گلستان-باب سوم در فضیلت قناعت-حکایت ۱۸

سعدی-گلستان-باب سوم در فضیلت قناعت

حکایت ۱۸

هرگز از دور زمان ننالیده بودم و روی از گردش آسمان درهم نکشیده مگر وقتی که پایم برهنه مانده بود و استطاعت پای پوشی نداشتم . به جامع کوفه در آمدم دلتنگ . یکی را دیدم که پای نداشت . سپاس نعمت حق به جای آوردم و بر بی کفشی صبر کردم

مرغ بریان به چشم مردم سیر

کمتر از برگ تره بر خوان است

وآنکه را دستگاه و قوت نیست

شلغم پخته ، مرغ بریان است