تا قیامت می دهد گرمی به دنیا آتشم

رهی معیری – غزلیات

شماره 98

سرا پا آتشم

تا قیامت می دهد گرمی به دنیا آتشم

آفتاب روشنم، نسبت مکن با آتشم

شعله خیزد از دل بحر خروشان جای موج

گر بگیرد یک نفس در هفت دریا آتشم

چیست عالم؟ آتشی با آب و خاک آمیخته

من نه از خاکم نه از آبم که تنها آتشم

شمع لرزان وجودم را شبی آرام نیست

روزها افسرده ام چون آب و شب ها آتشم

اشک جانسوزم اثرها چون شرر باشد مرا

قطره ی آبم به چشم خلق اما آتشم

در رگ و در ریشه ی من این همه گرمی ز چیست؟

شور عشقم یا شراب کهنه ام یا آتشم؟

از حریم خواجه ی شیراز می آیم رهی

پای تا سر مستی و شورم سراپا آتشم

نویسندگان :

امین پیرانی - حامد پیری

دل زود باورم را به کرشمه‌ای ربودی

رهی معیری – غزلیات شماره 134 پشیمانی دل زود باورم را به کرشمه‌ای ربودی چو نیاز ما فزون شد تو به ناز خود فزودی به

ادامه نوشته »

ز گرمی بی نصیب افتاده‌ام چون شمع خاموشی

رهی معیری – غزلیات شماره 136 پرنیان پوش ز گرمی بی نصیب افتاده‌ام چون شمع خاموشی ز دل ها رفته‌ام، چون یاد از خاطرفراموشی منم

ادامه نوشته »

نه به شاخ گل نه بر سرو چمن پبچیده ام

رهی معیری – غزلیات شماره 83 نیلوفر نه به شاخ گل نه بر سرو چمن پبچیده ام شاخه ی تاکم به گرد خویشتن پیچیده ام

ادامه نوشته »

از بداندیشان نیندیشم که یار من تویی

رهی معیری – غزلیات شماره 149 غمگسار از بداندیشان نیندیشم که یار من تویی فارغم از دشمنان تا دوستدار من تویی خاطر از دم سردی

ادامه نوشته »

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ