همه را ده چو می‌دهی موسوم

سعدی-مثنوی شماره 41   جوانِ سخت رو در راه باید که با پیران بی‌قوت بپاید چه نیکو گفت در پای شتر مور که ای فربه

سعدی-مثنوی شماره 32   پیری اندر قبیله ی ما بود که جهاندیده تر ز عنقا بود صد و پنجه بزیست یا صد و شصت بعد

سعدی-مثنوی شماره 37   آنکه هفت اقلیم عالم را نهاد هر کسی را هر چه لایق بود داد گر توانا بینی ار کوتاه دست هر

سعدی-مثنوی شماره 23   اگر هوشمندی مکن جمع مال که جمعیتت را کند پایمال مرا پیش از این کیسه پر سیم بود شب و روزم