بنفشه زار بپوشد روزگار به برف

کسایی مروزی – دیوان اشعار

شماره 27

برف پیری

بنفشه زار بپوشد روزگار به برف

درونه گشت چنار و زریر شد شنگرف

که برف از ابر فرود آید، ای عجب، هر سال

از ابر من به چه معنی همی برآید برف ؟

از این زمانه ی جافی و گردش شب و روز

شگرف گشت صبور و صبور گشت شگرف

گذشت دور جوانی و عهد نامه ی او

سپید شد که نه خطش سیاه ماند، نه حرف

غلاف و طرف رخم مشک بود و غالیه بود

کنون شمامه ی کافور شد غلاف و طرف

ایا کسایی، کن از پای بند ژرف چنین

که بر طریق تو چاهی است سخت و محکم و ژرف