حاج ملاهادی سبزواری – غزل شماره 95
به محفلی که تو ای چون منی که راه دهد
که عرض حال گدا پیش پادشاه دهد
ز خلق بر درت ای شه پناه آوردم
اگر تو نیز برانی که ام پناه دهد؟
فتاده باز به شوخی وشی سر و کارم
که ملک عقل به یغما ز یک نگاه دهد
که نزد قامت او دم زند ز سرو چمن
که پیش طلعت او شرح حسن ماه دهد
ز بس که روی تو نازک بود بدیده کسی
کجا رواست که دستوری نگاه دهد
حدیث زلف و رخش پیشه کن که دولت وصل
دعای نیم شب و ورد صبحگاه دهد
به بارگاه جلالت که نیست باد صبا
که بر تو عرضه ی اسرار دادخواه دهد
