حاج ملاهادی سبزواری – غزل شماره 59
گو دست کشد از ناز این نرگس طنازت
مردم همه را کُشتی، دیگر که کشد نازت؟
دل برده بیک عشوه لعل لب شیرینت
جان برده به یک غمزه چشم خوش غمازت
کردیم نخستین گام در راه تو ترک کام
تا خود چه شود انجام این است چو آغازت
این دیده که خون گردد رسوای جهانم کرد
وین دل پراخگر باد افکند برون رازت
ای طایر جان تا کی بر گوشه ی هر بامی؟
در دامگه افتادند مرغان هم آوازت
اسرارِ حزین تا کی باشد ز حریمت دور
اغیار دغا دایم هم محفل و دمسازت
