ورود-ثبت نام

غزلیات عبید زاکانی

در این بخش، غزلیات عبید زاکانی نوشته شده است .

فهرست غزلیات به ترتیب حروف الفبای حرف آخر قافیه یا ردیف است .

برای خواندن هر شعر، روی آن کلیک کنید :

 

الف : 

غزل شماره 1 : بکشت غمزه ی آن شوخ بی گناه مرا

غزل شماره 2 : ز حد گذشت جدایی ز حد گذشت جفا

غزل شماره 3 : شوریده کرد شیوه ی آن نازنین مرا

غزل شماره 4 : در ما به ناز می نگرد دلربای ما

غزل شماره 5 : ای خط و خال خوشت مایه ی سودای ما

غزل شماره 6 : میکند سلسله ی زلف تو دیوانه مرا

غزل شماره 7 : میزند غمزه ی مرد افکن او تیر مرا

غزل شماره 8 : کرد فارغ گل رویت ز گلستان ما را

ب : 

غزل شماره 9 : دلا با مغان آشنایی طلب

غزل شماره 10 : دارم بتی به چهره ی صد ماه و آفتاب

ت : 

غزل شماره 11 : لطف تو از حد برون حسن تو بی منتهاست

غزل شماره 12 : خوشا کسی که ز عشقش دمی رهایی نیست

غزل شماره 13 : جفا مکن که جفا رسم دلربایی نیست

غزل شماره 14 : دلداده را ز تیر ملامت گزند نیست

غزل شماره 15 : ما را ز شوق یار به غیر التفات نیست

غزل شماره 16 : ترک سر مستم که ساغر میگرفت

غزل شماره 17 : رمید صبر و دل از من چو دلنواز برفت

غزل شماره 18 : سیاه چرده بتم را نمک ز حد بگذشت

غزل شماره 19 : ز سنبلی که عذارت بر ارغوان انداخت

غزل شماره 20 : مرا ز وصل تو حاصل به جز تمنا نیست

غزل شماره 21 : دگر برون شدنم زین دیار ممکن نیست

غزل شماره 22 : جانا بیا که بی تو دلم را قرار نیست

غزل شماره 23 : حاصل ز زندگانی ما جز وبال نیست

غزل شماره 24 : هرگز دلم ز کوی تو جایی دگر نرفت

غزل شماره 25 : در خانه تا قرابه ی ما پر شراب نیست

غزل شماره 26 : دلی که بسته ی زنجیر زلف یاری نیست

غزل شماره 27 : بیش از این برگ فراق رخ جانانم نیست

غزل شماره 28 : سر نخوانیم که سودا زده ی مویی نیست

غزل شماره 29 : نه به ز شیوه ی مستان طریق و رایی هست

د : 

غزل شماره 30 : دوشم غم تو ملک سویدا گرفته بود

غزل شماره 31 : ز من مپرس که بر من چه حال میگذرد

غزل شماره 32 : دردا که درد ما به دوایی نمی رسد

غزل شماره 33 : دلم ز عشق تبرا نمی تواند کرد

غزل شماره 34 : ساقیا باز خرابیم بده جامی چند

غزل شماره 35 : تو را که گفت که با ما وفا نشاید کرد

غزل شماره 36 : تو را که گفت که با ما وفا نشاید کرد

غزل شماره 37 : نقش روی توام از پیش نظر می نرود

غزل شماره 38 : گرم عنایت او در به روی بگشاید

غزل شماره 39 : دوش اشگم سر به جیحون میکشید

غزل شماره 40 : هرگز کسی به خوبی چون یار ما نباشد

غزل شماره 41 : دوش لعلت نفسی خاطر ما خوش میکرد

غزل شماره 42 : مردیم و یار هیچ عنایت نمیکند

غزل شماره 43 : ز کوی یار زمانی کرانه نتوان کرد

غزل شماره 44 : بی روی یار صبر میسر نمی شود

غزل شماره 45 : سعادت روی با دین تو دارد

غزل شماره 46 : لعل نوشینش چو خندان میشود

غزل شماره 47 : باد صبا جیب سمن برگشاد

غزل شماره 48 : کجا کسی که مرا مژده ی چمانه دهد

غزل شماره 49 : سپیده دم به صبوحی شراب خوش باشد

غزل شماره 50 : جوقی قلندرانیم بر ما قلم نباشد

غزل شماره 51 : شرم دار ای دل از این دهر رهایی تا چند

غزل شماره 52 : دلم زین بیش غوغا برنتابد

غزل شماره 53 : ز سوز عشق من جانت بسوزد

غزل شماره 54 : وداع کعبه ی جان چون توان کرد

غزل شماره 55 : عاشق شوریده ترک یار نتوانست کرد

غزل شماره 56 : علی الصباح که نرگس پیاله بردارد

غزل شماره 57 : خرم آن کس که غم عشق تو در دل دارد

غزل شماره 58 : ناگاه هوش و صبر من آن دلربا ببرد

غزل شماره 59 : پیوسته چشم شوخت ما را فکار دارد

غزل شماره 60 : یار پیمان شکنم با سر پیمان آمد

غزل شماره 61 : باز ترک عهد و پیمان کرده بود

غزل شماره 62 : از دم جان بخش نی دل را صفایی میرسد

غزل شماره 63 : دل همان به که گرفتار هوایی باشد

غزل شماره 64 : دوش عقلم هوس وصل تو شیدا میکرد

غزل شماره 65 : دوش سلطان خیالش باز غوغا کرده بود

غزل شماره 66 : جوق قلندرانیم در ما ریا نباشد

ر : 

غزل شماره 67 : میپزد باز سرم بیهده سودای دگر

ز : 

غزل شماره 68 : مرا دلیست گرفتار خطه ی شیراز

غزل شماره 69 : چمن دل بردن آیین میکند باز

غزل شماره 70 : با ما نکرد آن بت سرکش وفا هنوز

غزل شماره 71 : قصه ی درد دل و غصه ی شبهای دراز

ش : 

غزل شماره 72 : بی یار دل شکسته و دور از دیار خویش

غزل شماره 73 : در این چنین سره فصلی و نوبهاری خوش

غزل شماره 74 : وصل جانان باشدم جان گو مباش

گ : 

غزل شماره 75 : نه بر هر خان و خاقان میبرم رشگ

ل : 

غزل شماره 76 : ای ترک چشم مستت بیمار خانه ی دل

م : 

غزل شماره 77 : گویی آن یار که هر دو ز غمش خسته تریم

غزل شماره 78 : حال خود بس تباه می بینم

غزل شماره 79 : ما سریر سلطنت در بینوایی یافتیم

غزل شماره 80 : یا رب از کرده به لطف تو پناه آوردیم

غزل شماره 81 : منم اسیر و پریشان ز یار خود محروم

غزل شماره 82 : باز در میکده سر حلقه ی رندان شده ام

غزل شماره 83 : قصد آن زلفین سرکش کرده ام

غزل شماره 84 : هر گه که شبی خود را در میکده اندازیم

غزل شماره 85 : از حد گذشت درد و به درمان نمی رسیم

غزل شماره 86 : ما که رندان کیسه پردازیم

غزل شماره 87 : ما گدایان بعد از این از کار و بار آسوده ایم

غزل شماره 88 : رفتم از خطه ی شیراز و به جان در خطرم

ن : 

غزل شماره 89 : بیش از این بد عهد و پیمانی مکن

غزل شماره 90 : دلا باز آشفته کاری مکن

غزل شماره 91 : در خود نمی بینم که من بی او توانم ساختن

غزل شماره 92 : منگر به حدیث خرقه پوشان

ه : 

غزل شماره 93 : خدایا تو ما را صفایی بده

غزل شماره 94 : ای عاشقان رویت بر مهر دل نهاده

غزل شماره 95 : باز فکند در چمن، بلبل مست غلغله

غزل شماره 96 : مرا دلیست ره عافیت رها کرده

غزل شماره 97 : مبارکست نظر بر تو بامداد پگاه

ی : 

غزل شماره 98 : بدین صفت سر و چشمی و قد و بالایی

غزل شماره 99 : خوش بود گر تو یار ما باشی

غزل شماره 100 : افتاده بازم در سر هوایی

غزل شماره 101 : زهی لعل لبت درج لئالی

غزل شماره 102 : دارد به سوی یاری مسکین دلم هوایی

غزل شماره 103 : زلفت به پریشانی دل برد به پیشانی

غزل شماره 104 : عزم کجا کرده ای باز که برخاستی

غزل شماره 105 : گر آن مه را وفا بودی چه بودی

غزل شماره 106 : خم ابروی او در جانفزایی

 

پایان اشعار این بخش

نویسندگان :

نویسندگان :

امین پیرانی - حامد پیری

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *