خواجوی کرمانی – غزل شماره 27

اگر سرم برود در سر وفای شما

ز سر برون نرود هرگزم هوای شما

به خاک پای شما کانزمان که خاک شوم

هنوز برنکنم دل ز خاک پای شما

چو مرغ جان من از آشیان هوا گیرد

کند نزول به خاک در سرای شما

در آن زمان که روند از قفای تابوتم

بود مرا دل سرگشته در قفای شما

شوم نشانه ی تیر قضا بدان اومید

که جان ببازم و حاصل کنم رضای شما

که را به جای شما در جهان توانم دید

چرا که نیست مرا هیچکس به جای شما

ز بندگی شما صد هزارم آزادیست

که سلطنت کند آنکو بود گدای شما

گرم دعای شما ورد جان بود چه عجب

که هست روز و شب اوراد من دعای شما

کجا سزای شما خدمتی توانم کرد

جز اینکه روی نپیچم ز ناسزای شما

غریب نیست اگر شد زخویش بیگانه

هر آن غریب که گشتست آشنای شما

اگر به غیر شما می کند نظر خواجو

چو آب میشودش دیده از حیای شما