اشعار نظامی گنجوی

  شعر نخست: نِگاه کودکی بر موی مادر فُتاد آنگه که شد بر گردنش دست در آن موی سفیدی دید و پُرسید چرا رنگ سیاهش

شعر نخست : ترانه های مرا آسمان ترنّم کرد شنید غنچه و شادان شد و تبسّم  کرد به دوش ابر نشاند و به دست باد

  شعر نخست: مثل دیوار که با سایه ی خود تنها بود ماه روی لبه ی تاریکی پیدا بود انقدر پرسه زنان گشت به دنبالت

  گفتم که شاید درد از این با هم نشستن هاست برخاستی ، رفتی و آتش از دلم برخاست آواره ام،برگرد،در من قصر شیرین است