در این بخش غزلیات آذر بیگدلی نوشته شده است.
فهرست اشعار به ترتیب حروف الفبای حرف آخر قافیه یا ردیف است.
برای خواندن هر شعر، روی آن کلیک کنید :
الف :
غزل شماره 1 : گفتی که دلت از عشق پیوسته غمین بادا
غزل شماره 2 : دور از تو جان سپردن، دشوار بود ما را
غزل شماره 3 : روزی نگهی افتاد، بر روی کسی ما را
غزل شماره 4 : کنم شبها ازین پس پاسبانی پاسبانش را
غزل شماره 5 : مرده بودم از غمت، بر سر رسیدی دی مرا؟
غزل شماره 6 : درد دل گویم و بر طبع گران است تو را
غزل شماره 7 : کی بود کی رو به خاک آستان آرم تو را؟
غزل شماره 8 : دم مردن شدن دمساز چون من ناتوانی را
غزل شماره 9 : هر گل که دمیده از گل ما
غزل شماره 10 : رازی که از یاران نهان، با یار گفتم بارها
غزل شماره 11 : تا کی به درت نالیم، هرشب من و دربان‌ها؟
غزل شماره 12 : زمام ناقه گرفته است ساربان تنها
ب :
غزل شماره 13 : سر آمد روز هجر و با توام لب بر لب است امشب
غزل شماره 14 : از آن لب شکوه ام بسیار و هر شب
غزل شماره 15 : آمد سحر به پرسش من یار با رقیب
ت :
غزل شماره 16 : از خنده چه آلوده شود لب به عتابت
غزل شماره 17 : مرا بکشتی و بازم دل از تو خرسند است
غزل شماره 18 : از بس دلم امشب ز تو نامهربان پر است
غزل شماره 19 : بلبل ما را فغان دیگر است
غزل شماره 20 : ز خود روم، چو پر و بال هستی ام باز است
غزل شماره 21 : غیر، بیهوده، پی یار وفادار من است
غزل شماره 22 : آنچه از مکتوب من ظاهر نشد، نام من است
غزل شماره 23 : فتاده از پی دل کودکان و غوغایی است
غزل شماره 24 : تیر تو کز استخوان ما جست
غزل شماره 25 : وصل، که در هر نفسم آرزوست
غزل شماره 26 : افغان که رفت جانم و جانانم آرزوست
غزل شماره 27 : مرغ اسیرم، چمنم آرزوست
غزل شماره 28 : گلی و بلبلی تا در چمن هست
غزل شماره 29 : بر آستان توام، شب چو شد، فغانی هست
غزل شماره 30 : آمدی، دیر و دلم کز دوریت خون می‌گریست
غزل شماره 31 : این ترک تیغ بسته ی بازو گشاده کیست؟
غزل شماره 32 : کسی را چون به بیدادت شکی نیست
غزل شماره 33 : دردی دارم که گفتنی نیست
غزل شماره 34 : غمت، که غیر منش با کس آشنایی نیست
غزل شماره 35 : سوخت دل، اما غبار کینه از کس برنداشت
غزل شماره 36 : زبان، غمی که به دل داشتم نهان نگذاشت
غزل شماره 37 : دوشم به پرسش آمد و تا لب گشود رفت
غزل شماره 38 : ای که گفتی ز در دوست درون نتوان رفت
غزل شماره 39 : حرف جورت، همه جا با همه کس خواهم گفت
غزل شماره 40 : بر آستانه اش امشب خوشم که جانان گفت
غزل شماره 41 : هم خنده خوش است و هم خرامت
غزل شماره 42 : هر مرغ که می پرد ز بامت
غزل شماره 43 : چو بر مزار من آید به جلوه آن قد و قامت
غزل شماره 44 : زآن سویش ای نسیم صبا می‌فرستمت
غزل شماره 45 : گیرم به عجز دامنت و جان سپارمت
غزل شماره 46 : حیات جاودان بخشد به عاشق لعل خندانت
غزل شماره 47 : کجا روم؟ که اگر باشدم ز دست شکایت
غزل شماره 48 : نهم به پای کسی سر، که سر نهاده به پایت
غزل شماره 49 : من از غمت، زبانی، با خلق در شکایت
غزل شماره 50 : نهم بر خاک پهلو شب، به این امید در کویت
د :
غزل شماره 51 : وفا نگر، که وفایی ندیده از صیاد
غزل شماره 52 : گفتمش حرفی و امید که در گوشش باد
غزل شماره 53 : دلم، تاب تغافل، طاقت آزار هم دارد
غزل شماره 54 : عاشقم و عشق من زوال ندارد
غزل شماره 55 : پیش عذار تو، مه جمال ندارد
غزل شماره 56 : دلم، که شکوه ز بیداد دلبری دارد
غزل شماره 57 : ز دشمنی به منت، روزگار نگذارد
غزل شماره 58 : قاصد، از ننگ زمن نامه به جایی نبرد
غزل شماره 59 : گفتم: ای مه بی سبب یاری ز یاری بگذرد؟
غزل شماره 60 : چند روزی از سر کویت سفر خواهیم کرد
غزل شماره 61 : کشته ی عشقت ننالید از تو، آهی هم نکرد
غزل شماره 62 : دایه، کِت در مهد زر ای سیم‌تن می‌پرورد
غزل شماره 63 : یارم ز وفا چو دست گیرد
غزل شماره 64 : روز محشر که ز هر گوشه کسی برخیزد
غزل شماره 65 : ما را دگری جز سگ او یار نباشد
غزل شماره 66 : دم مرگم، ز غم هجر غمی بیش نباشد
غزل شماره 67 : چو رویت، لاله ی رنگین نباشد
غزل شماره 68 : خاکش، اگر ز دوری، بر باد رفته باشد
غزل شماره 69 : یار بهر خاطر اغیار زارم می‌کشد
غزل شماره 70 : آمد شب و وقت یارب آمد
غزل شماره 71 : از سینه دل رمید و به زلف تو رام ماند
غزل شماره 72 : گفتا که به سینه ز منت کینه نماند؟
غزل شماره 73 : شبی که غیر در آن آستان نمی‌ماند
غزل شماره 74 : پس از کشتن، نه بر سر قاتلم از کین نمی‌ماند
غزل شماره 75 : صید کنان میروی، ای صنم صید بند
غزل شماره 76 : مشکل که نشانی ز شهیدان تو یابند
غزل شماره 77 : نخست کاش در خانقاه می بستند
غزل شماره 78 : ستمکشان تو، از شکوه لب چنان بستند
غزل شماره 79 : مرا عجز و تو را بیداد دادند
غزل شماره 80 : شراب شوق تو ما را چو در گلو ریزند
غزل شماره 81 : مطرب امشب ناله سر کرده است، نایی می‌زند
غزل شماره 82 : اهل وفا، به آرزوی دل نمی‌رسند
غزل شماره 83 : یار شد بی وفا، کسی چه کند؟
غزل شماره 84 : آنکه با اهل وفا نابسته پیمان بشکند
غزل شماره 85 : ناله ی مرغ قفس، گر به چمن گوش کند
غزل شماره 86 : جانم از جانان حکایت می‌کند
غزل شماره 87 : خو به جفا نگار من، کرده و بس نمی‌کند
غزل شماره 88 : مرغان اولی اجنحه، کاندر طیرانند
غزل شماره 89 : شب پره کو روز آفتاب نبیند
غزل شماره 90 : با هم افسوس بتانی که در این ملک شهند
غزل شماره 91 : کسی کز رشک نتواند که روزی با منت بیند
غزل شماره 92 : گرت به خاک شهیدان گذار خواهد بود
غزل شماره 93 : یاد باد آنکه ز یاری منت عار نبود
غزل شماره 94 : دوشم، به اهل بزم سر گفتگو نبود
غزل شماره 95 : به حسرت مردم و آخر ندیدم روی یار خود
غزل شماره 96 : از دلم داغ تمنای تو، مشکل برود
غزل شماره 97 : بربست محمل ماه من، از تن توانم می‌رود
غزل شماره 98 : با پسته ی خندانت، شکر به چه کار آید؟
غزل شماره 99 : مرا، کام دل، از نگاهی برآید
غزل شماره 100 : ماه، بر روی چو ماهش نگرید
ر :
غزل شماره 101 : قاصدا، نامه‌ای از کوی فلانی به من آر
غزل شماره 102 : وفادارا، وفای من نگهدار
غزل شماره 103 : جز دل نالان مرا ای گل، نه دمساز دگر
غزل شماره 104 : ایزد سرشته هر دل از آب و گل دگر
غزل شماره 105 : بسته‌ای پای من و گویی برو جای دگر
س :
غزل شماره 106 : می‌رمد صیاد، از نالیدن ما در قفس
غزل شماره 107 : تا من افتادم به دام، افتاد غوغا در قفس
غزل شماره 108 : با مشک خطت، یاد ز عنبر نکند کس
غزل شماره 109 : چون صبر ز جور تو ستمگر نکند کس؟
ش :
غزل شماره 110 : صبحدم، در باغ هر کو خنده ی گل بایدش
غزل شماره 111 : دلم از بی‌کسی می‌نالد و کس نیست دمسازش
غزل شماره 112 : به من باد صبا در پرده گوید کاش پیغامش
غزل شماره 113 : مهی، که مایه ی شادی عالم است غمش
ف :
غزل شماره 114 : از اسیران خود آن شه بی‌خبر بگذشت حیف
ل :
غزل شماره 115 : مشکل که برم من جان، آسان چو تو بردی دل
غزل شماره 116 : ای ساربان خدا را، آهسته رو به منزل
م :
غزل شماره 117 : بی تو چو می در قدح ریزم و شکّر به جام
غزل شماره 118 : یک قطره خون، ز تیغ بتان وام کرده ام
غزل شماره 119 : منت جفا ز وفا برگزیده آمده ام
غزل شماره 120 : در قفس خود را به یاد آشیان انداختم
غزل شماره 121 : نکهتی امشب از آن زلف دوتا می‌خواستم
غزل شماره 122 : اگر نه احتراز از شادی اغیار می‌کردم
غزل شماره 123 : نمی گویم نمی کردی اگر شادم چه می کردم؟
غزل شماره 124 : در آن ساعت که بر گرد تو ای خودکام می‌گردم
غزل شماره 125 : شد عمر و ز ایام دل شاد ندیدم
غزل شماره 126 : نی ام غمگین، ولی خود را غمین از بهر آن دارم
غزل شماره 127 : گر روی تو بینم و بمیرم
غزل شماره 128 : غمین، چند از برت با چشم خون آلود برخیزم؟
غزل شماره 129 : زنده کی از برت ای جان جهان برخیزم؟
غزل شماره 130 : شبی کت، غیر هم بزم است، اگر بیرون در باشم
غزل شماره 131 : خوش آنکه از غم دل، حرفیش گفته باشم
غزل شماره 132 : بود طریقه ی هوش، اینکه سر عشق بپوشم
غزل شماره 133 : دردا که حریف رازدانم
غزل شماره 134 : فقیرم، غیر آن درگاه، درگاهی نمی‌دانم
غزل شماره 135 : جانان نشسته تا من از شوق جان فشانم
غزل شماره 136 : جان ز من خواسته جانان چه کنم؟
غزل شماره 137 : آمد از راه و نشد فرصت دیدن چه کنم؟
غزل شماره 138 : آه از دمی که روز جزا گریه سر کنم
غزل شماره 139 : درین گلشن چو شاخ گل، سرا پا گوش بنشینم
غزل شماره 140 : خوش آنکه شبی با تو سخن گویم و گریم
غزل شماره 141 : شب عید است، در میخانه باید بستر اندازیم
غزل شماره 142 : گر دل جویی، هوات جویم
غزل شماره 143 : دو سه روز شد که پیدا نه ای، از کجات جویم؟
غزل شماره 144 : ما به خلد از سر کویت به تماشا نرویم
غزل شماره 145 : گرش این جفاست امسال، همان به یار گویم
ن :
غزل شماره 146 : جان میدهد جان، آن لعل خندان
غزل شماره 147 : دی، رشته‌ای به گردنم آن شاه مهوشان
غزل شماره 148 : شاهی تو و شاهان جهان همچو غلامان
غزل شماره 149 : گدایان را، هوای بزم سلطانی و سلطانان
غزل شماره 150 : تو خسروی و من سگت ای شاه خسروان
غزل شماره 151 : نشسته میکشان، اهل هوس در خلوت جانان
غزل شماره 152 : اشک من کآب زلالی است که نتوان گفتن
غزل شماره 153 : شد از مرگ برادر، دل خراب و سینه ریش از من
غزل شماره 154 : باز نامد قاصدی کامد به سویت، سوی من
غزل شماره 155 : چون در دل شیرین بود از رشک شکر خون
غزل شماره 156 : فزود هر نفسم عشق، کز خط شبگون
غزل شماره 157 : چرا هر جا مرا دیدی از آنجا آمدی بیرون؟
غزل شماره 158 : من و دردت، که درمان من است این
غزل شماره 159 : طبیبا، جان غم پرورد من بین
غزل شماره 160 : ز میان می روم اینک، به کنارم بنشین
و :
غزل شماره 161 : به زبان حال دارم، گله بینهایت از تو
غزل شماره 162 : از غیر، ایمنم که بود پاسبان تو
غزل شماره 163 : کی یار ریزد خون یار، آنگاه یاری همچو تو؟
غزل شماره 164 : غیر را خون دل از دیده روان است که تو
غزل شماره 165 : صبح، مگر میدمد از کوی تو
غزل شماره 166 : حسرتم این است در دل، کز فراق روی تو
غزل شماره 167 : این مزد قاصدی است که آید ز کوی تو
غزل شماره 168 : نمی کنم گله، اما ز بی وفایی تو
غزل شماره 169 : شد از دو چشم توام، چشم خون‌فشان هر دو
غزل شماره 170 : ای که به خون من شدت، ساعد نازنین فرو
غزل شماره 171 : بر سر ره نشسته ام، قاصد کوی یار کو؟
غزل شماره 172 : بوی گل آورد باد، باده ی گلرنگ کو؟
غزل شماره 173 : نهم چون از غمت شب بر زمین ای شخ کمان پهلو
غزل شماره 174 : کو خضر راهی؟ کز خیل آن ماه
غزل شماره 175 : هر کسی یار کسی، تو از من دلباخته گل
ه :
غزل شماره 176 : به دو زلف تو که یکسر دل مبتلا نشسته
غزل شماره 177 : از روی فرخ فال بین، زلفش نگونسار آمده
غزل شماره 178 : شب هجران، نمی‌دانم ز پی دارد سحر یا نه؟
غزل شماره 179 : جان اسیران سوختی، از کس برآمد دود؟ نه
ی :
غزل شماره 180 : نهی چو نام سگ خود، به من مرا طلبی
غزل شماره 181 : روز و شب، از رخ رخشنده ی شاه عجبی
غزل شماره 182 : مرا به جرم وفای من از جفا کشتی
غزل شماره 183 : ای باد بامدادی، می آیی از چه وادی؟
غزل شماره 184 : غم نیست دلا در دی، گر توبه ز می کردی
غزل شماره 185 : از جفا، اهل وفا را به زبان آوردی
غزل شماره 186 : دل ز یار کهن، مگر کندی
غزل شماره 187 : چو دل ز دردم، چو جان ز داغم، فگار کردی چرا ز یاری
غزل شماره 188 : نمی پرسی ز غمناکان، دلت شاد است پنداری؟
غزل شماره 189 : بگاه رقص، چون در انجمن می در قدح ریزی
غزل شماره 190 : فغان که عمر سرآمد در انتظار کسی
غزل شماره 191 : وقتی به غمم رسیده باشی
غزل شماره 192 : خوش آنکه به سر رسیده باشی
غزل شماره 193 : بیچاره بلبلی، که نبیند رخ گلی
غزل شماره 194 : فرخنده تر از مرغ بهشت است حمامی
غزل شماره 195 : هم به روش ظریفی، هم به صفا تمامی
غزل شماره 196 : ماه رخش چو بنمود، از طرف بام نیمی
غزل شماره 197 : تا می نخوری، قد رخ زرد ندانی
غزل شماره 198 : بر آستان، مگرم پاسبان بگردانی
غزل شماره 199 : تو را که گفت : رخ از دوستان بگردانی؟
غزل شماره 200 : یاریّ من، ای یار جفا کار چه دانی؟
غزل شماره 201 : به یک ایما، همان که می‌دانی
غزل شماره 202 : ای به سیما، همان که می‌دانی
غزل شماره 203 : کنی تا چند آزارم که زاری‌های من بینی؟
غزل شماره 204 : پیران بی گنه را، کشتی گر از نگاهی
غزل شماره 205 : کجایی یوسف ثانی، کجایی؟
غزل شماره 206 : دلا، پیام من و او، اگر به هم تو نگویی
غزل شماره 207 : کاکل عنبرین نهان، زیر کلاه کرده‌ای
غزل شماره 208 : چند روزی شد، که از من بی‌سبب رنجیده‌ای
پایان اشعار این بخش