صائب تبریزی- غزل شماره 4337

از گردش افلاک کجا دل گله دارد؟

این خانۀ ویران چه غم زلزله دارد؟

هر چند شکستن پر و بالی است گهر را

یوسف ز دل آزاری اخوان گله دارد

از شکوه همین موج سراپای زبان نیست

دریا ز صدف هم دل پر آبله دارد

ابلیس کند راهزنی پیشروان را

این گرگ نظر از رمه بر سر گله دارد

چون شمع به معراج رسد کوکب بختش

در بزم جهان هرکه زبان گله دارد

مشتاب در ین ره که نفس سوختگانند

هر لالۀ دلسوخته کاین مرحله دارد

از زلف حذر کن که دلش چاک چو شانه است

هر کس که فزون ربط به این سلسله دارد

آن را که بود شوق، به تن بار نگردد

ریگی که روان نیست غم راحله دارد

در سلسلۀ اشک بود گوهر مقصود

گر هست ز یوسف خبر، این قافله دارد

صائب به زر قلب دهد یوسف خود را

پاکیزه کلامی که نظر بر صله دارد