در این بخش، غزلیات قدسی مشهدی نوشته شده است.
فهرست غزلیات به ترتیب حروف الفبا – حرف آخر قافیه یا ردیف – است.
برای خواندن هر شعر، روی آن کلیک کنید :
الف :
غزل شماره 1 : زود به کردم منِ بی صبر، داغ خویش را
غزل شماره 2 : شام خطت گرفته ز صبح آفتاب را
غزل شماره 3 : بی حرز، شعله نگذرد از پیشِ داغ ما
غزل شماره 4 : به پیامی که کند باد صبا یاد مرا
غزل شماره 5 : تا بُوَد گریه، کی آباد شود خانۀ ما؟
غزل شماره 6 : اگرچه خدمتِ مسجد نشد حوالۀ ما
غزل شماره 7 : پژمردگی نَبُرد بهار از گیاه ما
غزل شماره 8 : خوشدل کند خیال تو هجران کشیده را
غزل شماره 9 : ز نقشِ کینه چو پاک است لوحِ سینۀ ما
غزل شماره 10 : از جا نبُرد صحبت اهل هوس مرا
غزل شماره 11 : تا ز رویش گُلْسِتان کردم نگاه خویش را
غزل شماره 12 : ز رشک، باد صبا گرچه سوخت جان مرا
غزل شماره 13 : کو سرانجامی؟ که شب روشن کنم کاشانه را
غزل شماره 14 : کی حرف ملامت شکند خاطر ما را؟
غزل شماره 15 : دلبستگی نماند به وارستگی مرا
غزل شماره 16 : فکنده از نظری دیدۀ حسود مرا
غزل شماره 17 : ز هجر کرد خبردار، وصل یار مرا
غزل شماره 18 : یکی بود به نظر، نیستیّ و هستی ما
غزل شماره 19 : آتش مزاج من! بگذار این عتاب را
غزل شماره 20 : خوشم به درد، مکن ای دوا عذاب را
غزل شماره 21 : داده عشقم بادۀ نابی که می سوزد مرا
غزل شماره 22 : وبالِ جان اسیران مکن رهایی را
غزل شماره 23 : شد دهانِ شُکرگو، هر زخمْ نخجیر ترا
غزل شماره 24 : خوشم که ضعف چنان کرده روشناس مرا
غزل شماره 25 : چو نمی کنی نگاهی، به ستم مران خدا را
غزل شماره 26 : چند سوزد برقِ غم، مشتی خس و خاشاک را؟
غزل شماره 27 : ناگفته ماند صد سخنِ آرزو مرا
غزل شماره 28 : به کفرِ زلفت ازان تازه کردم ایمان را
غزل شماره 29 : در راه تا رود ز من آن نازنین جدا
غزل شماره 30 : می‌زند نشتر تدبیر، شب و روز مرا
غزل شماره 31 : شبی هرکس به بزم دلستانی جا کند خود را
غزل شماره 32 : برای سوختن، یک شعله کافی نیست داغم را
غزل شماره 33 : لب شود ریش ار برد نامِ دل ِافگار ما
غزل شماره 34 : منم که داغِ دلم دشمن است مرهم را
غزل شماره 35 : خط تو سرمه کشد دیدۀ تمنّا را
غزل شماره 36 : فسون ناله‌ام شب بسته خواب پاسبانش را
غزل شماره 37 : تهی ز می نتوان یافتن ایاغِ مرا
غزل شماره 38 : به هر طرف که تو جولان دهی سمند آنجا
غزل شماره 39 : پرهیز ده ز هجر، گرفتار خویش را
غزل شماره 40 : سخن ز غیر مپرسید بینوایی را
غزل شماره 41 : غیرتم پوشیده از چشمِ بدان، خوب مرا
غزل شماره 42 : بوَد ز روی تو روشن به صد دلیل مرا
غزل شماره 43 : آه سحر، نتیجه شرر می‌دهد مرا
غزل شماره 44 : دارد نشان ز طینت مجنون، سرشت ما
غزل شماره 45 : گر به خیال در نظر، جلوه دهد جیب را
غزل شماره 46 : چیزی نشد معلومِ من، از صحبت فرزانه ها
غزل شماره 47 : چو شخصِ سایه ندیده کسی هلاکِ مرا
غزل شماره 48 : نهادی بر سر شوریدگان داغ
غزل شماره 49 : گشته چون آینه روشن، دل بی‌کینۀ ما
غزل شماره 50 : داد گلبن در چمن یاد از گل افشانی مرا
غزل شماره 51 : دل دیوانه کی در گوش گیرد پندِ دانا را؟
غزل شماره 52 : شب شود روز از خیال عارض جانان ما
غزل شماره 53 : غمش فشانده ز دامن غبارِ ننگِ ترا
غزل شماره 54 : بیدرد، خسته‌ای که به درمان شد آشنا
غزل شماره 55 : ز ایمان همتّی، چون آن نگار چین شود پیدا
غزل شماره 56 : کجا در غربتم یک همدم دیرین شود پیدا؟
غزل شماره 57 : منشورِ خدمت تو رقم شد به نام ما
ب :
غزل شماره 58 : چند باشد دل ز وصل دلربایی بی‌نصیب؟
ت :
غزل شماره 59 : شد بهار، از توبه کردن بایدم اکنون گذشت
غزل شماره 60 : هرکه امشب می نمی‌نوشد، به ما منسوب نیست
غزل شماره 61 : طبعم ز باده چون گل سیراب روشن است
غزل شماره 62 : دلی که عشق نکردش چو لاله داغ، کجاست؟
غزل شماره 63 : دل یکی وز هر طرف بر سینه داغ دیگرست
غزل شماره 64 : بی تو شب تا روز چون شمعم به چشم تر گذشت
غزل شماره 65 : گذشت فصلِ گل و رغبت چمن باقی‌ست
غزل شماره 66 : گشته پنهان از نظر آن کس که صیّاد من است
غزل شماره 67 : عافیت سینه خراش جگر ریش من است
غزل شماره 68 : آسمان پوشیده نیلی، جان من غمناک چیست؟
غزل شماره 69 : زاهد ز منع تو دل صد بینوا شکست
غزل شماره 70 : چشم عیبت چو نباشد گل و خاشاک یکی‌ست
غزل شماره 71 : از خارخارِ وصل گلم دل فگار نیست
غزل شماره 72 : ای دل، می امّیدْ دگر بر تو حرام است
غزل شماره 73 : فتنه جویی ز بت خویش مرا باور نیست
غزل شماره 74 : مرو ز دیده که جامِ جهان‌نما اینجاست
غزل شماره 75 : از زبان من غرض گو گرنه حرفی تازه بست
غزل شماره 76 : به گریۀ سحر و آهِ شب، دلم شادست
غزل شماره 77 : عشق را چون شعله غیر از سوختن در بار نیست
غزل شماره 78 : لیلی اش در دل و گوشش به صدای جرس است
غزل شماره 79 : آنکه دایم می‌خراشد سینۀ ما ناخن است
غزل شماره 80 : بازم نشسته تا مژه در دل نگاهِ کیست
غزل شماره 81 : از غم نمی‌خورد دل اهل جنون، شکست
غزل شماره 82 : نوای من چو ز صد پرده بر یک آهنگ است
غزل شماره 83 : خطش را کس به جز من مبتلا نیست
غزل شماره 84 : شب دل ناشکر من آرام با خنجر نداشت
غزل شماره 85 : از پریشانی اگر حاصل شود کامم، رواست
غزل شماره 86 : هر روز به من یار ز نو بر سر نازست
غزل شماره 87 : باغی که گلش بو ندهد، عشقِ مجازست
غزل شماره 88 : گشادی طرّه و مشک ختن سوخت
غزل شماره 89 : نشسته بر سر کوییّ و فتنه بر پا نیست
غزل شماره 90 : تا آفت غم، لازمۀ طبع شراب است
غزل شماره 91 : زلفت بود به کام، دلی را که داغ نیست
غزل شماره 92 : جز وصال او دلم هرگز تمنّایی نداشت
غزل شماره 93 : دوران نگر که سینه‌اش از کینه صاف نیست
غزل شماره 94 : مرا چو لاله ز بخت سیه رهایی نیست
غزل شماره 95 : ز بوی او به دل غنچه ارمغانی هست
غزل شماره 96 : غیر از شکن طرّه به جایی گذرم نیست
غزل شماره 97 : بازآی که سینه‌ام کباب است
غزل شماره 98 : آنکه در هر چین زلفش صد مه کنعان گم است
غزل شماره 99 : هنوز چشم امیدم به رهگذاری هست
غزل شماره 100 : خانه‌ام نیمی خراب از گریه، نیمی پرگل است
غزل شماره 101 : وعدۀ وصل ار دهد، صبر تقاضا بس است
غزل شماره 102 : خرّم دلی که در خم زلف تو جا گرفت
غزل شماره 103 : تا صبا با آن سر زلف پریشان آشناست
غزل شماره 104 : تا به نظّارۀ بت، چشم برهمن بازست
غزل شماره 105 : هر سر موی من از درد تو در فریاد است
غزل شماره 106 : لذّت شادی نداند جان چو با غم خو گرفت
غزل شماره 107 : هرگزم عشق چنین در رگ جان چنگ نداشت
غزل شماره 108 : رسید یار و ز من بر سر عتاب گذشت
غزل شماره 109 : چه گهرها به عوض بر سر دریا افشاند
غزل شماره 110 : طبیب من چه شد گر مهربان نیست؟
غزل شماره 111 : نیست باکی گر به دستم غنچۀ سیراب نیست
غزل شماره 112 : داغ دلم گلی ز گلستان آتش است
غزل شماره 113 : من لبالب آروز، لیک آرزوی دل یکی‌ست
غزل شماره 114 : دل در برم ز نالۀ پنهان لبالب است
غزل شماره 115 : چنان دلم شب هجران بر آتش غم سوخت
غزل شماره 116 : شب نیست کز فراق توام سینه داغ نیست
غزل شماره 117 : ایّام بهارست و هوای چمنم نیست
غزل شماره 118 : کعبۀ عشق است کانجا هیچ محمل ره نیافت
غزل شماره 119 : پیغام وداع آمد و با گوش به جنگ است
غزل شماره 120 : مُردم ز بیخودی، بت خودکام من کجاست؟
غزل شماره 121 : روح‌القدس ار دیده گشاید به جمالت
غزل شماره 122 : نیست نومیدی گر از حد انتظار ما گذشت
غزل شماره 123 : پیوسته فکرِ وصلِ بتان پیشۀ من است
غزل شماره 124 : بیگانه‌ای اگر نه به جانانه آشناست
غزل شماره 125 : جز خیال تو مرا در سرِ سودایی نیست
غزل شماره 126 : کس چه داند از چه در دل آهِ شبگیرم شکست
غزل شماره 127 : تبخالۀ خون بر لبم از سوزِ درون است
غزل شماره 128 : از شیشه نه می در دل مخمور فرو ریخت
غزل شماره 129 : با شمع چو پروانه به محفل نتوان رفت
غزل شماره 130 : هرگهم در دل خیال آن قد موزون نشست
غزل شماره 131 : منم که نور خرد در چراغ من غلط است
غزل شماره 132 : بر جرعه نوش عشق، بجز خون حلال نیست
غزل شماره 133 : گرمِ قتلم آمد آن شوخ و به استغنا گذشت
غزل شماره 134 : می دید رویت آینه و دیده برنداشت
غزل شماره 135 : از ضعف، ناله‌ام به سراغ اثر نرفت
غزل شماره 136 : هرچند در میانۀ اخوان تمیز نیست
غزل شماره 137 : صوت بلبل را شنیدم، نالۀ زاری نداشت
غزل شماره 138 : ما را ز دستِ جور تو پای گریز نیست
غزل شماره 139 : ره زدن درخانه، کار چشمِ فتّان بوده است
غزل شماره 140 : کرده بیهوشم خیال آن دو چشم می‌پرست
غزل شماره 141 : دستم ز جام، عکسِ می لاله گون گرفت
ث :
غزل شماره 142 : مرا به ناله شد آن سروِ سیم تن باعث
چ :
غزل شماره 143 : خواهد دل من شربتِ دیدار و دگر هیچ
د :
غزل شماره 144 : نظر بر آینه خوبان چو بی نقاب کنند
غزل شماره 145 : لب عاشق به حرف شکوۀ بیداد نگشاید
غزل شماره 146 : بی روی تو کارم همه با دیدۀ تر بود
غزل شماره 147 : آنان که مرا جورکش یار نوشتند
غزل شماره 148 : هر لحظه نظر بر دگری دوخته دارد
غزل شماره 149 : باز ناخن سرِ پرسیدن داغم دارد
غزل شماره 150 : فکنده زخمِ دلم را به حالت بهبود
غزل شماره 151 : قضا ز خانه چو رختم بر آستانه نهاد
غزل شماره 152 : خلاصی‌ام ز کمند تو در ضمیر مباد
غزل شماره 153 : از چشمه‌سارِ چشمم، از بس که نم برآید
غزل شماره 154 : نگاهم از فروغ عارضت در چشمِ تر سوزد
غزل شماره 155 : باز از مرغان دلم حرف سمندر می‌زند
غزل شماره 156 : جوش می‌ام چو خُم به خروش آشنا نکرد
غزل شماره 157 : به هیچ، ناخنِ ما را کی اعتبار کند؟
غزل شماره 158 : از کینه هیچ کس گرهم بر جبین ندید
غزل شماره 159 : فلک ز کین به مه فتنه‌جوی من ماند
غزل شماره 160 : کنعانی ما را غمِ یعقوب نباشد
غزل شماره 161 : تا لبت را میل سوی باده و پیمانه شد
غزل شماره 162 : در جلوه گری چون تو کسی یاد ندارد
غزل شماره 163 : به کف عاشق چو گل، خون دل خود را نگه دارد
غزل شماره 164 : دگر چراغِ که در طورِ حسن روشن شد؟
غزل شماره 165 : مرا عشق تو گاهی پرورد دل، گاه جان سوزد
غزل شماره 166 : دل داشت ز بخت سیه امّید، غلط کرد
غزل شماره 167 : غنچه بی لعل تو زندانیِ گلشن باشد
غزل شماره 168 : کی غم دهر، خرابِ می نابم دارد؟
غزل شماره 169 : شمعِ وصلت هرکه را شب خانه روشن می‌کند
غزل شماره 170 : چون غنچه، دلم از نمِ خون زنگ برآورد
غزل شماره 171 : نشاط ما اسیران از دل اندوهگین باشد
غزل شماره 172 : نه هرکه مُرد ازو در جهان اثر ماند
غزل شماره 173 : طایر عشقم و از شعله پرم ساخته‌اند
غزل شماره 174 : کی بی توام نظاره به چشم آشنا شود؟
غزل شماره 175 : باز تیرِ ستمت رخنه گر جان که شد؟
غزل شماره 176 : مرا چو کار بدان زلفِ تابدار افتاد
غزل شماره 177 : چشم ترم گهی که به آن خاک پا رسد
غزل شماره 178 : کسی چگونه دلم را پی سراغ شود
غزل شماره 179 : هرگزم دیده چنین مایلِ دیدار نبود
غزل شماره 180 : نام تو بردم آتش شوقم به جان فتاد
غزل شماره 181 : چه باشد جان که عاشق در ره جانان برافشاند
غزل شماره 182 : محفل دردی طلب، از سیر شهر و کو، چه سود
غزل شماره 183 : هر لحظه‌ام بتان به غمی آشنا کنند
غزل شماره 184 : دل خواست که برخیزد ازان کو، بتر افتاد
غزل شماره 185 : تا عشقْ مرا بر سر بازار نیاورد
غزل شماره 186 : بر سر پیمانۀ غم، هرگز این صحبت نبود
غزل شماره 187 : کس چرا بیهده با مردم عالم باشد؟
غزل شماره 188 : در دل بوالهوس ار ذوقِ محبّت می‌بود
غزل شماره 189 : سزد چو جلوۀ حسنت نظاره خواه شود
غزل شماره 190 : با لبت عمر ابد عیش نهانی می‌کند
غزل شماره 191 : موسم گل چون حریفان جای در بستان کنند
غزل شماره 192 : ز مژگان بوالهوس را در غمت کی خون به بار آید؟
غزل شماره 193 : آیینۀ ما تا ز رخت عکس نما بود
غزل شماره 194 : از خمار زخم، دل تا چند دردِ سر کشد
غزل شماره 195 : کسی کو عشقبازی پیشه دارد
غزل شماره 196 : گر به صحرا بگذرم، از اشک من گلشن شود
غزل شماره 197 : رشکِ نام او زبانم را ز غیرت لال کرد
غزل شماره 198 : به بزم دوش حدیث تو در میان افتاد
غزل شماره 199 : ز آب چشم من هر قطره طوفان دگر باشد
غزل شماره 200 : میرم ار خوی ستمکاری ز سر بیرون کند
غزل شماره 201 : در مجلسی که احباب، شربِ مدام کردند
غزل شماره 202 : گفتم از عشقت کشم دامن، گریبانگیر شد
غزل شماره 203 : رسد گر بر لبم جان، چون رسی، ناچار برگردد
غزل شماره 204 : شکیب عاشقان، معشوق را دیوانه می‌سازد
غزل شماره 205 : سنبل زلف تو خط بر سنبل تر می‌کشد
غزل شماره 206 : مرده بودم از خمار می، شرابم زنده کرد
غزل شماره 207 : ای خوشدلی برو که غمینم سرشته‌اند
غزل شماره 208 : عجب قیدی‌ست عشق سخت بنیاد
غزل شماره 209 : دلم پروای این و آن ندارد
غزل شماره 210 : باده گر فردا خورم، عالم کنون پر می‌شود
غزل شماره 211 : آسودگی نصیبِ دل زارِ کس مباد!
غزل شماره 212 : دگر به وسوسۀ توبه‌ام دماغ نماند
غزل شماره 213 : بیا که بی تو مرا نور در چراغ نماند
غزل شماره 214 : هرگز مرا به کعبه ز دیر التجا نشد
غزل شماره 215 : آن غنچه‌ام که رازِ دلم بر ملا نشد
غزل شماره 216 : در چمن کی دلم از فیضِ هوا بگشاید؟
غزل شماره 217 : هرکجا زنده دلان شستِ دعا بگشایند
غزل شماره 218 : یا رب چرا به دردِ دلم دیروا رسید
غزل شماره 219 : آهم از پیچیدگی، چون رشته، تن را تاب داد
غزل شماره 220 : رنجیدن تو باعث نومیدی من شد
غزل شماره 221 : به عزمِ جلوه چو آن گلعذار برخیزد
غزل شماره 222 : چون کُشتۀ نگاه تو سوی کفن رود
غزل شماره 223 : لبت به خندۀ شیرین چو همنفس گردد
غزل شماره 224 : ز چشمم بی تو شب چندان سرشک لاله‌گون افتد
غزل شماره 225 : می را چو آب، لعل تو بر خود حلال کرد
غزل شماره 226 : نشأه می‌خواستم از باده، خمارم دادند
غزل شماره 227 : من و آیینۀ حسنی که تابَش رو بسوزاند
غزل شماره 228 : نوک مژگان چه حیرت گر ز دلها بگذرد؟
غزل شماره 229 : ناله‌ای کردم، خروشِ اهلِ شیون تازه شد
غزل شماره 230 : در هجرت، از شکست، دلم را اثر نماند
غزل شماره 231 : اسیر عشق تو از ننگِ کفر و دین میرد
غزل شماره 232 : مسیح دید لبت، رنگ او دگرگون شد
غزل شماره 233 : گر گشایم لب دمی، عالم پر افغان می‌شود
غزل شماره 234 : کی دواجو بود آن دل که ز دردش دم زد
غزل شماره 235 : ز دلها درد دل برداشتن هم عالمی دارد
غزل شماره 236 : بهر هر دیوانه گر ویرانه‌ای پیدا شود
غزل شماره 237 : زورم به یک اشاره ابرو نمی‌رسد
غزل شماره 238 : عالمی بر خویش بالیدم چو از من یاد کرد
غزل شماره 239 : هرگزم چون لاله دل بی داغِ ته بر ته مباد!
غزل شماره 240 : هنوز از ناله‌ای صد شعله در جان می‌توانم زد
غزل شماره 241 : دو روزه هجر تو با جان دوستان آن کرد
غزل شماره 242 : یاد روی تو هم‌آغوشِ گلستانم کرد
غزل شماره 243 : بس که دود آهِ عاشق پردۀ افلاک شد
غزل شماره 244 : چشمی که با غبارِ درت آشنا شود
غزل شماره 245 : مبادا کامِ جان از عیش، تا کام از الم گیرد
غزل شماره 246 : ما اسیران چه کسانیم، گرفتاری چند
غزل شماره 247 : دگر بر آتش می، توبه سوختن دارد
غزل شماره 248 : هیچ دورانی چو عهد بی‌سرانجامی نبود
غزل شماره 249 : ………………………………………………….
غزل شماره 250 : وجودم را نه از آتش، نه از گل پرورش دادند
غزل شماره 251 : تا پرده از رخت به کشیدن نمی‌رسد
غزل شماره 252 : مرا هر قطره‌ای کز دیده در دامن فرو ریزد
غزل شماره 253 : درِ طرب ز ازل بر منِ حزین بستند
غزل شماره 254 : سوای تو در سینۀ هر خام نگنجد
غزل شماره 255 : کی به بزم عشق، هر لب پی به جامِ مَی برد؟
غزل شماره 256 : نو نیازِ خواهشم، لیک از حجابم ساختند
غزل شماره 257 : ذوق غمت ز سینۀ محزون نمی‌رود
غزل شماره 258 : چه رنجش است کزان تندخو نمی‌آید؟
غزل شماره 259 : دلم ز کعبه نه محمل نشسته می‌آید
غزل شماره 260 : میگساران را لبت یاد از می گلگون دهد
غزل شماره 261 : ز من ترسم عنان آن نرگس جادو بگرداند
غزل شماره 262 : کشد صد طعنه از دشمن چو با من همنشین باشد
غزل شماره 263 : گر دل به المهای تو منسوب نباشد
غزل شماره 264 : در آتشم از چهره برافروخته‌ای چند
غزل شماره 265 : دامنم چند ز خون مژه دریا باشد؟
غزل شماره 266 : زخم خار آرزوی آبلۀ پا باشد
غزل شماره 267 : کی اسیران غمت را غم دنیا باشد؟
غزل شماره 268 : هنوزم از مژه، کار سحاب می‌آید
غزل شماره 269 : ز عقده‌ها که فلک نذرِ کار من دارد
غزل شماره 270 : عشقت اقرار به دل آرد و انکار برد
غزل شماره 271 : با من، غمت ز مهر، دویی در میان ندید
غزل شماره 272 : رفتم به بوستان که دلم وا شود، نشد
غزل شماره 273 : دلم به عشق فسونساز برنمی‌آید
غزل شماره 274 : کس کارِ تُنُک حوصله را تنگ نگیرد
غزل شماره 275 : عشّاق چه جمعند؟ پریشان شده‌ای چند
غزل شماره 276 : دل پر حسرتم از سادگی در بزمِ تنهایی
غزل شماره 277 : جز محبّت، سینه‌ام علم دگر پیدا نکرد
غزل شماره 278 : ازان دل از غم ایّام برنمی‌آید
غزل شماره 279 : خامه در وصف لبت کار مسیحا می‌کند
غزل شماره 280 : آسیبِ واعظان به ایاغم نمی‌رسد
ر :
غزل شماره 281 : عاشق چو شدی، نالۀ جانکاه نگه دار
غزل شماره 282 : سینه تنگ و من هلاک زخم پنهان دگر
غزل شماره 283 : ای دست تو به کینه ز دوران درازتر
غزل شماره 284 : بی دردِ عشق، شادی و غم را چه اعتبار
غزل شماره 285 : جایی که داغ نیست، ز مرهم چه اعتبار
غزل شماره 286 : یک نامه چو نگشوده‌ام از بال کبوتر؟
ز :
غزل شماره 287 : کامِ جانم با من و من در پی کامم هنوز
غزل شماره 288 : نگهت فتنه‌گر و عربده سازست هنوز
س :
غزل شماره 289 : به سروِ سیم تنی راه برده‌ام که مپرس
غزل شماره 290 : راست رو نیست بر آماجِ اثر، تیرِ نفس
غزل شماره 291 : در کوی تو فردوس تمنّی نکند کس
ش :
غزل شماره 292 : شد تیره روزِ خلق، ز عارض نقاب کش
غزل شماره 293 : گر کنم گریه به اندازۀ چشم تر خویش
غزل شماره 294 : بیگانه گشته‌ام ز همه مدّعای خویش
غزل شماره 295 : تو و گشت چمن ای گل، من و کاشانۀ خویش
غزل شماره 296 : دزدم ز بس حدیث ترا از زبان خویش
غزل شماره 297 : کی کنم هرگز شکایت سر ز جور یار خویش
غزل شماره 298 : دلم خون شد چو دیدم حلقه حلقه گشته گیسویش
غزل شماره 299 : آغشته‌ام چو پنبه ز خونابِ داغ خویش
غزل شماره 300 : عشقم آتش زد به دل، در دیده مسکن کردمش
غزل شماره 301 : تا کی چو عاقلان غم ناموس و نام خویش؟
غزل شماره 302 : عشق خواهی، خنده را بر لب کش و دلتنگ باش
غزل شماره 303 : هستیم با تو بر سر عهد قدیم خویش
غزل شماره 304 : غم کجا شد که به جان آمدم از شادی خویش
غزل شماره 305 : مرده را زنده کند چون سخن‌آراست لبش
غزل شماره 306 : کرد آهِ من از اثر فراموش
غزل شماره 307 : دیدم به چشمِ آینه بسیار سوی خویش
غزل شماره 308 : گیرم ز دل به بادیۀ غم، سراغ خویش
غزل شماره 309 : نگار من که بود تُرک و غمزه چندانش
غزل شماره 310 : مُردم از غیرت، جدا از صحبت اغیار باش
غزل شماره 311 : دوش آمد ز سفر مژده که یار آمد پیش
غزل شماره 312 : عشق، هرکس را ز باغی کرده گل در دامنش
غزل شماره 313 : سوزم همیشه از نفس آتشین خویش
غزل شماره 314 : هرکسی شاد به سال نو و نوروزی خویش
غزل شماره 315 : کَنَم به ناخن حسرت، بدن منِ درویش
غزل شماره 316 : بسی چون سایه افتادم به پای سرو آزادش
ض :
غزل شماره 317 : روشن شود ز دودِ دماغم چراغِ فیض
ع :
غزل شماره 318 : تازه شد با شعله در بزم تو پیمانم چو شمع
غزل شماره 319 : نیافت منصبِ پروانۀ چراغم شمع
غزل شماره 320 : غیر آه و اشکِ حسرت نیست در بارم چو شمع
غزل شماره 321 : فسرده صحبتم از انتظارِ گریۀ شمع
ل :
غزل شماره 322 : دارم دلی، امّا چه دل، ص دگونه حرمان در بغل
غزل شماره 323 : دامان عشقِ سلسله مویی گرفته دل
غزل شماره 324 : تا کی کنی به گریه، طلب آرزوی دل؟
غزل شماره 325 : می‌آیم از طوف حرم، بتخانه پنهان در بغل
م :
غزل شماره 326 : تماشای گلی کرد آنچنان محو گلستانم
غزل شماره 327 : چو سایه در ره عشق از قفای خویشتنم
غزل شماره 328 : به گلشن تنگدل چون غنچه زادم، شادمان رفتم
غزل شماره 329 : دلم بهر قفس پرواز می‌کرد، از چمن رفتم
غزل شماره 330 : بر نیامد یک نوای غم‌فزا از خانه‌ام
غزل شماره 331 : تا نشمرد آزاد، کسی بعدِ هلاکم
غزل شماره 332 : آن بلبلم که ناله ز بهر قفس کشم
غزل شماره 333 : نپیماید کسی راه حرم، گر من ز پا افتم
غزل شماره 334 : یاد باد آن کز گلی در سینه خاری داشتم
غزل شماره 335 : تو گر بر من کشیدی تیغ، من هم جان فدا کردم
غزل شماره 336 : چه شعله‌ها زده سر ز آتشی که من دارم
غزل شماره 337 : گر شرمِ وصالت نبود قفلِ زبانم
غزل شماره 338 : ما شکست دل خود را ز خدا خواسته‌ایم
غزل شماره 339 : در قیدم و گمان که گرفتار نیستم
غزل شماره 340 : بسی منزل بریدم تا شب غم را سحر کردم
غزل شماره 341 : چون غنچه بجز پردۀ دل نیست پناهم
غزل شماره 342 : ز چاک سینه اشکم سر کند گر چشمِ تر بندم
غزل شماره 343 : چه حیرت، گر به چشم محرمانش در نمی‌آیم؟
غزل شماره 344 : شمعیم و تن ز اشکِ دمادم گداختیم
غزل شماره 345 : همه جانب قدم مرحله پیما دارم
غزل شماره 346 : ما چشمْ سیه بر شجرِ طور نداریم
غزل شماره 347 : لبی از زمزمۀ عشق، خروشان دارم
غزل شماره 348 : شود هر موی بر تن شعله، گر پاس فغان دارم
غزل شماره 349 : سر تا قدم ز داغِ تمنّا در آتشم
غزل شماره 350 : از لعلِ لبت جز طمع خام ندارم
غزل شماره 351 : شب که بی روی تو از اشک دمادم سوختیم
غزل شماره 352 : عافیت غم را مداوا کرد و زین غم سوختم
غزل شماره 353 : شکلِ گردابی به گرد خود ز مژگان می‌کشم
غزل شماره 354 : داغ سودایم، به سوی سینه ریشان می‌روم
غزل شماره 355 : دایم چو غنچه سر به گریبان گریستم
غزل شماره 356 : روزی که ناخنی نزند عشق بر دلم
غزل شماره 357 : تلخ است زبان در دهن از تلخی کامم
غزل شماره 358 : به آشنایی چشم تو ناتوان شده‌ام
غزل شماره 359 : ما درِ صبح طرب، ز آب و گل غم بسته‌ایم
غزل شماره 360 : در بزم طرب، بادۀ نابی نکشیدیم
غزل شماره 361 : ما رختِ دل ز کعبه به بتخانه برده‌ایم
غزل شماره 362 : زخم ناخن کی برآرد مدّعای سینه‌ام؟
غزل شماره 363 : اگر نه صیدِ کسی گشته مرغِ نامه‌برم
غزل شماره 364 : چند چون ابر بر اطرافِ گلستان گریم؟
غزل شماره 365 : چون به سوی تو گشایم در کاشانۀ چشم
غزل شماره 366 : قسمت نگر که نوشم، می از ایاغِ مردم
غزل شماره 367 : تا دل بر آتش غم جانانه سوختیم
غزل شماره 368 : امشب ز دیده از قدح افزون گریستم
غزل شماره 369 : خضر اگر آب حیات آورد، خون دانسته‌ام
غزل شماره 370 : بر سر کوی تو عمری شد که ما افتاده‌ایم
غزل شماره 371 : دیده را در عشق ازین به، مبتلا می‌خواستیم
غزل شماره 372 : اگر دور از دلارای خود افتم
غزل شماره 373 : من تیره دل و نورفشان شعلۀ آهم
غزل شماره 374 : من صیدِ زخم خوردۀ از پا فتاده‌ام
غزل شماره 375 : گمان مبر که ز روی تو دیده بردارم
غزل شماره 376 : با یارم و در دفعِ غم اسباب ندارم
غزل شماره 377 : کرده تا عشق تو چون نقشِ قدم پامالم
غزل شماره 378 : کی به غیر از دیدنش اندیشۀ دیگر کنم
غزل شماره 379 : خون می‌چکد از دیده ز نظّارۀ داغم
غزل شماره 380 : دل به تیغ غمزۀ آن شوخِ قاتل بسته‌ام
غزل شماره 381 : در غمت با گریۀ شام و سحر خو کرده‌ام
غزل شماره 382 : از ازل کشتۀ آن طرز نگاه آمده‌ایم
غزل شماره 383 : تا آفرین شست تو گوید زبان زخم
غزل شماره 384 : هرگز به بزمِ وصل، شبی جا نکرده‌ام
غزل شماره 385 : ما جهان را رخ ز آب چشمِ گریان شسته‌ایم
غزل شماره 386 : به خون خوردن جدا زان لعل شکّربار می‌سازم
غزل شماره 387 : من لذّت درد تو به درمان نفروشم
غزل شماره 388 : عمری چو جاهلان پی چون و چرا شدم
غزل شماره 389 : دلی از قیدِ آسایش چو عشق آزاد می‌خواهم
غزل شماره 390 : سپندوار بر آتش چو اضطراب کنم
غزل شماره 391 : زبان گداختم و راز عشق سر کردم
غزل شماره 392 : چو درد عشق تو کرد آشنای خویشتنم
غزل شماره 393 : در انتظارِ تو شد عمرها که چشم به راهم
غزل شماره 394 : رخ تو تا شده غایب به صورت از نظرم
غزل شماره 395 : دردت به دل رسیده و از دل به داغ هم
غزل شماره 396 : گر ز چنگ شحنۀ هجران امان می‌یافتم
غزل شماره 397 : تا شد زبان گره چو جرس، بر فغان زدیم
غزل شماره 398 : نهال دوستی را ریشه در خون پرورش دادم
غزل شماره 399 : ما حرفِ سودِ خویش برای زیان زدیم
غزل شماره 400 : دوش بر خاک درت عرضِ جبین می‌کردم
غزل شماره 401 : در خونِ دل از دیدۀ خونبار نشستیم
غزل شماره 402 : ………………………………………………
غزل شماره 403 : در میان بیخودی، آرامش دل یافتم
غزل شماره 404 : ز بس که دشمنِ نظّارۀ پریشانم
غزل شماره 405 : اگر به عشق نباشد درست، پیمانم
غزل شماره 406 : از وصل هر گل در چمن، چون غنچه دامان چیده‌ام
غزل شماره 407 : چو باد سوی تو آید، ز غیرت آب شوم
غزل شماره 408 : کَمِ خمار بگیرد، اگر شراب شوم
غزل شماره 409 : ………………………………………….
ن :
غزل شماره 410 : حیرانم از افسردگی، در کار و بار خویشتن
غزل شماره 411 : مباش غرّه به عهد قدیم و یار کُهُن
غزل شماره 412 : شرط بود کفر و دین، هر دو به هم داشتن
غزل شماره 413 : توان غم تو ز جان خراب دزدیدن
غزل شماره 414 : بیا ای عشق، ننگ عافیت از سرم وا کن
غزل شماره 415 : در کوه و دشت، پهن شود تا نشان من
غزل شماره 416 : سینه پیش غم جانانه چه خواهد بودن
غزل شماره 417 : تا به کی چون ماه در مشکین نقاب افروختن
غزل شماره 418 : چرخ چون کشتی رود بر روی آب از چشم من
غزل شماره 419 : خموش می‌کند دلیرْ تماشای ماه من
غزل شماره 420 : من نمی‌گویم به چشمم نه قدم، یا بر زمین
و :
غزل شماره 421 : می‌شود هر دم پریشان زلف بر رخسار او
غزل شماره 422 : مُردم ز تیرگی، نفسی بی‌نقاب شو
غزل شماره 423 : جان چیست کِش فدا نکنم از برای تو؟
غزل شماره 424 : فتنه‌ای هر لحظه برمی‌خیزد از مژگان تو
ه :
غزل شماره 425 : …………………………………………
غزل شماره 426 : به دل غمی چو نداری، به سینه داغ منه
غزل شماره 427 : خوی تو درِ جفا شکسته
غزل شماره 428 : در سینه دل غمین فتاده
غزل شماره 429 : عاشقی، بر بستر آسودگی پهلو منه
ی :
غزل شماره 430 : شاد باش ای دل که خود را خوب رسوا کرده‌ای
غزل شماره 431 : از تو دلها همه ناشاد و تو هم شاد نه‌ای
غزل شماره 432 : کشته‌ای اوّل به نازم، باز خندان کرده‌ای
غزل شماره 433 : یارْ بی‌پروا و ما را آرزوی دل بسی
غزل شماره 434 : به نومیدی خوشم، ناکامی‌ام کام است پنداری
غزل شماره 435 : ای عندلیبِ وصل، هم‌آواز کیستی
غزل شماره 436 : بهار رفت و نچیدم گل از برِ رویی
غزل شماره 437 : ز مو ضعیف ترم از غم میان کسی
غزل شماره 438 : هزار حیف که در بوستان رعنایی
غزل شماره 439 : چو شمع امشب مرا در محفلش بار است پنداری
غزل شماره 440 : به هوای صیدْ یک ره، به گذار ما نیایی
غزل شماره 441 : ما چو پروانه نسوزیم به داغ غلطی
غزل شماره 442 : از ره به خواهش دل شیدا چه می‌روی
غزل شماره 443 : گر چو شمع آتش برآید از گریبان کسی
غزل شماره 444 : نخیزد از دل مرغان باغ، افغانی
غزل شماره 445 : تا چند از پی دلِ شیدا رود کسی
غزل شماره 446 : تاوان قتلِ صیدِ زبون نیست بر کسی
غزل شماره 447 : سرم شد باز گرم از مژدۀ بیجای سودایی
غزل شماره 448 : من و تا روز، هر شب در فراق چشم میگونی
غزل شماره 449 : نوشم ز بس چو باده، ز پیمانه، دوستی
غزل شماره 450 : چند جفا شیوه و عادت کنی؟
غزل شماره 451 : آرزوی ما کند با مدّعا بیگانگی
غزل شماره 452 : نماند در بدنم جان ز جستجوی گلی
غزل شماره 453 : چنان افتاده‌ام از کار، بهر لاله رخساری
غزل شماره 454 : نکردم از سر کویت به هیچ گلشن روی
غزل شماره 455 : دل ز بیداد تو رو کرد به آبادانی
غزل شماره 456 : می‌کنم در بوستان با عندلیبان شیونی
غزل شماره 457 : چو بادِ صبح گذشتم به گردِ هر چمنی
غزل شماره 458 : هرگوشه چو مینا، صنم حور سرشتی
غزل شماره 459 : چون سراپا همه را هست به سوداش سری
غزل شماره 460 : به دل نمی‌گذری، تا کجا گذر داری
پایان اشعار این بخش
