شعاع چشمه ی مهر از فروغ رخسارست

خواجوی کرمانی – غزل شماره 184

شعاع چشمه ی مهر از فروغ رخسارست

شراب نوشگوار از لب شکر بارست

کمند عنبری از چین زلف دلبندست

فروغ مشتری از عکس روی دلدارست

نوای نغمه ی مرغ از سرود رود زنست

شمیم باغ بهشت از نسیم گلزارست

چه منزلست مگر بوستان فردوسست

چه قافله ست مگر کاروان تاتارست

چه لعبتست که از مهرماه رخسارش

چو تار طرّه ی او روز من شب تارست

به سرسری سر زلفش کجا به دست آید

چو سر ز دست برون شد چه جای دستارست

تو یوسفی که فدای تو باد جان عزیز

بیا که جان عزیز منت خریدارست

به نقش روی تو هر آدمی که دل ندهد

من آدمیش نگویم که نقش دیوارست

چو چشم مست تو را عین فتنه می بینم

چگونه چشم تو در خواب و فتنه بیدارست

درون کعبه عبادت چه سود خواجو را

که او ملازم دُردی کشان خمّارست

عجب مدار ز انفاس عنبر آمیزش

که آن شمامه ای از طبله های عطارست