در این بخش غزل های حاج ملاهادی سبزواری(اسرار) نوشته شده است.

فهرست اشعار به ترتیب حروف الفبای حرف آخر قافیه یا ردیف است.

برای خواندن هر شعر، روی آن کلیک کنید :

الف : 

غزل شماره 1 : الا یا ایها الورقی ثری تثوی اطلعن عنها

غزل شماره 2 : ای که پنداری که نبود حشمت و جاهی تو را

غزل شماره 3 : تغییری ای صنم بده اطوار خویش را

غزل شماره 4 : رشته ی تسبیح بگسستیم ما

غزل شماره 5 : دل بسته نقش، چهره ی دلدار خویش را

غزل شماره 6 : از آن زلف پریشانیم چون سنبل پریشان‌ها

غزل شماره 7 : ای قد تو سرو بوستان‌ها

غزل شماره 8 : گرفته سبزه و گل روی صحرا

غزل شماره 9 : ای نام خوش تو بر زبان‌ها

غزل شماره 10 : تا جان به تن آید بیا احوال پرس این خسته را

غزل شماره 11 : آمده از خود به تنگ کو سردار فنا

غزل شماره 12 : ایزد بسرشت چون گِل ما

غزل شماره 13 : گر مه من برافکند از رخ خود نقاب را

غزل شماره 14 : بشکست به سنگ کین پر ما

غزل شماره 15 : کمان شد قامتم از بس کشیدم بار محنت‌ها

غزل شماره 16 : شهنشهی طلبی باش چاکر فقرا

غزل شماره 17 : الا یا نفس قد زمو المطایا

غزل شماره 18 : وجودش بس ز حق دارد مزایا

غزل شماره 19 : گر پریشان حالم او داند لسان حال را

غزل شماره 20 : الهی بر دلم ابواب تسلیم و رضا بگشا

غزل شماره 21 : سینه بشوی از علوم زاده ی سینا

غزل شماره 22 : دور از شاه خراسان در بلا

غزل شماره 23 : صبا از ما بگو آن بی وفا را

غزل شماره 24 : اختران پرتو مشکوة دل انور ما

غزل شماره 25 : ساقی بیا که گشت دلارام رام ما

غزل شماره 26 : تا شدی آینه ی مهر رخت سینه ی ما

ب : 

غزل شماره 27 : اصحبوا العشق ایها الا صحاب

غزل شماره 28 : فتاده ایم ز غم روزگار درگرداب

غزل شماره 29 : ای ماه جبین سیم غبغب

غزل شماره 30 : پیوسته مرا ز غم تب و تاب

غزل شماره 31 : جلوه گر در پرده آمد آفتاب

ت : 

غزل شماره 32 : دل و جانم فدای حضرت دوست

غزل شماره 33 : باز بلبل لحن موسیقار داشت

غزل شماره 34 : ره و رهبر دلا محبت اوست

غزل شماره 35 : جرعه ی ما را ز لعل می پرستش مشکل است

غزل شماره 36 : ای من فدای عاشقی هر چند خونخوار من است

غزل شماره 37 : به چار سوق طریقت به جز متاع محبت

غزل شماره 38 : ای به رهِ جستجوی نعره‌زنان دوست دوست

غزل شماره 39 : گردی از آن رهگذرم آرزوست

غزل شماره 40 : خانه ی دل حریم خلوت اوست

غزل شماره 41 : شهر پر آشوب و غارت دل و دین است

غزل شماره 42 : دمی نه کآرزوی مرگ بر زبانم نیست

غزل شماره 43 : شورش عشق تو در هیچ سری نیست که نیست

غزل شماره 44 : ای از صفات گشته هویدا همه صفات

غزل شماره 45 : خرامد از برم آن قد و قامت

غزل شماره 46 : نی رحم تو را به این فکار است

غزل شماره 47 : خطت دمید و هنوزت سری ز ناز گران است

غزل شماره 48 : آن شاه که گاهی نظری سوی گدا داشت

غزل شماره 49 : سینه پر ناله و لب خاموش است

غزل شماره 50 : ای آفت جان ها خم ابروی کمندت

غزل شماره 51 : دل و دین بتی نامسلمان گرفت

غزل شماره 52 : ای دل نخوری محنت و اندوه که چندت

غزل شماره 53 : گل آمد بلبلان را این پیام است

غزل شماره 54 : دل ز محنت شده خون، جام می ناب کجاست

غزل شماره 55 : باغ و گل و مل همه مهیاست

غزل شماره 56 : هندوی خال رخش باج ز عنبر گرفت

غزل شماره 57 : دلم به موی میانی اسیر و دربند است

غزل شماره 58 : باز یار بی وفای ما سر یاریش نیست

غزل شماره 59 : گو دست کشد از ناز این نرگس طنازت

غزل شماره 60 : شبی دارم دراز و تیره همچون تار گیسویت

غزل شماره 61 : مرا از عشق دل لبریز خون است

غزل شماره 62 : ای قبله ی حاجات ملک طرف کلاهت

غزل شماره 63 : چون دست قضا رشته ی اعمار برشت

غزل شماره 64 : زیبی که به شکل هر نگار است

غزل شماره 65 : جام جم مظهر اعظم دل درویشان است

غزل شماره 66 : ساقی قدحی در ده تقریب و تعلل چیست

ث : 

غزل شماره 67 : ای نقش چگل چو گل محدث

چ : 

غزل شماره 68 : دل را به تمنّا ز تو دیدار و دگر هیچ

ح : 

غزل شماره 69 : جسته‌ام شیرین‌سخن یاری فصیح

خ : 

غزل شماره 70 : دل و دین می کنی یغما بدین رخ

د : 

غزل شماره 71 : تا کی ز غمت ناله و فریاد توان کرد

غزل شماره 72 : تو را دوشینه بر لب جام و غیر اندر مقابل بود

غزل شماره 73 : تا به کی یار به کام دگران خواهد بود

غزل شماره 74 : مستانه بیرون تاخته تا عقل و دین یغما کند

غزل شماره 75 : دیده را آینه ی روی شهی باید کرد

غزل شماره 76 : بوی زلف بی قراری بر قرارم میرسد

غزل شماره 77 : تشنه ی نوش لبت چشمه ی حیوان چه کند

غزل شماره 78 : زمین خورد از می اش دُردی چو چشمش پرخماری شد

غزل شماره 79 : که اند این کاروان یارب، چه کس می‌رفت و می‌آمد؟

غزل شماره 80 : حسن رخی کان تراست ماه ندارد

غزل شماره 81 : به این لطافت و رو تازه ارغوان نشود

غزل شماره 82 : دل بشد از دست یاران فکر درمانش کنید

غزل شماره 83 : جهان گیری یی کز سیاهی برآید

غزل شماره 84 : پارسایان ریایی ز هوا بنشینند

غزل شماره 85 : به من گر یک نظر آن ماه زیبا منظر اندازد

غزل شماره 86 : خورد چشم سیهت خون مسلمانی چند

غزل شماره 87 : ما ز میخانه ی عشقیم گدایانی چند

غزل شماره 88 : یار با ما بی وفایی میکند

غزل شماره 89 : گل، رنگ نگار ما ندارد

غزل شماره 90 : گر آسمان دو سه روزی به مدعا گردد

غزل شماره 91 : در دل از شمع رخش انجمنی ساخته‌اند

غزل شماره 92 : هر آن کو دیده بگشاید بر او چشم از جهان بندد

غزل شماره 93 : کی بود آنکه دل به بلا مبتلا نبود؟

غزل شماره 94 : آن شوخ که با ما به سر کینه وری بود

غزل شماره 95 : به محفلی که تو ای چون منی که راه دهد

غزل شماره 96 : دل نبود آن دلی که نه دله باشد

ذ : 

غزل شماره 97 : بر دلم قهر و رضای تو لذیذ

ر : 

غزل شماره 98 : سر که ندارد ز تو سودا به گور

غزل شماره 99 : جاء الصبا بعطر ریاحین و الزّهر

غزل شماره 100 : پرورده ی میناکشی چشم سیه مستش نگر

غزل شماره 101 : رخ است این یا قمر یا آتش طور

غزل شماره 102 : گل می دمد ز شاخ و وزد باد نوبهار

غزل شماره 103 : ریزد عرق ز روی تو یا دانه ی گهر

ز : 

غزل شماره 104 : ای شعله رخ آتش به دلم در زده ای باز

غزل شماره 105 : غم از حد برونی دارم امروز

س : 

غزل شماره 106 : در دام خود کی افکند صیاد عشق اهل هوس

غزل شماره 107 : غم عشقی ز نشاط دو سرا ما را بس

ش : 

غزل شماره 108 : بدیدم آنچه در هجر جمالش

غزل شماره 109 : مدتی شد دل گمگشته نیامد خبرش

غزل شماره 110 : دوش به گوشم رساند نکته ی غیبی سروش

غزل شماره 111 : مه، آیینه داری است از طلعتش

ص : 

غزل شماره 112 : کم اسی صیاد فی جو القفص

ض : 

غزل شماره 113 : ز جهان بود وجود تو غرض

ط : 

غزل شماره 114 : دمیده بر رخ آن نازنین خط

غزل شماره 115 : افسردگانیم از باده کو شط

ظ : 

غزل شماره 116 : هزاران آفرین بر جان حافظ

ع : 

غزل شماره 117 : شمع رویش چو برافروخت به بزم ابداع

غ : 

غزل شماره 118 : جدا شد از بر من یار گلعذار دریغ

ف : 

غزل شماره 119 : ساقی بیا که عمر گرانمایه شد تلف

ق : 

غزل شماره 120 : ای به کوی عافیت برداشته آهنگ عشق

غزل شماره 121 : نقش دیوان قضا آیتی از دفتر عشق

غزل شماره 122 : دل هیکل توحید است دل مظهر ذات حق

ک : 

غزل شماره 123 : هان وامگیر رخش طلب یک زمان ز تک

غزل شماره 124 : به تیغم گر نمایی سینه صد چاک

غزل شماره 125 : ای که ریزی به دل ریشم از آن حقه نمک

ل : 

غزل شماره 126 : زدی مشاطه ات شانه به سنبل

غزل شماره 127 : چه شوری بود یاران بر سر دل

غزل شماره 128 : فلک دوران زند بر محور دل

غزل شماره 129 : ای قامت تو سرو لب جویبار دل

غزل شماره 130 : هست در سینه سل بدیده سبل

م : 

غزل شماره 131 : دهید شیشه ی صهبای سالخورده به دستم

غزل شماره 132 : تو را چون مهر با غیر است و اسرار نهانی هم

غزل شماره 133 : علی صدغ لیلی تهب النسیم

غزل شماره 134 : شد وقت آنکه باز هوای چمن کنم

غزل شماره 135 : برد رویت هوس رؤیت گل از یادم

غزل شماره 136 : تحمل از غم تو یا ز روزگار کنم

غزل شماره 137 : گَرَم صدبار میرانی مدامت مدح گو باشم

غزل شماره 138 : فغان که سخت به افسوس می رود ایام

غزل شماره 139 : چو لاله بی گل روی تو داغم

غزل شماره 140 : اگر فرزانه ام بهر چه از زلفت در اغلالم؟

غزل شماره 141 : ز اشک و آه اندر بوته ی تصعید و تقطیرم

غزل شماره 142 : صبحگاهان به سوی خانه ی خمّار شدم

غزل شماره 143 : زور و زر ننگرد او عجز و سکون آوردیم

غزل شماره 144 : از روز ازل می خور و رندانه سرشتیم

ن : 

غزل شماره 145 : آنکه شیران را کشیدی در شطن

غزل شماره 146 : برافتی ای فراق از روزگاران

غزل شماره 147 : راه خواهی رخت بر دریا فکن

غزل شماره 148 : شدم صدره به زیر سنگ طفلان در جنون پنهان

غزل شماره 149 : کلاه دلربایی بر سرش بین

غزل شماره 150 : ای رخت برگ گل سرخ و لبان نیز چنان

غزل شماره 151 : از بهترین سلاله ی آدم تویی بهین

غزل شماره 152 : فتنه چسان بپا شود خیز بیا که همچنین

و : 

غزل شماره 153 : فلک گشته سرگشته ی کوی او

غزل شماره 154 : حرف اغیار دغا در حق یاران مشنو

غزل شماره 155 : از باده مغز تر کن و آن یار نغز جو

غزل شماره 156 : راه عشق است و به هر گام دو صد جان به گرو

غزل شماره 157 : ای مهر همچو مه ز رخت کرده کسب ضو

ه : 

غزل شماره 158 : قد کاد شمسی تخفی شعاعه

غزل شماره 159 : چو ماه چارده دارم نگاری چارده ساله

غزل شماره 160 : ای نرگست سحر آفرین لعلت شکرخا آمده

غزل شماره 161 : گیرم نقاب برفکنی از رخ چو ماه

غزل شماره 162 : از مژه گر چشم مستت دست در خنجر زده

غزل شماره 163 : دل مستمند و حیران به هوای آب و دانه

ی : 

غزل شماره 164 : خوشا جانی که جانانش تو باشی

غزل شماره 165 : نه بگویمت که مهری نه بخوانمت که ماهی

غزل شماره 166 : هذا غزال هلال السمآء مضناک

غزل شماره 167 : صبا برگو به آن شیرین که گاهی

غزل شماره 168 : دلا دیریست دور از دلستانی

غزل شماره 169 : پا مانده در گِل، در سرزمینی

غزل شماره 170 : خاک در تو ما را به زآب زندگانی

غزل شماره 171 : الا قد صاد عقلی بالدلال

غزل شماره 172 : آنچه در مدرسه عمریست که اندوختمی

غزل شماره 173 : بر قامت تو شد راست دنیای کن فکانی

غزل شماره 174 : تا دل اندر نظر آورده نگار عجبی

غزل شماره 175 : خوبان همه چو صورت، تو دلنشین چو جانی

غزل شماره 176 : عشق است حیات جاودانی

غزل شماره 177 : ز اشتیاق تو مُردم نه پیکی و نه پیامی

غزل شماره 178 : الا من مبلغ سلمی سلامی

غزل شماره 179 : از غصه دلم خون است در گوشه ی تنهایی

غزل شماره 180 : الا یا نفس! غزتک الامانی

غزل شماره 181 : مپندار او نهان و تو عیانی

غزل شماره 182 : نبوَد چو ماه روی تو تابنده اختری

غزل شماره 183 : نه از لفظ تو پیغامی نه از کلک تو تحریری

غزل شماره 184 : اتی الرّبیع قیل الهموم بالنغمات

غزل شماره 185 : شدم پیر از فراق نوجوانی

غزل شماره 186 : الا یا جنة لم یجن جانی

غزل شماره 187 : ای که با نور خرد نور خدا می جویی

غزل شماره 188 : ای آتش هوای تو در جان عالمی

غزل شماره 189 : تو چون پیمان عهدت می شکستی

پایان اشعار این بخش