مثنویات سعدی

سعدی-قطعه شماره ۲۳۴   بی‌هنر را دیدنِ صاحب هنر نیش بر جان می‌زند چون کژدمی هر که نامردم بود عذرش بنه گر به چشمش درنیاید

سعدی-غزل شماره ۴۴۳   وه که در عشق چنان می‌سوزم که به یک شعله جهان می‌سوزم شمع وش پیش رخ شاهد یار دم به دم

سعدی-غزل شماره ۴۷   نشاید گفتن آن کس را دلی هست که ندهد بر چنین صورت دل از دست نه منظوری که با او می‌توان

سعدی-غزل شماره ۶۴۷   کس نگذشت در دلم تا تو به خاطر منی یک نفس از درون من خیمه به در نمی‌زنی مهرگیاه عهد من