بریدم از همه تا با غمت همخانه گردیدم

مخفی بدخشی – غزل شماره ۵۹

صراف سخن

بریدم از همه تا با غمت همخانه گردیدم

ز جان و تن ملول و از خرد بیگانه گردیدم

تو تا افروختی شمع جمال خویش من از سر

گذاشتم جان به کف گرد تو چون پروانه گردیدم

مجو زاهد تجلای خدا جز از دل عشاق

که من بسیار گرد کعبه و بتخانه گردیدم

چه پرسی نامی از نشه و کیفیت عشقم

به یاد چشم خواب آلوده ای افسانه گردیدم

درین دوران که موش هر خمی باشد فلاطونی

من از فرزانگی ها عاقبت دیوانه گردیدم

چو سنجیدم به مردم رسم و آیین محبت را

به خویشان آشنا و زآشنا بیگانه گردیدم

نمی باشد درین بازار صراف سخن مخفی

چه حاصل گر سخن را گوهر یکدانه گردیدم