خواجوی کرمانی – غزل شماره 493

منم ز مهر رخت روی کرده در دیوار

چو سایه بر رهت افتاده زیر هر دیوار

ندیم و همدمم از صبح تا به شب ناله

قرین و محرمم از شام تا سحر دیوار

ز بسکه روی به دیوار محنت آوردم

جدا نمی شودم یک دم از نظر دیوار

کدام یار که او روی ما نگهدارد

چو آب دیده ی گوهرفشان مگر دیوار

کسی که روی به دیوار غم نیاوردی

کنون ز مهر تو آورد روی در دیوار

بسا که راه نشینان پای دیوارت

کنند غرقه به خونابه ی جگر دیوار

چو زیر بام تو آیند خستگان فراق

به آب دیده بشویند سر به سر دیوار

حدیث صورت خوبان چنین مکن خواجو

که پیش صورت او صورتند بر دیوار