رباعیات خیام نیشابوری

در این بخش رباعیات خیام نیشابوری نوشته شده است .

فهرست رباعیات خیام نیشابوری به ترتیب حروف الفبا – حرف آخر قافیه –

برای خواندن هر رباعی ، روی آن کلیک کنید .

 

الف : 

رباعی شماره 1 : برخیز بتا بیار بهر دل ما

رباعی شماره 2 : چون عهده نمی‌شود کسی فردا را

رباعی شماره 3 : قرآن که مهین کلام خوانند آن را

رباعی شماره 4 : گر می نخوری طعنه مزن مستان را

رباعی شماره 5 : هر چند که رنگ و بوی زیباست مرا

ب : 

رباعی شماره 6 : ماییم و می و مطرب و این کُنج خراب

ت : 

رباعی شماره 7 : آن قصر که جمشید در او جام گرفت

رباعی شماره 8 : ابر آمد و باز بر سر سبزه گریست

رباعی شماره 9 : اکنون که گلِ سعادتت پربار است

رباعی شماره 10 : امروز تو را دسترس فردا نیست

رباعی شماره 11 : ای آمده از عالم روحانی تفت

رباعی شماره 12 : ای چرخ فلک ، خرابی از کینه ی توست

رباعی شماره 13 : ای دل چو زمانه می‌کند غمناکت

رباعی شماره 14 : این بحر وجود آمده بیرون ز نهفت

رباعی شماره 15 : این کوزه چو من عاشق زاری بوده است

رباعی شماره 16 : این کوزه که آبخواره ی مزدوری ست

رباعی شماره 17 : این کهنه رباط را که عالم نام است

رباعی شماره 18 : این یک دو سه روزه نوبت عمر گذشت

رباعی شماره 19 : بر چهره ی گل نسیم نوروز خوش است

رباعی شماره 20 : پیش از من و تو لیل و نهاری بوده است

رباعی شماره 21 : تا چند زنم به روی دریاها خشت

رباعی شماره 22 : ترکیب پیاله ای که در هم پیوست

رباعی شماره 23 : ترکیب طبایع چو به کام تو دمی است

رباعی شماره 24 : چون ابر به نوروز رخِ لاله بشست

رباعی شماره 25 : چون بلبل مست راه در بستان یافت

رباعی شماره 26 : چون چرخ به کام یک خردمند نگشت

رباعی شماره 27 : چون لاله به نوروز قدح گیر به دست

رباعی شماره 28 : چون نیست حقیقت و یقین اندر دست

رباعی شماره 29 : چون نیست ز هر چه هست جز باد به دست

رباعی شماره 30 : خاکی که به زیر پای هر نادانی است

رباعی شماره 31 : دارنده چو ترکیب طبایع آراست

رباعی شماره 32 : در پرده ی اسرار کسی را ره نیست

رباعی شماره 33 : در خواب بُدم مرا خردمندی گفت

رباعی شماره 34 : در دایره ای که آمد و رفتن ماست

رباعی شماره 35 : در فصل بهار اگر بتی حور سرشت

رباعی شماره 36 : دریاب که از روح جدا خواهی رفت

رباعی شماره 37 : ساقی گل و سبزه بس طربناک شده‌ ست

رباعی شماره 38 : عمری ست مرا تیره و کاری ست نه راست

رباعی شماره 39 : فصل گل و طرف جویبار و لب کشت

رباعی شماره 40 : گر شاخ بقا ز بیخ بختت رست است

رباعی شماره 41 : گویند کسان بهشت با حور خوش است

رباعی شماره 42 : گویند مرا که دوزخی باشد مست

رباعی شماره 43 : من هیچ ندانم که مرا آنکه سرشت

رباعی شماره 44 : مهتاب به نور دامن شب بشکافت

رباعی شماره 45 : می خوردن و شاد بودن آیین من است

رباعی شماره 46 : می لعل مذاب است و صراحی کان است

رباعی شماره 47 : می نوش که عمر جاودانی این است

رباعی شماره 48 : نیکی و بدی که در نهاد بشر است

رباعی شماره 49 : در هر دشتی که لاله زاری بوده ست

رباعی شماره 50 : هر ذره که در خاک زمینی بوده ست

رباعی شماره 51 : هر سبزه که بر کنار جویی رسته ست

رباعی شماره 52 : یک جرعه ی می ز ملک کاووس بِه است

خ : 

رباعی شماره 53 : چون عمر به سر رسد چه شیرین و چه تلخ

د : 

رباعی شماره 54 : آنانکه محیط فضل و آداب شدند

رباعی شماره 55 : آن را که به صحرای علل تاخته اند

رباعی شماره 56 : آنها که کهن شدند و اینها که نوند

رباعی شماره 57 : آنکس که زمین و چرخ و افلاک نهاد

رباعی شماره 58 : آرند یکی و دیگری بربایند

رباعی شماره 59 : اجرام که ساکنان این ایوانند

رباعی شماره 60 : از آمدنم نبود گردون را سود

رباعی شماره 61 : از رنج کشیدن آدمی حر گردد

رباعی شماره 62 : افسوس که سرمایه ز کف بیرون شد

رباعی شماره 63 : افسوس که نامه ی جوانی طی شد

رباعی شماره 64 : ای بس که نباشیم و جهان خواهد بود

رباعی شماره 65 : این عقل که در رهِ سعادت پوید

رباعی شماره 66 : این قافله ی عمر عجب میگذرد

رباعی شماره 67 : بر پشت من از زمانه تو می آید

رباعی شماره 68 : بر چرخ فلک هیچ کسی چیر نشد

رباعی شماره 69 : بر چشم تو عالم ار چه می آرایند

رباعی شماره 70 : بر من قلم قضا چو بی من رانند

رباعی شماره 71 : تا چند اسیر رنگ و بو خواهی شد

رباعی شماره 72 : تا راه قلندری نپویی نشود

رباعی شماره 73 : تا زهره و مه در آسمان گشت پدید

رباعی شماره 74 : چون روزی و عمر بیش و کم نتوان کرد

رباعی شماره 75 : حیی که به قدرت سر و رو می‌سازد

رباعی شماره 76 : در دهر چو آوازِ گلِ تازه دهند

رباعی شماره 77 : در دهر هر آن که نیم نانی دارد

رباعی شماره 78 : دهقان قضا بسی چو ما کشت و درود

رباعی شماره 79 : روزی ست خوش و هوا نه گرم است و نه سرد

رباعی شماره 80 : زان پیش که بر سرت شبیخون آرند

رباعی شماره 81 : عمرت تا کی به خودپرستی گذرد

رباعی شماره 82 : کس مشکل اسرار اجل را نگشاد

رباعی شماره 83 : کم کن طمع از جهان و می‌زی خرسند

رباعی شماره 84 : گرچه غم و رنج من درازی دارد

رباعی شماره 85 : گردون ز زمین هیچ گلی برنارد

رباعی شماره 86 : گر یک نفست ز زندگانی گذرد

رباعی شماره 87 : گویند بهشت و حورعین خواهد بود

رباعی شماره 88 : گویند بهشت و حور و کوثر باشد

رباعی شماره 89 : گویند هر آن کسان که با پرهیزند

رباعی شماره 90 : می خور که ز دل کثرت و قلت ببرد

رباعی شماره 91 : هر راز که اندر دل دانا باشد

رباعی شماره 92 : هر صبح که روی لاله شبنم گیرد

رباعی شماره 93 : هرگز دل من ز علم محروم نشد

رباعی شماره 94 : هم دانه ی امید به خرمن ماند

رباعی شماره 95 : یاران موافق همه از دست شدند

رباعی شماره 96 : یک جام شراب صد دل و دین ارزد

رباعی شماره 97 : یک قطره ی آب بود با دریا شد

رباعی شماره 98 : یک نان به دو روز اگر بود حاصل مرد

ر : 

رباعی شماره 99 : آن لعل در آبگینه ی ساده بیار

رباعی شماره 100 : از بودنی ای دوست چه داری تیمار

رباعی شماره 101 : افلاک که جز غم نفزایند دگر

رباعی شماره 102 : ای دل غم این جهان فرسوده مخور

رباعی شماره 103 : ای دل همه اسباب جهان خواسته گیر

رباعی شماره 104 : این اهل قبور خاک گشتند و غبار

رباعی شماره 105 : خشت سر خم ز ملکت جم خوشتر

رباعی شماره 106 : در دایره ی سپهر ناپیدا غور

رباعی شماره 107 : دی کوزه گری بدیدم اندر بازار

رباعی شماره 108 : زآن می که حیات جاودانی ست بخور

رباعی شماره 109 : گر باده خوری تو با خردمندان خور

رباعی شماره 110 : وقت سحر است خیز ای طرفه پسر

ز : 

رباعی شماره 111 : از جمله ی رفتگان این راه دراز

رباعی شماره 112 : ای پیر خردمند پگه تر برخیز

رباعی شماره 113 : وقت سحر است خیز ای مایه ی ناز

س : 

رباعی شماره 114 : مرغی دیدم نشسته بر باره ی طوس

ش : 

رباعی شماره 115 : جامی است که عقل آفرین میزندش

رباعی شماره 116 : خیام اگر ز باده مستی خوش باش

رباعی شماره 117 : در کارگه کوزه گری رفتم دوش

گ :

رباعی شماره 118 : ایام زمانه از کسی دارد ننگ

ل : 

رباعی شماره 119 : از جرم گِل سیاه تا اوج زحل

رباعی شماره 120 : با سرو قدی تازه تر از خرمن گل

م : 

رباعی شماره 121 : ای دوست بیا تا غم فردا نخوریم

رباعی شماره 122 : این چرخ فلک که ما در او حیرانیم

رباعی شماره 123 : برخیز ز خواب تا شرابی بخوریم

رباعی شماره 124 : برخیزم و عزم باده ای ناب کنم

رباعی شماره 125 : بر مفرش خاک خفتگان می‌بینم

رباعی شماره 126 : تا چند اسیر عقل هر روزه شویم

رباعی شماره 127 : چون نیست مقام ما در این دهر مقیم

رباعی شماره 128 : خورشید به گل نهفت می نتوانم

رباعی شماره 129 : دشمن به غلط گفت که من فلسفی ام

رباعی شماره 130 : ماییم که اصل شادی و کان غمیم

رباعی شماره 131 : من می نه ز بهر تنگدستی نخورم

رباعی شماره 132 : من بی می ناب زیستن نتوانم

رباعی شماره 133 : هر یک چندی یکی برآید که منم

رباعی شماره 134 : یک چند به کودکی به استاد شدیم

رباعی شماره 135 : یک روز ز بند عالم آزاد نی ام

ن : 

رباعی شماره 136 : از دی که گذشت هیچ از او یاد مکن

رباعی شماره 137 : ای دیده اگر کور نه ای ، گور ببین

رباعی شماره 138 : برخیز و مخور غم جهان گذران

رباعی شماره 139 : چون حاصل آدمی در این شورستان

رباعی شماره 140 : رفتم که در این منزل بیداد بدن

رباعی شماره 141 : رندی دیدم نشسته بر خنگ زمین

رباعی شماره 142 : قانع به یک استخوان چو کرکس بودن

رباعی شماره 143 : قومی متفکرند اندر ره دین

رباعی شماره 144 : گاوی ست در آسمان و نامش پروین

رباعی شماره 145 : گر بر فلکم دست بُدی چون یزدان

رباعی شماره 146 : مشنو سخن از زمانه ساز آمدگان

رباعی شماره 147 : می خوردن و گرد نیکوان گردیدن

رباعی شماره 148 : نتوان دل شاد را به غم فرسودن

و : 

رباعی شماره 149 : آن قصر که با چرخ همی زد پهلو

رباعی شماره 150 : از آمدن و رفتن ما سودی کو

رباعی شماره 151 : از تن چو برفت جان پاک من و تو

رباعی شماره 152 : می‌خور که فلک بهر هلاک من و تو

ه : 

رباعی شماره 153 : از هر چه به جز مِی است کوتاهی به

رباعی شماره 154 : بنگر ز صبا دامن گل چاک شده

رباعی شماره 155 : تا کی غم آن خورم که دارم یا نه

رباعی شماره 156 : یک جرعه می کهن ز ملکی نو به

ی : 

رباعی شماره 157 : آن مایه ز دنیا که خوری یا پوشی

رباعی شماره 158 : از آمدن بهار و از رفتن دی

رباعی شماره 159 : از کوزه گری کوزه خریدم باری

رباعی شماره 160 : ای آنکه نتیجه ی چهار و هفتی

رباعی شماره 161 : ای دل تو به اسرار معما نرسی

رباعی شماره 162 : ای دوست حقیقت شنواز من سخنی

رباعی شماره 163 : ای کاش که جای آرمیدن بودی

رباعی شماره 164 : بر سنگ زدم دوش سبوی کاشی

رباعی شماره 165 : بر شاخ امید اگر بری یافتمی

رباعی شماره 166 : برگیر پیاله و سبو ای دلجوی

رباعی شماره 167 : پیری دیدم به خانه ی خمّاری

رباعی شماره 168 : تا چند حدیث پنج و چار ای ساقی

رباعی شماره 169 : چندانکه نگاه می‌کنم هر سویی

رباعی شماره 170 : خوش باش که پخته اند سودای تو دی

رباعی شماره 171 : در کارگه کوزه گری کردم رای

رباعی شماره 172 : در گوش دلم گفت فلک پنهانی

رباعی شماره 173 : زان کوزه ی می که نیست در وی ضرری

رباعی شماره 174 : گر آمدنم به خود بدی نامدمی

رباعی شماره 175 : گر دست دهد ز مغز گندم نانی

رباعی شماره 176 : گر کار فلک به عدل سنجیده بدی

رباعی شماره 177 : هان کوزه گرا بپای اگر هشیاری

رباعی شماره 178 : هنگام صبوح ای صنم فرّخ پی

پایان اشعار این بخش