸ : پیری مرا به زرگری افگند، ای شگفت
شعر شماره ۲۹ : ای خواجه ی مبارک بر بندگان شفیق
شعر شماره ۳۰ : به سیصد و چهل یک رسید نوبت سال
شعر شماره ۳۱ : شکفت لاله، تو زیغال بشکفان که همی
شعر شماره ۳۲ : از عمر نمانده ست بر من مگر آمرغ
شعر شماره ۳۳ : گل نعمتی است هدیه فرستاده از بهشت
شعر شماره ۳۴ : سرود گوی شد آن مرغک سرود سرای
شعر شماره ۳۵ : جوانی رفت و پنداری بخواهد کرد بدرودم
شعر شماره ۳۶ : هر چند در صناعت نقش و علوم شعر
شعر شماره ۳۷ : آبی، مگر چو من ز غم عشق زرد گشت
شعر شماره ۳۸ : عَصیب و گرده برون کن، وزو زَوَنج نورد
شعر شماره ۳۹ : فهم کن گر مومنی فضل امیرالمؤمنین
شعر شماره ۴۰ : نوروز و جهان چون بت نو آیین
شعر شماره ۴۱ : ای ز عکس رخ تو، آینه ماه
شعر شماره ۴۲ : دستش از پرده برون آمد چون عاج سپید
شعر شماره ۴۳ : ای آنکه تو را پیشه پرستیدن مخلوق
شعر شماره ۴۴ : بر پیلگوش قطره ی باران نگاه کن
شعر شماره ۴۵ : ای برکشیده منظره و کاخ تا سهیل
شعر شماره ۴۶ : برگشت چرخ با من بیچاره
شعر شماره ۴۷ : ای عمر خویش کرده به بیهودگی یله
شعر شماره ۴۸ : آس شدم زیر آسیای زمانه
شعر شماره ۴۹ : چرا این مردم دانا و زیرکسار و فرزانه
شعر شماره ۵۰ : به خدایی که آفرین کرده ست
شعر شماره ۵۱ : ای طبع سازوار، چه کردم تو را، چه بود
شعر شماره ۵۲ : از او بوی دزدیده کافور و عنبر
شعر شماره ۵۳ : به جام اندر تو پنداری روان است
شعر شماره ۵۴ : کفت گویی که کان گوهرستی
شعر شماره ۵۵ : از بهر که بایدت بدین سان شبگیر
پایان اشعار این بخش
