رهی معیری – غزلیات
شماره 2
عقده دشوار
ای باده ی نوشین، نگشایی دل ما را
مشکل که کسی چاره کند مشکل ما را
هر چند که موری به کم آزاری ما نیست
آزار دهد هر که تواند دل ما را
هر خنده ی ما، شمع صفت مایه ی اشکی است
با گریه سرشتند تو گویی گل ما را
پروانه ی پر سوخته را بیم شرر نیست
از برق چه اندیشه بود حاصل ما را؟
از سینه برانگیز رهی،شعله ی آهی
شاید که شبی گرم کنی محفل ما را
امین پیرانی - حامد پیری
رهی معیری – غزلیات شماره 91 بهشت آرزو بر جگر داغی ز عشق لاله رویی یافتم در سرای دل، بهشت آرزویی یافتم عمری از سنگ
رهی معیری – غزلیات شماره 136 پرنیان پوش ز گرمی بی نصیب افتاده‌ام چون شمع خاموشی ز دل ها رفته‌ام، چون یاد از خاطرفراموشی منم
رهی معیری – غزلیات شماره 140 شاهد افلاکی چون زلف توام جانا در عین پریشانی چون باد سحرگاهم در بی سر و سامانی من خاکم
رهی معیری – غزلیات شماره 142 اشک غم اشک غم افسرده دارد چهره ی ما را همی موج، پرچین می کند رخسار دریا را همی