در این بخش غزلیات شمس مغربی نوشته شده است
فهرست غزلیات به ترتیب حروف الفبای حرف آخر قافیه و ردیف است.
برای خواندن هر شعر، روی آن کلیک کنید :
غزل شماره 1 : خورشید رخت چو گشت پیدا
غزل شماره 2 : ای جمله جهان در رخ جانبخش تو پیدا
غزل شماره 3 : بیا بر چشم عاشق کن تجلی روی زیبا را
غزل شماره 4 : ز روی ذات برافکن نقاب اسما را
غزل شماره 5 : بیاور ساقی آن جام صفا را
غزل شماره 6 : بیا در بحر و دریا شو رها کن این من و ما را
غزل شماره 7 : هیچ دانی که کیستیم و شما
غزل شماره 8 : ورای مطلب هر طالب است مطلب ما
غزل شماره 9 : چه مهر بود که بسرشت دوست در گل ما
غزل شماره 10 : ای بلبل جان چونی اندر قفس تنها
غزل شماره 11 : مرا که لعل لبت ساقی است و جام شراب
غزل شماره 12 : ای کرده تجلی رخت از دیده ی هر خوب
غزل شماره 13 : چو تافت بر دل من پرتو جمال حبیب
غزل شماره 14 : ای صفات بیکران تو طلسم گنج ذات
غزل شماره 15 : ای روی تو مهر و کون ذرات
غزل شماره 16 : ای صفاتت حجاب چهره ذات
غزل شماره 17 : ای کائنات ذات تو را مظهر صفات
غزل شماره 18 : ای از دو جهان نهان عیان کیست
غزل شماره 19 : در هزاران جام گوناگون شرابی بیش نیست
غزل شماره 20 : جنبش جمله سوی اصل خودست
غزل شماره 21 : دو عالم چیست نقش صورت دوست
غزل شماره 22 : مهر سرگشته کافتاب کجاست
غزل شماره 23 : اگر ز روی براندازد او نقاب صفات
غزل شماره 24 : ساقی باقی که جانم مست اوست
غزل شماره 25 : چنان مستم چنان مستم چنان مست
غزل شماره 26 : آنچه مطلوب دل و جان است ابا جان و دلست
غزل شماره 27 : دلی که آینه ی روی شاهد ذات است
غزل شماره 28 : بیار ساقی از آن می که هست آب حیات
غزل شماره 29 : دل غرقه ی انوار جمالی و جلالی است
غزل شماره 30 : هیچکس را اینچنین یاری که ما را هست نیست
غزل شماره 31 : با تو است آن یار دائم وز تو یکدم دور نیست
غزل شماره 32 : هیچ میدانی که عالم از کجاست
غزل شماره 33 : بر آب حیات تو جهان همچو حیاتی است
غزل شماره 34 : آنکه او دیده ی جان و دل و نور بصر است
غزل شماره 35 : حسن روی هر پری رویی ز حسن روی اوست
غزل شماره 36 : بیدل و دلدار نتوانم نشست
غزل شماره 37 : چون رخت را هر زمان حسن و جمالی دیگر است
غزل شماره 38 : صفا و روشنی کاندرون خانه ی ماست
غزل شماره 39 : آنچه کفر است بر خلق، بر ما دین است
غزل شماره 40 : هرآنکه طالب آن حضرت است مطلوب است
غزل شماره 41 : چو باده چشم تو خورده است دل خراب چراست
غزل شماره 42 : با من است آنکس که بودم طالب او با من است
غزل شماره 43 : آنکه او در هر لباسی شد عیان پیداست کیست
غزل شماره 44 : از دهانش به سخن جز اثری نتوان یافت
غزل شماره 45 : نهان به پرتو خویش است آفتاب رخت
غزل شماره 46 : سحرهای غمزه ی جادوی او بی انتهاست
غزل شماره 47 : ریخت خونم که این شراب من است
غزل شماره 48 : آن کس که دیده در طلب او مسافر است
غزل شماره 49 : این جوش که از میکده برخاست چه جوش است
غزل شماره 50 : آنچه جان گفت به دل باز نمی یارم گفت
غزل شماره 51 : این کرد پریچهره ندانم که چه کردست
غزل شماره 52 : ز آسمان غیبت اول ایزد، خوانم فرست
غزل شماره 53 : گذشت عهد نبوت و رسید دور ولایت
غزل شماره 54 : مرا دلیست که او را نه انتهاست نه غایت
غزل شماره 55 : بیار ساقی باقی بریز بر من حادث
غزل شماره 56 : چو بحر نامتناهیست دایما مواج
غزل شماره 57 : سحرگهی که موذن به فالق الاصباح
غزل شماره 58 : پا ز حد خویش بیرون نمی باید نهاد
غزل شماره 59 : از جنبش بحر قدم برخاست موج بی عدد
غزل شماره 60 : دل من هر نفسی از تو تجلی طلبد
غزل شماره 61 : مرا دلیست که در وی به غیر دوست نگنجد
غزل شماره 62 : دلی دارم که در روی غم نگنجد
غزل شماره 63 : بتم با هر سری هر سو سر و کاری دگر دارد
غزل شماره 64 : دل ما هر نفسی مشرب دیگر دارد
غزل شماره 65 : هر که در جنت دل مثل تو حوری دارد
غزل شماره 66 : مست ساقی خبر از جام و سبو کی دارد
غزل شماره 67 : جانم از پرتو روی چنان می گردد
غزل شماره 68 : دلی نداشتم آن هم که بود، یار ببرد
غزل شماره 69 : از جنبش این دریا هر موج که برخیزد
غزل شماره 70 : دل از بند من بیدل رها شد
غزل شماره 71 : تا که خورشید من از مشرق جان پیدا شد
غزل شماره 72 : نهان به صورت اغیار یار پیدا شد
غزل شماره 73 : آن کس که نهان بود ز ما آمد و ما شد
غزل شماره 74 : صبح ظهور دم زد و عالم پدید شد
غزل شماره 75 : چون عکس رخ دوست در آیینه عیان شد
غزل شماره 76 : بی پرتو رخسار تو پیدا نتوان شد
غزل شماره 77 : اگر ز جانب ما ذلت و نیاز نباشد
غزل شماره 78 : مرا به فقر و فنا افتخار می باشد
غزل شماره 79 : رخت گر چه چو خورشید فلک مشهور می باشد
غزل شماره 80 : دلی که با رخ و زلف تو همنشین باشد
غزل شماره 81 : ز دریا موج گوناگون برآمد
غزل شماره 82 : نشان و نام مرا روزگار کی داند
غزل شماره 83 : می حدیثی از لب ساقی روایت می کند
غزل شماره 84 : ز قدت سرو بستان آفریدند
غزل شماره 85 : هر زمان خورشید او از مشرقی سر بر کند
غزل شماره 86 : بیرون دوید یار ز خلوتگه شهود
غزل شماره 87 : ساختی از عین خود غیری که عالم این بود
غزل شماره 88 : رخ زیبای تو را آینه ای می باید
غزل شماره 89 : رخت هر دم جمالی می نماید
غزل شماره 90 : مهت هر لحظه از کویی نماید
غزل شماره 91 : بی نقاب آن جمال نتوان دید
غزل شماره 92 : شاه بتان و ماه رخان عرب رسید
غزل شماره 93 : گوهری از موج بحر بیکران آمد پدید
غزل شماره 94 : دل همه دیده شد و دیده همه دل گردید
غزل شماره 95 : نخست دیده طلب کن پس آنگهی دیدار
غزل شماره 96 : ای حسن تو را دیده ی ما گشته خریدار
غزل شماره 97 : دیده سرگردان و نور دیده دایم در نظر
غزل شماره 98 : اندر آمد ز در خلوت دل یار سحر
غزل شماره 99 : ای آخر هر اول و ای اول هر آخر
غزل شماره 100 : می فرستد هر زمانی دوست پیغامی دگر
غزل شماره 101 : یار ما هر ساعتی آید به بازاری دگر
غزل شماره 102 : می نماید هر زمان روی از پری رویی دگر
غزل شماره 103 : از سوادالوجه فی الدارین اگر داری خبر
غزل شماره 104 : ای جمال تو در جهان مشهور
غزل شماره 105 : نیست پنهان حق ز چشم مردمان حق شناس
غزل شماره 106 : طریق مدرسه و رسم خانقاه مپرس
غزل شماره 107 : می کند بر دل تجلی مهر رویش هر نفس
غزل شماره 108 : چه مهر است آن نمی دانم که عالم هست یا آتش
غزل شماره 109 : دل من آیینه ی توست مصفا دارش
غزل شماره 110 : دلا گر دیده ای داری بیا بگشا به دیدارش
غزل شماره 111 : چون دل فکند پیش تو خود را میفکنش
غزل شماره 112 : تا شراب عشق از جام ازل کردیم نوش
غزل شماره 113 : نقشی ببست دلبر من بر مثال خویش
غزل شماره 114 : مرا ز من بستان دلبرا به جذبه ی خویش
غزل شماره 115 : مرا از روی هر دلبر تجلی می کند رویش
غزل شماره 116 : تویی خلاصه ارکان انجم و افلاک
غزل شماره 117 : نظرت فی رمقی نظرة فصار فداک
غزل شماره 118 : بیا که کرده ام از نقش غیر آینه پاک
غزل شماره 119 : بر دل ریشم لبت دارد بسی حق نمک
غزل شماره 120 : زهی ساکن شده در خانه ی دل
غزل شماره 121 : اگر چه پادشه عالمم گدای توام
غزل شماره 122 : ز چشم مست ساقی من خرابم
غزل شماره 123 : یار تا من هستم از خود با خبر نگذاردم
غزل شماره 124 : دیده ای وام کنم از تو به رویت نگرم
غزل شماره 125 : گه چو چنگم بزن و گاه چو نی بنوازم
غزل شماره 126 : دلبری دارم که در فرمان او باشد دلم
غزل شماره 127 : گه از روی تو مجموعم گه از زلفت پریشانم
غزل شماره 128 : بر دو عالم پادشاهی میکنم
غزل شماره 129 : منم که روی تو را بی نقاب می بینم
غزل شماره 130 : صنما هر نفسی بر گذرت می بینم
غزل شماره 131 : معنی حسن تو در صورت جان می بینم
غزل شماره 132 : من که در صورت خوبان همه او می بینم
غزل شماره 133 : ما از میان خلق کناری گرفته ایم
غزل شماره 134 : ما سالها مقیم در یار بوده ایم
غزل شماره 135 : ما جام جهان نمای ذاتیم
غزل شماره 136 : تا مهر تو دیدیم و ز ذرات گذشتیم
غزل شماره 137 : از خانقه و صومعه و مدرسه رستیم
غزل شماره 138 : ما از ازل مقامر و خمار آمدیم
غزل شماره 139 : هر سو که دویدیم همه سوی تو دیدیم
غزل شماره 140 : ما مست و خراب چشم یاریم
غزل شماره 141 : کو جذبه ای که باز ستاند مرا از من
غزل شماره 142 : آن بت عیار من بی ما و من
غزل شماره 143 : چه ساقی است که مست مدام اوست جهان
غزل شماره 144 : دلی دارم که باشد جای جانان
غزل شماره 145 : گنج های بی نهایت یافتم در گنج جان
غزل شماره 146 : ز چشم من چو تویی بر جمال خود نگران
غزل شماره 147 : ای تو مخفی در ظهور خویشتن
غزل شماره 148 : قطره ای از قعر دریا دم مزن
غزل شماره 149 : ای دل اینجا کوی جانان است از جان دم مزن
غزل شماره 150 : پیش قد و رویش از سرو گلستان دم مزن
غزل شماره 151 : ای دوست بیا بر نظر ما نظری کن
غزل شماره 152 : ای نهان در ذات پاکت ذات کون
غزل شماره 153 : ای روی تو در حجاب کونین
غزل شماره 154 : گفتمش خواهم که بینم مر تو را ای نازنین
غزل شماره 155 : بیا ز چهره ی خوبان جمال خود را بین
غزل شماره 156 : هیچکس به خویشتن ره نبرد به سوی او
غزل شماره 157 : ای همه ی صفات من آینه ی صفات تو
غزل شماره 158 : گاه مایی و گه شمایی تو
غزل شماره 159 : آنکه عمری در پی او می دویدم سو به سو
غزل شماره 160 : بیا دلا به کجا خورده ای شراب بگو
غزل شماره 161 : عشق من حسن تو را درخور اگر هست بگو
غزل شماره 162 : صفت شکل و دهانش به زبان هیچ مگو
غزل شماره 163 : آنکه خود را می نماید از رخ خوبان چو ماه
غزل شماره 164 : لب ساقی مرا هم جام و هم نقل است و هم باده
غزل شماره 165 : ای در پس هر لباس و پرده
غزل شماره 166 : آن ماه مشتریست به بازار آمده
غزل شماره 167 : منم ز یار نگارین خود جدا مانده
غزل شماره 168 : مرا آن لبت خندان تازه
غزل شماره 169 : آن مرغ بلند آشیانه
غزل شماره 170 : آنچه می دانم از آن یار بگویم یا نه
غزل شماره 171 : ای آفتاب رویت هر سو فکنده تابی
غزل شماره 172 : ای دیده بگو کز چه سبب مست و خرابی
غزل شماره 173 : دلا چرا تو چنین بی قرار و مضطربی
غزل شماره 174 : منم مست از لب ساقی نه از می
غزل شماره 175 : شهدت فیک جمالا فینت فی بذاتی
غزل شماره 176 : ای هر نفس تافته بر دل ز تو نوری
غزل شماره 177 : دوش آن صنم بیگانه وش بگذشت بر من چون پری
غزل شماره 178 : آنچه جان یابد از انفاس خوشت هر نفسی
غزل شماره 179 : تو می خواهی که تا تنها تو باشی
غزل شماره 180 : دارد نشان یارم هر دلبری و یاری
غزل شماره 181 : تا تو اندر مراتب عددی
غزل شماره 182 : ادرلی راح توحید الا یا ایها الساقی
غزل شماره 183 : ای درخشان ز رخت مهر سپهر عالی
غزل شماره 184 : چو تافت بر دل و بر جانم آفتاب تجلی
غزل شماره 185 : تو نگارین به لطافت همگی جان و دلی
غزل شماره 186 : ای حسن تو در آینه ی صورت و معنی
غزل شماره 187 : تو از مایی ولی ما را ندانی
غزل شماره 188 : مرا به خلوت جان دلبریست پنهانی
غزل شماره 189 : جنونی فوق غایات الجنونی
غزل شماره 190 : چو نیست چشم دلت تا جمال او بینی
غزل شماره 191 : تو را که دیده نباشد نظر چگونه کنی
غزل شماره 192 : ز چشم من چو تو ناظر به حسن خویشتنی
غزل شماره 193 : زد حلقه دوش بر دل ما یار معنوی
غزل شماره 194 : آنچه تو جویای آنی گر شوی بی تو تویی
غزل شماره 195 : چه باشد اگر زانکه تو گاه گاهی
غزل شماره 196 : پیش شیران دعوی شیری مکن چون روبهی
غزل شماره 197 : صنما چرا نقاب از رخ خود نمی گشایی
غزل شماره 198 : رخ دلدار را نقاب تویی
غزل شماره 199 : سبو بشکن که آبی نه سبویی
غزل شماره 200 : چه باده ای است که مست است می فروش از وی
پایان اشعار این بخش
