رهی معیری – غزلیات
شماره 146
باران صبحگاهی
اشک سحر زداید از لوح دل سیاهی
خرم کند چمن را باران صبحگاهی
عمری ز مهرت ای مه ٬شب تا سحر نخفتم
دعوی ز دیده ی من وز اختران گواهی
چون زلف و عارض او، چشمی ندیده هرگز
صبحی به این سپیدی، شامی بدان سیاهی
داغم چون لاله ای گل٬ از درد من چه پرسی؟
مردم ز محنت ای غم٬ از جان من چه خواهی؟
ای گریه در هلاکم هم عهد رنج و دردی
وی ناله در عذابم همراز اشک و آهی
چند ین رهی چه نالی از داغ بی نصیبی؟
در پای لاله رویان این بس که خاک راهی
امین پیرانی - حامد پیری
رهی معیری – غزلیات شماره 61 آغوش صحرا عیب جو دلدادگان را سرزنش ها می کند وای اگر با او کند دل، آنچه با ما
رهی معیری – غزلیات شماره 1 ساز سخن آب بقا کجا و لب نوش او کجا ؟ آتش کجا و گرمی آغوش او کجا ؟
رهی معیری – غزلیات شماره 63 شکوه ناتمام نسیم عشق ز کوی هوس نمی‌آید چرا که بوی گل از خار و خس نمی‌آید ز نارسایی
رهی معیری – غزلیات شماره 136 پرنیان پوش ز گرمی بی نصیب افتاده‌ام چون شمع خاموشی ز دل ها رفته‌ام، چون یاد از خاطرفراموشی منم