در این بخش ، اشعار کتاب ” پیام مشرق ” اقبال لاهوری نوشته شده است .
برای خواندن هر شعر ، روی آن کلیک کنید :
شعر شماره ۱ : ای امیر کامگار ای شهریار
شعر شماره ۲ : شهید ناز او بزم وجود است
شعر شماره ۳ : دل من روشن از سوز درون است
شعر شماره ۴ : به باغان باد فروردین دهد عشق
شعر شماره ۵ : عقابان را بهای کم نهد عشق
شعر شماره ۶ : به برگ لاله رنگ آمیزی عشق
شعر شماره ۷ : نه هر کس از محبت مایه دار است
شعر شماره ۸ : درین گلشن پریشان مثل بویم
شعر شماره ۹ : جهان مشت گل و دل حاصل اوست
شعر شماره ۱۰ : سحر می گفت بلبل باغبان را
شعر شماره ۱۱ : جهان ما که نابود است بودش
شعر شماره ۱۲ : نوای عشق را ساز است آدم
شعر شماره ۱۳ : نه من انجام و نی آغاز جویم
شعر شماره ۱۴ : دلا نارایی پروانه تا کی
شعر شماره ۱۵ : تنی پیدا کن از مشت غباری
شعر شماره ۱۶ : ز آب و گل خدا خوش پیکری ساخت
شعر شماره ۱۷ : به یزدان روز محشر برهمن گفت
شعر شماره ۱۸ : گذشتی تیز گام ای اختر صبح
شعر شماره ۱۹ : تهی از های و هو میخانه بودی
شعر شماره ۲۰ : تو را ای تازه پرواز آفریدند
شعر شماره ۲۱ : چه لذت یارب اندر هست و بود است
شعر شماره ۲۲ : شنیدم در عدم پروانه می گفت
شعر شماره ۲۳ : مسلمانان مرا حرفی است در دل
شعر شماره ۲۴ : به کویش ره سپاری ای دل ای دل
شعر شماره ۲۵ : رهی در سینه ی انجم گشایی
شعر شماره ۲۶ : سحر در شاخسار بوستانی
شعر شماره ۲۷ : تو را یک نکته ی سربسته گویم
شعر شماره ۲۸ : بهل افسانه ی آن پا چراغی
شعر شماره ۲۹ : تو را از خویشتن بیگانه سازد
شعر شماره ۳۰ : زیان بینی ز سیر بوستانم
شعر شماره ۳۱ : برون از ورطه ی بود و عدم شو
شعر شماره ۳۲ : ز مرغان چمن ناآشنایم
شعر شماره ۳۳ : جهان یارب چه خوش هنگامه دارد
شعر شماره ۳۴ : سکندر با خضر خوش نکته ای گفت
شعر شماره ۳۵ : سریر کیقباد، اکلیل جم خاک
شعر شماره ۳۶ : اگر در مشت خاک تو نهادند
شعر شماره ۳۷ : دمادم نقش های تازه ریزد
شعر شماره ۳۸ : چو ذوق نغمه ام در جلوت آرد
شعر شماره ۳۹ : چه می پرسی میان سینه دل چیست
شعر شماره ۴۰ : خرد گفت او به چشم اندر نگنجد
شعر شماره ۴۱ : کنشت و مسجد و بتخانه و دیر
شعر شماره ۴۲ : نه پیوستم درین بستان سرا دل
شعر شماره ۴۳ : به خود باز آورد رند کهن را
شعر شماره ۴۴ : سفالم را می او جام جم کرد
شعر شماره ۴۵ : خرد زنجیری امروز و دوش است
شعر شماره ۴۶ : خرد اندر سر هر کس نهادند
شعر شماره ۴۷ : گدای جلوه رفتی بر سر طور
شعر شماره ۴۸ : بگو جبریل را از من پیامی
شعر شماره ۴۹ : همای علم تا افتد به دامت
شعر شماره ۵۰ : خرد بر چهره ی تو پرده ها بافت
شعر شماره ۵۱ : دلت می لرزد از اندیشه ی مرگ
شعر شماره ۵۲ : ز پیوند تن و جانم چه پرسی
شعر شماره ۵۳ : مرا فرمود پیر نکته دانی
شعر شماره ۵۴ : ز رازی معنی قرآن چه پرسی؟
شعر شماره ۵۵ : من از بود و نبود خود خموشم
شعر شماره ۵۶ : ز من با شاعر رنگین بیان گوی
شعر شماره ۵۷ : ز خوب و زشت تو ناآشنایم
شعر شماره ۵۸ : تو ای شیخ حرم شاید ندانی
شعر شماره ۵۹ : چو تاب از خود بگیرد قطره ی آب
شعر شماره ۶۰ : من ای دانشوران در پیچ و تابم
شعر شماره ۶۱ : میارا بزم بر ساحل که آنجا
شعر شماره ۶۲ : سراپا معنی سربسته ام من
شعر شماره ۶۳ : مگو از مدعای زندگانی
شعر شماره ۶۴ : اگر کردی نگه بر پاره ی سنگ
شعر شماره ۶۵ : وفا ناآشنا بیگانه خو بود
شعر شماره ۶۶ : مپرس از عشق و از نیرنگی عشق
شعر شماره ۶۷ : مشو ای غنچه ی نورسته دلگیر
شعر شماره ۶۸ : مرا روزی گل افسرده ای گفت
شعر شماره ۶۹ : جهان ما که پایانی ندارد
شعر شماره ۷۰ : به مرغان چمن همداستانم
شعر شماره ۷۱ : نماید آنچه هست این وادی گل
شعر شماره ۷۲ : تو خورشیدی و من سیاره ی تو
شعر شماره ۷۳ : خیال او درون دیده خوشتر
شعر شماره ۷۴ : دماغم کافر زنار دار است
شعر شماره ۷۵ : صنوبر بنده ی آزاده ی او
شعر شماره ۷۶ : ز انجم تا به انجم صد جهان بود
شعر شماره ۷۷ : به پای خود مزن زنجیر تقدیر
شعر شماره ۷۸ : دل من در طلسم خود اسیر است
شعر شماره ۷۹ : نوا در ساز جان از زخمه ی تو
شعر شماره ۸۰ : نفس آشفته موجی از یم اوست
شعر شماره ۸۱ : تو را درد یکی در سینه پیچید
شعر شماره ۸۲ : که را جویی چرا در پیچ و تابی
شعر شماره ۸۳ : تو ای کودک منش خود را ادب کن
شعر شماره ۸۴ : نه افغانیم و نی ترک و تتاریم
شعر شماره ۸۵ : نهان در سینه ی ما عالمی هست
شعر شماره ۸۶ : دل من ای دل من ای دل من
شعر شماره ۸۷ : چه گویم نکته ی زشت و نکو چیست
شعر شماره ۸۸ : کسی کو درد پنهانی ندارد
شعر شماره ۸۹ : چه پرسی از کجایم چیستم من
شعر شماره ۹۰ : به چندین جلوه در زیر نقابی
شعر شماره ۹۱ : دل از منزل تهی کن پا به ره دار
شعر شماره ۹۲ : بیا ای عشق ای رمز دل ما
شعر شماره ۹۳ : سخن درد و غم آرد، درد و غم به
شعر شماره ۹۴ : نه من بر مرکب ختلی سوارم
شعر شماره ۹۵ : کمال زندگی خواهی؟ بیاموز
شعر شماره ۹۶ : تو می گویی که آدم خاک زاد است
شعر شماره ۹۷ : دل بی باک را ضرغام رنگ است
شعر شماره ۹۸ : ندانم باده ام یا ساغرم من
شعر شماره ۹۹ : تو گویی طایر ما زیر دام است
شعر شماره ۱۰۰ : چسان زاید تمنا در دل ما
شعر شماره ۱۰۱ : چو در جنت خرامیدم پس از مرگ
شعر شماره ۱۰۲ : جهان ما که جز انگاره ای نیست
شعر شماره ۱۰۳ : چسان ای آفتاب آسمان گرد
شعر شماره ۱۰۴ : تراش از تیشه ی خود جاده ی خویش
شعر شماره ۱۰۵ : به منزل رهرو دل درنسازد
شعر شماره ۱۰۶ : بیا با شاهد فطرت نظر باز
شعر شماره ۱۰۷ : میان آب و گل خلوت گزیدم
شعر شماره ۱۰۸ : ز آغاز خودی کس را خبر نیست
شعر شماره ۱۰۹ : دلا رمز حیات از غنچه دریاب
شعر شماره ۱۱۰ : فروغ او به بزم باغ و راغ است
شعر شماره ۱۱۱ : ز خاک نرگسستان غنچه ای رست
شعر شماره ۱۱۲ : جهان کز خود ندارد دستگاهی
شعر شماره ۱۱۳ : دل من رازدان جسم و جان است
شعر شماره ۱۱۴ : گل رعنا چو من در مشکلی هست
شعر شماره ۱۱۵ : مزاج لاله ی خودرو شناسم
شعر شماره ۱۱۶ : جهان یک نغمه زار آرزویی
شعر شماره ۱۱۷ : دل من بی قرار آرزویی
شعر شماره ۱۱۸ : دوام ما ز سوز ناتمام است
شعر شماره ۱۱۹ : مرنج از برهمن ای واعظ شهر
شعر شماره ۱۲۰ : حکیمان گرچه صد پیکر شکستند
شعر شماره ۱۲۱ : جهان ها روید از مشت گل من
شعر شماره ۱۲۲ : هزاران سال با فطرت نشستم
شعر شماره ۱۲۳ : به پهنای ازل پر می گشودم
شعر شماره ۱۲۴ : درونم جلوه ی افکار این چیست
شعر شماره ۱۲۵ : به خود نازم گدای بی نیازم
شعر شماره ۱۲۶ : اگر آگاهی از کیف و کم خویش
شعر شماره ۱۲۷ : چه غم داری حیات دل ز دم نیست
شعر شماره ۱۲۸ : تو ای دل تا نشینی در کنارم
شعر شماره ۱۲۹ : ز من گو صوفیان باصفا را
شعر شماره ۱۳۰ : چو نرگس این چمن نادیده مگذر
شعر شماره ۱۳۱ : تراشیدم صنم بر صورت خویش
شعر شماره ۱۳۲ : به شبنم غنچه ی نورسته می گفت
شعر شماره ۱۳۳ : زمین را رازدان آسمان گیر
شعر شماره ۱۳۴ : ضمیر کن فکان غیر از تو کس نیست
شعر شماره ۱۳۵ : زمین خاک در میخانه ی ما
شعر شماره ۱۳۶ : سکندر رفت و شمشیر و علم رفت
شعر شماره ۱۳۷ : ربودی دل ز چاک سینه ی من
شعر شماره ۱۳۸ : ز پیش من جهان رنگ و بو رفت
شعر شماره ۱۳۹ : مرا از پرده ی ساز آگهی نیست
شعر شماره ۱۴۰ : نوا مستانه در محفل زدم من
شعر شماره ۱۴۱ : ز سودایم متاع او گران شد
شعر شماره ۱۴۲ : عجم از نغمه ام آتش به جان است
شعر شماره ۱۴۳ : ز جان بی قرار آتش گشادم
شعر شماره ۱۴۴ : مرا مثل نسیم آواره کردند
شعر شماره ۱۴۵ : خرد کرپاس را زرینه سازد
شعر شماره ۱۴۶ : ز شاخ آرزو برخورده ام من
شعر شماره ۱۴۷ : خیالم کو گل از فردوس چیند
شعر شماره ۱۴۸ : عجم بحریست ناپیدا کناری
شعر شماره ۱۴۹ : مگو کار جهان نااستوار است
شعر شماره ۱۵۰ : رمیدی از خداوندان افرنگ
شعر شماره ۱۵۱ : قبای زندگانی چاک تا کی
شعر شماره ۱۵۲ : میان لاله و گل آشیان گیر
شعر شماره ۱۵۳ : به جان من که جان نقش تن انگیخت
شعر شماره ۱۵۴ : به گوشم آمد از خاک مزاری
شعر شماره ۱۵۵ : مشو نومید ازین مشت غباری
شعر شماره ۱۵۶ : جهان رنگ و بو فهمیدنی هست
شعر شماره ۱۵۷ : تو می گویی که من هستم خدا نیست
شعر شماره ۱۵۸ : بساطم خالی از مرغ کباب است
شعر شماره ۱۵۹ : رگ مسلم ز سوز من تپید است
شعر شماره ۱۶۰ : به حرف اندر نگیری لامکان را
شعر شماره ۱۶۱ : به هر دل عشق رنگ تازه بر کرد
شعر شماره ۱۶۲ : هنوز از بند آب و گل نرستی
شعر شماره ۱۶۳ : مرا ذوق سخن خون در جگر کرد
شعر شماره ۱۶۴ : گریز آخر ز عقل ذوفنون کرد
شعر شماره ۱۶۵ : هنوز همنفسی در چمن نمی بینم
شعر شماره ۱۶۶ : ای که از خمخانه ی فطرت به جامم ریختی
شعر شماره ۱۶۷ : نتوان ز چشم شوق رمید ای هلال عید
شعر شماره ۱۶۸ : نعره زد عشق که خونین جگری پیدا شد
شعر شماره ۱۶۹ : حوری به کنج گلشن جنت تپید و گفت
شعر شماره ۱۷۰ : خورشید به دامانم انجم به گریبانم
شعر شماره ۱۷۱ : خیز که در کوه و دشت خیمه زد ابر بهار
شعر شماره ۱۷۲ : گمان مبر که به پایان رسید کار مغان
شعر شماره ۱۷۳ : شنیدم کوکبی با کوکبی گفت
شعر شماره ۱۷۴ : شبی زار نالید ابر بهار
شعر شماره ۱۷۵ : نگاهم راز دار هفت و چار است
شعر شماره ۱۷۶ : هستی ما نظام ما
شعر شماره ۱۷۷ : ز روی بحر و سر کوهسار می آیم
شعر شماره ۱۷۸ : تو دانی که بازان ز یک جوهرند
شعر شماره ۱۷۹ : شنیدم شبی در کتب خانه ی من
شعر شماره ۱۸۰ : یخ، جوی کوه را ز ره کبر و ناز
شعر شماره ۱۸۱ : آن شعله ام که صبح ازل در کنار عشق
شعر شماره ۱۸۲ : بوعلی اندر غبار ناقه گم
شعر شماره ۱۸۳ : یک ذره بی مایه متاع نفس اندوخت
شعر شماره ۱۸۴ : عقاب دوربین جویینه را گفت
شعر شماره ۱۸۵ : ناقه ی سیار من
شعر شماره ۱۸۶ : مرا معنی تازه ای مدعاست
شعر شماره ۱۸۷ : جهان را ز یک آب و گل آفریدم
شعر شماره ۱۸۸ : خوشا روزگاری خوشا نوبهاری
شعر شماره ۱۸۹ : ماهی بچه ای شوخ به شاهین بچه ای گفت
شعر شماره ۱۹۰ : شنیدم کرمک شب تاب می گفت
شعر شماره ۱۹۱ : به بحر رفتم و گفتم به موج بی تابی
شعر شماره ۱۹۲ : گفتند فرود آی ز اوج مه و پرویز
شعر شماره ۱۹۳ : فکرم چو به جستجو قدم زد
شعر شماره ۱۹۴ : غزالی با غزالی درد دل گفت
شعر شماره ۱۹۵ : هست این میکده و دعوت عام است اینجا
شعر شماره ۱۹۶ : پرسیدم از بلند نگاهی حیات چیست
شعر شماره ۱۹۷ : شنیدم که در پارس مرد گزین
شعر شماره ۱۹۸ : نه به باده میل داری نه به من نظر گشایی
شعر شماره ۱۹۹ : ساحل افتاده گفت گر چه بسی زیستم
شعر شماره ۲۰۰ : طارق چو بر کناره ی اندلس سفینه سوخت
شعر شماره ۲۰۱ : بنگر که جوی آب چه مستانه می رود
شعر شماره ۲۰۲ : ندانی که یزدان دیرینه بود
شعر شماره ۲۰۳ : کجا این روزگاری شیشه بازی
شعر شماره ۲۰۴ : رخت به کاشمر گشا کوه و تل و دمن نگر
شعر شماره ۲۰۵ : عقلی که جهان سوزد یک جلوه ی بی باکش
شعر شماره ۲۰۶ : دوش در میکده ترسا بچه ی باده فروش
شعر شماره ۲۰۷ : آدم از بی بصری بندگی آدم کرد
شعر شماره ۲۰۸ : آن سخت کوش چیست که گیرد ز سنگ آب
شعر شماره ۲۰۹ : متاع معنی بیگانه از دون فطرتان جویی
شعر شماره ۲۱۰ : زمانه باز برافروخت آتش نمرود
شعر شماره ۲۱۱ : غنی آن سخنگوی بلبل صفیر
شعر شماره ۲۱۲ : امی ای بود که ما از اثر حکمت او
شعر شماره ۲۱۳ : سر شاخ گل طایری یک سحر
شعر شماره ۲۱۴ : آن حرف دل فروز که راز است و راز نیست
شعر شماره ۲۱۵ : انسان که رخ ز غازه ی تهذیب برفروخت
شعر شماره ۲۱۶ : بهار تا به گلستان کشید بزم سرود
شعر شماره ۲۱۷ : حلقه بستند سر تربت من نوحه گران
شعر شماره ۲۱۸ : می تراشد فکر ما هر دم خداوندی دگر
شعر شماره ۲۱۹ : مرا ز دیده ی بینا شکایت دگر است
شعر شماره ۲۲۰ : به این بهانه درین بزم محرمی جویم
شعر شماره ۲۲۱ : خیز و نقاب برگشا پردگیان ساز را
شعر شماره ۲۲۲ : به ملازمان سلطان خبری دهم ز رازی
شعر شماره ۲۲۳ : بیا که ساقی گلچهره دست بر چنگ است
شعر شماره ۲۲۴ : صورت نپرستم من بتخانه شکستم من
شعر شماره ۲۲۵ : هوای فرودین در گلستان میخانه می سازد
شعر شماره ۲۲۶ : از ما بگو سلامی آن ترک تندخو را
شعر شماره ۲۲۷ : آشنا هر خار را از قصه ی ما ساختی
شعر شماره ۲۲۸ : خوش آنکه رخت خرد را به شعله ای می سوخت
شعر شماره ۲۲۹ : بیار باده که گردون به کام ما گردید
شعر شماره ۲۳۰ : تیر و سنان و خنجر و شمشیرم آرزوست
شعر شماره ۲۳۱ : دانه ی سبحه به زنار کشیدن آموز
شعر شماره ۲۳۲ : ز خاک خویش طلب آتشی که پیدا نیست
شعر شماره ۲۳۳ : موج را از سینه ی دریا گسستن می توان
شعر شماره ۲۳۴ : صد ناله ی شبگیری صد صبح بلا خیزی
شعر شماره ۲۳۵ : باز به سرمه تاب ده چشم کرشمه زای را
شعر شماره ۲۳۶ : فریب کشمکش عقل دیدنی دارد
شعر شماره ۲۳۷ : حسرت جلوه ی آن ماه تمامی دارم
شعر شماره ۲۳۸ : به شاخ زندگی ما نمی ز تشنه لبی است
شعر شماره ۲۳۹ : فرقی ننهد عاشق در کعبه و بتخانه
شعر شماره ۲۴۰ : بی تو از خواب عدم دیده گشودن نتوان
شعر شماره ۲۴۱ : این گنبد مینایی این پستی و بالایی
شعر شماره ۲۴۲ : هوس منزل لیلی نه تو داری و نه من
شعر شماره ۲۴۳ : دلیل منزل شوقم به دامنم آویز
شعر شماره ۲۴۴ : در جهان دل ما دور قمر پیدا نیست
شعر شماره ۲۴۵ : گریه ی ما بی اثر ناله ی ما نارساست
شعر شماره ۲۴۶ : سوز سخن ز ناله ی مستانه ی دل است
شعر شماره ۲۴۷ : سطوت از کوه ستانند و به کاهی بخشند
شعر شماره ۲۴۸ : نه تو اندر حرم گنجی نه در بتخانه می آیی
شعر شماره ۲۴۹ : تب و تاب بتکده ی عجم نرسد به سوز و گداز من
شعر شماره ۲۵۰ : مثل آیینه مشو محو جمال دگران
شعر شماره ۲۵۱ : جهان عشق نه میری نه سروری داند
شعر شماره ۲۵۲ : خواجه ای نیست که چون بنده پرستارش نیست
شعر شماره ۲۵۳ : بیا که بلبل شوریده نغمه پرداز است
شعر شماره ۲۵۴ : خاکیم و تند سیر مثال ستاره ایم
شعر شماره ۲۵۵ : عرب از سرشک خونم همه لاله زار بادا
شعر شماره ۲۵۶ : نظر تو همه تقصیر و خرد کوتاهی
شعر شماره ۲۵۷ : سر خوش از باده ی تو خم شکنی نیست که نیست
شعر شماره ۲۵۸ : اگر چه زیب سرش افسر و کلاهی نیست
شعر شماره ۲۵۹ : شعله در آغوش دارد عشق بی پروای من
شعر شماره ۲۶۰ : بتان تازه تراشیده ای دریغ از تو
شعر شماره ۲۶۱ : از من ای باد صبا گوی به دانای فرنگ
شعر شماره ۲۶۲ : برفتد تا روش رزم درین بزم کهن
شعر شماره ۲۶۳ : مرغی ز آشیانه به سیر چمن پرید
شعر شماره ۲۶۴ : فلسفی را با سیاست دان به یک میزان مسنج
شعر شماره ۲۶۵ : بارکش اهرمن لشکری شهریار
شعر شماره ۲۶۶ : از سستی عناصر انسان دلش تپید
شعر شماره ۲۶۷ : جلوه ای می خواست مانند کلیم ناصبور
شعر شماره ۲۶۸ : مثال لاله و گل شعله از زمین روید
شعر شماره ۲۶۹ : گر نوا خواهی ز پیش او گریز
شعر شماره ۲۷۰ : می گشودم شبی به ناخن فکر
شعر شماره ۲۷۱ : نفسی درین گلستان ز عروس گل سرودی
شعر شماره ۲۷۲ : بنی آدم اعضای یکدیگرند
شعر شماره ۲۷۳ : حکمتش معقول و با محسوس در خلوت نرفت
شعر شماره ۲۷۴ : نکته دان المنی را در ارم
شعر شماره ۲۷۵ : تا بر تو آشکار شود راز زندگی
شعر شماره ۲۷۶ : یاد ایامی که بودم در خمستان فرنگ
شعر شماره ۲۷۷ : بسی گذشت که آدم درین سرای کهن
شعر شماره ۲۷۸ : ساغرش را سحر از باده ی خورشید افروخت
شعر شماره ۲۷۹ : بی پشت بود باده ی سر جوش زندگی
شعر شماره ۲۸۰ : دوش رفتم به تماشای خرابات فرنگ
شعر شماره ۲۸۱ : مشرقی باده چشیده است ز مینای فرنگ
شعر شماره ۲۸۲ : غوغای کارخانه ی آهنگری ز من
شعر شماره ۲۸۳ : ز مزد بنده ی کرپاس پوش محنت کش
شعر شماره ۲۸۴ : بطی می گفت بحر آزاد گردید
شعر شماره ۲۸۵ : میخورد هر ذره ی ما پیچ و تاب
شعر شماره ۲۸۶ : دردانه ادا شناس دریاست
شعر شماره ۲۸۷ : کلک را ناله از تهی مغزی است
شعر شماره ۲۸۸ : منم که طوف حرم کرده ام بتی به کنار
شعر شماره ۲۸۹ : گل گفت که عیش نوبهاری خوشتر
شعر شماره ۲۹۰ : سخنگو طفلک و برنا و پیر است
شعر شماره ۲۹۱ : چشم را بینایی افزاید سه چیز
شعر شماره ۲۹۲ : ای برادر من تو را از زندگی دادم نشان
شعر شماره ۲۹۳ : طاقت عفو در تو نیست اگر
شعر شماره ۲۹۴ : از نزاکت های طبع موشکاف او مپرس
شعر شماره ۲۹۵ : در جهان مانند جوی کوهسار
شعر شماره ۲۹۶ : ای که گل چیدی منال از نیش خار
شعر شماره ۲۹۷ : مزن وسمه بر ریش و ابروی خویش
شعر شماره ۲۹۸ : ندارد کار با دون همتان عشق
شعر شماره ۲۹۹ : نقد شاعر درخور بازار نیست
شعر شماره ۳۰۰ : چه خوش بودی اگر مرد نکویی
پایان اشعار این بخش