در این بخش، غزلیات وحشی بافقی نوشته شده است.
فهرست اشعار به ترتیب حروف الفبای حرف آحر قافیه یا ردیف است.
برای خواندن هر شعر، روی آن کلیک کنید :
الف :
غزل شماره 1 : آه ، تاکی ز سفر باز نیایی؟ بازآ
غزل شماره 2 : کشیده عشق در زنجیر، جان ناشکیبا را
غزل شماره 3 : راندی ز نظر، چشمِ بلا دیدهٔ ما را
غزل شماره 4 : چند به دل فرو خورم این تَفِ سینه تاب را؟
غزل شماره 5 : تازه شد آوازهٔ خوبی، گلستانِ ترا
غزل شماره 6 : من آن مرغم که افکندم به دامِ صد بلا خود را
غزل شماره 7 : طیّ زمان کن ای فلک مژدهٔ وصلِ یار را
غزل شماره 8 : خیز و به ناز جلوه ده قامتِ دلنواز را
غزل شماره 9 : نرخ بالا کن متاعِ غمزهٔ غمّاز را
غزل شماره 10 : نَبْوَد طلوع از برج ما، آن ماه مهر افروز را
غزل شماره 11 : بار فراق بستم و جز پای خویش را
غزل شماره 12 : عزّت مبر در کار دل این لطف بیش از پیش را
غزل شماره 13 : منعِ مهرِ غیر نتوان کرد یار خویش را
غزل شماره 14 : چیست قصدِ خونِ من آن تُرکِ کافر کیش را؟
غزل شماره 15 : هست امید قوّتی بخت ضعیفْ حال را
غزل شماره 16 : بر سر نکشت در تب غم هیچ کس مرا
غزل شماره 17 : بر قولِ مدّعی مکش ای فتنه گر مرا
غزل شماره 18 : ننموده استخوان ز تنِ ناتوان مرا
غزل شماره 19 : خانه پر بود از متاعِ صبر این دیوانه را
غزل شماره 20 : ساکن گُلخَن شدم تا صاف کردم سینه را
غزل شماره 21 : کس نزد هرگز درِ غمخانهٔ اهلِ وفا
غزل شماره 22 : صد حیف از محبت بیش از قیاس ما
غزل شماره 23 : بسیار گام پیش منه در هلاکِ ما
غزل شماره 24 : از کاه کهربا بگریزد به بخت ما
غزل شماره 25 : ای سرخ گشته از تو به خون رویِ زردِ ما
غزل شماره 26 : دلم را بود از آن پیمان گسل امیّدِ یاری ها
ب :
غزل شماره 27 : پاک ساز از غیر دل وز خود تهی شو چون حباب
غزل شماره 28 : قصّهٔ می خوردنِ شب ها و گشتِ ماهتاب
غزل شماره 29 : شد یار به اغیارِ دل آزار مصاحب
غزل شماره 30 : گهی از مهر یاد عاشق شیدا کند یا رب
غزل شماره 31 : مژدهٔ وصل توام ساخته بیتاب امشب
غزل شماره 32 : ز شب های دگر دارم تب غم بیشتر امشب
ت :
غزل شماره 33 : کسی خود جان نَبُرد از شیوهٔ چشم فسون سازت
غزل شماره 34 : این زمان یارب مهِ محمل نشین من کجاست
غزل شماره 35 : یاد او کردم، ز جان صد آه درد آلود خاست
غزل شماره 36 : لطفِ پنهانیِ او در حقِ من بسیار است
غزل شماره 37 : در رهِ پر خطرِ عشقِ بتان بیمِ سر است
غزل شماره 38 : بازم از نو خم ابروی کسی در نظر است
غزل شماره 39 : تا مقصدِ عشّاق رهی دور و دراز است
غزل شماره 40 : خوش است بزم ولی پر ز خائن راز است
غزل شماره 41 : عتاب اگرچه همان در مقام خونریز است
غزل شماره 42 : طَراز سبزه بر گلشن عذار خوش است
غزل شماره 43 : خوار میکن، زار میکش، منّتت بر جان ماست
غزل شماره 44 : امروز ناز عذر جفاهای رفته خواست
غزل شماره 45 : یارِ ما بی رحم یاری بوده است
غزل شماره 46 : ابر است و اعتدال هوای خزانی است
غزل شماره 47 : در دل همان محبّت پیشینه باقی است
غزل شماره 48 : تُرک من تیغ به کف ، بر زده دامن برخاست
غزل شماره 49 : به جور ترکِ محبّت خلافِ عادتِ ماست
غزل شماره 50 : گِرد آن خانه بگردم که در او خلوتِ توست
غزل شماره 51 : بهر دلم که درد کش و داغدارِ توست
غزل شماره 52 : وداعِ جان و تنم استماعِ رفتن توست
غزل شماره 53 : بگذشت دور یوسف و دوران حسنِ توست
غزل شماره 54 : ابروی تو جنبید و خدنگی ز کمان جَست
غزل شماره 55 : بگذران دانسته از ما، گر ادایی سرزده است
غزل شماره 56 : از نظر افتادهٔ یاریم مدّت ها شده است
غزل شماره 57 : هنوز عاشقی و دلرباییای نشده است
غزل شماره 58 : بازم زبان شکر به جنبش درآمدست
غزل شماره 59 : خوش صید غافلی به سر تیر آمدست
غزل شماره 60 : ناتوان موری به پابوس سلیمان آمدست
غزل شماره 61 : از تو همین تواضع عامی مرا بس است
غزل شماره 62 : آنکه بی ما دید بزم عیش و در عشرت نشست
غزل شماره 63 : خود رنجم و خود صلح کنم عادتم اینست
غزل شماره 64 : آن کس که مرا از نظر انداخته اینست
غزل شماره 65 : ای مدّعی از طعنِ تو ما را چه ملالست
غزل شماره 66 : مشورت با غمزه چشمت را پی تسخیرِ کیست؟
غزل شماره 67 : یارب مه مسافر من همزبان کیست ؟
غزل شماره 68 : بسته بر فتراک و میپرسد که صیّادِ تو کیست؟
غزل شماره 69 : ای دیده ، دشتبان نگاهت به راه کیست؟
غزل شماره 70 : تا قسمتم ز میکدهٔ آرزویِ کیست؟
غزل شماره 71 : مریض عشق اگر صد بوَد علاج یکیست
غزل شماره 72 : ای همنفسان! بودن و آسودن ما چیست؟
غزل شماره 73 : همرهی با غیر و از من احتراز از بهرِ چیست؟
غزل شماره 74 : کو چنان یاری که داند قدر اهلِ درد چیست؟
غزل شماره 75 : قدرِ اهلِ درد، صاحبْ درد میداند که چیست
غزل شماره 76 : باز این عتاب و شیوۀ عاشق گداز چیست؟
غزل شماره 77 : زهر در چشم و چین بر ابرو چیست؟
غزل شماره 78 : خندهات برما و بر داغِ دل درمانده چیست؟
غزل شماره 79 : مست آمدی که موجب چندین ملال چیست؟
غزل شماره 80 : وصلم میسّر است ولی بر مراد نیست
غزل شماره 81 : سوزِ تبِ فراقِ تو درمان پذیر نیست
غزل شماره 82 : کس به بزمِ دلبران از دور گردان پیش نیست
غزل شماره 83 : دلتنگم و با هیچکسم میلِ سخن نیست
غزل شماره 84 : وقت بُرقَع ز رخ کشیدن نیست
غزل شماره 85 : جز غیر، کسی همرهِ آن عربده جو نیست
غزل شماره 86 : یک التفات ز فرماندهانِ نازم نیست
غزل شماره 87 : چه لطف ها که در این شیوۀ نهانی نیست
غزل شماره 88 : طایر بستان پرستم لیکنم پر باز نیست
غزل شماره 89 : تا به آخر نفسم ترکِ تو در خاطر نیست
غزل شماره 90 : عاشقِ یکرنگ را یار وفادار هست
غزل شماره 91 : پر گشت دل از راز نهانی که مرا هست
غزل شماره 92 : مینماید چند روزی شد که آزاریت هست
غزل شماره 93 : بر دری ز آمد شد بسیار آزاریم هست
غزل شماره 94 : قرعۀ دولت زدم، یاری و اقبال هست
غزل شماره 95 : میتوانم بود بی تو، تابِ تنهاییم هست
غزل شماره 96 : شکفتگیش چو هر روز نیست حالی هست
غزل شماره 97 : تو جفا کن که از اینسوی وفاداری هست
غزل شماره 98 : اسیر جلوهٔ هر حسن عشقبازی هست
غزل شماره 99 : از عرضِ نیازم چه بلا بیخبرش داشت
غزل شماره 100 : از پیِ بهبودِ دردِ ما دوا سودی نداشت
غزل شماره 101 : رسیدِ و آن خم ابرو بلند کرد و گذشت
غزل شماره 102 : ز پیش دیده تا جانانِ من رفت
غزل شماره 103 : به طَوْفِ کعبه من خاکسار خواهم رفت
غزل شماره 104 : گرم آمد و بر آتشِ شوقم نشاند و رفت
غزل شماره 105 : ناز برگیرد کمان در وقت ترکش بستنت
غزل شماره 106 : گرد سرِ تو گردم و آن رخش راندنت
غزل شماره 107 : تو منکری ولیک، به من مهربانیت
غزل شماره 108 : نوید آشنایی میدهد چشم سخنگویت
د :
غزل شماره 109 : هرگزم یارب از آن دیدار مهجوری مباد
غزل شماره 110 : هجران رفیقِ بختِ زبون کسی مباد
غزل شماره 111 : تا ابد دولت نواب ولی سلطان باد
غزل شماره 112 : خوش نیست هر زمان زدن از جور یار داد
غزل شماره 113 : عیاذاً بالله از روزی که عشقم در جنون آرد
غزل شماره 114 : باده کو تا خرد این دعوی بیجا ببرد
غزل شماره 115 : غمزهٔ او حَشَر فتنه به هر جا ببرد
غزل شماره 116 : شامِ هجرانِ تو تشریف به هر جا ببرد
غزل شماره 117 : خواهم آن عشق که هستی ز سرِ ما ببرد
غزل شماره 118 : دلم امروز از آن لب هر زمان شُکری دگر دارد
غزل شماره 119 : به زیر لب حدیث تلخ کان بیدادگر دارد
غزل شماره 120 : به تنگ آمد دلم، یک خنجر کاری طمع دارد
غزل شماره 121 : چشم او قصدِ عقل و دین دارد
غزل شماره 122 : جانان نظری کو ز وفا داشت ندارد
غزل شماره 123 : کار خوبی نه بگفتِ دگران باید کرد
غزل شماره 124 : خوش آن نیاز که رفعِ حیا تواند کرد
غزل شماره 125 : کی دیدمش که قصدِ دلِ زارِ من نکرد
غزل شماره 126 : چه گویمت که چه با جانم اشتیاق نکرد
غزل شماره 127 : دگر آن شبست امشب که ز پی سحر ندارد
غزل شماره 128 : تابِ رخ او مِهرِ جهانتاب ندارد
غزل شماره 129 : هر چند ناز کردی، نیازم زیاده شد
غزل شماره 130 : هلاکم ساز گر بر خاطرت باری ز من باشد
غزل شماره 131 : مهرم ز حرمان شد فزون، شوقی ز حسرت کم نشد
غزل شماره 132 : ملول از زهدِ خویشم ساکنِ میخانه خواهم شد
غزل شماره 133 : اینست کزو رخنه به کاشانهٔ من شد
غزل شماره 134 : خوش آن کو غنچه سان با گلعذاری همنشین باشد
غزل شماره 135 : گل چیست اگر دل ز غم آزاد نباشد
غزل شماره 136 : به رازِ عشق زبان در میان نمیباشد
غزل شماره 137 : دوشم از آغازِ شب جا بر در جانانه بود
غزل شماره 138 : امروز ناز را به نیازم نظر نبود
غزل شماره 139 : چو شمع شب همه شب سوز و گریه زانم بود
غزل شماره 140 : ماهِ من گفتم که با من مهربان باشد، نبود
غزل شماره 141 : مرغِ ما دوش سرایندهٔ بستانی بود
غزل شماره 142 : آنچه کردی، آنچه گفتی غایت مطلوب بود
غزل شماره 143 : بود آن وقتی که دشنام تو خاطر خواه بود
غزل شماره 144 : آن مستیِ تو دوش ز پیمانهٔ که بود
غزل شماره 145 : دوش در کویی عجب بی لطفیی در کار بود
غزل شماره 146 : با غیر دوش اینهمه گردیدنش چه بود؟
غزل شماره 147 : چون تو مستغنی ز دل بودی دل آرایی چه بود
غزل شماره 148 : چندین عنایت از پی چندین جفا چه بود
غزل شماره 149 : دوش از عربده یک مرتبه باز آمده بود
غزل شماره 150 : زان عهد یاد باد که از ما به کین نبود
غزل شماره 151 : هر دلی کز عشق جانِ شعله اندوزش نبود
غزل شماره 152 : یک ره سؤال کن گنهِ بیگناه خود
غزل شماره 153 : مرا وصلی نمیباید، من و هجر و ملالِ خود
غزل شماره 154 : نیازی کز هوس خیزد کدامش آبرو باشد
غزل شماره 155 : ترسم در این دلهایِ شب از سینه آهی سرزند
غزل شماره 156 : بتان که اهلِ تعلّق به قید شان بندند
غزل شماره 157 : لب بجنبان که سرِ تنگِ شکر بگشاید
غزل شماره 158 : خرّم دلِ آن کس که ز بستانِ تو آید
غزل شماره 159 : نزدیکِ ما سگانِ درت جا نمیکنند
غزل شماره 160: گر دیده به دریوزهٔ دیدار نیاید
غزل شماره 161 : گر چه میدانم که میرنجی و مشکل میشود
غزل شماره 162 : شهر بیم است کزین حُسن پرآشوب شود
غزل شماره 163 : شکل مستانه و انکار شرابش نگرید
غزل شماره 164 : این دل که دوستی به تو خون خواره میکند
غزل شماره 165 : گر ریخت پر عقابی، فرّ هما بماند
غزل شماره 166 : المنةلله که شب هجر سر آمد
غزل شماره 167 : یارِ دور افتاده مان حلِّ مرادِ ما نکرد
غزل شماره 168 : آنکس که دامن از پیِ کینِ تو بر زند
غزل شماره 169 : بازم غم بیهوده به همخانگی آمد
غزل شماره 170 : مُلکِ دل را سپهِ ناز به یغما آمد
غزل شماره 171 : اغیار را آسان کشد عاشق چو ترکِ جان کند
غزل شماره 172 : خوش آن روزی که زنجیرِ جنون بر پایِ من باشد
غزل شماره 173 : در اوّلِ عشق و جنون، آهم ز گردون بگذرد
غزل شماره 174 : نشانم پیش تیرش کاش تیرش بر نشان آید
غزل شماره 175 : هم مگر فیضِ توام نطق و بیانی بدهد
غزل شماره 176 : غم هجوم آورده میدانم که زارم میکُشد
غزل شماره 177 : کجا در بزم او جای چو من دیوانهای باشد
غزل شماره 178 : باغِ ترا نظارگیانی که دیدهاند
غزل شماره 179 : عشق گو بی عزّتم کن، عشق و خواری گفتهاند
غزل شماره 180 : پی وصلش نخواهم زود یاری در میان افتد
غزل شماره 181 : کسی کز رشک من محروم از آن پیمان شکن گرید
غزل شماره 182 : کاری نشد از پیش و ز کف نقد بقا شد
غزل شماره 183 : پیِ خدنگ، جگرگون به خونِ مردم کرد
غزل شماره 184 : غلام عشق حاشا کز جفایِ یار بگریزد
غزل شماره 185 : در آن دیار که هجران بود حیات نباشد
غزل شماره 186 : هیچکس چشم به سویِ من بیمار نکرد
غزل شماره 187 : آیینهٔ جمال ترا آن صفا نماند
غزل شماره 188 : هرکه یارِ ماست میلِ کشتنِ ما میکند
غزل شماره 189 : ما را به سوی خود خَمِ موی تو میکشَد
غزل شماره 190 : دوش اندک شکوهای از یار میبایست کرد
غزل شماره 191 : سرخیی کان ز نیِ تیر تو پیدا باشد
غزل شماره 192 : میکشَم زان تند خو گر صد تغافل میکند
غزل شماره 193 : هرگز به غرض، عشق من آلوده نگردد
غزل شماره 194 : آنکه هرگز یادِ مشتاقان به مکتوبی نکرد
غزل شماره 195 : دلی کز عشق گردد گرم، افسردن نمیداند
غزل شماره 196 : کسی از دور تا کی چینِ ابروی کسی بیند
غزل شماره 197 : که جان بَرَد اگر آن مست سرگران بدرآید
غزل شماره 198 : شوقم گرفت و از درِ عقلم برون کشید
غزل شماره 199 : ز کار بستهٔ ما عقدهٔ حرمان که بگشاید
غزل شماره 200 : صد حَشَر جان ز پی، یکه سواری رسید
غزل شماره 201 : مگر من بلبلم کز گفتگوی گل زبان بندد
غزل شماره 202 : چرا خود را کسی در دامِ صد بی نسبت اندازد
غزل شماره 203 : در راستۀ ناز فروشان که بتانند
غزل شماره 204 : ما را دو روزه دوری دیدار میکشد
غزل شماره 205 : خونخواره راهی میروم تا خود به پایان کی رسد
غزل شماره 206 : عشق کو تا شِحنهٔ حسرت به زندانم کشد
غزل شماره 207 : درونِ دل به غیر از یار و فکر یار کی گنجد
غزل شماره 208 : دلم خود را به نیش غمزهای افکار میخواهد
غزل شماره 209 : جنونی داشتم زین پیش بازم آن جنون آمد
غزل شماره 210 : آهِ شراره بارم کان از درون برآمد
غزل شماره 211 : کی اهلِ دل به کامِ خود از دوستان بُرند
غزل شماره 212 : ز عشقِ من به تو اغیار بدگمان شدهاند
غزل شماره 213 : یاران خدای را به سویِ او گذر کنید
غزل شماره 214 : سرت از غرورِ خوبی به کسی فرو نیاید
غزل شماره 215 : روزها شد تا کسم پیرامن این در ندید
غزل شماره 216 : تو خون به کاسهٔ من کن که غیرتاب ندارد
غزل شماره 217 : به لب بگوی که آن خندهٔ نهان نکند
غزل شماره 218 : چرا ستمگرِ من با کسی جفا نکند
غزل شماره 219 : پرسیدنِ حالِ دلِ ریشم بگذارید
غزل شماره 220 : آیینِ دستگیری ز اهل جهان نیاید
غزل شماره 221 : که جان برد اگر آن مست سرگران بدرآید
ر :
غزل شماره 222 : روم به جایِ دگر، دل دهم به یارِ دگر
غزل شماره 223 : دل و طبع خویش را گو که شوند نرم خوتر
غزل شماره 224 : آخر ای مغرور گاهی زیر پای خود نگر
غزل شماره 225 : گو حرمتِ خود، ناصحِ فرزانه نگه دار
غزل شماره 226 : جَستم از دام، به دام آر گرفتارِ دگر
غزل شماره 227 : عزلتِ ما شده سرتاسرِ دنیا مشهور
ز :
غزل شماره 228 : شدهام سگِ غزالی که نگشته رام هرگز
غزل شماره 229 : مست آن تُرک به کاشانۀ من بود امروز
غزل شماره 230 : دوش پر عربدهای بود و نه آنست امروز
غزل شماره 231 : ای دلِ بی جرم زندانی تو در بندی هنوز
غزل شماره 232 : وه که دامن میکشد آن سرو ناز از من هنوز
غزل شماره 233 : گر چه دوری میکنم بیصبر و آرامم هنوز
غزل شماره 234 : هست از رویت مرا صد گونه حیرانی هنوز
س :
غزل شماره 235 : شرحِ ضعفم از سگانِ آستانِ خود بپرس
غزل شماره 236 : مغرور کسی به که درت جا نکند کس
ش :
غزل شماره 237 : ای دل به بندِ دوری او جاودانه باش
غزل شماره 238 : عشق میفرمایدم مستغنی از دیدار باش
غزل شماره 239 : تن اگر نبود ز نزدیکان چو شد گو دور باش
غزل شماره 240 : ترک ما کردی برو همصحبت اغیار باش
غزل شماره 241 : روزی این بیگانگی بیرون کند از خویِ خویش
غزل شماره 242 : کردیم نامزد به تو نابود و بودِ خویش
غزل شماره 243 : در ماندهام به دردِ دلِ بی علاجِ خویش
غزل شماره 244 : بندِ دیگر دارم از عشقت به هر پیوندِ خویش
غزل شماره 245 : ما در مقام صبر فشردیم گامِ خویش
غزل شماره 246 : تو و هر روز و بزم عشرتُ خویش
غزل شماره 247 : ریخت خونم را و برد از پیش آن بیداد کیش
غزل شماره 248 : الهی از میانِ ناپسندان بر کران دارش
غزل شماره 249 : مستحقّ کشتنم خود قائلم زارم بکش
غزل شماره 250 : کوهکن بر یادِ شیرین و لبِ جانْ پرورش
غزل شماره 251 : با جوانی چند در عینِ وفا میبینمش
غزل شماره 252 : بست زبان شِکوه ام لب به سخن گشادنش
غزل شماره 253 : بر میان دامن زدن بینند و چابک رفتنش
ص :
غزل شماره 254 : نیستم یک دم ز درد و محنتِ هجران خلاص
ط :
غزل شماره 255 : تکیه کردم بر وفایِ او غلط کردم، غلط
ظ :
غزل شماره 256 : بی رخِ جان پرورِ جانان مرا از جان چه حَظ
غ :
غزل شماره 257 : قیمتِ اهلِ وفا یار ندانست دریغ
غزل شماره 258 : به سودایِ تو مشغولم ز غوغایِ جهان فارغ
ف :
غزل شماره 259 : شمعِ بزم غیر شد با رویِ آتشناک، حیف
ق :
غزل شماره 260 : مستغنی است از همه عالم گدایِ عشق
گ :
غزل شماره 261 : مده از خنده فریب و مزن از غمزه خدنگ
ل :
غزل شماره 262 : تو زمن پرس قدرِ روزِ وصال
م :
غزل شماره 263 : کی تبسّم دور از آن شیرین تکلّم میکنم
غزل شماره 264 : دل باز رَست از تو، ز بند زمانه هم
غزل شماره 265 : تا چند به غمخانهٔ حسرت بنشینم
غزل شماره 266 : برزن ای دل دامنِ کوشش که کاری کردهام
غزل شماره 267 : هر خون که تو دادی چو می ناب کشیدیم
غزل شماره 268 : سحر کجاست؟ که فرّاش جلوه گاه توام
غزل شماره 269 : ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم
غزل شماره 270 : عشقِ ما پرتو ندارد ما چراغِ مردهایم
غزل شماره 271 : من این کوشش که در تسخیر آن خودکام میکردم
غزل شماره 272 : نیستیم از دوریت با داغِ حرمان نیستیم
غزل شماره 273 : به آنکه بر سرلطفی مکش ز منّتِ خویشم
غزل شماره 274 : شد وقت آن دیگر که من ترکِ شکیبایی کنم
غزل شماره 275 : این بس که تماشاییِ بستانِ تو باشم
غزل شماره 276 : بخت آن کو که کشم رخش و سوارش سازم؟
غزل شماره 277 : دو هفته رفت که ننواختی به نیم نگاهم
غزل شماره 278: مبادا یارب آن روزی که من از چشمِ یار افتم
غزل شماره 279 : آمدم از سرِ نو بر سرِ پیوندِ قدیم
غزل شماره 280 : میتوانم که لب از آبِ خِضِر تر نکنم
غزل شماره 281 : ما گل به پاسبانِ گلستان گذاشتیم
غزل شماره 282 : ما چو پیمان با کسی بستیم دیگر نشکنیم
غزل شماره 283 : مصلحت دیده چنین صبر که سویش نروم
غزل شماره 284 : نفروخته خود را ز غمت باز خریدیم
غزل شماره 285 : چو خواهم کز ره شوقش دمی بر گِردِ سر گردم
غزل شماره 286 : در آغازِ محبّت گر وفا کردی چه میکردم؟
غزل شماره 287 : دارد که چون تو پادشهی؟ بندهات شوم
غزل شماره 288 : ز کویِ آن پری دیوانه رفتم
غزل شماره 289 : خوشست آن مه به اغیار آزمودم
غزل شماره 290 : از آن تر شد به خونِ دیده دامانی که من دارم
غزل شماره 291 : انجامِ حسنِ او شد پایانِ عشقِ من هم
غزل شماره 292 : دور از چمنِ وصل یکی مرغِ اسیرم
غزل شماره 293 : از تندی خوی تو گهی یاد نکردم
غزل شماره 294 : ز کمال ناتوانی به لب آمدست جانم
غزل شماره 295 : همخوابِ رقیبانی و من تاب ندارم
غزل شماره 296 : منفعل گشت بسی دوش چو مستش دیدم
غزل شماره 297 : چون طفل اشک پرده درِ راز نیستم
غزل شماره 298 : در آن مجلس که او را همدم اغیار میدیدم
غزل شماره 299 : دلی و طاقتِ صد آهِ آتشین دارم
غزل شماره 300 : در راهِ عشق با دلِ شیدا فتادهایم
غزل شماره 301 : از بهرِ چه در مجلسِ جانانه نباشم؟
غزل شماره 302 : جان رفت و ما به آرزویِ دل نمی رسیم
غزل شماره 303 : برو که با دلِ پر درد و روی زرد بیایم
غزل شماره 304 : مدّتی شد کز گلستانی جدا افتادهام
غزل شماره 305 : صبرم نماند و نیست دگر تاب فُرقتم
غزل شماره 306 : کی بود کز تو جان فکاری نداشتم؟
غزل شماره 307 : آتش به جگر زان رخِ افروخته دارم
غزل شماره 308 : چه ها با جانِ خود دور از رخ جانان خود کردم
غزل شماره 309 : دیریست که رندانه شرابی نکشیدیم
غزل شماره 310 : جانا چه واقع است بگو تا چه کردهایم؟
غزل شماره 311 : من که چون شمع از تفِ دل جانگدازی میکنم
غزل شماره 312 : گو جان ستان از من که من تن در بلای او دهم
غزل شماره 313 : صد دشنه بر دل میخورم وز خویش پنهان میکنم
غزل شماره 314 : آورده اقبالم دگر تا سجدهٔ این در کنم
غزل شماره 315 : کاری مکن که رخصتِ آهِ سحر دهم
غزل شماره 316 : ما اجنبی ز قاعدهٔ کارِ عالمیم
غزل شماره 317 : نه من از تو مهر خواهم، نه تو بگذری ز کین هم
غزل شماره 318 : دل پر حسرت از کویِ تو برگردیدم و رفتم
غزل شماره 319 : یک همدم و همنفس ندارم
غزل شماره 320 : چو دیدم خوار خود را از در آن بیوفا رفتم
غزل شماره 321 : در بزمِ وصل اگر چه همین در میان منم
غزل شماره 322 : به دل دیرین بنایی بود کندم
ن :
غزل شماره 323 : به استغنات میرم سروِ استغنا بلندِ من
غزل شماره 324 : آمد آمد حسن در رَخشِ غرور انگیختن
غزل شماره 325 : هست هنوز ماه من، چشم و چراغ دیگران
غزل شماره 326 : من اگر این بار رفتم، رفتم آزارم مکن
غزل شماره 327 : ای قامتِ تو جلوه دهِ شیوههایِ حسن
غزل شماره 328 : مکن مکن لبِ ما را به شکوه باز مکن
غزل شماره 329 : رشک میبردند شهری بر من و احوالِ من
غزل شماره 330 : مرا با خارِ غم بگذار و گشتِ باغ و گلشن کن
غزل شماره 331 : اینچنین گر جانبِ اغیار خواهی داشتن
غزل شماره 332 : شد صرف عمرم در وفا، بیداد جانان همچنان
غزل شماره 333 : تغافلها زد اما شد نگاهی عذر خواهِ من
غزل شماره 334 : چه کم میگردد از حشمت؟ بلاگردانِ نازم کن
غزل شماره 335 : پیش تو بسی از همه کس خوارترم من
غزل شماره 336 : آمدم سر تا قدم در بندِ سودا همچنان
غزل شماره 337 : ای اجل از قیدِ زندانِ غمم آزاد کن
غزل شماره 338 : نوبهار آمد ولی بیدوستان در بوستان
غزل شماره 339 : فراغت بایدت جا در سرِ کویِ قناعت کن
غزل شماره 340 : ما را میازار اینهمه چندین جفا بر ما مکن
غزل شماره 341 : زینسان که تند میگذرد خوشخرام من
غزل شماره 342 : به دست آور بتی جان بخش و عیش جاودانی کن
غزل شماره 343 : گهی از بزم بر میخیز و طرفِ بام جا میکن
غزل شماره 344 : مییابم از خود حسرتی باز از فراقِ کیست این؟
غزل شماره 345 : ز کویت رخت بربستم نگاهی زادِ راهم کن
غزل شماره 346 : ای که دل بردی ز دلدارِ من آزارش مکن
و :
غزل شماره 347 : تو پاک دامن نوگلی من بلبل نالان تو
غزل شماره 348 : دلا عزم سفر دارم از آن در گفتم آگه شو
غزل شماره 349 : آمده نو به شحنگی، در دلم آرزوی تو
غزل شماره 350 : یک بار نباشد که نیازردهام از تو
غزل شماره 351 : ترسم جنون غالب شود، طغیان کند سودایِ تو
غزل شماره 352 : گر چه کردم ذوقها از آشناییهای او
غزل شماره 353 : میان مردمانم خوار کردی عزّت من کو؟
غزل شماره 354 : دل از عشقِ کهن بگرفت از نو دلستانی کو؟
غزل شماره 355 : شد بیحساب کشور جانها خراب از او
غزل شماره 356 : صد خانهٔ دین سوخت به هر رهگذر از تو
غزل شماره 357 : میروم نزدیک و حالِ خویش میگویم به او
غزل شماره 358 : منفعلِ دلِ خودم چند کشد جفای تو؟
غزل شماره 359 : آتشی خواهم دلِ افسرده را بریان در او
غزل شماره 360 : با مدّعی به صلح بَدَل گشت جنگِ تو
غزل شماره 361 : تند سویم به غضب دید که برخیز و برو
ه :
غزل شماره 362 : خوشا در پای او مردن، خدایا بخت آنم ده
غزل شماره 363 : گرفته رنگ ز خونِ دلم چو لاله پیاله
غزل شماره 364 : هجر خدایا بس است زود وصالی بده
غزل شماره 365 : صافِ طرب آماده کن ترتیبِ عشرتخانه ده
غزل شماره 366 : لالهاش از سیلی ات نیلوفری شد آه آه
غزل شماره 367 : گذشتم از درت بر خاک صد جا چشمِ تر مانده
غزل شماره 368 : ناوکت بر سینهٔ این ناتوان آمد همه
غزل شماره 369 : بر آن سرم که نیاسایم از مشقّتِ راه
غزل شماره 370 : در این فکرم که خواهی ماند با من مهربان یا نه؟
غزل شماره 371 : قلبِ سپه ماست به یک حمله شکسته
غزل شماره 372 : آخر ای بیگانه خو ناآشنایی اینهمه؟
ی :
غزل شماره 373 : سوی بزمت نگذرم از بس که خوارم کردهای
غزل شماره 374 : شوقیست غالب بر دلم، ازنو به دل جا کردهای
غزل شماره 375 : خواهد دگر به دامگهی بال بسته ای
غزل شماره 376 : مردمی فرموده جا در چشمِ گریان کردهای
غزل شماره 377 : سبوی بادهای گویا به هر پیمانهای خوردی
غزل شماره 378 : منِ اندوهگین را قصد جان کردی، نکو کردی
غزل شماره 379 : چه فروشدی به کلفت، چه شدت چه حال داری؟
غزل شماره 380 : جایی روم که جنس وفا را خرد کسی
غزل شماره 381 : چه شود گَرَم نوازی به عنایت خطابی؟
غزل شماره 382 : چون کوهِ غم تاب آورد جسمی بدین فرسودگی؟
غزل شماره 383 : گر طی کنم طریقِ ادب را چه میکنی؟
غزل شماره 384 : چه خوش بودی دلا گر روی او هرگز نمیدیدی
غزل شماره 385 : چه دیدی؟ ای که هرگز بد نبینی
غزل شماره 386 : آتشی در جان ما افروختی
غزل شماره 387 : من و از دور تماشایِ گلستان کسی
غزل شماره 388 : ای از گلِ عذارت هر مرغ را نوایی
غزل شماره 389 : مرا زد راه عشقِ خردسالی
غزل شماره 390 : خوش است چشم به چشمِ تو و نگاهِ نهانی
غزل شماره 391 : کردم از سجدهٔ راه تو جبین آرایی
غزل شماره 392 : چو پیش نقش شیرین کوهکن عرض بلا کردی
غزل شماره 393 : ای جوان ترک وش میر کدامین لشکری؟
غزل شماره 394 : از برایِ خاطرِ اغیار خوارم میکنی
غزل شماره 395 : بکش زارم چه دایم حرف از آزار میگویی؟
غزل شماره 396 : ای آنکه عرض حال من زار کردهای
غزل شماره 397 : ای مرغ سحر حسرت بستان که داری؟
پایان اشعار این بخش
