در این بخش، غزلیات عبید زاکانی نوشته شده است .
فهرست غزلیات به ترتیب حروف الفبای حرف آخر قافیه یا ردیف است .
برای خواندن هر شعر، روی آن کلیک کنید :
الف :
غزل شماره 1 : بکشت غمزه ی آن شوخ بی گناه مرا
غزل شماره 2 : ز حد گذشت جدایی ز حد گذشت جفا
غزل شماره 3 : شوریده کرد شیوه ی آن نازنین مرا
غزل شماره 4 : در ما به ناز می نگرد دلربای ما
غزل شماره 5 : ای خط و خال خوشت مایه ی سودای ما
غزل شماره 6 : میکند سلسله ی زلف تو دیوانه مرا
غزل شماره 7 : میزند غمزه ی مرد افکن او تیر مرا
غزل شماره 8 : کرد فارغ گل رویت ز گلستان ما را
ب :
غزل شماره 9 : دلا با مغان آشنایی طلب
غزل شماره 10 : دارم بتی به چهره ی صد ماه و آفتاب
ت :
غزل شماره 11 : لطف تو از حد برون حسن تو بی منتهاست
غزل شماره 12 : خوشا کسی که ز عشقش دمی رهایی نیست
غزل شماره 13 : جفا مکن که جفا رسم دلربایی نیست
غزل شماره 14 : دلداده را ز تیر ملامت گزند نیست
غزل شماره 15 : ما را ز شوق یار به غیر التفات نیست
غزل شماره 16 : ترک سر مستم که ساغر میگرفت
غزل شماره 17 : رمید صبر و دل از من چو دلنواز برفت
غزل شماره 18 : سیاه چرده بتم را نمک ز حد بگذشت
غزل شماره 19 : ز سنبلی که عذارت بر ارغوان انداخت
غزل شماره 20 : مرا ز وصل تو حاصل به جز تمنا نیست
غزل شماره 21 : دگر برون شدنم زین دیار ممکن نیست
غزل شماره 22 : جانا بیا که بی تو دلم را قرار نیست
غزل شماره 23 : حاصل ز زندگانی ما جز وبال نیست
غزل شماره 24 : هرگز دلم ز کوی تو جایی دگر نرفت
غزل شماره 25 : در خانه تا قرابه ی ما پر شراب نیست
غزل شماره 26 : دلی که بسته ی زنجیر زلف یاری نیست
غزل شماره 27 : بیش از این برگ فراق رخ جانانم نیست
غزل شماره 28 : سر نخوانیم که سودا زده ی مویی نیست
غزل شماره 29 : نه به ز شیوه ی مستان طریق و رایی هست
د :
غزل شماره 30 : دوشم غم تو ملک سویدا گرفته بود
غزل شماره 31 : ز من مپرس که بر من چه حال میگذرد
غزل شماره 32 : دردا که درد ما به دوایی نمی رسد
غزل شماره 33 : دلم ز عشق تبرا نمی تواند کرد
غزل شماره 34 : ساقیا باز خرابیم بده جامی چند
غزل شماره 35 : تو را که گفت که با ما وفا نشاید کرد
غزل شماره 36 : تو را که گفت که با ما وفا نشاید کرد
غزل شماره 37 : نقش روی توام از پیش نظر می نرود
غزل شماره 38 : گرم عنایت او در به روی بگشاید
غزل شماره 39 : دوش اشگم سر به جیحون میکشید
غزل شماره 40 : هرگز کسی به خوبی چون یار ما نباشد
غزل شماره 41 : دوش لعلت نفسی خاطر ما خوش میکرد
غزل شماره 42 : مردیم و یار هیچ عنایت نمیکند
غزل شماره 43 : ز کوی یار زمانی کرانه نتوان کرد
غزل شماره 44 : بی روی یار صبر میسر نمی شود
غزل شماره 45 : سعادت روی با دین تو دارد
غزل شماره 46 : لعل نوشینش چو خندان میشود
غزل شماره 47 : باد صبا جیب سمن برگشاد
غزل شماره 48 : کجا کسی که مرا مژده ی چمانه دهد
غزل شماره 49 : سپیده دم به صبوحی شراب خوش باشد
غزل شماره 50 : جوقی قلندرانیم بر ما قلم نباشد
غزل شماره 51 : شرم دار ای دل از این دهر رهایی تا چند
غزل شماره 52 : دلم زین بیش غوغا برنتابد
غزل شماره 53 : ز سوز عشق من جانت بسوزد
غزل شماره 54 : وداع کعبه ی جان چون توان کرد
غزل شماره 55 : عاشق شوریده ترک یار نتوانست کرد
غزل شماره 56 : علی الصباح که نرگس پیاله بردارد
غزل شماره 57 : خرم آن کس که غم عشق تو در دل دارد
غزل شماره 58 : ناگاه هوش و صبر من آن دلربا ببرد
غزل شماره 59 : پیوسته چشم شوخت ما را فکار دارد
غزل شماره 60 : یار پیمان شکنم با سر پیمان آمد
غزل شماره 61 : باز ترک عهد و پیمان کرده بود
غزل شماره 62 : از دم جان بخش نی دل را صفایی میرسد
غزل شماره 63 : دل همان به که گرفتار هوایی باشد
غزل شماره 64 : دوش عقلم هوس وصل تو شیدا میکرد
غزل شماره 65 : دوش سلطان خیالش باز غوغا کرده بود
غزل شماره 66 : جوق قلندرانیم در ما ریا نباشد
ر :
غزل شماره 67 : میپزد باز سرم بیهده سودای دگر
ز :
غزل شماره 68 : مرا دلیست گرفتار خطه ی شیراز
غزل شماره 69 : چمن دل بردن آیین میکند باز
غزل شماره 70 : با ما نکرد آن بت سرکش وفا هنوز
غزل شماره 71 : قصه ی درد دل و غصه ی شبهای دراز
ش :
غزل شماره 72 : بی یار دل شکسته و دور از دیار خویش
غزل شماره 73 : در این چنین سره فصلی و نوبهاری خوش
غزل شماره 74 : وصل جانان باشدم جان گو مباش
گ :
غزل شماره 75 : نه بر هر خان و خاقان میبرم رشگ
ل :
غزل شماره 76 : ای ترک چشم مستت بیمار خانه ی دل
م :
غزل شماره 77 : گویی آن یار که هر دو ز غمش خسته تریم
غزل شماره 78 : حال خود بس تباه می بینم
غزل شماره 79 : ما سریر سلطنت در بینوایی یافتیم
غزل شماره 80 : یا رب از کرده به لطف تو پناه آوردیم
غزل شماره 81 : منم اسیر و پریشان ز یار خود محروم
غزل شماره 82 : باز در میکده سر حلقه ی رندان شده ام
غزل شماره 83 : قصد آن زلفین سرکش کرده ام
غزل شماره 84 : هر گه که شبی خود را در میکده اندازیم
غزل شماره 85 : از حد گذشت درد و به درمان نمی رسیم
غزل شماره 86 : ما که رندان کیسه پردازیم
غزل شماره 87 : ما گدایان بعد از این از کار و بار آسوده ایم
غزل شماره 88 : رفتم از خطه ی شیراز و به جان در خطرم
ن :
غزل شماره 89 : بیش از این بد عهد و پیمانی مکن
غزل شماره 90 : دلا باز آشفته کاری مکن
غزل شماره 91 : در خود نمی بینم که من بی او توانم ساختن
غزل شماره 92 : منگر به حدیث خرقه پوشان
ه :
غزل شماره 93 : خدایا تو ما را صفایی بده
غزل شماره 94 : ای عاشقان رویت بر مهر دل نهاده
غزل شماره 95 : باز فکند در چمن، بلبل مست غلغله
غزل شماره 96 : مرا دلیست ره عافیت رها کرده
غزل شماره 97 : مبارکست نظر بر تو بامداد پگاه
ی :
غزل شماره 98 : بدین صفت سر و چشمی و قد و بالایی
غزل شماره 99 : خوش بود گر تو یار ما باشی
غزل شماره 100 : افتاده بازم در سر هوایی
غزل شماره 101 : زهی لعل لبت درج لئالی
غزل شماره 102 : دارد به سوی یاری مسکین دلم هوایی
غزل شماره 103 : زلفت به پریشانی دل برد به پیشانی
غزل شماره 104 : عزم کجا کرده ای باز که برخاستی
غزل شماره 105 : گر آن مه را وفا بودی چه بودی
غزل شماره 106 : خم ابروی او در جانفزایی
پایان اشعار این بخش