ورود-ثبت نام

پیام مشرق اقبال لاهوری

در این بخش ، اشعار کتاب ” پیام مشرق ” اقبال لاهوری نوشته شده است .

برای خواندن هر شعر ، روی آن کلیک کنید :

 

شعر شماره ۱ : ای امیر کامگار ای شهریار

شعر شماره ۲ : شهید ناز او بزم وجود است

شعر شماره ۳ : دل من روشن از سوز درون است

شعر شماره ۴ : به باغان باد فروردین دهد عشق

شعر شماره ۵ : عقابان را بهای کم نهد عشق

شعر شماره ۶ : به برگ لاله رنگ آمیزی عشق

شعر شماره ۷ : نه هر کس از محبت مایه دار است

شعر شماره ۸ : درین گلشن پریشان مثل بویم

شعر شماره ۹ : جهان مشت گل و دل حاصل اوست

شعر شماره ۱۰ : سحر می گفت بلبل باغبان را

شعر شماره ۱۱ : جهان ما که نابود است بودش

شعر شماره ۱۲ : نوای عشق را ساز است آدم

شعر شماره ۱۳ : نه من انجام و نی آغاز جویم

شعر شماره ۱۴ : دلا نارایی پروانه تا کی

شعر شماره ۱۵ : تنی پیدا کن از مشت غباری

شعر شماره ۱۶ : ز آب و گل خدا خوش پیکری ساخت

شعر شماره ۱۷ : به یزدان روز محشر برهمن گفت

شعر شماره ۱۸ : گذشتی تیز گام ای اختر صبح

شعر شماره ۱۹ : تهی از های و هو میخانه بودی

شعر شماره ۲۰ : تو را ای تازه پرواز آفریدند

شعر شماره ۲۱ : چه لذت یارب اندر هست و بود است

شعر شماره ۲۲ : شنیدم در عدم پروانه می گفت

شعر شماره ۲۳ : مسلمانان مرا حرفی است در دل

شعر شماره ۲۴ : به کویش ره سپاری ای دل ای دل

شعر شماره ۲۵ : رهی در سینه ی انجم گشایی

شعر شماره ۲۶ : سحر در شاخسار بوستانی

شعر شماره ۲۷ : تو را یک نکته ی سربسته گویم

شعر شماره ۲۸ : بهل افسانه ی آن پا چراغی

شعر شماره ۲۹ : تو را از خویشتن بیگانه سازد

شعر شماره ۳۰ : زیان بینی ز سیر بوستانم

شعر شماره ۳۱ : برون از ورطه ی بود و عدم شو

شعر شماره ۳۲ : ز مرغان چمن ناآشنایم

شعر شماره ۳۳ : جهان یارب چه خوش هنگامه دارد

شعر شماره ۳۴ : سکندر با خضر خوش نکته ای گفت

شعر شماره ۳۵ : سریر کیقباد، اکلیل جم خاک

شعر شماره ۳۶ : اگر در مشت خاک تو نهادند

شعر شماره ۳۷ : دمادم نقش های تازه ریزد

شعر شماره ۳۸ : چو ذوق نغمه ام در جلوت آرد

شعر شماره ۳۹ : چه می پرسی میان سینه دل چیست

شعر شماره ۴۰ : خرد گفت او به چشم اندر نگنجد

شعر شماره ۴۱ : کنشت و مسجد و بتخانه و دیر

شعر شماره ۴۲ : نه پیوستم درین بستان سرا دل

شعر شماره ۴۳ : به خود باز آورد رند کهن را

شعر شماره ۴۴ : سفالم را می او جام جم کرد

شعر شماره ۴۵ : خرد زنجیری امروز و دوش است

شعر شماره ۴۶ : خرد اندر سر هر کس نهادند

شعر شماره ۴۷ : گدای جلوه رفتی بر سر طور

شعر شماره ۴۸ : بگو جبریل را از من پیامی

شعر شماره ۴۹ : همای علم تا افتد به دامت

شعر شماره ۵۰ : خرد بر چهره ی تو پرده ها بافت

شعر شماره ۵۱ : دلت می لرزد از اندیشه ی مرگ

شعر شماره ۵۲ : ز پیوند تن و جانم چه پرسی

شعر شماره ۵۳ : مرا فرمود پیر نکته دانی

شعر شماره ۵۴ : ز رازی معنی قرآن چه پرسی؟

شعر شماره ۵۵ : من از بود و نبود خود خموشم

شعر شماره ۵۶ : ز من با شاعر رنگین بیان گوی

شعر شماره ۵۷ : ز خوب و زشت تو ناآشنایم

شعر شماره ۵۸ : تو ای شیخ حرم شاید ندانی

شعر شماره ۵۹ : چو تاب از خود بگیرد قطره ی آب

شعر شماره ۶۰ : من ای دانشوران در پیچ و تابم

شعر شماره ۶۱ : میارا بزم بر ساحل که آنجا

شعر شماره ۶۲ : سراپا معنی سربسته ام من

شعر شماره ۶۳ : مگو از مدعای زندگانی

شعر شماره ۶۴ : اگر کردی نگه بر پاره ی سنگ

شعر شماره ۶۵ : وفا ناآشنا بیگانه خو بود

شعر شماره ۶۶ : مپرس از عشق و از نیرنگی عشق

شعر شماره ۶۷ : مشو ای غنچه ی نورسته دلگیر

شعر شماره ۶۸ : مرا روزی گل افسرده ای گفت

شعر شماره ۶۹ : جهان ما که پایانی ندارد

شعر شماره ۷۰ : به مرغان چمن همداستانم

شعر شماره ۷۱ : نماید آنچه هست این وادی گل

شعر شماره ۷۲ : تو خورشیدی و من سیاره ی تو

شعر شماره ۷۳ : خیال او درون دیده خوشتر

شعر شماره ۷۴ : دماغم کافر زنار دار است

شعر شماره ۷۵ : صنوبر بنده ی آزاده ی او

شعر شماره ۷۶ : ز انجم تا به انجم صد جهان بود

شعر شماره ۷۷ : به پای خود مزن زنجیر تقدیر

شعر شماره ۷۸ : دل من در طلسم خود اسیر است

شعر شماره ۷۹ : نوا در ساز جان از زخمه ی تو

شعر شماره ۸۰ : نفس آشفته موجی از یم اوست

شعر شماره ۸۱ : تو را درد یکی در سینه پیچید

شعر شماره ۸۲ : که را جویی چرا در پیچ و تابی

شعر شماره ۸۳ : تو ای کودک منش خود را ادب کن

شعر شماره ۸۴ : نه افغانیم و نی ترک و تتاریم

شعر شماره ۸۵ : نهان در سینه ی ما عالمی هست

شعر شماره ۸۶ : دل من ای دل من ای دل من

شعر شماره ۸۷ : چه گویم نکته ی زشت و نکو چیست

شعر شماره ۸۸ : کسی کو درد پنهانی ندارد

شعر شماره ۸۹ : چه پرسی از کجایم چیستم من

شعر شماره ۹۰ : به چندین جلوه در زیر نقابی

شعر شماره ۹۱ : دل از منزل تهی کن پا به ره دار

شعر شماره ۹۲ : بیا ای عشق ای رمز دل ما

شعر شماره ۹۳ : سخن درد و غم آرد، درد و غم به

شعر شماره ۹۴ : نه من بر مرکب ختلی سوارم

شعر شماره ۹۵ : کمال زندگی خواهی؟ بیاموز

شعر شماره ۹۶ : تو می گویی که آدم خاک زاد است

شعر شماره ۹۷ : دل بی باک را ضرغام رنگ است

شعر شماره ۹۸ : ندانم باده ام یا ساغرم من

شعر شماره ۹۹ : تو گویی طایر ما زیر دام است

شعر شماره ۱۰۰ : چسان زاید تمنا در دل ما

شعر شماره ۱۰۱ : چو در جنت خرامیدم پس از مرگ

شعر شماره ۱۰۲ : جهان ما که جز انگاره ای نیست

شعر شماره ۱۰۳ : چسان ای آفتاب آسمان گرد

شعر شماره ۱۰۴ : تراش از تیشه ی خود جاده ی خویش

شعر شماره ۱۰۵ : به منزل رهرو دل درنسازد

شعر شماره ۱۰۶ : بیا با شاهد فطرت نظر باز

شعر شماره ۱۰۷ : میان آب و گل خلوت گزیدم

شعر شماره ۱۰۸ : ز آغاز خودی کس را خبر نیست

شعر شماره ۱۰۹ : دلا رمز حیات از غنچه دریاب

شعر شماره ۱۱۰ : فروغ او به بزم باغ و راغ است

شعر شماره ۱۱۱ : ز خاک نرگسستان غنچه ای رست

شعر شماره ۱۱۲ : جهان کز خود ندارد دستگاهی

شعر شماره ۱۱۳ : دل من رازدان جسم و جان است

شعر شماره ۱۱۴ : گل رعنا چو من در مشکلی هست

شعر شماره ۱۱۵ : مزاج لاله ی خودرو شناسم

شعر شماره ۱۱۶ : جهان یک نغمه زار آرزویی

شعر شماره ۱۱۷ : دل من بی قرار آرزویی

شعر شماره ۱۱۸ : دوام ما ز سوز ناتمام است

شعر شماره ۱۱۹ : مرنج از برهمن ای واعظ شهر

شعر شماره ۱۲۰ : حکیمان گرچه صد پیکر شکستند

شعر شماره ۱۲۱ : جهان ها روید از مشت گل من

شعر شماره ۱۲۲ : هزاران سال با فطرت نشستم

شعر شماره ۱۲۳ : به پهنای ازل پر می گشودم

شعر شماره ۱۲۴ : درونم جلوه ی افکار این چیست

شعر شماره ۱۲۵ : به خود نازم گدای بی نیازم

شعر شماره ۱۲۶ : اگر آگاهی از کیف و کم خویش

شعر شماره ۱۲۷ : چه غم داری حیات دل ز دم نیست

شعر شماره ۱۲۸ : تو ای دل تا نشینی در کنارم

شعر شماره ۱۲۹ : ز من گو صوفیان باصفا را

شعر شماره ۱۳۰ : چو نرگس این چمن نادیده مگذر

شعر شماره ۱۳۱ : تراشیدم صنم بر صورت خویش

شعر شماره ۱۳۲ : به شبنم غنچه ی نورسته می گفت

شعر شماره ۱۳۳ : زمین را رازدان آسمان گیر

شعر شماره ۱۳۴ : ضمیر کن فکان غیر از تو کس نیست

شعر شماره ۱۳۵ : زمین خاک در میخانه ی ما

شعر شماره ۱۳۶ : سکندر رفت و شمشیر و علم رفت

شعر شماره ۱۳۷ : ربودی دل ز چاک سینه ی من

شعر شماره ۱۳۸ : ز پیش من جهان رنگ و بو رفت

شعر شماره ۱۳۹ : مرا از پرده ی ساز آگهی نیست

شعر شماره ۱۴۰ : نوا مستانه در محفل زدم من

شعر شماره ۱۴۱ : ز سودایم متاع او گران شد

شعر شماره ۱۴۲ : عجم از نغمه ام آتش به جان است

شعر شماره ۱۴۳ : ز جان بی قرار آتش گشادم

شعر شماره ۱۴۴ : مرا مثل نسیم آواره کردند

شعر شماره ۱۴۵ : خرد کرپاس را زرینه سازد

شعر شماره ۱۴۶ : ز شاخ آرزو برخورده ام من

شعر شماره ۱۴۷ : خیالم کو گل از فردوس چیند

شعر شماره ۱۴۸ : عجم بحریست ناپیدا کناری

شعر شماره ۱۴۹ : مگو کار جهان نااستوار است

شعر شماره ۱۵۰ : رمیدی از خداوندان افرنگ

شعر شماره ۱۵۱ : قبای زندگانی چاک تا کی

شعر شماره ۱۵۲ : میان لاله و گل آشیان گیر

شعر شماره ۱۵۳ : به جان من که جان نقش تن انگیخت

شعر شماره ۱۵۴ : به گوشم آمد از خاک مزاری

شعر شماره ۱۵۵ : مشو نومید ازین مشت غباری

شعر شماره ۱۵۶ : جهان رنگ و بو فهمیدنی هست

شعر شماره ۱۵۷ : تو می گویی که من هستم خدا نیست

شعر شماره ۱۵۸ : بساطم خالی از مرغ کباب است

شعر شماره ۱۵۹ : رگ مسلم ز سوز من تپید است

شعر شماره ۱۶۰ : به حرف اندر نگیری لامکان را

شعر شماره ۱۶۱ : به هر دل عشق رنگ تازه بر کرد

شعر شماره ۱۶۲ : هنوز از بند آب و گل نرستی

شعر شماره ۱۶۳ : مرا ذوق سخن خون در جگر کرد

شعر شماره ۱۶۴ : گریز آخر ز عقل ذوفنون کرد

شعر شماره ۱۶۵ : هنوز همنفسی در چمن نمی بینم

شعر شماره ۱۶۶ : ای که از خمخانه ی فطرت به جامم ریختی

شعر شماره ۱۶۷ : نتوان ز چشم شوق رمید ای هلال عید

شعر شماره ۱۶۸ : نعره زد عشق که خونین جگری پیدا شد

شعر شماره ۱۶۹ : حوری به کنج گلشن جنت تپید و گفت

شعر شماره ۱۷۰ : خورشید به دامانم انجم به گریبانم

شعر شماره ۱۷۱ : خیز که در کوه و دشت خیمه زد ابر بهار

شعر شماره ۱۷۲ : گمان مبر که به پایان رسید کار مغان

شعر شماره ۱۷۳ : شنیدم کوکبی با کوکبی گفت

شعر شماره ۱۷۴ : شبی زار نالید ابر بهار

شعر شماره ۱۷۵ : نگاهم راز دار هفت و چار است

شعر شماره ۱۷۶ : هستی ما نظام ما

شعر شماره ۱۷۷ : ز روی بحر و سر کوهسار می آیم

شعر شماره ۱۷۸ : تو دانی که بازان ز یک جوهرند

شعر شماره ۱۷۹ : شنیدم شبی در کتب خانه ی من

شعر شماره ۱۸۰ : یخ، جوی کوه را ز ره کبر و ناز

شعر شماره ۱۸۱ : آن شعله ام که صبح ازل در کنار عشق

شعر شماره ۱۸۲ : بوعلی اندر غبار ناقه گم

شعر شماره ۱۸۳ : یک ذره بی مایه متاع نفس اندوخت

شعر شماره ۱۸۴ : عقاب دوربین جویینه را گفت

شعر شماره ۱۸۵ : ناقه ی سیار من

شعر شماره ۱۸۶ : مرا معنی تازه ای مدعاست

شعر شماره ۱۸۷ : جهان را ز یک آب و گل آفریدم

شعر شماره ۱۸۸ : خوشا روزگاری خوشا نوبهاری

شعر شماره ۱۸۹ : ماهی بچه ای شوخ به شاهین بچه ای گفت

شعر شماره ۱۹۰ : شنیدم کرمک شب تاب می گفت

شعر شماره ۱۹۱ : به بحر رفتم و گفتم به موج بی تابی

شعر شماره ۱۹۲ : گفتند فرود آی ز اوج مه و پرویز

شعر شماره ۱۹۳ : فکرم چو به جستجو قدم زد

شعر شماره ۱۹۴ : غزالی با غزالی درد دل گفت

شعر شماره ۱۹۵ : هست این میکده و دعوت عام است اینجا

شعر شماره ۱۹۶ : پرسیدم از بلند نگاهی حیات چیست

شعر شماره ۱۹۷ : شنیدم که در پارس مرد گزین

شعر شماره ۱۹۸ : نه به باده میل داری نه به من نظر گشایی

شعر شماره ۱۹۹ : ساحل افتاده گفت گر چه بسی زیستم

شعر شماره ۲۰۰ : طارق چو بر کناره ی اندلس سفینه سوخت

شعر شماره ۲۰۱ : بنگر که جوی آب چه مستانه می رود

شعر شماره ۲۰۲ : ندانی که یزدان دیرینه بود

شعر شماره ۲۰۳ : کجا این روزگاری شیشه بازی

شعر شماره ۲۰۴ : رخت به کاشمر گشا کوه و تل و دمن نگر

شعر شماره ۲۰۵ : عقلی که جهان سوزد یک جلوه ی بی باکش

شعر شماره ۲۰۶ : دوش در میکده ترسا بچه ی باده فروش

شعر شماره ۲۰۷ : آدم از بی بصری بندگی آدم کرد

شعر شماره ۲۰۸ : آن سخت کوش چیست که گیرد ز سنگ آب

شعر شماره ۲۰۹ : متاع معنی بیگانه از دون فطرتان جویی

شعر شماره ۲۱۰ : زمانه باز برافروخت آتش نمرود

شعر شماره ۲۱۱ : غنی آن سخنگوی بلبل صفیر

شعر شماره ۲۱۲ : امی ای بود که ما از اثر حکمت او

شعر شماره ۲۱۳ : سر شاخ گل طایری یک سحر

شعر شماره ۲۱۴ : آن حرف دل فروز که راز است و راز نیست

شعر شماره ۲۱۵ : انسان که رخ ز غازه ی تهذیب برفروخت

شعر شماره ۲۱۶ : بهار تا به گلستان کشید بزم سرود

شعر شماره ۲۱۷ : حلقه بستند سر تربت من نوحه گران

شعر شماره ۲۱۸ : می تراشد فکر ما هر دم خداوندی دگر

شعر شماره ۲۱۹ : مرا ز دیده ی بینا شکایت دگر است

شعر شماره ۲۲۰ : به این بهانه درین بزم محرمی جویم

شعر شماره ۲۲۱ : خیز و نقاب برگشا پردگیان ساز را

شعر شماره ۲۲۲ : به ملازمان سلطان خبری دهم ز رازی

شعر شماره ۲۲۳ : بیا که ساقی گلچهره دست بر چنگ است

شعر شماره ۲۲۴ : صورت نپرستم من بتخانه شکستم من

شعر شماره ۲۲۵ : هوای فرودین در گلستان میخانه می سازد

شعر شماره ۲۲۶ : از ما بگو سلامی آن ترک تندخو را

شعر شماره ۲۲۷ : آشنا هر خار را از قصه ی ما ساختی

شعر شماره ۲۲۸ : خوش آنکه رخت خرد را به شعله ای می سوخت

شعر شماره ۲۲۹ : بیار باده که گردون به کام ما گردید

شعر شماره ۲۳۰ : تیر و سنان و خنجر و شمشیرم آرزوست

شعر شماره ۲۳۱ : دانه ی سبحه به زنار کشیدن آموز

شعر شماره ۲۳۲ : ز خاک خویش طلب آتشی که پیدا نیست

شعر شماره ۲۳۳ : موج را از سینه ی دریا گسستن می توان

شعر شماره ۲۳۴ : صد ناله ی شبگیری صد صبح بلا خیزی

شعر شماره ۲۳۵ : باز به سرمه تاب ده چشم کرشمه زای را

شعر شماره ۲۳۶ : فریب کشمکش عقل دیدنی دارد

شعر شماره ۲۳۷ : حسرت جلوه ی آن ماه تمامی دارم

شعر شماره ۲۳۸ : به شاخ زندگی ما نمی ز تشنه لبی است

شعر شماره ۲۳۹ : فرقی ننهد عاشق در کعبه و بتخانه

شعر شماره ۲۴۰ : بی تو از خواب عدم دیده گشودن نتوان

شعر شماره ۲۴۱ : این گنبد مینایی این پستی و بالایی

شعر شماره ۲۴۲ : هوس منزل لیلی نه تو داری و نه من

شعر شماره ۲۴۳ : دلیل منزل شوقم به دامنم آویز

شعر شماره ۲۴۴ : در جهان دل ما دور قمر پیدا نیست

شعر شماره ۲۴۵ : گریه ی ما بی اثر ناله ی ما نارساست

شعر شماره ۲۴۶ : سوز سخن ز ناله ی مستانه ی دل است

شعر شماره ۲۴۷ : سطوت از کوه ستانند و به کاهی بخشند

شعر شماره ۲۴۸ : نه تو اندر حرم گنجی نه در بتخانه می آیی

شعر شماره ۲۴۹ : تب و تاب بتکده ی عجم نرسد به سوز و گداز من

شعر شماره ۲۵۰ : مثل آیینه مشو محو جمال دگران

شعر شماره ۲۵۱ : جهان عشق نه میری نه سروری داند

شعر شماره ۲۵۲ : خواجه ای نیست که چون بنده پرستارش نیست

شعر شماره ۲۵۳ : بیا که بلبل شوریده نغمه پرداز است

شعر شماره ۲۵۴ : خاکیم و تند سیر مثال ستاره ایم

شعر شماره ۲۵۵ : عرب از سرشک خونم همه لاله زار بادا

شعر شماره ۲۵۶ : نظر تو همه تقصیر و خرد کوتاهی

شعر شماره ۲۵۷ : سر خوش از باده ی تو خم شکنی نیست که نیست

شعر شماره ۲۵۸ : اگر چه زیب سرش افسر و کلاهی نیست

شعر شماره ۲۵۹ : شعله در آغوش دارد عشق بی پروای من

شعر شماره ۲۶۰ : بتان تازه تراشیده ای دریغ از تو

شعر شماره ۲۶۱ : از من ای باد صبا گوی به دانای فرنگ

شعر شماره ۲۶۲ : برفتد تا روش رزم درین بزم کهن

شعر شماره ۲۶۳ : مرغی ز آشیانه به سیر چمن پرید

شعر شماره ۲۶۴ : فلسفی را با سیاست دان به یک میزان مسنج

شعر شماره ۲۶۵ : بارکش اهرمن لشکری شهریار

شعر شماره ۲۶۶ : از سستی عناصر انسان دلش تپید

شعر شماره ۲۶۷ : جلوه ای می خواست مانند کلیم ناصبور

شعر شماره ۲۶۸ : مثال لاله و گل شعله از زمین روید

شعر شماره ۲۶۹ : گر نوا خواهی ز پیش او گریز

شعر شماره ۲۷۰ : می گشودم شبی به ناخن فکر

شعر شماره ۲۷۱ : نفسی درین گلستان ز عروس گل سرودی

شعر شماره ۲۷۲ : بنی آدم اعضای یکدیگرند

شعر شماره ۲۷۳ : حکمتش معقول و با محسوس در خلوت نرفت

شعر شماره ۲۷۴ : نکته دان المنی را در ارم

شعر شماره ۲۷۵ : تا بر تو آشکار شود راز زندگی

شعر شماره ۲۷۶ : یاد ایامی که بودم در خمستان فرنگ

شعر شماره ۲۷۷ : بسی گذشت که آدم درین سرای کهن

شعر شماره ۲۷۸ : ساغرش را سحر از باده ی خورشید افروخت

شعر شماره ۲۷۹ : بی پشت بود باده ی سر جوش زندگی

شعر شماره ۲۸۰ : دوش رفتم به تماشای خرابات فرنگ

شعر شماره ۲۸۱ : مشرقی باده چشیده است ز مینای فرنگ

شعر شماره ۲۸۲ : غوغای کارخانه ی آهنگری ز من

شعر شماره ۲۸۳ : ز مزد بنده ی کرپاس پوش محنت کش

شعر شماره ۲۸۴ : بطی می گفت بحر آزاد گردید

شعر شماره ۲۸۵ : میخورد هر ذره ی ما پیچ و تاب

شعر شماره ۲۸۶ : دردانه ادا شناس دریاست

شعر شماره ۲۸۷ : کلک را ناله از تهی مغزی است

شعر شماره ۲۸۸ : منم که طوف حرم کرده ام بتی به کنار

شعر شماره ۲۸۹ : گل گفت که عیش نوبهاری خوشتر

شعر شماره ۲۹۰ : سخنگو طفلک و برنا و پیر است

شعر شماره ۲۹۱ : چشم را بینایی افزاید سه چیز

شعر شماره ۲۹۲ : ای برادر من تو را از زندگی دادم نشان

شعر شماره ۲۹۳ : طاقت عفو در تو نیست اگر

شعر شماره ۲۹۴ : از نزاکت های طبع موشکاف او مپرس

شعر شماره ۲۹۵ : در جهان مانند جوی کوهسار

شعر شماره ۲۹۶ : ای که گل چیدی منال از نیش خار

شعر شماره ۲۹۷ : مزن وسمه بر ریش و ابروی خویش

شعر شماره ۲۹۸ : ندارد کار با دون همتان عشق

شعر شماره ۲۹۹ : نقد شاعر درخور بازار نیست

شعر شماره ۳۰۰ : چه خوش بودی اگر مرد نکویی

پایان اشعار این بخش

 

نویسندگان :

نویسندگان :

امین پیرانی - حامد پیری

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *