مرغ خونین ترانه را مانم
رهی معیری – غزلیات شماره 101 بی سرانجام مرغ خونین ترانه را مانم صید بی‌آب و دانه را مانم آتشینم، ولیک بی‌اثرم ناله‌ی عاشقانه را
Menu
رهی معیری – غزلیات
شماره 120
ستاره ی خندان
به‌گوش هم نفسان آتشین سرودم من
فغان مرغ شبم یا نوای عودم من؟
مرا ز چشم قبول آسمان نمی‌افکند
اگر چو اشک ز روشندلان نبودم من
مخور فریب محبت که دوستداران را
به‌روزگار سیه بختی آزمودم من
به باغبانی بی‌حاصلم بخند ای برق
که لاله کاشتم و خار و خس درودم من
نبود گوهر یکدانه‌ای در این دریا
وگرنه چون صدف آغوش می‌گشودم من
به آبروی قناعت قسم که روی نیاز
به خاک پای فرومایگان نسودم من
اگر چه رنگ شفق یافت دامنم از اشک
همان ستاره ی خندان لبم که بودم من
گیاه دشت جنون خرم از من است رهی
که از سرشک روان، رشک زنده رودم من
به یاد فیضی و گلبانگ عاشقانه اوست ( 1 )
اگر ترانه ی مستانه‌ای سرودم من
واژگان دشوار : 1- منظور از ” فیضی ” در این مصراع ” فیضی دکنی ” شاعر فارسی زبان هندی درگذشته به سال 1004 ه.ق می باشد .
امین پیرانی - حامد پیری
رهی معیری – غزلیات شماره 101 بی سرانجام مرغ خونین ترانه را مانم صید بی‌آب و دانه را مانم آتشینم، ولیک بی‌اثرم ناله‌ی عاشقانه را
رهی معیری – غزلیات شماره 123 نگاه گرم لرزه بر جانم فتاد از چشم سحرآمیز او وز نگاه گرم و لبخند فریب انگیز او وادی
رهی معیری – غزلیات شماره 147 از یاد رفته به غیر غم، که بود یار و آشنای رهی؟ ز دوستان، که نهد پای در سرای
رهی معیری – غزلیات شماره 38 لاله ی داغدار ما را هوای خنده چو گلهای باغ نیست ما لاله ایم و بهره ی ما غیر