در این بخش قصاید و قطعات رودکی نوشته شده است .
فهرست قصاید و قطعات به ترتیب حروف الفبا – حرف آخر قافیه یا ردیف –
برای خواندن هر شعر ، روی آن کلیک کنید :
الف :
شعر شماره 1 : گر من این دوستی تو ببرم تا لب گور
شعر شماره 2 : به حق نالم ز هجر دوست زارا
شعر شماره 3 : به نام نیک تو ، خواجه ، فریفته نشوم
شعر شماره 4 : دلا ! تا کی همی جویی منی را ؟
شعر شماره 5 : گرفت خواهم زلفین عنبرین ترا
شعر شماره 6 : پوپک دیدم به حوالی سرخس
شعر شماره 7 : جهانا ! چه بینی تو از بچگان
شعر شماره 8 : کس فرستاد به سر اندر عیار مرا
شعر شماره 9 : با عاشقان نشین و همه عاشقی گزین
ب :
شعر شماره 10 : آمد بهار خرم با رنگ و بوی طیب
شعر شماره 11 : گل صدبرگ و مشک و عنبر وسیب
ت :
شعر شماره 12 : با خردومند بیوفا بود این بخت
شعر شماره 13 : رودکی چنگ برگرفت و نواخت
شعر شماره 14 : آن صحن چمن ، که از دم دی
شعر شماره 15 : به سرای سپنج مهمان را
شعر شماره 16 : امروز به هر حالی بغداد بخاراست
شعر شماره 17 : این جهان پاک خواب کردارست
شعر شماره 18 : زمانه پندی آزادوار داد مرا
شعر شماره 19 : به خیره برشمرد سیر خورده گرسنه را
شعر شماره 20 : مرغ دیدی که بچه زو ببرند ؟
شعر شماره 21 : آخر هر کس از دو بیرون نیست
شعر شماره 22 : چون تیغ به دست آری ، مردم نتوان کشت
ج :
شعر شماره 23 : مهر مفگن برین سرای سپنج
خ :
شعر شماره 24 : پیشم آمد بامداد آن دلبر از راه شکوخ
د :
شعر شماره 25 : ای روی تو چو روز دلیل موحدان
شعر شماره 26 : شاد زی ، با سیاه چشمان ، شاد
شعر شماره 27 : جهان به کام خداوند باد و دیر زیاد
شعر شماره 28 : چهار چیز مر آزاده را زغم بخرد :
شعر شماره 29 : از دوست بهر چیز چرا بایدت آزرد ؟
شعر شماره 30 : حاتم طایی تویی اندر سخا
شعر شماره 31 : چون بچه ی کبوتر منقار سخت کرد
شعر شماره 32 : مرد مرادی ، نه همانا که مرد
شعر شماره 33 : زلف ترا جیم که کرد ؟ آن که او
شعر شماره 34 : فرشته را ز حلاوت دهان پر آب شود
شعر شماره 35 : ملکا ، جشن مهرگان آمد
شعر شماره 36 : دیر زیاد ! آن بزرگوار خداوند
شعر شماره 37 : جز آن که مستی عشقست هیچ مستی نیست
شعر شماره 38 : نیز ابا نیکوان نمایدت جنگ فند
شعر شماره 39 : صرصر هجر تو ، ای سرو بلند
شعر شماره 40 : مهتران جهان همه مردند
شعر شماره 41 : مرا تو راحت جانی ، معاینه ، نه خبر
شعر شماره 42 : تا کی گویی که : اهل گیتی
شعر شماره 43 : اگر چه عذر بسی بود روزگار نبود
شعر شماره 44 : مرا بسود و فرو ریخت هر چه دندان بود
شعر شماره 45 : می آرد شرف مردمی پدید
شعر شماره 46 : دریغ! مدحت چون درو آبدار غزل
شعر شماره 47 : هر باد، که از سوی بخارا به من آید
شعر شماره 48 : کار همه راست، آن چنان که بباید
شعر شماره 49 : دریا دو چشم و آتش بر دل همی فزاید
شعر شماره 50 : اندی که امیر ما بازآید پیروز
ر :
شعر شماره 51 : کسی را که باشد بدل مهر حیدر
شعر شماره 52 : نگارینا، شنیدستم که: گاه محنت و راحت
شعر شماره 53 : بر رخش زلف عاشقست چو من
شعر شماره 54 : ای عاشق دل داده بدین جای سپنجی
شعر شماره 55 : مرا جود او تازه دارد همی
شعر شماره 56 : اگر گل آرد بار آن رخان او، نه شگفت
شعر شماره 57 : گر شود بحر کف همت تو موج زنان
شعر شماره 58 : ای خواجه، این همه که تو خود میدهی شمار
شعر شماره 59 : به دور عدل تو در زیر چرخ مینایی
شعر شماره 60 : چرخ فلک هرگز پیدا نکرد
شعر شماره 61 : بود اعور و کوسج و لنگ و پس من
شعر شماره 62 : وقت شبگیر بانگ ناله ی زیر
شعر شماره 63 : چاکرانت به گه رزم چو خیاطانند
شعر شماره 64 : همی بکشتی تا در عدو نماند شجاع
شعر شماره 65 : زیرش عطارد، آن که نخوانیش جز دبیر
شعر شماره 66 : زندگانی چه کوته و چه دراز
ز :
شعر شماره 67 : روی به محراب نهادن چه سود؟
شعر شماره 68 : چون سپرم نه میان بزم به نوروز
شعر شماره 69 : همی برآیم با آن که برنیاید خلق
س :
شعر شماره 70 : گر نه بدبختمی، مرا که فگند؟
ش :
شعر شماره 71 : گرد گل سرخ اندر خطی بکشیدی
شعر شماره 72 : کاروان شهید رفت از پیش
شعر شماره 73 : رهی سوار و جوان و توانگر از ره دور
ک :
شعر شماره 74 : ای لک، ار ناز خواهی و نعمت
شعر شماره 75 : بسا که مست در این خانه بودم وشادان
گ :
شعر شماره 76 : زان می، که گر سرشکی ازان درچکد به نیل
شعر شماره 77 : می لعل پیش آر و پیش من آی
ل :
شعر شماره 78 : کسان که تلخی زهر طلب نمیدانند
م :
شعر شماره 79 : دریغم آید خواندن گزاف وار دو نام
شعر شماره 80 : دریغ آن که گرد کرد با رنج
شعر شماره 81 : اگر امیر جهاندار داد من ندهد
شعر شماره 82 : چون کسی کردمت بدستک خویش
شعر شماره 83 : چو در پاش گردد به معنی زبانم
شعر شماره 84 : بیا، دل و جان را به خداوند سپاریم
شعر شماره 85 : بد ناخوریم باده، که مستانیم
ن :
شعر شماره 86 : هست بر خواجه پیخته زفتن
شعر شماره 87 : مادر می را بکرد باید قربان
شعر شماره 88 : هان ! صائم نواله ی این سفله میزبان
شعر شماره 89 : شاهی، که به روز رزم از رادی
شعر شماره 90 : یاد کن: زیرت اندرون تن شوی
شعر شماره 91 : یخچه میبارید از ابر سیاه
شعر شماره 92 : ای مج، کنون تو شعر من از بر کن و بخوان
شعر شماره 93 : خلخیان خواهی و جماش چشم
شعر شماره 94 : چه چیزست آن رونده تیرک خرد؟
شعر شماره 95 : خواهی تا مرگ نیابد تو را
شعر شماره 96 : ضیغمی نسل پذیرفته ز دیو
شعر شماره 97 : جمله صید این جهانیم، ای پسر
شعر شماره 98 : لنگ رونده است، گوش نی و سخنیاب
شعر شماره 99 : ترنج بیدار اندر شده به خواب گران
شعر شماره 100 : با عاشقان نشین و همه عاشقی گزین
ه :
شعر شماره 101 : زه! دانا را گویند، که داند گفت
شعر شماره 102 : سماع و باده ی گلگون و لعبتان چو ماه
شعر شماره 103 : من موی خویش را نه ازان می کنم سیاه
شعر شماره 104 : پشت کوژ و سر تویل و روی بر کردار نیل
شعر شماره 105 : رفیقا، چند گویی: کو نشاطت؟
شعر شماره 106 : زمانی برق پر خنده، زمانی رعد پر ناله
ی :
شعر شماره 107 : مشوشست دلم از کرشمه ی سلمی
شعر شماره 108 : سپید برف برآمد به کوهسار سیاه
شعر شماره 109 : آن چیست بر آن طبق همی تابد؟
شعر شماره 110 : ای دل، سزایش بری
شعر شماره 111 : بیار آن می که پنداری روان یاقوت نابستی
شعر شماره 112 : جعد همچون نورد آب بباد
شعر شماره 113 : این جهان را نگر به چشم خرد
شعر شماره 114 : مار را، هر چند بهتر پروری
شعر شماره 115 : ای آن که غمگنی و سزاواری
شعر شماره 116 : گل بهاری، بت تتاری
شعر شماره 117 : ای ویذ غافل از شمار! چه پنداری؟
شعر شماره 118 : تا خوی ابر گل رخ تو کرده شبنمی
شعر شماره 119 : بوی جوی مولیان آید همی
شعر شماره 120 : آن که نماند به هیچ خلق خدایست
شعر شماره 121 : مرا ز منصب تحقیق انبیاست نصیب
شعر شماره 122 : کسی را چو من دوستگان می چه باید؟
شعر شماره 123 : آی دریغا! که خردمند را
شعر شماره 124 : بی قیمت است شکر از آن دو لبان اوی
شعر شماره 125 : ای بر همه میران جهان یافته شاهی
شعر شماره 126 : دل تنگ مدار، ای ملک، از کار خدایی
شعر شماره 127 : چمن عقل را خزانی اگر
پایان اشعار این بخش
