رهی معیری – غزلیات
شماره 77
برف بهمنی
ای سیمگون رخت به سپیدی نشان برف
خویت به سان آتش و رویت به سان برف
ای تازه گل که در مه بهمن دمیده ای
نشکفته جز تو لاله و گل، در میان برف
در فصل برف، بزم جهان گرمی از تو یافت
آتش شنیده ای که بود ارمغان برف ؟
چون برف را به روی لطیف تو نسبتی است
ای جان عاشقان، منم از عاشقان برف
پشتم خمیده ماند ز بار گران عشق
چون شاخه ی ضعیف ز بار گران برف
مولود بهمنی تو و نامهربان دلت
آموخت سردی از دل نامهربان برف
اشکم کند حکایت باران بهمنی
گر سردمهری تو کند داستان برف
تا کی به اشک دیده ی من خنده می زنی
مانند آفتاب به اشک روان برف
جان مرا چو مهر فروزنده گرم کن
کاندر غم تو موی رهی شد به سان برف