خواجوی کرمانی – غزل شماره 594
زهی گرفته خور از طلعت تو فال جمال
نشانده قدّ تو در باغ جان نهال جمال
نوشته منشی دیوان صنع لم یزلی
به مشک بر ورق لاله ات مثال جمال
خیال روی تو تا دیده ام نمی رودم
ز دل جمال خیال و ز سر خیال جمال
چو روشن است که هر روز را زوالی هست
مباد روی چو روز تو را زوال جمال
کسی که نیست چو من تشنه جمال حرم
حرام باد بر او شربت زلال جمال
هوای یار همایی بلند پروازست
که در دلم طیران می کند به بال جمال
خرد چو دید که خواجو فدای او شد گفت
زهی کمال کمال و زهی جمال جمال
