مبارکست نظر بر تو بامداد پگاه

عبید زاکانی – غزل شماره 97

مبارکست نظر بر تو بامداد پگاه

چه نیکبخت کسی کش به روی توست نگاه

زهی طراوت رخ چشم بد ز روی تو دور

زهی حلاوت لب لااله الا الله

خطاب سرو به قد تو : خادم و عبید

حدیث گل بر روی تو : عبده و فداه

به زلف پرشکنت رشته ی امید دراز

ز سرو ناز قدت دست آرزو کوتاه

کرشمه میکنی و عقل میشود حیران

به راه میروی و خلق میروند از راه

خوشا که زلف تو گیرم به خواب خوش هر شب

خوشا که روی تو بینم به کام دل هر ماه

به پیش قاضی عشاق در قضیه ی عشق

عبید را رخ زرد است و اشگ سرخ گواه