قاآنی شیرازی – غزل شماره ۲۲
مرا شوخیست شیرین لب که رنگ نیشکر دارد
جمال مهر و حسن حور و خوبی قمر دارد
محلّق مشک تبت را به برگ یاسمن سازد
معلّق ماه نخشب را به سرو کاشمر دارد
به رنگ نیشکر ماند رخش لیکن عجب دارم
که لعل دلفریبش از چه طعم نیشکر دارد
مگر اکسیر طنازیست حسن عالم افروزش
که از تأثیر آن اکسیر رویش رنگ زر دارد
همی گویند صندل دردسر را می کند زایل
چه شد کان چهر صندل گون مرا با دردسر دارد
نه آخر جوهری گوید که مروارید رخشان را
به زردی چون گراید رنگ قیمت بیشتر دارد