ما که رندان کیسه پردازیم

عبید زاکانی – غزل شماره 3 شوریده کرد شیوه ی آن نازنین مرا عشقش خلاص داد ز دنیا و دین مرا غم همنشین من شد

عبید زاکانی – غزل شماره 104 عزم کجا کرده ای باز که برخاستی موی به شانه زدی زلف بیاراستی ماه چو روی تو دید گفت

عبید زاکانی – غزل شماره 105 گر آن مه را وفا بودی چه بودی ورش ترس از خدا بودی چه بودی دمی خواهم که با

عبید زاکانی – غزل شماره 64 دوش عقلم هوس وصل تو شیدا میکرد دلم آتشکده و دیده چو دریا میکرد نقش رخسار تو پیرامن چشمم