ای سرو خرامنده ی بستان حقایق

خواجوی کرمانی – غزل شماره 581

ای سرو خرامنده ی بستان حقایق

آزاد شو از سبزه ی این سبز حدائق

بر گلبن ایجاد تویی غنچه ی خندان

در گلشن ابداع تویی برگ شقائق

منزلگه انس تو سراپرده ی قدس است

تا چند شوی ساکن این تیره مضائق

بیرو نرود راه تو بی ترک مقاصد

حاصل نشود کام تو بی قطع علائق

رخش امل از عرصه ی تقلید برون ران

تا خیمه زنی بر سر میدان حقائق

در کوکبه ات خیل و حشم چیست مخائل

شد در راه تو خرگاه و خیم چیست عوائق

چون کعبه ی خلقت به وجود تو شرف یافت

باید که شوی قبله ی حاجات خلائق

آن کس که گدای در میخانه ی عشق است

بر خسرو عقل است به صد مرتبه فائق

خواجو به سحر سر مکش از مرغ صراحی

زیرا که به شبگیر بود بلبله لائق