در این بخش ، اشعار کتاب ” جاوید نامه ” اقبال لاهوری نوشته شده است .
برای خواندن هر شعر ، روی آن کلیک کنید :
شعر شماره ۱ : آدمی اندر جهان هفت رنگ
شعر شماره ۲ : زندگی از لذت غیب و حضور
شعر شماره ۳ : فروغ مشت خاک از نوریان افزون شود روزی
شعر شماره ۴ : عشق شورانگیز بی پروای شهر
شعر شماره ۵ : از کلامش جان من بی تاب شد
شعر شماره ۶ : عقل تو حاصل حیات عشق تو سر کائنات
شعر شماره ۷ : این زمین و آسمان ملک خداست
شعر شماره ۸ : من چو کوران دست بر دوش رفیق
شعر شماره ۹ : ذات حق را نیست این عالم حجاب
شعر شماره ۱۰ : مرد عارف گفتگو را در ببست
شعر شماره ۱۱ : ترسم که تو میرانی زورق به سراب اندر
شعر شماره ۱۲ : رومی آن عشق و محبت را دلیل
شعر شماره ۱۳ : می دیرینه و معشوق جوان چیزی نیست
شعر شماره ۱۴ : از تو مخلوقات من نالان چو نی
شعر شماره ۱۵ : در میان کوهسار هفت مرگ
شعر شماره ۱۶ : سینه ی ما از محمد داغ داغ
شعر شماره ۱۷ : مشت خاکی کار خود را برده پیش
شعر شماره ۱۸ : لرد مغرب آن سراپا مکر و فن
شعر شماره ۱۹ : صاحب سرمایه از نسل خلیل
شعر شماره ۲۰ : غربیان را زیرکی ساز حیات
شعر شماره ۲۱ : در دو عالم هر کجا آثار عشق
شعر شماره ۲۲ : بنده ی حق بی نیاز از هر مقام
شعر شماره ۲۳ : سرگذشت آدم اندر شرق و غرب
شعر شماره ۲۴ : گفت حکمت را خدا خیر کثیر
شعر شماره ۲۵ : منزل و مقصود قرآن دیگر است
شعر شماره ۲۶ : این گل و لاله تو گویی که مقیم اند همه
شعر شماره ۲۷ : در میان ما و نور آفتاب
شعر شماره ۲۸ : آن هوای تند و آن شبگون سحاب
شعر شماره ۲۹ : آدم این نیلی تتق را بردرید
شعر شماره ۳۰ : پیر روم آن صاحب ذکر جمیل
شعر شماره ۳۱ : برق بی تابانه رخشید اندر آب
شعر شماره ۳۲ : چشم را یک لحظه بستم اندر آب
شعر شماره ۳۳ : پیرمردی ریش او مانند برف
شعر شماره ۳۴ : مرغدین و آن عمارات بلند
شعر شماره ۳۵ : درگذشتیم از هزاران کوی و کاخ
شعر شماره ۳۶ : ای زنان ای مادران ای خواهران
شعر شماره ۳۷ : من فدای این دل دیوانه ای
شعر شماره ۳۸ : ز خاک خویش طلب آتشی که پیدا نیست
شعر شماره ۳۹ : بیا که قاعده ی آسمان بگردانیم
شعر شماره ۴۰ : گر به تو افتدم نظر چهره به چهره رو به رو
شعر شماره ۴۱ : از مقام مومنان دوری چرا ؟
شعر شماره ۴۲ : صحبت روشندلان یک دم دو دم
شعر شماره ۴۳ : ای خداوند صواب و ناصواب
شعر شماره ۴۴ : پیر رومی آن امام راستان
شعر شماره ۴۵ : آنچه دیدم می نگنجد در بیان
شعر شماره ۴۶ : آسمان شق گشت و حوری پاک زاد
شعر شماره ۴۷ : شمع جان افسرد در فانوس هند
شعر شماره ۴۸ : نی عدم ما را پذیرد نی وجود
شعر شماره ۴۹ : هر کجا استیزه ای بود و نبود
شعر شماره ۵۰ : درگذشتم از حد این کائنات
شعر شماره ۵۱ : گفتم این کاشانه ای از لعل ناب
شعر شماره ۵۲ : حرف رومی در دلم سوزی فکند
شعر شماره ۵۳ : از تو خواهم سر یزدان را کلید
شعر شماره ۵۴ : حوریان را در قصور و در خیام
شعر شماره ۵۵ : رفت در جانم صدای برتری
شعر شماره ۵۶ : دست را چون مرکب تیغ و قلم کردی مدار
شعر شماره ۵۷ : رود کاویری یکی نرمک خرام
شعر شماره ۵۸ : شیشه ی صبر و سکونم ریز ریز
شعر شماره ۵۹ : به آدمی نرسیدی خدا چه می جویی
شعر شماره ۶۰ : گر چه جنت از تجلی های اوست
شعر شماره ۶۱ : این سخن آراستن بی حاصل است
پایان اشعار این بخش