دل محال است ز ما عشوۀ دنیا ببرد

صائب تبریزی- غزل شماره 3329

دل محال است ز ما عشوۀ دنیا ببرد

یوسف آن نیست که فرمان زلیخا ببرد

این گرانی که من از بارِ علایق دارم

نیست ممکن که مرا سیل به دریا ببرد

بیش ازین نیست که هرکس که توانگر باشد

حسرتی چند ز ما بیش ز دنیا ببرد

کاش می ماند بجا تخته ای از کشتی ما

که ازین ورطه به ساحل خبر ما ببرد

می تواند کلف از آینۀ ماه زدود

هر که زنگارِ کدورت ز دل ما ببرد

محو در عالم بی نام و نشانی گشتیم

خبر عزلت ما کیست به عنقا ببرد؟

نیست جز پیر خرابات عزیزی امروز

که به یک جام ز خاطر غم فردا ببرد

تا چه از لطف بجا با دل عشاق کند

شوخ چشمی که دل از رنجش بیجا ببرد

از جهان با نظر بسته بسازید که عشق

هر که را چشم ببندد به تماشا ببرد

کرد هر چند ز غیرت عرقِ خون پرویز

نقش شیرین نتوانست ز خارا ببرد

سیل در سلک نفس سوختگان است اینجا

کوه تمکین ترا کیست که از جا ببرد؟

هر چه جز عشق بود قابل دل بستن نیست

هر که خواهد دل و دین و خرد از ما ببرد

صائب آهسته روی پیشۀ خود ساز که آب

پنجۀ آتش سوزان به مدارا ببرد