زآتشکده و کعبه غرض سوز و نیازست

خواجوی کرمانی – غزل شماره 175

زآتشکده و کعبه غرض سوز و نیازست

وآنجا که نیازست که حاجت به نمازست

بی عشق مسخّر نشود ملک حقیقت

کان چیز که جز عشق بود عین مجازست

چون مرغ دل خسته ی من صید نگردد

هرگاه که بینم که در میکده بازست

آن کس که بود معتکف کعبه ی قربت

در مذهب عشاق چه محتاج حجازست

هر چند که از بندگی ما چه بر آید

ما بنده ی آنیم که او بنده نوازست

دائم دل پر تاب من از آتش سودا

چون شمع جگر تافته در سوز و گدازست

می سوزم و می سازم از آن روی که چون عود

کار من دلسوخته از سوز به سازست

حال شب هجر از من مهجور چه پرسی

کوتاه کن ای خواجه که آن قصه درازست

خواجو چه کند بی تو که کام دل محمود

از مملکت روی زمین روی ایازست

 

نویسندگان :
نویسندگان :

امین پیرانی - حامد پیری

نوشته های مرتبط
اشتراک در
اطلاع از
guest
0 نظرات
قدیمی‌ترین
تازه‌ترین بیشترین رأی
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها