خواجوی کرمانی – غزل شماره 70
خطّت که کتابه ی جمال است
سرنامه ی نامه ی کمال است
ماهی تو و مشتریت مهرست
شاهی تو و حاجبت هلال است
آن خال سیاه هندو آسا
هندوچه ی گلشن جمال است
از مویه تنم بسان مویست
وز ناله دلم به شکل نال است
آنجا که تویی اگر فراق است
اینجا که منم همه وصال است
در عالم صورت ار چه هجرست
در عالم معنی اتصال است
آن را که نبوده است حالی
این حال به نزد او محال است
هر چند که مهر را زوالیست
مهر رخ دوست بی زوال است
خواجو که شد از غمت خیالی
گر دل ز تو برکند خیال است
