غزلیات حاج ملاهادی سبزواری

در این بخش غزل های حاج ملاهادی سبزواری(اسرار) نوشته شده است.

فهرست اشعار به ترتیب حروف الفبای حرف آخر قافیه یا ردیف است.

برای خواندن هر شعر، روی آن کلیک کنید :

الف : 

غزل شماره 1 : الا یا ایها الورقی ثری تثوی اطلعن عنها

غزل شماره 2 : ای که پنداری که نبود حشمت و جاهی تو را

غزل شماره 3 : تغییری ای صنم بده اطوار خویش را

غزل شماره 4 : رشته ی تسبیح بگسستیم ما

غزل شماره 5 : دل بسته نقش، چهره ی دلدار خویش را

غزل شماره 6 : از آن زلف پریشانیم چون سنبل پریشان‌ها

غزل شماره 7 : ای قد تو سرو بوستان‌ها

غزل شماره 8 : گرفته سبزه و گل روی صحرا

غزل شماره 9 : ای نام خوش تو بر زبان‌ها

غزل شماره 10 : تا جان به تن آید بیا احوال پرس این خسته را

غزل شماره 11 : آمده از خود به تنگ کو سردار فنا

غزل شماره 12 : ایزد بسرشت چون گِل ما

غزل شماره 13 : گر مه من برافکند از رخ خود نقاب را

غزل شماره 14 : بشکست به سنگ کین پر ما

غزل شماره 15 : کمان شد قامتم از بس کشیدم بار محنت‌ها

غزل شماره 16 : شهنشهی طلبی باش چاکر فقرا

غزل شماره 17 : الا یا نفس قد زمو المطایا

غزل شماره 18 : وجودش بس ز حق دارد مزایا

غزل شماره 19 : گر پریشان حالم او داند لسان حال را

غزل شماره 20 : الهی بر دلم ابواب تسلیم و رضا بگشا

غزل شماره 21 : سینه بشوی از علوم زاده ی سینا

غزل شماره 22 : دور از شاه خراسان در بلا

غزل شماره 23 : صبا از ما بگو آن بی وفا را

غزل شماره 24 : اختران پرتو مشکوة دل انور ما

غزل شماره 25 : ساقی بیا که گشت دلارام رام ما

غزل شماره 26 : تا شدی آینه ی مهر رخت سینه ی ما

ب : 

غزل شماره 27 : اصحبوا العشق ایها الا صحاب

غزل شماره 28 : فتاده ایم ز غم روزگار درگرداب

غزل شماره 29 : ای ماه جبین سیم غبغب

غزل شماره 30 : پیوسته مرا ز غم تب و تاب

غزل شماره 31 : جلوه گر در پرده آمد آفتاب

ت : 

غزل شماره 32 : دل و جانم فدای حضرت دوست

غزل شماره 33 : باز بلبل لحن موسیقار داشت

غزل شماره 34 : ره و رهبر دلا محبت اوست

غزل شماره 35 : جرعه ی ما را ز لعل می پرستش مشکل است

غزل شماره 36 : ای من فدای عاشقی هر چند خونخوار من است

غزل شماره 37 : به چار سوق طریقت به جز متاع محبت

غزل شماره 38 : ای به رهِ جستجوی نعره‌زنان دوست دوست

غزل شماره 39 : گردی از آن رهگذرم آرزوست

غزل شماره 40 : خانه ی دل حریم خلوت اوست

غزل شماره 41 : شهر پر آشوب و غارت دل و دین است

غزل شماره 42 : دمی نه کآرزوی مرگ بر زبانم نیست

غزل شماره 43 : شورش عشق تو در هیچ سری نیست که نیست

غزل شماره 44 : ای از صفات گشته هویدا همه صفات

غزل شماره 45 : خرامد از برم آن قد و قامت

غزل شماره 46 : نی رحم تو را به این فکار است

غزل شماره 47 : خطت دمید و هنوزت سری ز ناز گران است

غزل شماره 48 : آن شاه که گاهی نظری سوی گدا داشت

غزل شماره 49 : سینه پر ناله و لب خاموش است

غزل شماره 50 : ای آفت جان ها خم ابروی کمندت

غزل شماره 51 : دل و دین بتی نامسلمان گرفت

غزل شماره 52 : ای دل نخوری محنت و اندوه که چندت

غزل شماره 53 : گل آمد بلبلان را این پیام است

غزل شماره 54 : دل ز محنت شده خون، جام می ناب کجاست

غزل شماره 55 : باغ و گل و مل همه مهیاست

غزل شماره 56 : هندوی خال رخش باج ز عنبر گرفت

غزل شماره 57 : دلم به موی میانی اسیر و دربند است

غزل شماره 58 : باز یار بی وفای ما سر یاریش نیست

غزل شماره 59 : گو دست کشد از ناز این نرگس طنازت

غزل شماره 60 : شبی دارم دراز و تیره همچون تار گیسویت

غزل شماره 61 : مرا از عشق دل لبریز خون است

غزل شماره 62 : ای قبله ی حاجات ملک طرف کلاهت

غزل شماره 63 : چون دست قضا رشته ی اعمار برشت

غزل شماره 64 : زیبی که به شکل هر نگار است

غزل شماره 65 : جام جم مظهر اعظم دل درویشان است

غزل شماره 66 : ساقی قدحی در ده تقریب و تعلل چیست

ث : 

غزل شماره 67 : ای نقش چگل چو گل محدث

چ : 

غزل شماره 68 : دل را به تمنّا ز تو دیدار و دگر هیچ

ح : 

غزل شماره 69 : جسته‌ام شیرین‌سخن یاری فصیح

خ : 

غزل شماره 70 : دل و دین می کنی یغما بدین رخ

د : 

غزل شماره 71 : تا کی ز غمت ناله و فریاد توان کرد

غزل شماره 72 : تو را دوشینه بر لب جام و غیر اندر مقابل بود

غزل شماره 73 : تا به کی یار به کام دگران خواهد بود

غزل شماره 74 : مستانه بیرون تاخته تا عقل و دین یغما کند

غزل شماره 75 : دیده را آینه ی روی شهی باید کرد

غزل شماره 76 : بوی زلف بی قراری بر قرارم میرسد

غزل شماره 77 : تشنه ی نوش لبت چشمه ی حیوان چه کند

غزل شماره 78 : زمین خورد از می اش دُردی چو چشمش پرخماری شد

غزل شماره 79 : که اند این کاروان یارب، چه کس می‌رفت و می‌آمد؟

غزل شماره 80 : حسن رخی کان تراست ماه ندارد

غزل شماره 81 : به این لطافت و رو تازه ارغوان نشود

غزل شماره 82 : دل بشد از دست یاران فکر درمانش کنید

غزل شماره 83 : جهان گیری یی کز سیاهی برآید

غزل شماره 84 : پارسایان ریایی ز هوا بنشینند

غزل شماره 85 : به من گر یک نظر آن ماه زیبا منظر اندازد

غزل شماره 86 : خورد چشم سیهت خون مسلمانی چند

غزل شماره 87 : ما ز میخانه ی عشقیم گدایانی چند

غزل شماره 88 : یار با ما بی وفایی میکند

غزل شماره 89 : گل، رنگ نگار ما ندارد

غزل شماره 90 : گر آسمان دو سه روزی به مدعا گردد

غزل شماره 91 : در دل از شمع رخش انجمنی ساخته‌اند

غزل شماره 92 : هر آن کو دیده بگشاید بر او چشم از جهان بندد

غزل شماره 93 : کی بود آنکه دل به بلا مبتلا نبود؟

غزل شماره 94 : آن شوخ که با ما به سر کینه وری بود

غزل شماره 95 : به محفلی که تو ای چون منی که راه دهد

غزل شماره 96 : دل نبود آن دلی که نه دله باشد

ذ : 

غزل شماره 97 : بر دلم قهر و رضای تو لذیذ

ر : 

غزل شماره 98 : سر که ندارد ز تو سودا به گور

غزل شماره 99 : جاء الصبا بعطر ریاحین و الزّهر

غزل شماره 100 : پرورده ی میناکشی چشم سیه مستش نگر

غزل شماره 101 : رخ است این یا قمر یا آتش طور

غزل شماره 102 : گل می دمد ز شاخ و وزد باد نوبهار

غزل شماره 103 : ریزد عرق ز روی تو یا دانه ی گهر

ز : 

غزل شماره 104 : ای شعله رخ آتش به دلم در زده ای باز

غزل شماره 105 : غم از حد برونی دارم امروز

س : 

غزل شماره 106 : در دام خود کی افکند صیاد عشق اهل هوس

غزل شماره 107 : غم عشقی ز نشاط دو سرا ما را بس

ش : 

غزل شماره 108 : بدیدم آنچه در هجر جمالش

غزل شماره 109 : مدتی شد دل گمگشته نیامد خبرش

غزل شماره 110 : دوش به گوشم رساند نکته ی غیبی سروش

غزل شماره 111 : مه، آیینه داری است از طلعتش

ص : 

غزل شماره 112 : کم اسی صیاد فی جو القفص

ض : 

غزل شماره 113 : ز جهان بود وجود تو غرض

ط : 

غزل شماره 114 : دمیده بر رخ آن نازنین خط

غزل شماره 115 : افسردگانیم از باده کو شط

ظ : 

غزل شماره 116 : هزاران آفرین بر جان حافظ

ع : 

غزل شماره 117 : شمع رویش چو برافروخت به بزم ابداع

غ : 

غزل شماره 118 : جدا شد از بر من یار گلعذار دریغ

ف : 

غزل شماره 119 : ساقی بیا که عمر گرانمایه شد تلف

ق : 

غزل شماره 120 : ای به کوی عافیت برداشته آهنگ عشق

غزل شماره 121 : نقش دیوان قضا آیتی از دفتر عشق

غزل شماره 122 : دل هیکل توحید است دل مظهر ذات حق

ک : 

غزل شماره 123 : هان وامگیر رخش طلب یک زمان ز تک

غزل شماره 124 : به تیغم گر نمایی سینه صد چاک

غزل شماره 125 : ای که ریزی به دل ریشم از آن حقه نمک

ل : 

غزل شماره 126 : زدی مشاطه ات شانه به سنبل

غزل شماره 127 : چه شوری بود یاران بر سر دل

غزل شماره 128 : فلک دوران زند بر محور دل

غزل شماره 129 : ای قامت تو سرو لب جویبار دل

غزل شماره 130 : هست در سینه سل بدیده سبل

م : 

غزل شماره 131 : دهید شیشه ی صهبای سالخورده به دستم

غزل شماره 132 : تو را چون مهر با غیر است و اسرار نهانی هم

غزل شماره 133 : علی صدغ لیلی تهب النسیم

غزل شماره 134 : شد وقت آنکه باز هوای چمن کنم

غزل شماره 135 : برد رویت هوس رؤیت گل از یادم

غزل شماره 136 : تحمل از غم تو یا ز روزگار کنم

غزل شماره 137 : گَرَم صدبار میرانی مدامت مدح گو باشم

غزل شماره 138 : فغان که سخت به افسوس می رود ایام

غزل شماره 139 : چو لاله بی گل روی تو داغم

غزل شماره 140 : اگر فرزانه ام بهر چه از زلفت در اغلالم؟

غزل شماره 141 : ز اشک و آه اندر بوته ی تصعید و تقطیرم

غزل شماره 142 : صبحگاهان به سوی خانه ی خمّار شدم

غزل شماره 143 : زور و زر ننگرد او عجز و سکون آوردیم

غزل شماره 144 : از روز ازل می خور و رندانه سرشتیم

ن : 

غزل شماره 145 : آنکه شیران را کشیدی در شطن

غزل شماره 146 : برافتی ای فراق از روزگاران

غزل شماره 147 : راه خواهی رخت بر دریا فکن

غزل شماره 148 : شدم صدره به زیر سنگ طفلان در جنون پنهان

غزل شماره 149 : کلاه دلربایی بر سرش بین

غزل شماره 150 : ای رخت برگ گل سرخ و لبان نیز چنان

غزل شماره 151 : از بهترین سلاله ی آدم تویی بهین

غزل شماره 152 : فتنه چسان بپا شود خیز بیا که همچنین

و : 

غزل شماره 153 : فلک گشته سرگشته ی کوی او

غزل شماره 154 : حرف اغیار دغا در حق یاران مشنو

غزل شماره 155 : از باده مغز تر کن و آن یار نغز جو

غزل شماره 156 : راه عشق است و به هر گام دو صد جان به گرو

غزل شماره 157 : ای مهر همچو مه ز رخت کرده کسب ضو

ه : 

غزل شماره 158 : قد کاد شمسی تخفی شعاعه

غزل شماره 159 : چو ماه چارده دارم نگاری چارده ساله

غزل شماره 160 : ای نرگست سحر آفرین لعلت شکرخا آمده

غزل شماره 161 : گیرم نقاب برفکنی از رخ چو ماه

غزل شماره 162 : از مژه گر چشم مستت دست در خنجر زده

غزل شماره 163 : دل مستمند و حیران به هوای آب و دانه

ی : 

غزل شماره 164 : خوشا جانی که جانانش تو باشی

غزل شماره 165 : نه بگویمت که مهری نه بخوانمت که ماهی

غزل شماره 166 : هذا غزال هلال السمآء مضناک

غزل شماره 167 : صبا برگو به آن شیرین که گاهی

غزل شماره 168 : دلا دیریست دور از دلستانی

غزل شماره 169 : پا مانده در گِل، در سرزمینی

غزل شماره 170 : خاک در تو ما را به زآب زندگانی

غزل شماره 171 : الا قد صاد عقلی بالدلال

غزل شماره 172 : آنچه در مدرسه عمریست که اندوختمی

غزل شماره 173 : بر قامت تو شد راست دنیای کن فکانی

غزل شماره 174 : تا دل اندر نظر آورده نگار عجبی

غزل شماره 175 : خوبان همه چو صورت، تو دلنشین چو جانی

غزل شماره 176 : عشق است حیات جاودانی

غزل شماره 177 : ز اشتیاق تو مُردم نه پیکی و نه پیامی

غزل شماره 178 : الا من مبلغ سلمی سلامی

غزل شماره 179 : از غصه دلم خون است در گوشه ی تنهایی

غزل شماره 180 : الا یا نفس! غزتک الامانی

غزل شماره 181 : مپندار او نهان و تو عیانی

غزل شماره 182 : نبوَد چو ماه روی تو تابنده اختری

غزل شماره 183 : نه از لفظ تو پیغامی نه از کلک تو تحریری

غزل شماره 184 : اتی الرّبیع قیل الهموم بالنغمات

غزل شماره 185 : شدم پیر از فراق نوجوانی

غزل شماره 186 : الا یا جنة لم یجن جانی

غزل شماره 187 : ای که با نور خرد نور خدا می جویی

غزل شماره 188 : ای آتش هوای تو در جان عالمی

غزل شماره 189 : تو چون پیمان عهدت می شکستی

پایان اشعار این بخش