به صید جسته از دامی چه خوش میگفت صیادی

طبیب اصفهانی – غزل شماره 150

به صید جسته از دامی چه خوش میگفت صیادی

که از دام علایق گر توانی جست، آزادی

تو با بیگانگان بنشین به عشرت کز غم آزادی

که با غم آشنایان را نباشد خاطر شادی

من آن روزی ز شهد عشق شیرین کام گردیدم

که در این بیستون نه خسروی بود و نه فرهادی

به حرمان دل حسرت نصیبم گو بهار آمد

به هر گلشن که دیدم قمریی یاسر و آزادی

ز هجر عافیت دشمن، به گردون رفت فریادم

تو بی پروا نشد یکشب دهی گوشی به فریادی

ز لعلت خواستم کامی کنم حاصل ندانستم

که دارد در میان چشمت ز مژگان تیغ بیدادی

حیاتی در گذر دارم وداعی در نظر دارم

فغانی با اثر دارم تو هم ای گریه امدادی

چه سود اوراق عمر تو طبیب از خنده ی غفلت

درین گلشن به رنگ گل که بر باد فنا دادی