خواجوی کرمانی – غزل شماره 911
گِرد ماه از مشک چنبر کرده ای
ماه را از مشک زیور کرده ای
شام شبگون قمر فرسای را
سایبان مهر انور کرده ای
در شبستان عبیر افشان زلف
شمع کافوری ز رخ بر کرده ای
از چه رو بستانسرای خلد را
منزل هندوی کافر کرده ای
روز را در سایه ی شب برده ای
شام را پیرایه ی خور کرده ای
لعل دُرپاش زمرّد پوش را
پرده دار عقد گوهر کرده ای
تا به دست آورده ای طغرای حسن
ملک خوبی را مسخّر کرده ای
ای مه آتش عذار آن آب خشک
کآبگیر آتش تر کرده ای
بر کفم نه گر چه خون جان ماست
آنک در نصفی و ساغر کرده ای
جان خواجو را ز جعد عنبرین
هر زمان طوقی معنبر کرده ای
