تا تو آن خیش ببستی به سر اندر، پسرا

کسایی مروزی – دیوان اشعار

شماره ۲۶

کتان و ماه

تا تو آن خیش ببستی به سر اندر، پسرا

بر دلم گشت فزون از عدد ریشه ش ریش

ماهرویا، به سر خویش، تو آن خیش مبند

نشنیدی که کند ماه تبه جامه ی خیش ؟