صائب تبریزی- غزل شماره 3754

عذار نوخطِ دلدار دیدنی دارد

گلی که می رود از دست چیدنی دارد

اگر چه خشک شد از خط عقیق سیرابش

به بوی می لب ساغر مکیدنی دارد

دهان تنگدل او به هیچ می رنجد

وگرنه آن لب میگون گزیدنی دارد

هنوز گل ز رخش دسته می توان بستن

هنوز سبزۀ خطش چریدنی دارد

هنوز سیب ذقن رنگ را نباخته است

هنوز میوۀ این باغ چیدنی دارد

هنوز نرگس فتان او جنون فرماست

هنوز کوچۀ زلفش دویدنی دارد

ز خط گزیده شد آن شکرین دهان و بجاست

لبی که خیر ندارد گزیدنی دارد

ترا دماغ پریشان شود ز نکهت گل

وگرنه نالۀ صائب شنیدنی دارد