در این بخش قطعات پروین اعتصامی نوشته شده است .
برای خواندن هر شعر ، روی آن کلیک کنید :
قطعه شماره ۱ : خمید نرگس پژمرده ای ز انده و شرم
قطعه شماره ۲ : شمع بگریست گه سوز و گداز
قطعه شماره ۳ : برزگری پند به فرزند داد
قطعه شماره ۴ : گفت با صید قفس، مرغ چمن
قطعه شماره ۵ : عالمی طعنه زد به نادانی
قطعه شماره ۶ : عدسی وقت پختن، از ماشی
قطعه شماره ۷ : ای که عمریست راه پیمایی
قطعه شماره ۸ : بلبلی شیفته میگفت به گل
قطعه شماره ۹ : فتاد طائری از لانه و ز درد تپید
قطعه شماره ۱۰ : به کرم پیله شنیدم که طعنه زد حلزون
قطعه شماره ۱۱ : بلبلی گفت سحر با گل سرخ
قطعه شماره ۱۲ : موشکی را به مهر، مادر گفت
قطعه شماره ۱۳ : به سوزنی ز ره شکوه گفت پیرهنی
قطعه شماره ۱۴ : شب شد و پیر رفوگر ناله کرد
قطعه شماره ۱۵ : گفت دیوار قصر پادشهی
قطعه شماره ۱۶ : با مرغکان خویش، چنین گفت ماکیان
قطعه شماره ۱۷ : ای دل، اول قدم نیکدلان
قطعه شماره ۱۸ : زاغی به طرف باغ، به طاووس طعنه زد
قطعه شماره ۱۹ : روزی گذشت پادشهی از گذرگهی
قطعه شماره ۲۰ : صبحدم، تازه گلی خودبین گفت
قطعه شماره ۲۱ : به سر خاک پدر، دخترکی
قطعه شماره ۲۲ : بنفشه صبحدم افسرد و باغبان گفتش
قطعه شماره ۲۳ : به لاله نرگس مخمور گفت وقت سحر
قطعه شماره ۲۴ : وقت سحر، به آینه ای گفت شانه ای
قطعه شماره ۲۵ : بلبل آهسته به گل گفت شبی
قطعه شماره ۲۶ : خلید خار درشتی به پای طفلی خرد
قطعه شماره ۲۷ : نهال تازه رسی گفت با درختی خشک
قطعه شماره ۲۸ : بلبلی گفت به کنج قفسی
قطعه شماره ۲۹ : در آبگیر، سحرگاه بط به ماهی گفت
قطعه شماره ۳۰ : به شکوه گفت جوانی فقیر با پیری
قطعه شماره ۳۱ : به صحرا، سرود اینچنین خارکن
قطعه شماره ۳۲ : روز شکار، پیرزنی با قباد گفت
قطعه شماره ۳۳ : کودکی کوزه ای شکست و گریست
قطعه شماره ۳۴ : سرو خندید سحر، بر گل سرخ
قطعه شماره ۳۵ : باغبانی، قطره ای بر برگ گل
قطعه شماره ۳۶ : نهاد کودک خردی به سر، ز گل تاجی
قطعه شماره ۳۷ : محتسب، مستی به ره دید و گریبانش گرفت
قطعه شماره ۳۸ : دی، کودکی به دامن مادر گریست زار
قطعه شماره ۳۹ : عاقل از کار بزرگی طلبید
قطعه شماره ۴۰ : غنچه ای گفت به پژمرده گلی
قطعه شماره ۴۱ : علم سرمایه ی هستی است، نه گنج زر و مال
قطعه شماره ۴۲ : کاشکی وقت را شتاب نبود
قطعه شماره ۴۳ : دانی که را سزد صفت پاکی:
قطعه شماره ۴۴ : با دوک خویش، پیرزنی گفت وقت کار
قطعه شماره ۴۵ : دختری خرد، به مهمانی رفت
قطعه شماره ۴۶ : به طعنه پیش سگی گفت گربه: کای مسکین !
قطعه شماره ۴۷ : گفت با زنجیر، در زندان شبی دیوانه ای
قطعه شماره ۴۸ : کبوتری، سحر اندر هوای پروازی
قطعه شماره ۴۹ : با بنفشه، لاله گفت ای بی خبر
قطعه شماره ۵۰ : آن نشنیدید که یک قطره اشک
قطعه شماره ۵۱ : بزرگمهر، به نوشین روان نوشت که: خلق
قطعه شماره ۵۲ : همای دید سوی ماکیان به قلعه و گفت
قطعه شماره ۵۳ : آب نالید، وقت جوشیدن
قطعه شماره ۵۴ : آن قصه شنیدید که در باغ یکی روز
قطعه شماره ۵۵ : نهان کرد دیوانه در جیب، سنگی
قطعه شماره ۵۶ : به خویش، هیمه گه سوختن به زاری گفت
قطعه شماره ۵۷ : سپیده دم، نسیمی روح پرور
قطعه شماره ۵۸ : نخودی گفت لوبیایی را
قطعه شماره ۵۹ : مرغی به باغ رفت و یکی میوه کند و خورد
قطعه شماره ۶۰ : بارید ابر بر گل پژمرده ای و گفت
قطعه شماره ۶۱ : شاهدی گفت به شمعی کامشب
قطعه شماره ۶۲ : از درد پای، پیرزنی ناله کرد زار
قطعه شماره ۶۳ : پیام داد سگ گله را، شبی گرگی
قطعه شماره ۶۴ : حکایت کرد سرهنگی به کسری
قطعه شماره ۶۵ : ز حیله، بر در موشی نشست گربه و گفت
قطعه شماره ۶۶ : لاله ای با نرگس پژمرده گفت
قطعه شماره ۶۷ : نهفت چهره گلی زیر برگ و بلبل گفت
قطعه شماره ۶۸ : نهان شد از گل زردی گلی سپید که ما
قطعه شماره ۶۹ : به جغد گفت شبانگاه طوطی از سر خشم
قطعه شماره ۷۰ : در آن سرای که زن نیست، انس و شفقت نیست
قطعه شماره ۷۱ : شنیده اید که آسایش بزرگان چیست:
قطعه شماره ۷۲ : شبی به مردمک چشم، طعنه زد مژگان
قطعه شماره ۷۳ : نیکنامی نباشد، از ره عجب
قطعه شماره ۷۴ : جعل پیر گفت با انگشت
قطعه شماره ۷۵ : پدر آن تیشه که بر خاک تو زد دست اجل
قطعه شماره ۷۶ : ز سری، موی سپیدی رویید
قطعه شماره ۷۷ : ای نهال آرزو، خوش زی که بار آورده ای
قطعه شماره ۷۸ : دی، مرغکی به مادر خود گفت، تا به چند
قطعه شماره ۷۹ : سخن گفت با خویش، دلوی به نخوت
قطعه شماره ۸۰ : به کنج مطبخ تاریک، تابه گفت به دیگ
قطعه شماره ۸۱ : تو بلند آوازه بودی ای روان
قطعه شماره ۸۲ : مرغی نهاد روی به باغی ز خرمنی
قطعه شماره ۸۳ : بادی وزید و لانه ی خردی خراب کرد
قطعه شماره ۸۴ : به ماه دی، گلستان گفت با برف
قطعه شماره ۸۵ : شنیده اید میان دو قطره خون چه گذشت
قطعه شماره ۸۶ : جوانی چنین گفت روزی به پیری
قطعه شماره ۸۷ : در دست بانویی، به نخی گفت سوزنی
قطعه شماره ۸۸ : شنیده اید که روزی به چشمه ی خورشید
قطعه شماره ۸۹ : به آب روان گفت گل کز تو خواهم
قطعه شماره ۹۰ : سیر، یک روز طعنه زد به پیاز
پایان اشعار این بخش
