در این بخش، غزلیات فخرالدین عراقی نوشته شده است.
فهرست غزلیات به ترتیب حروف الفبای حرف آخر قافیه یا ردیف است.
برای خواندن هر شعر، روی آن کلیک کنید :
الف :
غزل شماره 1 : هر سحر صد ناله و زاری کنم پیش صبا
غزل شماره 2 : ای مرا یک بارگی از خویشتن کرده جدا
غزل شماره 3 : این حادثه بین که زاد ما را
غزل شماره 4 : کشیدم رنج بسیاری دریغا
غزل شماره 5 : ندیدم در جهان کامی دریغا
غزل شماره 6 : سر بسر از لطف، جانی ساقیا
ب :
غزل شماره 7 : ای ز فروغِ رخت تافته صد آفتاب
ت :
غزل شماره 8 : مستِ خراب یابد، هر لحظه در خرابات
غزل شماره 9 : دیدی چو من خرابی افتاده در خرابات؟
غزل شماره 10 : به یک گره که دو چشمت بر ابروان انداخت
غزل شماره 11 : چو آفتابِ رخت سایه بر جهان انداخت
غزل شماره 12 : عراقی بار دیگر توبه بشکست
غزل شماره 13 : ساقی قدحی شراب در دست
غزل شماره 14 : از پرده برون آمد، ساقی قدحی در دست
غزل شماره 15 : دو اسبه پیکِ نظر می دوانم از چپ و راست
غزل شماره 16 : شوری ز شراب خانه برخاست
غزل شماره 17 : از میکده تا چه شور برخاست؟
غزل شماره 18 : باز مرا در غمت واقعۀ جانی است
غزل شماره 19 : ز خواب، نرگس مست تو سر گران برخاست
غزل شماره 20 : ناگه از میکده فغان برخاست
غزل شماره 21 : مُهر مِهرِ دلبری بر جان ماست
غزل شماره 22 : چنین که حال من زار در خراباتست
غزل شماره 23 : ندیده ام رخ خوب تو، روزکی چند است
غزل شماره 24 : جانا، نظری، که دل فگار است
غزل شماره 25 : دل، چو در دامِ عشق منظور است
غزل شماره 26 : ساز طربِ عشق که داند که چه ساز است؟
غزل شماره 27 : در کوی خرابات، کسی را که نیاز است
غزل شماره 28 : طرهٔ یار، پریشان چه خوش است
غزل شماره 29 : در سرم عشق تو سودایی خوش است
غزل شماره 30 : رخ نگار مرا هر زمان دگر رنگ است
غزل شماره 31 : شاد کن جان من، که غمگین است
غزل شماره 32 : مشو، مشو، ز من خسته دل جدا ای دوست
غزل شماره 33 : کی ببینم چهرهٔ زیبای دوست؟
غزل شماره 34 : یک لحظه دیدن رخ جانانم آرزوست
غزل شماره 35 : جز دیدن روی تو مرا رای دگر نیست
غزل شماره 36 : هر دلی کو به عشق مایل نیست
غزل شماره 37 : ساقی، ار جام می دمادم نیست
غزل شماره 38 : عشق سیمرغ است، کو را دام نیست
غزل شماره 39 : دل، که دایم عشق می‌ورزید رفت
غزل شماره 40 : آه، به یکبارگی یار کم ما گرفت!
غزل شماره 41 : باز هجر یار دامانم گرفت
غزل شماره 42 : مرا گر یار بنوازد، زهی دولت زهی دولت
د :
غزل شماره 43 : کی از تو جان غمگینی شود شاد؟
غزل شماره 44 : هر که را جام می به دست افتاد
غزل شماره 45 : باز دل از در تو دور افتاد
غزل شماره 46 : عشق، شوری در نهاد ما نهاد
غزل شماره 47 : عشق شوقی در نهاد ما نهاد
غزل شماره 48 : بر من، ای دل، بند جان نتوان نهاد
غزل شماره 49 : بی رخت جان در میان نتوان نهاد
غزل شماره 50 : هر شب دل پر خونم بر خاک درت افتد
غزل شماره 51 : بنمای به من رویت، یارات نمی‌افتد
غزل شماره 52 : با شمع روی خوبان پروانه‌ای چه سنجد؟
غزل شماره 53 : با عشق عقل فرسا دیوانه‌ای چه سنجد؟
غزل شماره 54 : با عشق قرار در نگنجد
غزل شماره 55 : با عشق تو ناز در نگنجد
غزل شماره 56 : جانا، حدیثِ شوقت در داستان نگنجد
غزل شماره 57 : امروز مرا در دل جز یار نمی‌گنجد
غزل شماره 58 : امروز مرا در دل جز یار نمی‌گنجد
غزل شماره 59 : در حلقهٔ فقیران قیصر چه کار دارد؟
غزل شماره 60 : با پرتو جمالت برهان چه کار دارد؟
غزل شماره 61 : با درد خستگانت درمان چه کار دارد؟
غزل شماره 62 : با درد خستگانت درمان چه کار دارد؟
غزل شماره 63 : خرم تنِ آن کس که دل ریش ندارد
غزل شماره 64 : بیا، کاین دل سر هجران ندارد
غزل شماره 65 : دل، دولت خرمی ندارد
غزل شماره 66 : راحت سرِ مردمی ندارد
غزل شماره 67 : نگارا، بی تو برگ جان که دارد؟
غزل شماره 68 : نگارا، بی تو برگ جان که دارد؟
غزل شماره 69 : تا کی کشم جفای تو؟ این نیز بگذرد
غزل شماره 70 : بیا، بیا، که نسیم بهار می‌گذرد
غزل شماره 71 : بیا، که عمر منِ خاکسار می‌گذرد
غزل شماره 72 : پشت بر روزگار باید کرد
غزل شماره 73 : یاد آن شیرین پسر خواهیم کرد
غزل شماره 74 : می روان کن ساقیا، کین دم روان خواهیم کرد
غزل شماره 75 : روی ننمود یار چِتْوان کرد
غزل شماره 76 : روی ننمود یار چتوان کرد؟
غزل شماره 77 : من رنجور را یک دم نپرسد یار چِتْوان کرد؟
غزل شماره 78 : از در یار گذر نتوان کرد
غزل شماره 79 : بدین زبان صفت حسن یار نتوان کرد
غزل شماره 80 : بتم از غمزه و ابرو، همه تیر و کمان سازد
غزل شماره 81 : چنین که غمزهٔ تو خون خلق می‌ریزد
غزل شماره 82 : اگر یکبار زلف یار از رخسار برخیزد
غزل شماره 83 : آن را که چو تو نگار باشد
غزل شماره 84 : تا بر قرار حسنی دل بی قرار باشد
غزل شماره 85 : دیدهٔ بختم، دریغا کور شد
غزل شماره 86 : من مست می عشقم هشیار نخواهم شد
غزل شماره 87 : گر نظر کردم به روی ماه رخساری چه شد؟
غزل شماره 88 : ناگه بت من مست به بازار برآمد
غزل شماره 89 : ناگه بت من مست به بازار برآمد
غزل شماره 90 : غلام حلقه به گوش تو زار باز آمد
غزل شماره 91 : بیا، که بی رخ زیبات دل به جان آمد
غزل شماره 92 : ز اشتیاق تو، جانا، دلم به جان آمد
غزل شماره 93 : آشکارا نهان کنم تا چند؟
غزل شماره 94 : آن را که غمت ز در براند
غزل شماره 95 : این درد مرا دوا که داند؟
غزل شماره 96 : در من نگرد یار دگر بار که داند؟
غزل شماره 97 : ای دل، چو در خانهٔ خمار گشادند
غزل شماره 98 : نخستین باده کاندر جام کردند
غزل شماره 99 : نگارا، جسمت از جان آفریدند
غزل شماره 100 : اگر شکسته دلانت هزار جان دارند
غزل شماره 101 : چو چشم مست تو آغاز کبر و ناز کند
غزل شماره 102 : باز دلم عیش و طرب می‌کند
غزل شماره 103 : هر که او دعوی مستی می‌کند
غزل شماره 104 : به خرابات شدم دوش مرا بار نبود
غزل شماره 105 : هر که در بند زلف یار بوَد
غزل شماره 106 : تا کی از ما یار ما پنهان بوَد؟
غزل شماره 107 : ای خوشا دل کاندر او از عشق تو جانی بوَد
غزل شماره 108 : وه! که کارم ز دست می‌برود
غزل شماره 109 : اندرین ره هر که او یکتا شود
غزل شماره 110 : نگارینی که با ما می نپاید
غزل شماره 111 : مرا، گرچه ز غم جان می برآید
غزل شماره 112 : زان پیش که دل ز جان برآید
غزل شماره 113 : آخر این تیره شب هجر به پایان آید
غزل شماره 114 : صبا وقت سحر گویی ز کوی یار می‌آید
غزل شماره 115 : صبا وقت سحر گویی ز کوی یار می‌آید
غزل شماره 116 : گهی درد تو درمان می‌نماید
غزل شماره 117 : مرا درد تو درمان می‌نماید
ر :
غزل شماره 118 : ای باد صبا، به کوی آن یار
غزل شماره 119 : دل در گره زلف تو بستیم دگر بار
غزل شماره 120 : دل در گره زلف تو بستیم دگر بار
غزل شماره 121 : رخ سوی خرابات نهادیم دگر بار
غزل شماره 122 : نظر ز حال من ناتوان دریغ مدار
غزل شماره 123 : غلام روی توام، ای غلام، باده بیار
غزل شماره 124 : مرا از هر چه می‌بینم رخ دلدار اولی‌تر
غزل شماره 125 : نیَم چون یک نفس بی غم دلم خون خوار اولی‌تر
غزل شماره 126 : سر به سر از لطف جانی ای پسر
غزل شماره 127 : آب حیوان است، آن لب، یا شکر؟
غزل شماره 128 : ای امید جان، عنایت از عراقی وامگیر
غزل شماره 129 : بر درت افتاده‌ام خوار و حقیر
غزل شماره 130 : به دست غم گرفتارم، بیا ای یار، دستم گیر
غزل شماره 131 : بیدلی را بی سبب آزرده گیر
ز :
غزل شماره 132 : ای مطرب درد، پرده بنواز
غزل شماره 133 : چون تو کردی حدیث عشق آغاز
غزل شماره 134 : از غم عشقت جگر خون است باز
غزل شماره 135 : کار ما، بنگر، که خام افتاد باز
غزل شماره 136 : بی جمال تو، ای جهان افروز
غزل شماره 137 : ساقی، ز شکر خنده شراب طرب انگیز
ش :
غزل شماره 138 : در بزم قلندران قلاش
غزل شماره 139 : تماشا می‌کند هر دم دلم در باغ رخسارش
غزل شماره 140 : بکشم به ناز روزی سر زلف مشک رنگش
غزل شماره 141 : نرسد به هر زبانی سخن دهان تنگش
غزل شماره 142 : صلای عشق، که ساقی ز لعل خندانش
غزل شماره 143 : کردم گذری به میکده دوش
غ :
غزل شماره 144 : باز غم بگرفت دامانم، دریغ
ق :
غزل شماره 145 : حبّذا عشق و حبّذا عشّاق
ک :
غزل شماره 146 : بیا، که خانهٔ دل پاک کردم از خاشاک
غزل شماره 147 : بیا، که خانهٔ دل پاک کردم از خاشاک
غزل شماره 148 : دلی، که آتشِ عشقِ تواش بسوزد پاک
غزل شماره 149 : گر آفتاب رخت سایه افکند بر خاک
گ :
غزل شماره 150 : تنگ آمدم از وجود خود، تنگ
ل :
غزل شماره 151 : در جام جهان نمای اول
غزل شماره 152 : ای دیده، بدار ماتم دل
غزل شماره 153 : مبند، ای دل، به جز در یار خود دل
غزل شماره 154 : خوشتر از خلد برین آراستند ایوانِ دل
م :
غزل شماره 155 : اکئوس تلالات بمدام
غزل شماره 156 : از دل و جان عاشق زار توام
غزل شماره 157 : باز در دامِ بلا افتاده‌ام
غزل شماره 158 : ایندم منم که بیدل و بی یار مانده‌ام
غزل شماره 159 : یاران، غمم خورید، که غمخوار مانده‌ام
غزل شماره 160 : ساقی، چو نمی‌دهی شرابم
غزل شماره 161 : دل گم شد، ازو نشان نیابم
غزل شماره 162 : دل گم شد، ازو نشان نمی‌یابم
غزل شماره 163 : هیهات! کزین دیار رفتم
غزل شماره 164 : کجایی؟ ای ز جان خوشتر، شبت خوش باد، من رفتم
غزل شماره 165 : من باز ره خانهٔ خمّار گرفتم
غزل شماره 166 : من چه دانم که چرا از تو جدا افتادم؟
غزل شماره 167 : اگر فرصت دهد، جانا، فراقت روزکی چندم
غزل شماره 168 : در ملک لایزالی دیدم من آنچه دیدم
غزل شماره 169 : در حُسن رخ خوبان پیدا همه او دیدم
غزل شماره 170 : آن بخت کو که بر در تو باز بگذرم؟
غزل شماره 171 : تا کی از دست تو خونابه خورم؟
غزل شماره 172 : چه خوش بودی، دریغا، روزگارم؟
غزل شماره 173 : چه خوش بودی، دریغا، روزگارم؟
غزل شماره 174 : بر من نظری کن، که منت عاشق زارم
غزل شماره 175 : نگارا، بی تو برگ جان ندارم
غزل شماره 176 : هر زمان جوری ز خوبان می‌کشم
غزل شماره 177 : ای راحت روانم، دور از تو ناتوانم
غزل شماره 178 : جانا، نظری که ناتوانم
غزل شماره 179 : کجایی، ای دل و جانم؟ که از غم تو بجانم
غزل شماره 180 : دلی یا دلبری، یا جان و یا جانان، نمی‌دانم
غزل شماره 181 : با من دلشده گر یار نسازد چه کنم؟
غزل شماره 182 : شاید که به درگاه تو عمری بنشینم
غزل شماره 183 : شود میسّر و گویی که در جهان بینم؟
غزل شماره 184 : نیست کاری به آنم و اینم
غزل شماره 185 : مرا جز عشق تو جانی نمی‌بینم نمی‌بینم
غزل شماره 186 : بر درِ یار من سحر مست و خراب می‌روم
غزل شماره 187 : من آن قلاش و رند بی نوایم
غزل شماره 188 : ما چو قدر وصلت، ای جان و جهان، نشناختیم
غزل شماره 189 : ما دگر باره توبه بشکستیم
غزل شماره 190 : افسوس! که باز از در تو دور بماندیم
غزل شماره 191 : گر چه ز جهان جوی نداریم
غزل شماره 192 : ما، کانده تو نیاز داریم
غزل شماره 193 : من که هر لحظه زار می‌گریم
غزل شماره 194 : گر ز شمعت چراغی افروزیم
غزل شماره 195 : گر چه دل خون کنی از خاک درت نگریزیم
غزل شماره 196 : ناخورده شراب می‌خروشیم
غزل شماره 197 : ناخورده شراب می‌خروشیم
غزل شماره 198 : خیزید، عاشقان، نفسی شور و شر کنیم
غزل شماره 199 : خیز، تا قصد کوی یار کنیم
غزل شماره 200 : تا کی از دست فراقِ تو ستم ها بینیم؟
غزل شماره 201 : ز غم زار و حقیرم، با که گویم؟
غزل شماره 202 : ز دلتنگی به جانم با که گویم؟
غزل شماره 203 : ای دوست، بیا، که ما توراییم
غزل شماره 204 : بیا، ای دیده، تا یکدم بگرییم
غزل شماره 205 : تا کی همه مدح خویش گوییم؟
غزل شماره 206 : شهری است بزرگ و ما دروییم
ن :
غزل شماره 207 : بگذر ای غافل ز یاد این و آن
غزل شماره 208 : مبتلای هجر یارم، الغیاث ای دوستان
غزل شماره 209 : مقصودِ دلِ عاشقِ شیدا همه او دان
غزل شماره 210 : در کف جور تو افتادم، تو دان
غزل شماره 211 : رفت کار دل ز دست، اکنون تو دان
غزل شماره 212 : ماهرخان، که داد عشق، عارضِ لاله رنگشان
غزل شماره 213 : ز دل، جانا، غم عشقت رها کردن توان؟ نَتْوان
غزل شماره 214 : نگارا از سر کویت گذر کردن توان؟ نَتْوان
غزل شماره 215 : عاشقی دانی چه باشد؟ بی دل و جان زیستن
غزل شماره 216 : سهل گفتی به ترکِ جان گفتن
غزل شماره 217 : تا توانی هیچ درمانم مکن
غزل شماره 218 : ماهرویا، رخ ز من پنهان مکن
غزل شماره 219 : بی رخت جانا، دلم غمگین مکن
غزل شماره 220 : ای یار، بیا و یاریی کن
غزل شماره 221 : ای رخ جان فزای تو گشته خجسته فال من
غزل شماره 222 : چه کنم که دل نسازم هدف خدنگ او من؟
غزل شماره 223 : بپرس از دلم آخر، چه دل؟ که قطرهٔ خون
غزل شماره 224 : چو دل ز دایرهٔ عقل بی تو شد بیرون
غزل شماره 225 : ای حسن تو بی پایان، آخر چه جمال است این؟
و :
غزل شماره 226 : ای دل و جانِ عاشقان شیفتهٔ جمال تو
غزل شماره 227 : ای دل و جانِ عاشقان شیفتهٔ لقای تو
غزل شماره 228 : ای آرزوی جان و دلم ز آرزوی تو
غزل شماره 229 : ای همه میل دل من سوی تو
غزل شماره 230 : ترک من، ای من غلام روی تو
غزل شماره 231 : آن مونس غمگسار جان کو؟
غزل شماره 232 : ساقی، قدحی می مغان کو؟
ه :
غزل شماره 233 : مانا دمید بوی گلستانِ صبحگاه
غزل شماره 234 : ای جمالت بُرقع از رخ ناگهان انداخته
غزل شماره 235 : ای راحت روح هر شکسته
غزل شماره 236 : ای در میان جانم گنجی نهان نهاده
غزل شماره 237 : ای هر دهن ز یاد لبت پر عسل شده
غزل شماره 238 : در صومعه نگنجد، رند شرابخانه
غزل شماره 239 : در صومعه نگنجد رند شرابخانه
ی :
غزل شماره 240 : بازم از غصّه جگر خون کرده‌ای
غزل شماره 241 : تا تو در حسن و جمال افزوده‌ای
غزل شماره 242 : تا ز خوبی دل ز من بربوده‌ای
غزل شماره 243 : ای یار، مکن، بر من بی یار ببخشای
غزل شماره 244 : در کار منِ درهم آخر نظری فرمای
غزل شماره 245 : ای دوست، الغیاث! که جانم بسوختی
غزل شماره 246 : نگارا، گر چه از ما برشکستی
غزل شماره 247 : ای به تو زنده جسم و جان، مونس جانِ کیستی؟
غزل شماره 248 : پیش ازینم خوشترک می‌داشتی
غزل شماره 249 : ای ز غم فراق تو جان مرا شکایتی
غزل شماره 250 : ای عشق، کجا به من فتادی؟
غزل شماره 251 : چه کرده‌ام که دلم از فراق خون کردی؟
غزل شماره 252 : جانا، نظری به ما نکردی
غزل شماره 253 : چه بد کردم؟ چه شد؟ از من چه دیدی؟
غزل شماره 254 : چه کردم؟ دلبرا، از من چه دیدی؟
غزل شماره 255 : آمد به درت امیدواری
غزل شماره 256 : ای دل، بنشین چو سوکواری
غزل شماره 257 : تا چند عشق بازیم بر روی هر نگاری؟
غزل شماره 258 : نگارا، کی بوَد کامّیدواری
غزل شماره 259 : نگارا، از وصال خود مرا تا کی جدا داری؟
غزل شماره 260 : نمی‌دانم چه بد کردم، که نیکم زار می‌داری؟
غزل شماره 261 : چه خوش باشد دلا کز عشقِ یارِ مهربان میری
غزل شماره 262 : چو بُرقع از رخ زیبای خود براندازی
غزل شماره 263 : از کرم در منِ بیچاره نظر کن نفسی
غزل شماره 264 : نگارا، وقت آن آمد که یکدم ز آن من باشی
غزل شماره 265 : خوشا دردی! که درمانش تو باشی
غزل شماره 266 : چه خوش باشد! که دلدارم تو باشی
غزل شماره 267 : الاقم، واغتنم یوم التلاقی
غزل شماره 268 : اندوهگنی چرا؟ عراقی
غزل شماره 269 : فمالی لم اطا سبع الطباقی
غزل شماره 270 : لقد فاح الربیع و دار ساقی
غزل شماره 271 : آن جام طرب فزای ساقی
غزل شماره 272 : جانا، ز منت ملال تا کی؟
غزل شماره 273 : دلربایی دل ز من ناگه ربودی کاشکی
غزل شماره 274 : از غم دلدار زارم، مرگ بِهْ زین زندگی
غزل شماره 275 : الا، قد طال عهدی بالوصال
غزل شماره 276 : گر به رخسار تو، ای دوست، نظر داشتمی
غزل شماره 277 : در جهان گر نه یار داشتمی
غزل شماره 278 : گر نه سودای یار داشتمی
غزل شماره 279 : ای که از لطف سراسر جانی
غزل شماره 280 : ترسا بچه‌ای، شنگی، شوخی، شکرستانی
غزل شماره 281 : چنانم از هوس لعل شکرستانی
غزل شماره 282 : سرّ عشقت کس تواند گفت؟ نی
غزل شماره 283 : کی بود کین درد را درمان کنی؟
غزل شماره 284 : نگویی باز: کای غم خوار چونی؟
غزل شماره 285 : بیا، تا بیدلان را زار بینی
غزل شماره 286 : ای خوشتر از جان، آخر کجایی؟
غزل شماره 287 : ای ربوده دلم به رعنایی
غزل شماره 288 : بوَد آیا که خرامان ز درم بازآیی؟
غزل شماره 289 : بیا، که بی تو به جان آمدم ز تنهایی
غزل شماره 290 : پسرا، ره قلندر سزد ار به من نمایی
غزل شماره 291 : چه بوَد گر نقاب بگشایی؟
غزل شماره 292 : در کوی تو لولیی، گدایی
غزل شماره 293 : دلی دارم، چه دل؟ محنت سرایی
غزل شماره 294 : ز اشتیاق تو جانم به لب رسید، کجایی؟
غزل شماره 295 : ز دو دیده خون فشانم، ز غمت شب جدایی
غزل شماره 296 : زهی! جمال تو رشک بتان یغمایی
غزل شماره 297 : سحرگه بر در راحت سرایی
غزل شماره 298 : کشید کار ز تنهاییم به شیدایی
غزل شماره 299 : همی گردم به گِرد هر سرایی
غزل شماره 300 : شدم از عشق تو شیدا، کجایی؟
غزل شماره 301 : نیم بی تو دمی بی غم، کجایی؟
غزل شماره 302 : درین ره گر بترک خود بگویی
غزل شماره 303 : درین ره گر به ترک خود بگویی
غزل شماره 304 : گر از زلف پریشانت صبا بر هم زند مویی
غزل شماره 305 : نه از تو به من رسید بویی
پایان اشعار این بخش
