حاج ملاهادی سبزواری – غزل شماره 52

ای دل نخوری محنت و اندوه که چندت

از یار و دیار ار ببریدند برندت

تا قدر شب قدر وصالش نشناسی

در تاری از آن طره فکندند به بندت

هر چیز که بینی ز زمانی و زمینی

تا مثل شوندت ز قفا جمله دوندت

آن شاهد نغزی که به هر پوست چو مغزی

ای نطق نلغزد به دویی پای سمندت

در جمله ببین دلبر و آن جمله ببین خود

از خود بگذر تا که به خود راه دهندت

خاموش شو اسرار مگو سرّ محبت

ورنه به سوی دار چو منصور برندت